Διαμάντι από τον τόπο σου

Δημοσίευση στις 22 Ιουνίου 2007 

Με την ολοκλήρωση του triple–crown από τον Παναθηναϊκό, έφτασε στο επιστέγασμα της και η φετινή χρονιά – αποθέωση στο Δημήτρη Διαμαντίδη. Φέτος ο Μήτσος τα έκανε όλα: κέρδισε όλους τους τίτλους, πήρε τα βραβεία MVP στους τελικούς των μεγάλων διοργανώσεων που συμμετείχε (μόνο στο κυπελλάκι του ξέφυγε, αλλά μάλλον ήταν και της μικρότερης αξίας), (ξανά)πήρε το βραβείο του καλύτερου αμυντικού στην Ευρωλίγκα και…ετοιμάζεται – ελπίζουμε – για νέο θρίαμβο το Σεπτέμβρη.

Ο πλέον… clutch παίκτης του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ έχει ήδη συνδέσει το όνομα και τη… φυσιογνωμία του με τη μεγάλη επάνοδο της Εθνικής στην κορυφή της Ευρώπης χάρη στο τεράστιο τρίποντό του στον ημιτελικό με τους Γάλλους. Έχει βάλει ανάλογα σουτ στη λήξη του χρόνου δεκαλέπτων ή επιθέσεων σε μικρότερης σημασίας αγώνες. Έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του αποδεικνύοντας τον αγωνιστικό του χαρακτήρα στις καθοριστικές στιγμές και στον τρίτο τελικό με την τάπα στον Άκερ και το επιθετικό ριμπάουντ με το καλάθι στο τέλος της παράτασης.

Στην πραγματικότητα, το κύριο και πιο σημαντικό προσόν του Διαμαντίδη είναι το γεγονός ότι κυνηγάει όλες, ανεξαιρέτως, τις φάσεις. Δεν υπάρχει πάσα, διείσδυση, σουτ, ριμπάουντ, οποιαδήποτε φάση, την οποία απλώς να παρακολουθεί. Έχει συνεχώς τη διάθεση να κυνηγήσει, να κόψει, να μαζέψει μια χαμένη μπάλα. Σε αυτό, βεβαίως, τον βοηθάνε τα τεράστια άκρα του, τα οποία ο ίδιος έχει μετατρέψει σε αμυντικά τείχη. Στην επίθεση, έχει βελτιώσει το σουτ και τις βολές του, μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι μέσα από τη ρακέτα, έχει καλή κίνηση χωρίς τη μπάλα και, κυρίως, θέλει να κάνει και τους συμπαίκτες του καλύτερους.

Τα στοιχεία που πρέπει να βελτιώσει, νομίζω ότι τα ξέρει και τα δουλεύει, όπως φαίνεται και από τη βελτίωσή του μέσα στο γήπεδο. Αυτά που θεωρώ ότι πρέπει να μεταβάλλει στο παιχνίδι του, είναι, πρώτον: να μάθει να τελειώνει ο ίδιος τις φάσεις που αρχίζει με διεισδύσεις (όχι να μπαίνει μέσα στη ρακέτα και να βγάζει πάσα έξω) – κάτι που κάνει εξαιρετικά ο Παπαλουκάς, για παράδειγμα – και, δεύτερον: να μην «ενθουσιάζεται» αμυντικά σε κάποιους αιφνιδιασμούς, με αποτέλεσμα να κυνηγάει την τάπα και όχι την καθαρή άμυνα που, με τα προσόντα του, είναι μάλλον εύκολο να βγάλει.

Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα έχει βρει το… διαμάντι της και ένα παίκτη να τη γεμίζει με αμυντική, βασικά, ενέργεια, ενώ και ο Παναθηναϊκός που επένδυσε και πίστεψε σε αυτόν, δικαιώθηκε και βρήκε τον ηγέτη του για τα επόμενα χρόνια.

ΥΓ. Ξέρω ότι σε άρθρα για τόσο σημαντικούς Έλληνες παίκτες, δε χωράνε αρνητικά στοιχεία, αλλά εγώ έχω ένα παραπονάκι: ο Δημήτρης, έχει την αγάπη του ελληνικού κόσμου, την εκτίμηση του ευρωπαϊκού και το σεβασμό συμπαικτών, αντιπάλων και διαιτητών. Θα πρέπει, λοιπόν, να σταματήσει να διαμαρτύρεται στις περισσότερες φάσεις. Έκανε πολύ κόπο για να γίνει αυτός που είναι και δεν είναι ωραίο να τσαλακώνει την εικόνα του, δεν αξίζει στους μεγάλους παίκτες…

“Good night, and good luck”