Μια μέρα αλλιώτικη…

Κανονικά, η 2η μέρα του Νοέμβρη είναι μια ιδιαίτερη μέρα για το μπάσκετ. Και είναι έτσι από το 1946 όταν οι Μπόστον Σέλτικς ιδρύθηκαν μετά τη συγχώνευση των Πρόβιντενς και των Στιμ Ρόλερς.

Τέτοια μέρα ήταν όταν ο Μάτζικ Τζόνσον αποχώρησε ξανά από το μπάσκετ το 1992, μετά το χρυσό των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ο ίδιος ήθελε να παίξει, αλλά βλέποντας πόσο άσχημες (και αδαείς) αντιδράσεις είχαν πολλοί άλλοι παίκτες, ανακοίνωσε ότι δεν θα αγωνιστεί τη σεζόν 1992-93.

Και στα δικά μας μέρη η 2η μέρα του Νοέμβρη είναι σημαντική, καθώς το 2002 την ημέρα αυτή ο Άγγελος Κορωνιός πέρασε τους 6.549 πόντους του Νίκου Γκάλη κι έγινε ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της Α1. Το ματς ήταν Μαρούσι-Πανιώνιος (87-79) και ο Κορωνιός είχε 9 πόντους σε 16 λεπτά.

Όμως, η Δευτέρα που πέρασε ήταν μια μέρα γεμάτη από γεγονότα σχετιζόμενα με το μπάσκετ, γεγονότα όχι ευχάριστα.

Στα δικά μας είχαμε την παραίτηση του Βαγγέλη Κουτσουκέρα από την Ολύμπια, με τον (πρώην πλέον) προπονητή της ομάδας να αναφέρει στο σχετικό κείμενο πολλές άσχημες αλήθειες για την ομάδα και, συνεπώς, το επίπεδο της Α1. Βέβαια, όλα αυτά θα περάσουν στο ντούκου (ήδη πέρασαν είδατε κάποιο σάιτ να τα σχολιάζει;) αφού η εθνική, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πάνε καλά και πιο πίσω δεν υπάρχει ελληνικό μπάσκετ…

Ο Κουτσουκέρας μιλάει για μια νοσηρή κατάσταση (χρονικά, οικονομικά) με επιλογές παικτών, και υποσχέσεις που «γύριζαν» α λα Γιούρι Γκέλερ πίσω από την πλάτη του. Τέλος πάντων, δυστυχώς τίποτα δεν θα αλλάξει και η Ολύμπια θα συνεχίσει ακάθεκτη το δρόμο της στη φετινή Α1.

Τη Δευτέρα ανακοίνωσε ο ΠΣΑΚ ξανά την απεργία που έχει κηρύξει για την 4η αγωνιστική και αν δεν αλλάξει κάτι, δεν θα γίνει ματς σε δύο βδομάδες. Βέβαια, γνώμη μου είναι ότι σε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να μπει λουκέτο και μπουρλότο μέχρι να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, αλλά μάλλον κάποια μεσοβέζικη λύση παράτασης θα βρεθεί ξανά. Ας δούμε πόσο ενωμένοι θα μείνουν παίκτες και διαιτητές που ως τώρα έχουν κοινό μέτωπο.

Τη Δευτέρα μάθαμε και δύο πολύ άσχημα νέα. Τη δολοφονία του Σαμπτάι Καλμάνοβιτς προέδρου της γυναικείας ομάδας της Σπαρτάκ Μόσχας, ο οποίος δέχτηκε 20 πυροβολισμούς. Βέβαια, προφανές είναι ότι δεν δολοφονήθηκε… επειδή ήταν πρόεδρος της Σπαρτάκ, αλλά μάλλον για όλα τα υπόλοιπα που τον έφεραν σε οικονομική θέση να μπορεί να είναι πρόεδρος της Σπαρτάκ…

Το πιο τραγικό ήταν προφανώς ο θάνατος του Ζοναθάν Μπουρίς, Γάλλου παίκτη της Ντιζόν, παιδιού 19 χρονών, που σκοτώθηκε με το αυτοκίνητό του. Δεν έχει καμία σημασία να πούμε ότι ο Μπουρίς ήταν καλός παίκτης και μεγάλο ταλέντο, όπως γράφεται παντού και όντως ισχύει. Και κακός παίκτης να ήταν χωρίς καθόλου ταλέντο, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη ματαιότητα του θανάτου ενός 19χρονου παιδιού σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, ένας παλιός μας γνώριμος αποφάσισε να εγκαταλείψει το μπάσκετ. Ο Τζέρι ΜακΝαμάρα είπε στα 26 του χρόνια «αντίο» στο μπάσκετ αφού, χτυπημένος από αλλεπάλληλους τραυματισμούς στα γόνατα, δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει την καριέρα που ήθελε.

Ο ΜακΝαμάρα είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού το 2006 κι έπαιξε σε 1 παιχνίδι Ευρωλίγκας. Το 2007 ήρθε ξανά κι αγωνίστηκε σε 4 παιχνίδια (3 στην Α1, 1 στο ULEB Cup) με τη φανέλα του Πανιωνίου.

Αναδείχτηκε ένας από τους 20 καλύτερους αθλητές (γενικά) στην ιστορία του Στράντον της Πενσιλβάνια όπου και γεννήθηκε. Στο κολέγιο, φρέσμαν της χρονιάς το 2003 στην Big-East, στην καλύτερη πεντάδα το 2005 και ’06. Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών για το Σιράκιουζ, αφού είναι 4ος σκόρερ, 1ος σε λεπτά συμμετοχής, 2ος σε κλεψίματα, 3ος σε ασίστ, 1ος σε εύστοχα τρίποντα και 1ος σε ποσοστό βολών. Μάλιστα είναι 6ος όλων των εποχών στο NCAA σε εύστοχα τρίποντα με 400.

Μια ιστορία που λίγοι ξέρουν είναι ότι το 2005-06 ο ΜακΝαμάρα είχε ψηφιστεί «πιο υπερτιμημένος παίκτης» από αντιπάλους και βοηθούς προπονητών στην Big-East λίγο πριν το τελικό τουρνουά. Ο ίδιος ήταν τραυματίας, αλλά επέστρεψε και μέσα σε 4 μέρες χάρισε στο Σιράκιουζ 4 νίκες (με τρίποντο στην εκπνοή / τρίποντο, κλέψιμο και ασίστ στο φινάλε με 5 τρίποντα στο 2ο ημίχρονο / 17 πόντους και 13 ασίστ με το τρίποντο που έστειλε το ματς στην παράταση / 14 πόντους, 6 ασίστ σε κάθε ματς) για να το οδηγήσει στον τίτλο στην Big-East και στο τελικό τουρνουά. Κέρδισε το βραβείο MOP (Most Outstanding Player, αντίστοιχο του MVP στους άντρες) και το παρέλαβε με μπλουζάκι που έγραφε μπροστά «Overrated?!!».

Στο τελευταίο του παιχνίδι κανονικής περιόδου στο Σιράκιουζ στις 5 Μαρτίου 2006, το γήπεδο ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημίου «advance sell-out» δηλαδή χωρίς να υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια τη μέρα του αγώνα! Οι 33.633 θεατές που βρέθηκαν στις εξέδρες προς τιμήν του είναι ρεκόρ στην ιστορία του NCAA για αγώνα που γίνεται σε γήπεδο πανεπιστημίου, ενώ ανάμεσά τους βρέθηκαν και 3.000 «πιστοί» από το Στράντον που με 60 λεωφορεία είχαν πάει για να τον παρακολουθήσουν. Ο Τζέρι τελείωσε το ματς με 29 πόντους.

Μπορεί ο ΜακΝαμάρα να μην ξαναπάρει το «όπλο του» για να «πυροβολήσει» από το τρίποντο, αλλά το όνομά του θα μείνει χαραγμένο στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ και ο ίδιος ήδη έχει αρχίσει ως βοηθός στο Σιράκιουζ να προπονεί νέα ταλέντα.