Πιο γρήγορος κι απ’ τη σκιά του!

Αν κάτι πρέπει να προβληματίσει από τη σχεδόν διαστημική εμφάνιση του Ολυμπιακού στο ΣΕΦ είναι ο Σχορτσανίτης. Οι 5/17 βολές είναι αριθμός απαράδεκτος για οποιονδήποτε παίκτη. Μπορεί σε ένα τέτοιο ματς, ο προπονητής να έχει την πολυτέλεια να αφήσει 14 λεπτά στο παρκέ έναν παίκτη που σουτάρει με 29% στις βολές κάνοντας 17, την ώρα που η υπόλοιπη ομάδα σουτάρει με 75% (24/32), αλλά σε κρίσιμα παιχνίδια αυτό δεν γίνεται.

Ελάχιστες ομάδες στην Ευρώπη μπορούν να ακολουθήσουν τον Ολυμπιακό στους 90 και τους 100 πόντους, αλλά υπάρχουν κάποιες και με αυτές θα κριθούν οι τίτλοι. Σε τέτοια παιχνίδια, ο Σχορτσανίτης δεν θα έχει θέση γιατί θα τα χάνει με την αστοχία του. Επιτέλους αδυνάτισε, βρήκε ρόλο στον Ολυμπιακό, οι ευκαιρίες του δίνονται απλόχερα, αλλά για μένα τις κλωτσάει. Ένας παίκτης που κερδίζει συνεχώς φάουλ (δηλαδή το σύστημα βγαίνει, παίρνει την μπάλα εκεί που πρέπει και δεν μπορούν να τον σταματήσουν) αλλά αντί για κέρδος ζημιώνει την ομάδα, δεν μπορεί να είναι παίκτης υπολογίσιμος σε αγώνες που κρίνουν χρονιές. Ας κάτσει να κάνει 500 βολές τη μέρα για δύο μήνες, δεν είναι κατάσταση αυτή, μόνο τροχοπέδη μπορεί να είναι στην καριέρα του αυτό το στοιχείο.

Κατά τα άλλα, ο Ολυμπιακός ήταν από άλλο επίπεδο την Πέμπτη. Η ομάδα παίζει πολύ καλά και δείχνει σε τι επίπεδο θέλει να σταθεροποιηθεί στη συνέχεια. Προφανώς δεν τα έχει καταφέρει ακόμα, καθώς είναι νωρίς (τα λέγαμε και για τον Παναθηναϊκό όταν έπαιζε καλά, τα λέμε και τώρα, Νοέμβρη έχουμε), αλλά ο Γιαννάκης φέτος ξεκάθαρα δείχνει ότι θέλει να παίζει πολύ γρήγορο μπάσκετ και προς αυτή την κατεύθυνση έχει στήσει όλο το παιχνίδι και τα συστήματα του Ολυμπιακού.

Ο Ολυμπιακός έδωσε 28 ασίστ στο ματς με την Εφές, έκανε 66 σουτ εντός παιδιάς, που σημαίνει περίπου 3,3 το λεπτό (!), ενώ αν το πάρουμε συνολικά το παιχνίδι, η Εφές έκανε 61 σουτ, δηλαδή συνολικά είχαμε 127 ήτοι 3,2 ανά λεπτό αγώνα. Ένα ματς σε φρενήρεις ρυθμούς, που λογικό ήταν οι Τούρκοι να μην μπορέσουν εν τέλει να ακολουθήσουν. Η Εφές προσπάθησε να ανακόψει το ρυθμό του Ολυμπιακού κάνοντας πολλά φάουλ, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερε. Σε αρκετούς, ίσως έκανε, εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός επέλεξε να κάνει φάουλ μόνο όταν ήταν απολύτως απαραίτητο. Προφανώς ήταν προπονητικό πλάνο, ώστε να μπορεί η ομάδα να τρέχει συνεχώς και να μην χάνει το ρυθμό της.

Φάνηκε και πάλι ότι με Παπαλουκά και Βούισιτς στο παρκέ ο Ολυμπιακός μεταμορφώνεται επιθετικά, ενώ αν βάλουμε και τον Τεόντοσιτς δίπλα τους, το οργανωτικό και δημιουργικό επίπεδο της ομάδας φτάνει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πέραν αυτών, θετική η επιστροφή του Μπουρούση, τον οποίο ο Γιαννάκης δεν θέλησε να κουράσει. Ο Μπουρούσης μοιάζει να ξεκουράστηκε σωματικά με τον τραυματισμό του και να βρήκε την παλιά του όρεξη, που δεν είχε στο ξεκίνημα της σεζόν. Καλός ο Παπανικολάου, μάχεται συνεχώς, πλήρης επιτυχία του Βασιλόπουλου στο ρόλο του βασικότερου μοχλού της ομάδας (έπαιξε και πιο πολύ απ’ όλους).

Απ’ την άλλη, η Εφές μοιάζει να μην έχει ταυτότητα ακόμα και να «πηγαίνει» μόνο και μόνο επειδή έχει πολύ μεγάλους παίκτες. Ο Αταμάν δεν έχει βρει ρόλους στους παίκτες του, δεν έχει φτιάξει συστήματα που να αναδεικνύουν τις αρετές τους και τα αστέρια του συνήθως… κάνουν ποικιλίες. Αυτή η αδυναμία του Τούρκου προπονητή φαίνεται και από το 1-3 ως τώρα της Εφές. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη του Ολυμπιακού μετά από 8 συνεχόμενες ήττες από την Εφές.

Στα άλλα παιχνίδια, η Λιέτουβος σκόρπισε την Παρτιζάν στη Λιθουανία με διαφορά που δεν φαίνεται να ανατρέπεται σε περίπτωση ισοβαθμίας (η οποία πάντως δεν είναι και τόσο πιθανή με βάση την ως τώρα εικόνα), ενώ η Κίμκι πήρε ουσιαστικά νίκη-πρόκριση στο Μιλάνο. Οι Ρώσοι διαχώρισαν τον εαυτό τους από το δεύτερο γκρουπ του ομίλου ξεπερνώντας πλέον τον 4ο κατά δύο νίκες.

Το παιχνίδι της χρονιάς ως τώρα είδαμε στη Ρώμη, όπου Ρόμα και Μακάμπι μας πρόσφεραν ένα απίστευτο… 2,5ωρο. Σε ένα γήπεδο-στολίδι το παιχνίδι είχε όλες τις προϋποθέσεις για να μείνει στο μυαλό μας. Το τρίποντο του Βισνιέφσκι στην εκπνοή ήταν «όλα τα λεφτά», με τη Μακάμπι να κάνει επίθεση 7 δευτερολέπτων βγαλμένη από τα πιο καλά κιτάπια του Γκέρσον, για να ισοφαρίσει. Μπορεί να ήταν λάθος της Ρόμα που δεν έκανε φάουλ, αλλά αν προσέξετε τη φάση, ο Βισνιέφσκι πηγαίνει καρφωτός στη γωνία και ο Άντερσον κατεβαίνει το γήπεδο με τον ψηλό μπροστά του, ο οποίος κάνει δύο σκριν και εμποδίζει ισάριθμους αμυντικούς να κάνουν φάουλ για να μη γίνει τρίποντο. Σύστημα προπόνησης του Γκέρσον, που βγήκε στην εντέλεια. Μοιραίος ντύθηκε ο Ίμπι Τζάαμπερ, που έχασε 2 βολές (2/4) στα τελευταία 15 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας και αστόχησε και στην τελευταία επίθεση της παράτασης. Εκεί ο Τζάαμπερ αγνόησε πλήρως το σύστημα του Τζεντίλε, έκανε επίθεση εκτός λογικής και μοιραία πέταξε την μπάλα εκτός ισορροπίας για να κάνει έρμπολ…