Διεκδικώντας τα αυτονόητα…

Ανέφερα και τους παράγοντες, καθώς τις τελευταίες ημέρες έτυχε να ακούσω τις απόψεις αρκετών εξ αυτών (μεγάλων, περιφερειακών, μικρών και μεγάλων ομάδων) και κάποιες με ενόχλησαν πραγματικά. Θεωρώ τουλάχιστον άσχημο οι άνθρωποι που φαινομενικά αφιερώνονται στο μπάσκετ να είναι τόσο κοντόφθαλμοι που να μη βλέπουν τι γίνεται.

Μπορεί αρκετοί να αναφέρουν (όχι μόνο στην περίπτωση του ΠΣΑΚ και του μπάσκετ, αλλά γενικά) ότι η απεργία δεν είναι λύση, όμως, αν το καλοσκεφτείτε, θα δείτε ότι οι παίκτες δεν είχαν άλλη λύση. Θα δανειστώ μια φράση του Κώστα Χαραλαμπίδη, σχετικά με το πόσο έχουν ενδιαφερθεί ο ΕΣΑΚΕ και η ΕΟΚ για τα αιτήματα των αθλητών: «Αυτό που μας προβληματίζει είναι πως τα αιτήματα είναι εδώ και μήνες γνωστά, αλλά ο ΕΣΑΚΕ μας κάλεσε σε συζήτηση, δύο ημέρες πριν κάνουμε την απεργία».

Θα συμπληρώσω σε αυτό ότι ο ΕΣΑΚΕ δεν κάλεσε σε ουσιαστική συζήτηση, αλλά σε συζήτηση καθυστέρησης και αναβολής της απεργίας. Γιατί πραγματικά: πόσο καιρό τώρα ξέρουμε όλοι για την απεργία; Από το καλοκαίρι. Πολύ πριν βγει το πρόγραμμα της Α1.

Όμως, ΕΣΑΚΕ και ΕΟΚ αδιαφόρησαν και θυμήθηκαν την… Πέμπτη ότι δεν θα γινόταν η αγωνιστική. Τι θα προλάβαινε να αλλάξει σε μία ουσιαστικά ημέρα; Θα συζητούσαν και θα συμφωνούσαν και θα έδειχναν ομοσπονδία και ΕΣΑΚΕ έμπρακτα ότι θα τηρήσουν τα όσα είπαν (λέω έμπρακτα γιατί και τις προηγούμενες φορές είχαν συμφωνήσει, αλλά μετά δεν έγινε κάτι); Προφανώς και όχι. Άρα, μόνο για τις εντυπώσεις έγινε το κάλεσμα προς τους παίκτες. Για να λένε μετά ότι «εμείς καλέσαμε τον ΠΣΑΚ, εκείνοι επέμειναν στην απεργία».

Όλοι στάθηκαν στο πλευρό των συναδέλφων τους, ιδίως όσοι είναι προνομιούχοι. Αυτό μετράει. Το να υπάρχει ένα τόσο ισχυρό μέτωπο ανάμεσα στους παίκτες κάτι δείχνει. Κι όσο για την επιεικώς φαιδρή ατάκα που άκουσα από παράγοντα μεγάλης ομάδας ότι «τα προβλήματα υπάρχουν 15 χρόνια, γιατί οι παίκτες τα θυμήθηκαν τώρα» (με διάθεση επικριτική προς τους τωρινούς παίκτες) δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να απαντήσει χωρίς να του ανέβει πρώτα το αίμα στο κεφάλι γιατί 25χρονοι επαγγελματίες αθλητές δεν έκαναν… απεργία όταν ήταν 10 χρονών και ούτε επαγγελματίες ούτε αθλητές…

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνο οι Έλληνες αθλητές, αλλά και οι ξένοι. Η απεργία είναι προφανώς κάτι που δεν τους αφορά άμεσα, καθώς οι ξένοι έχουν τελείως διαφορετική αντιμετώπιση, ενώ δεν υπάγονται και στις ίδιες διατάξεις, αφού δεν μένουν μόνιμα στην Ελλάδα. Όμως, προφανώς και πλέον ξέρουν τι γίνεται και τους λόγους που πήγαν οι Έλληνες παίκτες σε απεργία. Περιττό να πω ότι οι περισσότεροι γελάσανε ακούγοντας το πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ ξέρω και συγκεκριμένα παραδείγματα που απλώς… νόμιζαν ότι οι Έλληνες τους έκαναν πλάκα, μην μπορώντας να πιστέψουν αυτά που άκουγαν.

Βέβαια, σε μας όλα αυτά φαίνονται φυσιολογικά. Δυστυχώς, δεν γίνεται να είσαι στον πάτο της Ευρώπης σε όλα τα υπόλοιπα θέματα από το εργασιακό μέχρι το βιοτικό επίπεδο και να έχεις… υποδειγματικές συνθήκες στο μπάσκετ. Ούτε και το ανάποδο βεβαίως. Η μάχη των παικτών είναι πολύ δύσκολη και μακρά, καθώς όλη η ελληνική κοινωνία σαπίζει, οπότε και δεν είναι μόνο το μπάσκετ που αιμορραγεί για να λυθεί εύκολα το πρόβλημα.

Η εικόνα στα γήπεδα το Σάββατο ήταν ιδιαίτερη, με τους παίκτες των λεγόμενων «προνομιούχων» ομάδων να βρίσκονται στο πλευρό των συναδέλφων τους της Α2, της οποίας η κατάσταση είναι χειρότερα από τραγική. Στην… ζάμπλουτη Α2 η ΕΟΚ αποφάσισε η αγωνιστική να γίνει κανονικά (κάτι που δεν έκανε ο ΕΣΑΚΕ) προσπαθώντας με αυτόν (και κάποιους άλλους πολύ χειρότερους) τον τρόπο να πιέσει τους παίκτες να παίξουν.

Στο παιχνίδι συνένοχες ήταν και οι διοικήσεις των ομάδων που προτίμησαν να πληρώσουν τα έξοδα μεταφοράς (εκτός της Ολυμπιάδας που από την αρχή είχε διαχωρίσει τη στάση της), που είναι σημαντικά για το οικονομικό τους επίπεδο, μόνο και μόνο για να ασκήσουν πίεση στους παίκτες τους με διάφορα μέσα. Ακόμη και ο Αρκαδικός που έφτασε το θέμα στα άκρα, δεν αγωνίστηκε τελικά, παρότι προσπάθησε να εξωθήσει τους παίκτες του να αγωνιστούν με “απειλητικές” ανακοινώσεις (και μετά αποφάσισε να παίξει με το εφηβικό), καθώς οι παίκτες του Πανελληνίου με πρώτο τον Παπαμακάριο ήταν εκεί και στήριξαν τους συναδέλφους τους που ήθελαν να απεργήσουν.

Η προειδοποιητική απεργία τελείωσε και το θέμα είναι τι μήνυμα πήραν η Πολιτεία, η ΕΟΚ και ο ΕΣΑΚΕ. Αν συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, τότε καλύτερα να διακοπεί επ’ αόριστον το πρωτάθλημα και να αραχνιάσουν οι μπασκέτες, γιατί κάποια πράγματα είναι πιο σημαντικά από το «να βάζεις μια μπάλα στο σωλήνα». Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;