Μέρος είτε της λύσης είτε του προβλήματος

Η πλέον δημοφιλής άποψη των ημερών συνοψιζόταν σε 5 λέξεις: «η απεργία δεν είναι λύση». Το διαβάσαμε σε εφημερίδες, σε περιοδικά, σε sites, σε σχόλια σε blogs, μέχρι και στο facebook. Δυστυχώς, το διαβάσαμε όχι μόνο από τον απλό κόσμο, αλλά και από δημοσιογράφους που εξειδικεύονται στο χώρο του μπάσκετ. Και εξηγώ το «δυστυχώς»: δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ο κάθε φίλαθλος να εκφράζει τη γνώμη του, να προτείνει λύσεις, να προβληματίζεται πάνω στο θέμα και να διατυπώνει την άποψή του στον ιστοχώρο όπου εκφράζεται. Στο κάτω – κάτω, η απεργία είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, και όπως συμβαίνει με κάθε κοινωνικό θέμα υπάρχουν δύο απόψεις: άλλοι θα πουν ότι είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε εργαζομένου, ενώ άλλοι θα υποστηρίξουν ότι είναι αναχρονιστική μέθοδος άσκησης πίεσης.

Για να μη γενικεύσουμε το θέμα, αλλά να μείνουμε στο μπάσκετ, αυτό που είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς είναι οι εκ των υστέρων μεγαλόστομες δηλώσεις, οι φανφάρες του τύπου «καθίστε όλοι μαζί να συζητήσετε σε ένα τραπέζι» και το δήθεν ενδιαφέρον των δημοσιογράφων – κεφαλών του αθλήματος στην Ελλάδα. Και γιατί είναι δύσκολο να τα αποδεχθούμε; Γιατί είναι όλα όψιμα, όπως πάντα.

Ο ΠΣΑΚ εδώ και αρκετό καιρό έχει μπει δυναμικά στην προσπάθεια διεκδικήσεων των αυτονόητων (όπως έγραψε πρόσφατα ο Rasheed) και δεν κάνει… υπόγειες κινήσεις αλλά φανερές, που συνοδεύονται από ανακοινώσεις. Ας κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση για να θυμηθούν ή να καταλάβουν όλοι την κατάσταση:

– Στις 13 Φλεβάρη 2009 (9 ολόκληρους μήνες πριν την απεργία!), ο ΠΣΑΚ καλεί σε διάλογο τον ΕΣΑΚΕ και προτείνει σύσταση επιτροπής για την εύρεση λύσεων στα βαθιά προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ.

– Μετά από μία εβδομάδα αδιαφορίας, στις 19/2/2009, ο ΠΣΑΚ καλεί ξανά τον ΕΣΑΚΕ σε διάλογο για να βρουν κοινές λύσεις.

– Στις 6 Μαΐου 2009, ο ΠΣΑΚ στέλνει επιστολές στον Ιωαννίδη, αλλά και στον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς Πολιτισμού, Κοινωνικής Απασχόλησης και Γ.Γ.Αθλητισμού. Τους υπενθυμίζει τα προβλήματα και ζητά να δείξουν ευαισθησία για την επίλυσή τους.

– Στις 3 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ η λίστα με τις οφειλές των ομάδων της Α2 (και της Β’ Εθνικής) προς παίκτες τους. Η λίστα προκαλεί σοκ, αφού 13 από τις 16 ομάδες έχουν εκκρεμότητες με αρκετές να έχουν αφήσει απλήρωτους τους αθλητές τους ακόμη και για 3 ή 5 μήνες!

– Στις 7 Ιουλίου, γνωστοί Έλληνες παίκτες μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες.

– Μετά από μήνες αδιαφορίας και παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος, ο ΠΣΑΚ βγάζει ανακοίνωση στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, επισημαίνοντας ξανά τα κραυγαλέα προβλήματα και ζητά επιτέλους λίγο ενδιαφέρον από την Ομοσπονδία.

– Στις 24 Σεπτέμβρη, μετά από Γενική Συνέλευση με μεγάλη συμμετοχή υπενθυμίζονται τα αιτήματα και μία ημέρα αργότερα ανακοινώνεται η απόφαση για απεργιακές κινητοποιήσεις.

– Στις 9 Νοέμβρη ρυθμίζονται και οι τελευταίες λεπτομέρειες. Η απεργία είναι γεγονός.

Τα ανωτέρω σημεία αποτελούν το χρονικό που ουσιαστικά οδήγησε στη φετινή απεργία. Αν πάμε και πιο πίσω θα βρούμε πολλές ακόμα πιο πολλές κλήσεις σε διάλογο (ενδεικτικά: 12/11/2008 ζητείται συνεργασία με την ΕΟΚ, 9/5/2008 δημοσιοποιείται διόλου τιμητική λίστα οφειλών ομάδων Α1 και Α2, 4/3/2008 προτείνονται λύσεις για τα προβλήματα της Α2, 23/7/2007 αναλύονται τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ)! Μιλάμε, δηλαδή, για μία ιστορία που κρατά περισσότερο από 2 χρόνια με την πλευρά των παικτών να προσκρούει εις ώτα μη ακουόντων.

Μετά από τόσες και τόσες κλήσεις σε διάλογο, μετά την πλήρη αδιαφορία και τις αστείες δικαιολογίες, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε την αφοριστική άποψη ορισμένων δημοσιογράφων που λένε «όχι απεργία, αλλά διάλογος». Οι παίκτες είχαν προειδοποιήσει πολλάκις για όλα αυτά, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, με εξαίρεση ορισμένα άρθρα που ξεχάστηκαν την επόμενη ημέρα.

Μάλιστα, στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος σημειώθηκε 5λεπτη ή 10λεπτη καθυστέρηση των τζάμπολ, σα συμβολική και προειδοποιητική ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο πολύς κόσμος δεν το έμαθε ποτέ αυτό! Γιατί; Είτε επειδή η τηλεόραση δεν έδειχνε τους αγώνες, είτε επειδή οι δημοσιογράφοι που αναμετέδιδαν αναλώνονταν αυτό το 5λεπτό σε «αθλητικά» σχόλια. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που δεν έδιναν σημασία (ή απλώς το ανέφεραν) στην καθυστέρηση της έναρξης των αγώνων, δηλώνουν τώρα ότι πρέπει να γίνει διάλογος. Μα δε γίνεται να είσαι ενεργός στο χώρο του μπάσκετ και να μιλάς σα να βρίσκεσαι στην απ’ έξω. Πιστεύεις στο διάλογο; Τότε, αφιέρωσε αυτό το 5λεπτο στο να υπενθυμίσεις στον κόσμο τα προβλήματα και να εξηγήσεις γιατί συμβαίνει αυτό, τι έχουν εξαγγείλει οι παίκτες και προς τα πού οδεύει η κατάσταση. Όταν ένας χώρος είναι προβληματικός και εσύ βρίσκεσαι εντός του τότε τα πράγματα είναι απλά: εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος.

Η κατάσταση συνοπτικά με αριθμούς: 2 και πλέον χρόνια πέρασαν από την επίσημη έναρξη των εξαγγελιών των παικτών και των κλήσεων σε διάλογο, 9 ολόκληροι μήνες από την έναρξη του χρονικού της σημερινής κατάστασης, κάτι λιγότερο από 2 μήνες από την εξαγγελία της απεργίας μέχρι την οριστική πραγματοποίησή της. Από τις 13/2 μέχρι σήμερα (για να μην το πάμε πιο πίσω) μία γυναίκα θα μπορούσε να είχε μείνει έγκυος και να είχε γεννήσει κιόλας με τελειόμηνη κύηση, αλλά δεν μπορούσε να υπάρξει απάντηση ή να γίνει ουσιαστικός διάλογος για τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ; Ο Ιωαννίδης, ο κατεξοχήν άνθρωπος του μπάσκετ που είδαμε σε σημαντική θέση στην πολιτική, αδιαφόρησε, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλα πάγωσαν (αθάνατη Ελλάδα), ενώ η νέα κυβέρνηση δεν έχει ορίσει ακόμα άνθρωπο υπεύθυνο για θέματα αθλητισμού!

Πώς, λοιπόν, βγαίνουν πολλοί σήμερα και κατηγορούν τους παίκτες ότι δεν κάνουν διάλογο όταν κανείς δεν απαντά στις εκκλήσεις τους; Πώς κρίνουν «άχρηστη» την απεργία όταν κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ουσιαστικά; Γιατί περιμένουν την τελευταία στιγμή, την τελευταία ημερομηνία για να διαμαρτυρηθούν και να πάρουν θέση, ενώ τόσο καιρό ποιούσαν την νήσσα; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η εκ βάθρων αναδιοργάνωση του αθλήματος στην Ελλάδα όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι σε καίριες θέσεις που να ασχολούνται;

Θα βρεθεί κάποιος να απαντήσει στα ερωτήματα του απλού κόσμου που συνεχώς πληθαίνουν; Χλωμό. Το σίγουρο είναι ότι ο σκεπτόμενος μπασκετικός φίλαθλος ξέρει τα προβλήματα, ξέρει ποιοι ασχολούνται και ποιοι αδιαφορούν, ξέρει μέχρι και τι πρέπει να γίνει. Για ακόμη μία φορά, όμως, όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται, όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στο χώρο, αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις, μηδενιστικά σχόλια ή μένουν να εθελοτυφλούν και να αιθεροβατούν.

Η απαίτηση για ρεαλιστικές λύσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Και είπαμε, όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος.