Βραδιά ήττας

Όλοι είχαν κακή βραδιά, από τον Γιαννάκη, μέχρι τον Τεόντοσιτς και τον Μπουρούση, που αγωνιστικά ήταν οι κυριότεροι λόγοι ήττας για τον Ολυμπιακό, καθώς ήταν οι δύο που απογοήτευσαν περισσότερο με την απόδοσή τους.

Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε με απουσίες (Παπαλουκάς), με παίκτες ανέτοιμους (Μπέβερλι, Βούισιτς), είχε ατυχίες (τον τραυματισμό του Σχορτσανίτη), οπότε υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά καμία δεν είναι τόσο μεγάλη που να σβήνει την πολύ κακή εικόνα.

Ούτε καν το επερχόμενο ντέρμπι, καθώς τα λέγαμε και χτες: μόνο κακό μπορεί να κάνει η χαλαρότητα πριν από ένα καθοριστικό ματς. Καλή εμφάνιση έκαναν μόνο τρεις παίκτες (Κλέιζα, Τσίλντρες, Χαλπερίν) και υπό κανονικές συνθήκες οι τρεις αυτοί θα έφταναν για τη νίκη. Όμως, αυτά που θα γίνονταν υπό κανονικές συνθήκες, δεν έγιναν. Υπό κανονικές συνθήκες, ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε τα ριμπάουντ (40-32) και υπό κανονικές συνθήκες θα έπαιζε οργανωμένα, καθώς μπορεί να έκανε 6 λάθη λιγότερα, αλλά οι επιθέσεις που «κατέστρεψαν» ο Τεόντοσιτς και ο Μπέβερλι και δεν φαίνονται στη στατιστική ήταν απείρως περισσότερες. Μια επίθεση που δεν έχει κίνηση και φτάνει στο τέλος της χωρίς λύσεις για καλό σουτ, είναι χαμένη επίθεση. Αυτή είναι η κεφαλαιώδης διαφορά του Παπαλουκά από τους άλλους πλέι μέικερ του Ολυμπιακού και ο λόγος που ο Τεόντοσιτς δεν είναι σε αυτό το επίπεδο (ακόμη τουλάχιστον).

Δεν είναι τυχαίο ότι οι παίκτες που μάρκαραν ο Τεόντοσιτς και ο Μπουρούσης κατά διαστήματα (Ράσιτς, ΜακΚάλεμπ, Μάριτς) ήταν οι τρεις καλύτεροι του αντιπάλου, με τον Μάριτς να κάνει ό,τι θέλει τον Έλληνα σέντερ και τον Ράσιτς να παραδίδει μαθήματα στον άσο. Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να έχει πολύ χαμηλά ποσοστά στα τρίποντα και με τέτοιο ρόστερ, με συγχωρείτε αλλά, είναι θέμα ψυχολογίας. Δεν είναι ένα ματς, είναι φαινόμενο που επαναλαμβάνεται.

Ο Τεόντοσιτς δεν βοηθούσε την ομάδα από τον άσο, ο Μπουρούσης έχανε κάθε μονομαχία στη ρακέτα (ο Μάριτς πήρε 15 ριμπάουντ με 8 επιθετικά), Βούισιτς και Μπέβερλι ήταν ανέτοιμοι και αυτό φαινόταν ξεκάθαρα, Παπανικολάου και Βασιλόπουλος είχαν διακοσμητικό ρόλο, καθώς δεν μπήκαν καθόλου στο κλίμα του αγώνα και δεν έβγαζαν ενέργεια ούτε στην άμυνα, ενώ ο Γιαννάκης αδικαιολόγητα δεν έδωσε χρόνο στον Γλυνιαδάκη, που αμυντικά τουλάχιστον θα έκλεινε τον Μάριτς καλύτερα απ’ ότι ο Μπουρούσης και ο Βούισιτς.

Κλέιζα και Τσίλντρες δημιούργησαν πάρα πολλά προβλήματα στην Παρτιζάν, ενώ ο Χαλπερίν ήταν ασταμάτητος (μέχρι την ακατανόητη τελευταία επίθεση, όταν το ματς βέβαια είχε κριθεί). Το να έχεις τρία από τα αστέρια σου σε πολύ θετική βραδιά (μπορεί Κλέιζα και Τσίλντρες να είχαν 7/20 εντός παιδιάς, αλλά είχαν 21/26 βολές και κέρδισαν 15 φάουλ) και να μην μπορούν οι υπόλοιποι να παίξουν στοιχειωδώς καλά για να κερδίσεις, είναι μεγάλο θέμα. Εν πολλοίς θεωρώ ότι έφταιγε η καθοδήγηση από το πλέι μέικερ και η απουσία του Παπαλουκά, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία, καθώς για τη «γύμνια» του Ολυμπιακού στον άσο τα λέμε από το καλοκαίρι. Δεν γίνεται να ρισκάρεις να παίζεις όλο το χρόνο μόνο με έναν εγνωσμένης αξίας άσο και απλώς να ελπίζεις ότι… θα είναι βιονικός.

Ο Μπέβερλι δεν είναι για το επίπεδο του Ολυμπιακού ακόμα, ενώ ο Ουέιφερ είναι αλλού (θα τα πούμε σύντομα αναλυτικά, μάλλον αμέσως μετά το ντέρμπι), οπότε… άλλαξέ τον και πάρε τον Σόλομον. Εκτός κι αν ο Σόλομον είναι πολύ «λίγος» για τον Ολυμπιακό, όπως ο ΜακΙντάιρ ήταν 33, ο Χόλντεν 34 (οι καλοκαιρινές δικαιολογίες) και η ομάδα δεν χρειάζεται άλλο πλέι μέικερ.

Παρότι το Μαρούσι παρουσιάστηκε μαχητικό στο Ισραήλ, δεν μπορώ να καταλάβω το φετινό κλίμα ότι το Μαρούσι είναι ηρωική ομάδα επειδή… παλεύει στα ίσια τα παιχνίδια της στην Ευρωλίγκα και χάνει. Θα είχε ο Άρης τέτοια μεταχείριση; Είχε πέρσι ο Πανιώνιος; Θα έχουν ποτέ οι «αιώνιοι»; Αν το Μαρούσι πίστευε ότι ήταν για το επίπεδο του Eurocup, ας αρνιόταν τη θέση στην Ευρωλίγκα για να παίξει εκεί. Εφόσον δεν το έκανε και προκρίθηκε στην Ευρωλίγκα, κρίνεται με όρους Ευρωλίγκας. Και με όρους Ευρωλίγκας έχει 1-4 και δεν μπορεί να πάρει κανένα παιχνίδι με κλειστό σκορ στο τέλος. Αυτό είναι αποτυχία. Αν παίζεις Ευρωλίγκα θα πρέπει και να αντέχεις κριτική ως ομάδα Ευρωλίγκας (αλλά και να την απαιτείς, γιατί σημαίνει σεβασμό).

Ότι ο όμιλος ήταν δύσκολος, ότι οι πιθανότητες πρόκρισης δεν ήταν πολλές, τα είχαμε πει από την αρχή. Αλλά να πανηγυρίζουμε επειδή μια ομάδα… χάνει δύσκολα, ε, όχι, το ελληνικό μπάσκετ έχει καλύτερο επίπεδο. Αυτά για τους τίτλους και τις κριτικές προς το «ηρωικό» Μαρούσι, αλλά και τις δηλώσεις ανθρώπων της ομάδας και αντιπάλων.

Στο Ισραήλ, το Μαρούσι ήταν μπροστά για ένα σχεδόν ημίχρονο, αλλά η αλήθεια είναι ότι στην επανάληψη δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει σε απόσταση βολής για να διεκδικήσει τη νίκη. Η Μακάμπι δεν έπαιξε καλό μπάσκετ όμως δεν πιέστηκε, το Μαρούσι τη δυσκόλεψε με την άμυνά του, ο Μαυροειδής απέδειξε ξανά ότι είναι πολύ υψηλού επιπέδου, αλλά και πάλι κάτι έλειπε. Οι Κις, Μαυροειδής και Λούκας δεν φτάνουν, Καϊμακόγλου και Πελεκάνος δεν παίζουν όπως θα έπρεπε, η κάθε απουσία κοστίζει πολύ, εύκολο σκορ δεν υπάρχει, έχουν γίνει σοβαρά λάθη στις επιλογές των υπόλοιπων ξένων. Πια, φαίνεται ότι το Μαρούσι θα πρέπει να κρατήσει τη φετινή εμπειρία και να διδαχτεί για το μέλλον, καθώς η πρόκριση μοιάζει με αχνό όνειρο σε θαμπωμένο καθρέπτη.

Το παιχνίδι που όλη η μπασκετική Ευρώπη περίμενε, το ένα από τα δύο σημαντικότερα της πρώτης φάσης (το άλλο ήταν το Ρεάλ-Παναθηναϊκός) έγινε στην Ιταλία και ο Πασκουάλ καλείται να επιστρέψει ταυτότητες και λοιπά τιμαλφή στον Πιανιτζάνι. Η Σιένα ήταν ως τώρα η μόνη κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη που ήταν αήττητη, άρα και η πιο φορμαρισμένη. Όμως, το χαστούκι που έφαγε ήταν τεράστιο, καθώς δεν έχασε απλά, αλλά παραδόθηκε αμαχητί στην Μπαρτσελόνα, που ήταν στημένη πολύ καλύτερα, είχε καλύτερο αγωνιστικό πλάνο, καλύτερες επιθετικές επιλογές και μακράν καλύτερη άμυνα. Η πιο επιθετική άμυνα της Ευρώπης δέχτηκε 84 πόντους σε μια βραδιά που εκτέθηκε πλήρως. Τα νούμερα είναι αδυσώπητη απόδειξη για το τι έγινε στην Τοσκάνη: 26-32 τα ριμπάουντ, 13-10 τα λάθη, 5-22 οι ασίστ, 59% στα δίποντα και 42% στα τρίποντα η Μπαρτσελόνα. Οι Ιταλοί έχασαν λογικά την πρώτη θέση στον όμιλο (όχι τόσο σημαντικό), αλλά από εδώ και στο εξής κανείς δεν θα τους θεωρήσει ξανά φαβορί φέτος μέχρι να βρεθούν στο Παρίσι (το σημαντικότερο).

Η Εφές έκανε περίπατο στην Τουρκία με την Ορλεάν, παίζοντας κατά διαστήματα καλό μπάσκετ, η Ρεάλ τα χρειάστηκε με την Αρμάνι, αλλά το -9 έγινε +3 και μετά το 70-67 έγινε 80-67 για να αποδείξει την ποιότητα της ομάδας του Μεσίνα, ενώ η Μάλαγα συνεχίζει αήττητη στην Ευρωλίγκα, φτάνοντας πια πολύ κοντά στην 1η θέση στον όμιλό της. Οι Ισπανοί μπορεί να μην έχουν θεαματικό ρόστερ, μπορεί να έχουν σκαμπανεβάσματα μέσα στο ματς (το +15 έγινε γρήγορα +1 με τη Λιέτουβος), αλλά η εμπειρία τους και το μυαλωμένο μπάσκετ (με την μπαγκέτα στον Κουκ) που παίζουν τους βοηθά να κερδίζουν.

Άφησα για το τέλος τη νίκη της ΤΣΣΚΑ στην Ισπανία, με την Λαμποράλ να αποδεικνύει πως παρότι… άλλαξε όνομα παραμένει εξίσου ασταθής και αφερέγγυα και τον Σισκάουσκας ότι μπορεί ακόμη να κερδίσει οποιαδήποτε πρωτοκλασάτη ομάδα της Ευρώπης μόνος του. Η ΤΣΣΚΑ δεν έχει καμία σχέση με την περσινή αρμάδα, αλλά κανείς δεν είπε ότι θα… φύγει εύκολα από τη μέση.

Υ.Γ.: Πάνω που νομίζαμε ότι η Μπαρτσελόνα δεν μπορούσε να βρει χειρότερες εμφανίσεις από τις λαχανί φωσφοριζέ σαλιάρες, ήρθαν οι φούξια φωσφοριζέ σαλιάρες (με ασορτί σορτσάκι) για να μας διαψεύσουν… οικτρά.