Ο Πάνθηρας και ο απαράδεκτος!

Ο προπονητής του Πανιωνίου είχε πει πριν το ματς ότι έπρεπε η ομάδα του να κρατούσε τον Ολυμπιακό κάτω από τους 70 πόντους αν ήθελε να έχει ελπίδες νίκης, καθώς διαφορετικά δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει στο σκορ. Το να μείνει ο Ολυμπιακός κάτω από τους 70 είναι σχεδόν ουτοπικό, οπότε ο Μάρκοβιτς έμοιαζε να λέει κάτι… απλά για να το πει.

Κι όμως. Ο Πανιώνιος κέρδισε και κέρδισε βάζοντας 96 πόντους, κάτι που κάνει ακόμη πιο απαράδεκτη την ήττα του Ολυμπιακού. Χωρίς προσπάθεια υποτίμησης του Πανιωνίου, πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο πως όταν χάνουν οι «αιώνιοι» στην Α1, όλα ξεκινούν από αυτούς και όχι από τον αντίπαλο. Και ο Ολυμπιακός έχει μόνο τον εαυτό του να κατηγορεί για την ήττα. Παράλληλα, ο Πανιώνιος αξίζει συγχαρητηρίων γιατί είδε την πιθανότητα και την κυνήγησε μέχρι τέλους, γιατί δεν σταμάτησε να μάχεται παρά τις σημαντικές απουσίες, γιατί κατάφερε κάτι που ως τώρα σε 15 αγώνες (Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού) καμία άλλη ομάδα στην Α1 δεν έχει καταφέρει.

Ο Ολυμπιακός εδώ και καιρό παίζει με τη φωτιά, έχοντας μια αρρωστημένη και αντιεπαγγελματική νοοτροπία ότι μπορεί να κερδίζει τους αγώνες παίζοντας 25 λεπτά μπάσκετ και χωρίς να «εμφανίζεται» στο πρώτο δεκάλεπτο. Αποδείχτηκε ότι… δεν μπορεί. Και, αν με ρωτάτε, έπρεπε κάποιος να του το αποδείξει. Όλη αυτή η νοοτροπία των παικτών ότι δεν αξίζει να καταδεχτούν να τρέξουν, να σκεφτούν, να πιέσουν, να ιδρώσουν απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους (όπως ο Πανιώνιος) είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου να βλέπω στο χώρο του μπάσκετ. Και ευτυχώς ο Πανιώνιος το τιμώρησε.

Προφανώς και σε αυτό έχει ευθύνες και ο Γιαννάκης, αλλά το μεγαλύτερο βάρος πέφτει τους παίκτες. Εκείνοι μπαίνουν μέσα στην αρχή του ματς και γελοιοποιούνται, εκείνοι μοιάζουν πολύ μπλαζέ για να παίξουν… με τον Πανιώνιο (και τον Ηλυσιακό, τον ΠΑΟΚ, την Ορλεάν, ο Ολυμπιακός το κάνει συνέχεια αυτό), εκείνοι περιμένουν να μείνουν πίσω με διψήφια διαφορά «για να βρουν κίνητρο». Σε αυτό, το τεχνικό επιτελείο δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω εκτός του να μην βάζει τη βασική πεντάδα… στην αρχή. Βάλε μέχρι και Μπέβερλι, Παπανικολάου, Βασιλόπουλο, Μαυροκεφαλίδη, Γλυνιαδάκη στην αρχή αν είναι αυτοί να παίξουν μπάσκετ. Αμφιβάλλει κανείς ότι η πιο πάνω πεντάδα (που δεν ξέρω αν θα δούμε φέτος) δεν θα έχανε με 34-17 στο 12ο λεπτό;

Ο Γιαννάκης μπορεί να μην έχει μεγάλη ευθύνη για τη νοοτροπία των παικτών του, αλλά έχει πολύ σημαντική ευθύνη για τα όσα έγιναν στο ματς. Ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε άμυνα ούτε για 5 λεπτά, δέχτηκε 96 πόντους από μια ιδιαίτερα μέτρια ομάδα, δεν μπόρεσε να ελέγξει το ρυθμό, μόλις ολοκλήρωσε την επαναφορά του και πέρασε μπροστά (κάτι που ήταν αναμενόμενο ουσιαστικά) αντί να καθαρίσει το ματς, το έκανε ντέρμπι και το έχασε, έδωσε δικαιώματα, έδειξε αντιεπαγγελματική νοοτροπία σε όλο τον αγώνα, έκανε απίστευτα πολλές λανθασμένες επιλογές από το δίλεπτο της κανονικής διάρκειας (και το 89-89) μέχρι το τέλος της παράτασης (έμεινε άποντος για 4,5 λεπτά!) και ουσιαστικά έχασε ένα ματς, όχι επειδή δεν μπόρεσε να κερδίσει, αλλά επειδή ήταν πολύ σνομπ για να ενδιαφερθεί να παλέψει περισσότερο. Και όταν άρχισε να ενδιαφέρεται, οι παίκτες του Πανιωνίου δεν είναι… χαζοί να του το χαρίσουν.

Πέραν αυτού, θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός μια ομάδα κοντά 50 εκατομμυρίων ευρώ να κάνει ροτέισον 8,5 παικτών, ιδίως στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όλοι ξέρουμε αν μπορεί ο Μαυροκεφαλίδης και ο Γλυνιαδάκης να σταθούν στην Α1 και πώς έπαιζαν ως το καλοκαίρι. Δεν ξέχασαν το μπάσκετ επειδή έβαλαν τα «ερυθρόλευκα». Και δεν είναι ότι έπαιζαν καταπληκτικά οι υπόλοιποι: Κλέιζα, Μπουρούσης ήταν απαράδεκτοι, ο Βούισιτς ό,τι έβαζε μπροστά το έτρωγε πίσω αφού δεν είχε καμία βοήθεια από το «τεσσάρι» (ο Κλέιζα που λέγαμε) στα ντράιβ των αντιπάλων, Τσίλντρες και Βασιλόπουλος ουσιαστικά προσπαθούσαν μόνοι τους, μαζί με τον Παπαλουκά. Και φτάνω και στο αποκορύφωμα: δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και με τι ελευθερία κινήσεων ο Τεόντοσιτς μπορεί να κάνει 11 τρίποντα στον Ολυμπιακό και να μην μένει 1 μήνα εκτός ομάδας για να μάθει πώς πρέπει να είναι ένας πλέι μέικερ. Ο Σέρβος ήταν επιδεικτικά αδιάφορος στην άμυνα, έκανε μοιραία λάθη στο τέλος και του κανονικού αγώνα και της παράτασης (είναι γνωστό άλλωστε ότι δεν είναι ως τώρα clutch, αλλά περισσότερο πλήγμα στα τελευταία δευτερόλεπτα) και την περισσότερη ώρα πέταγε την μπάλα από το τρίποντο χωρίς νόημα παρά έκανε οτιδήποτε άλλο.

Ο Γιαννάκης ευθύνεται για όλα αυτά, ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν έσφιξε τα γκέμια στους παίκτες του, ότι δεν τους κοντρόλαρε όσο έπρεπε, ότι έστησε λάθος επίθεση στο τέλος της κανονικής διάρκειας του ματς (το μομέντουμ έλεγε Παπαλουκάς ή Τσίλντρες, εκείνος είπε Κλέιζα, τελικά σούταρε – τι άλλο – τρίποντο ο Τεόντοσιτς). Ο Ολυμπιακός, ανεξαρτήτως αντιπάλου, πάντως, είναι απαράδεκτο να χάνει έναν αγώνα στον οποίο προηγείται 74-81 πέντε λεπτά πριν το τέλος (δεχόμενος μάλιστα σερί 15-3 ως το 89-84).

Ο Ολυμπιακός έχασε, πέταξε στα σκουπίδια το πλεονέκτημα του +11 και τώρα ψάχνει τον… ένοχο. Όπως ανέφερα και για τα χτεσινά παιχνίδια, η διαιτησία έκανε πολλά λάθη, αλλά δεν έκρινε επ’ ουδενί τον νικητή (και υπονοώντας το άνθρωποι του Ολυμπιακού θα πρέπει μόνο αστείοι να νιώθουν), ο οποίος άξια ήταν ο Πανιώνιος.

Οι «κυανέρυθροι» έπαιξαν όπως έπρεπε, παρότι παρασύρθηκαν από το ρυθμό του Ολυμπιακού μετά το 10ο λεπτό. Βέβαια, το ρυθμό των «ερυθρολεύκων» δεν έχει καταφέρει να ανακόψει άλλη ομάδα φέτος, οπότε αυτό είναι λογικό εν πολλοίς. Εκμεταλλεύτηκαν πλήρως την κακή αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού, με πολλά ντράιβ που κατέληγαν σε καλάθια από pick ‘n’ roll ή μπάσιμο των ψηλών, αλλά και τη μικρή διάθεση του Ολυμπιακού να πιέσει με πολλά ελεύθερα σουτ, με τον Καλαμπόκη σε μια μαγική εμφάνιση να κάνει την πλάκα του.

Όσο για τον κάφρο που πέταξε το ρολόι του προς τον Τεόντοσιτς (αλλά πέτυχε τον… Ράις) λέω απλά ότι ελπίζω να έρθει η… ώρα που δεν θα ξαναμπεί ποτέ σε γήπεδο μπάσκετ, αν και έμεινε ατιμώρητος, όπως όλοι άλλωστε στην Ελλάδα.

Η καφρίλα με το ρολόι μας δίνει πάσα για να πάμε στα Τρίκαλα, όπου το παιχνίδι άργησε να ξεκινήσει λόγω χρήσης χημικών έξω από το κλειστό, όπου η αστυνομία και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ είχαν… συνάντηση. Σε αυτό φταίει λίγο και η στάση του προέδρου των Τρικάλων που σίγουρα δυναμίτισε το κλίμα, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα δικαιολογήσω ποτέ τους κάφρους που δέρνονται, ό,τι κι αν έχει προηγηθεί. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, το ξύλο είναι (πίστευα) για άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, όχι το δικό μας. Όσο για την μαγική έμπνευση της αστυνομίας να χρησιμοποιήσει δακρυγόνα έξω από κλειστό γήπεδο… τι να πει κανείς, περιμένατε να το σκεφτούν;

Στο ματς, ο ΠΑΟΚ είχε τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα για περισσότερα από 30 λεπτά, δείχνοντας ότι θα πάρει εύκολα τη νίκη. Μάλιστα, η διαφορά ανέβαινε συνεχώς για να φτάσει τους 18 πόντους στο 48-66 με 8 λεπτά να απομένουν. Κι εκεί που οι… πιο βιαστικοί έκλεισαν τις τηλεοράσεις και θεώρησαν λήξασα τη σεμνή τελετή, ο ΠΑΟΚ… αποχώρησε από το παρκέ, τα Τρίκαλα άρχισαν να παίζουν ψυχωμένα και σκληρά και το σκηνικό άλλαξε. Δύο απανωτά σερί 8-0 και 10-0 των Τρικάλων, με τον Μαρκόπουλο να βλέπει την ομάδα του να πελαγοδρομεί ανήμπορη να κάνει ακόμη και τα πιο στοιχειώδη στο παρκέ έφεραν το ματς στο 74-74. Από εκεί και πέρα ξεχωρίζει το τεράστιο καλάθι του Γκρέγκορι που ήταν άλλωστε και το μόνο εντός παιδιάς καλάθι ως το τέλος. Η ρουλέτα των βολών έφερε τα Τρίκαλα σε ανάγκη για τρίποντο, ο Πάουελ το έκανε και αστόχησε και ο ΠΑΟΚ γλίτωσε από την αυτοκτονία, καθώς αν έχανε θα έπρεπε οι παίκτες του αντί για Θεσσαλονίκη να πάνε στα Τέμπη για εργασίες διάνοιξης δρόμου ως τιμωρία. Σε ένα ματς που κρίνεται στο σουτ δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο, ο ένας ήταν καλύτερος για 32 λεπτά, ο άλλος καταιγιστικά καλύτερος για 8 και η ρουλέτα σταμάτησε στο μαύρο. Δίκαιο θα ήταν και αν ο Πάουελ ευστοχούσε.

Στη Λάρισα, ο ΓΣ επιβεβαίωσε αυτό που λέμε τώρα ένα μήνα, ότι πλέον έχει αρκετά δυνατή ομάδα και ότι δεν θα είναι φτωχός συγγενής στην Α1, ούτε θα πέσει εύκολα. Η νίκη επί της Καβάλας είχε την υπογραφή των Γκριν (Ντέιμοντ και Ντεβίν), που έδειξαν αμφότεροι την αξία τους στο κατάλληλο παιχνίδι, απέναντι σε ομάδα με τους ίδιους στόχους και εντός έδρας. Οι 11 πόντοι της διαφοράς είναι σημαντικοί, ο ΓΣ έδειξε ότι αρχίζει να έχει λογική στο παιχνίδι του με μόλις 12 λάθη, το ροτέισον έγινε ουσιαστικά με 10 παίκτες ως επί το πλείστον σωστά με το χρόνο να μοιράζεται όπως πρέπει και ο Καλαφατάκης έχει ήδη αρχίσει να χαμογελάει στη νέα «mission impossible» που του είχαν αναθέσει.