Κύπελλο αηδίας και ξευτίλας

Στη Θεσσαλονίκη ο Ηρακλής θα μπορούσε να συνδύαζε τον αγώνα αυτόν με τον Παναθηναϊκό με μια φιέστα για την επικείμενη επιστροφή του στην Α1. Μια γιορτινή ατμόσφαιρα που θα ήταν ο προάγγελος των όσων θα έρθουν (όπως θέλει η ομάδα) του χρόνου, να δείξει και με αυτόν τον τρόπο ότι πρέπει να επιστρέψει στην Α1 και ότι δεν αντιμετωπίζει με κόμπλεξ το ματς, αλλά με χαρά που… επιστρέφει.

Όμως, γίναμε ξανά μάρτυρες της ελληνικής οπαδικής καφρίλας σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να μην έχει αρχίσει ή στην χειρότερη περίπτωση να έχει διακοπεί οριστικά κατά του Ηρακλή (και τον Ηρακλή να τιμωρηθεί… μέχρι το 2011). Βέβαια, ποιος να τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο, όταν θα είχαμε πρόβλημα με το δεύτερο παιχνίδι, αφού αν ο Ηρακλής έχανε το ματς στα χαρτιά… δεν θα έπρεπε να γίνει δεύτερος ημιτελικός (εκτός αν γινόταν με την πιθανότητα… να τον πάρει στα χαρτιά), καθώς το 20-0 δεν είναι σκορ που το ξεπερνάς αν κερδίσεις με 21 πόντους! Ποιος να ασχοληθεί, όμως, και να πάρει πάνω του την απόφαση; Κανείς. Έτσι, υπομείναμε για ακόμη μια φορά τον πλήρη βιασμό του μπάσκετ, με τους οπαδούς του Ηρακλή να εξευτελίζουν την προσπάθεια των παικτών της ομάδας, τις προσπάθειες της διοίκησης, αλλά και να διασύρουν γελοιοποιημένο το ίδιο το άθλημα με τα όσα έκαναν (χαρτιά, μπουκάλια κτλ μετά από καλάθι για να μην βγάζει ο Παναθηναϊκός γρήγορη επίθεση) στη διάρκεια του αγώνα, πέραν των κροτίδων, φωτοβολίδων και πυρσών. Προφανώς είχαν πιστέψει ότι αν έκοβαν το ρυθμό του Παναθηναϊκού η ομάδα τους θα είχε… ελπίδες πρόκρισης. Ή απλά επειδή δεν είχε, θέλησαν να καταστρέψουν τον αγώνα.

Και αυτό το ματς τελείωσε, όπως έχουν τελειώσει όλα ως τώρα στην Ελλάδα και όπως θα συνεχίσουν να τελειώνουν ακόμη και όταν θα έχουμε τον πρώτο νεκρό εντός του γηπέδου. Απλώς γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται.

Πλέον, επειδή το θέμα έχει κουράσει, επειδή τα σπορ στην Ελλάδα έχουν χάσει κάθε αξία, επειδή έχουν γίνει έρμαιο υπανάπτυκτων, καθυστερημένων κάφρων, επειδή ο κόσμος που αγαπά πραγματικά το μπάσκετ δεν τολμάει να πάει στο γήπεδο σε ντέρμπι, επειδή ο υγιής φίλαθλος δεν τολμάει καν να διαμαρτυρηθεί με… mail στην ομάδα και είτε μένει σπίτι του είτε υπομένει την καφρίλα (και οι ομάδες συντηρούν το θέμα, μη χάσουν τους 500 κάφρους, γιατί όλος ο υπόλοιπος κόσμος που γεμίζει τα γήπεδα με υγιείς φιλάθλους είναι ηλίθιος κι εμείς οι έξυπνοι), επειδή έχουμε ξενερώσει απίστευτα, επειδή πλέον δεν καταλαβαίνουμε το νόημα του αθλητισμού στη χώρα, θα αλλάξουμε στάση. Από εδώ και στο εξής και μέχρι να κλείσουμε το Age of Basketball, σε όποιο παιχνίδι οι οπαδοί μιας ομάδας κάνουν τέτοιας έκτασης (ή χειρότερα) επεισόδια, το άρθρο θα περιλαμβάνει στηλίτευση των επεισοδίων, ανάλυση της άλλης ομάδας, αλλά καμία αναφορά στην ομάδα της οποίας οι οπαδοί έκαναν τα επεισόδια. Όσοι πιστεύετε ότι αδικούμε τις ομάδες και τους παίκτες (που δεν φταίνε), διαβάστε τις (μόνιμες) δηλώσεις που χαϊδεύουν τα αυτιά των κάφρων, όπως τις τραγικές του Κακιούση, θυμηθείτε τους Αγγελόπουλους και τους Γιαννακόπουλους και τα όσα λένε κάθε φορά και ξανασκεφτείτε το. Οι ομάδες τους συντηρούν, εμείς θα αντιδράσουμε με τον μόνο τρόπο που μπορούμε.

Ο Παναθηναϊκός χρησιμοποίησε και τους 12 παίκτες του στο παιχνίδι, σε έναν αγώνα που από την αρχή ήξερε πως θα κέρδιζε, καθώς η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι τεράστια, αφού τις χωρίζει μια ολόκληρη κατηγορία, με την καλύτερη μάλιστα να είναι και πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Παναθηναϊκός δεν πάτησε το πόδι στο γκάζι, αποδιοργανώθηκε πολλές φορές από τις διακοπές, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ μετά τη μεγάλη διακοπή και τη (μισή) εκκένωση του γηπέδου οι παίκτες του Ομπράντοβιτς απλά έκαναν υπομονή για να τελειώσει ο αγώνας. Γαϊδουρινή μάλιστα, γιατί ο αγώνας δεν θα έπρεπε να τελειώσει, εφόσον διακόπηκε.

Υπάρχει μπροστά και η τυπική ρεβάνς, που θα είναι ευκαιρία για τον Ομπράντοβιτς να ξεκουράσει τους βασικούς (τότε), ρεβάνς η οποία θα γίνει σε περίπου 1 μήνα από τώρα, στη διακοπή της Ευρωλίγκας και θα είναι ταυτόχρονα ευκαιρία για τον Παναθηναϊκό να μείνει σε αγωνιστικούς ρυθμούς (2 αγώνων την εβδομάδα).

Στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να πιάσει καλή απόδοση, έπαιξε ξανά μέτρια, αλλά είχε τον Σχορτσανίτη σε πολύ καλή μέρα, ήταν σοβαρός, έπαιξε καλή άμυνα για περισσότερα από 20 λεπτά και είχε απέναντί του μια ανεκδιήγητη ομάδα χωρίς αρχή και τέλος.

Μιλάω για τη συγκεκριμένη εμφάνιση, αλλά και δυστυχώς για όλες τις εμφανίσεις του Άρη τον τελευταίο καιρό. Τεράστια αναρχία στο παιχνίδι του, λίγα συστήματα, σύνδεση του Κατσικάρη με… Κάιρο όταν δίνει εντολές στους Αμερικανούς, συνεχή τρίποντα εκτός συστήματος, στατικότητα στην επίθεση και ατομικές ενέργειες-ποικιλίες είναι αυτά που χαρακτηρίζουν το παιχνίδι του Άρη.

Πλέον, ο Άρης μπορεί να μένει κοντά στο σκορ όταν ένας παίκτης του είναι σε πολύ καλή ημέρα επιθετικά και μπορεί να σκοράρει εκτός συστήματος. Σίγουρα, ως μονάδες ο Άρης έχει αρκετούς καλούς παίκτες (σίγουρα και αδυναμίες), αλλά ποτέ μια ομάδα δεν φτιάχτηκε από το άθροισμα των μονάδων της. Δεν υπονοώ ότι ο Κατσικάρης πρέπει να απομακρυνθεί, γνώμη μου είναι ότι ο Άρης ανεξαρτήτως του τι θα γίνει αυτή τη σεζόν, πρέπει να αφήσει τον τεχνικό του να παρουσιάσει έργο για 2-3 χρόνια ακόμη τουλάχιστον. Όμως, φαινόμενα όπως αυτό των τελευταίων 40 δευτερολέπτων όταν ο Κατσικάρης λέει στο τάιμ άουτ «ολόκληρη επίθεση, μη βιάζεστε» και οι παίκτες μπαίνουν μέσα, επαναφορά στον Μάιλς, πάσα στον Ντίξον και τρίποντο στα 3 δευτερόλεπτα, δεν είναι σοβαρά για μια ομάδα που θέλει να βγει Ευρωλίγκα.

Είδαμε περισσότερες από 35 φορές μέσα στο παιχνίδι κάποιον παίκτη του Άρη να παίρνει την μπάλα, να αρχίζει τις ντρίμπλες και τελικά να σουτάρει εκτός συστήματος ή να κάνει ντράιβ, με τους άλλους τέσσερις να κινδυνεύουν να συλληφθούν επειδή περιφέρονταν ασκόπως μπροστά από το κέντρο του γηπέδου. Το νούμερο αυτό είναι τεράστιο, αν σκεφτείτε ότι αντιπροσωπεύει ποσοστό μεγαλύτερο του 50% των επιθέσεων της ομάδας. Με τον τρόπο αυτό ο Άρης αδικεί τον εαυτό του και την προσπάθεια που κάνει στην άμυνα, καθώς πια είναι θέμα τύχης το να κερδίσει καλή ομάδα.

Και πάω και στο «ανεκδιήγητη» που είπα πιο πάνω για την εμφάνιση. Όταν καταφέρνεις στην εκπνοή του ματς να επιτρέψεις στον αντίπαλό σου να έχει τη μεγαλύτερη διαφορά που πήρε ποτέ στον αγώνα, διαφορά που άγγιξε μόνο μια φορά πιο πριν, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Και με 1 πόντο να τελείωνε το παιχνίδι, ο Ολυμπιακός θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την πρόκριση, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Τώρα, όμως, η ρεβάνς είναι τυπική διαδικασία.

Στον Ολυμπιακό είδαμε τον Σχορτσανίτη σε μεγάλα κέφια, αλλά σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων δεν πρόκειται να αρχίσουμε τους τεμενάδες. Ο Σοφοκλής χαρακτηρίζεται από αστάθεια και μετά από 1-2 καλά παιχνίδια ακολουθούν 4-5 μέτρια ή άσχημα. Αυτό πρέπει να βελτιώσει, όχι να δούμε αν στη μέρα του μπορεί να παίξει κάθε ψηλό. Το δεύτερο το ξέραμε. Ο Γιαννάκης έχει δώσει ξεκάθαρη εντολή να πηγαίνει η μπάλα πάνω του σε κάθε επίθεση όσο είναι μέσα (και επειδή δεν αντέχει να μείνει για πολύ στο παρκέ) και αυτό ο Sofo πρέπει να το εκμεταλλευτεί.

Από εκεί και πέρα, είδαμε τον Μαυροκεφαλίδη να παίζει 15 λεπτά και να είναι στο ροτέισον της ομάδας, έχοντας μάλιστα αξιοπρεπέστατη παρουσία. Περιμένουμε να δούμε αν θα ενταχθεί πλήρως στο ροτέισον, ή… αν έτυχε. Πάντως, αξίζει της προσοχής μας ως παίκτης. Ο Τεόντοσιτς μείωσε… κατά 9 τα τρίποντά του και ήταν πολύ καλύτερος, την ώρα που ο Παπαλουκάς έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια της καριέρας του και ο πολύ καλός Μπέβερλι τραυματιζόταν. Η στατιστική ξεγελά με τον Μπουρούση που ήταν κακός, παρά τους 15 πόντους και τα 9 ριμπάουντ, αφού «έχασε» πολλές φάσεις στην άμυνα, ενώ ο κάτω του μετρίου Κλέιζα είχε 11 πόντους, 5 ριμπάουντ και 4 ασίστ, προσπαθώντας να μετριάσει τις άστοχες ενέργειες σε ένα ματς που έβλεπε ότι δεν του βγαίνει.

Απ’ την άλλη, ο Κλαρκ μοιάζει ξένο σώμα στα τελευταία ματς, αλλά κρατάμε μια πισινή ακόμη, μήπως του δοθούν χρόνος και ευκαιρίες ξανά στο μέλλον (ο Κατσικάρης αυτό έχει πει). Ο Μάιλς παίζει ένα επίπεδο κάτω από πέρσι και στο ματς δυσκόλευε την ανάπτυξη της ομάδας, μη δίνοντας σημασία στα οργανωτικά του καθήκοντα, ενώ Χατζηβρέττας, Ρίτσαρντσον και Ντίξον είναι ξεκάθαρα οι αστέρες στην επίθεση της ομάδας, όμως πρέπει να αρχίσουν να παίζουν για την ομάδα, να μειώσουν τις καταδικασμένες προσπάθειες, να εντάξουν τους υπόλοιπους στο σκορ στην επίθεση και να μην παίζουν για τους εαυτούς τους. Στο ματς είχαν 10/37 σουτ οι τρεις τους, 0/6 ο Χατζηβρέττας που δεν πήρε λογική προσπάθεια σε όλο τον αγώνα, 3/11 ο Ρίτσαρντσον και 7/20 ο Ντίξον, που ναι μεν έβαλε 23 πόντους, αλλά χρειάστηκε 20 σουτ για να βάλει 17 εντός παιδιάς (είχε και 6 με βολές) πόντους, στατιστικό καταδικαστικό για ευρωπαϊκό αγώνα.

Πλέον, περιμένουμε πρόκριση των «αιωνίων» στον τελικό, για να δείξουν σε όλους τους Έλληνες οπαδούς τι εστί… αθλητικός πολιτισμός, όπως άλλωστε κάθε χρόνο. Όσο για τη διαιτησία και στους δύο ημιτελικούς, πλέον μιλάμε για την επιτομή της ανικανότητας…