Όταν ο εφιάλτης γίνεται όνειρο…

Αποτέλεσμα αυτού ήταν το σκορ να πάει ψηλά, ο Ολυμπιακός να μπορεί να δοκιμάσει μύρια όσα μέσα στον αγώνα, αλλά να χαλαρώσει κι αυτός για να «μείνει» η διαφορά στους 28 πόντους τελικά. Τρία ήταν τα σημεία στα οποία ο Ολυμπιακός πάτησε το πόδι στο γκάζι: στο ξεκίνημα όπου άρχισε με 0-12 και έβαλε τις βάσεις, στο τρίτο δεκάλεπτο όταν η Ολύμπια μείωσε στους 6 πόντους και ακολούθησε ένα 2-11 και στην αρχή της τέταρτης περιόδου όταν το 49-84 έγινε 49-82 με σερί 0-18. Νομίζω ότι και οι δύο προπονητές έμειναν ευχαριστημένοι από το ματς, ο Καλαφατάκης γιατί η διαφορά δεν πήγε σε αστρονομικά επίπεδα και ο Γιαννάκης γιατί είδε ορισμένα πράγματα που ήθελε στο παρκέ. Δεν μπορώ να πω ότι η Ολύμπια έπαιξε καλά (είχε μόνο εκλάμψεις), καθώς αναλώθηκε σε πολλές ατομικές, εκτός συστημάτων ενέργειες.

Αν ο Ολυμπιακός κέρδισε κάτι από τον αγώνα, αυτό δεν είναι άλλο από τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, που έδειξε για πρώτη φορά φέτος να πατάει γερά στα πόδια του. Όλη η παρουσία του θύμισε τις προ τραυματισμού εποχές και σίγουρα θα ενεργήσει θετικά στην ψυχολογία του παίκτη και στην προσπάθεια που κάνει να μην φοβάται να πιέσει τον εαυτό του. Ο Βασιλόπουλος είχε 8 πόντους, 6 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 1 κλέψιμο, με πολύ καλή παρουσία σε άμυνα κι επίθεση. Σίγουρα το παιχνίδι ήταν πολύ πιο χαλαρό από τα αντίστοιχα της Ευρωλίγκας, αλλά από τέτοια πρέπει να ξεκινήσει ο Βασιλόπουλος για να βρει τον εαυτό του.

Στη Νέα Σμύρνη, ο Πανιώνιος κατάφερε (έστω πολύ δύσκολα) να φτάσει στην 6η του νίκη, πράγμα πολύ σημαντικό ενόψει του αρκετά πιο δύσκολου δεύτερου γύρου. Αυτό που ξεχώρισε τον Πανιώνιο από τις ομάδες που βρίσκονται στις 3 νίκες αυτή τη στιγμή είναι οι 2 βαθμοί από τα αντίστοιχα ροζ φύλλα με Ολυμπιακό και Άρη. Μια εντός έδρας ήττα από ομάδα όπως τα Τρίκαλα (με την έννοια της βαθμολογικής κατάστασης) δεν θα έσβηνε αυτές τις νίκες, αλλά θα μείωνε τη βαθμολογική τους σημασία. Ο Πανιώνιος έχει βουνό να ανέβει στο δεύτερο γύρο και είναι πολύ σημαντικό που έφτασε τις 6 νίκες στον πρώτο (μένει και το ματς στην Καβάλα βέβαια).

Το παιχνίδι δεν έβγαζε κανένα απολύτως νόημα μέχρι το ημίχρονο, αφού η εξέλιξή του ήταν αλλεπάλληλα σερί εκατέρωθεν με τις δύο ομάδες να επιδεικνύουν αξιοσημείωτη… αστάθεια και συνεχή σκαμπανεβάσματα. Το ματς ξεκίνησε με σερί 1-9 για τα Τρίκαλα, μετά είχαμε 8-0 για τον Πανιώνιο (9-9), στη συνέχεια 13-0 για τον Πανιώνιο (το 13-16 έγινε 26-16), ένα 0-9 για τα Τρίκαλα (26-25) και μετά 11-2 για τον Πανιώνιο (το 28-27 έγινε 39-29). Αφού Γιαπλές και Μάρκοβιτς κατάφεραν… να επιβιώσουν, το δεύτερο ημίχρονο έγινε πιο φυσιολογικό, με τα Τρίκαλα ναείναι ιδιαίτερα αξιόμαχα. Το παιχνίδι πήγε στο 61-60 και στο 65-64, αλλά η κλάση του Καλαμπόκη και κάποια λάθη των Τρικάλων (αυτό του Ντίκελ ας πούμε) στέρησαν από την ομάδα του Κάμπου την ευκαιρία να παλέψει για τη νίκη ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όπως όλα δείχνουν η κατάσταση στο τέλος δεν πρόκειται να αλλάξει αυτή την αγωνιστική (ΑΕΚ και Ηλυσιακός έχουν πολύ δύσκολα ματς), οπότε τα Τρίκαλα έχασαν μεγάλη ευκαιρία (δεδομένου του πού έφτασαν τον αγώνα).

Άφησα για το τέλος το ματς στο Αλεξάνδρειο, την αναμέτρηση του Άρη με την Καβάλα. Κακά τα ψέματα, η νίκη του Άρη δεν είναι έκπληξη, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ο Άρης θα κέρδιζε. Όπως δεν είναι έκπληξη ούτε το απίστευτα κακό μπάσκετ του Άρη στο πρώτο ημίχρονο (όχι ότι η Καβάλα έπαιζε καλύτερα, αλλά εκείνη έπαιζε εκτός έδρας, ενώ όπως και να το κάνουμε άλλες είναι οι απαιτήσεις).

Ο Πρίφτης δεν χρησιμοποίησε τον Λάμποβιτς, ο Άρης έκανε πρόταση στον Μάσεϊ, φαβορί δεν είναι για να λέμε την αλήθεια, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ο Λάμποβιτς τέθηκε εκτός ομάδας τόσο γρήγορα.

Βέβαια, η ερώτηση αυτή είναι άκαιρη όταν ο Λάμποβιτς (και ο Πάουνιτς, αλλά και ο Μάιλς νωρίτερα) ήρθε στην ομάδα από έναν προπονητή που αποδείχτηκε κακός επαγγελματίας. Ο Κατσικάρης έκανε κάτι ανεπίτρεπτο κατά τη γνώμη μου, αφού υπέγραψε στον Άρη, στηρίχτηκε απόλυτα (έτσι έπρεπε, το λέγαμε συνέχεια από εδώ) παρά το κακό μπάσκετ των «κιτρίνων», έκανε αλλαγές παικτών, αλλά λίγες μόλις ημέρες μετά τις τελευταίες αλλαγές του, αποφάσισε να φύγει, αφήνοντας την ομάδα στα κρύα του λουτρού και δείχνοντας ότι μάλλον δεν αντέχει την πίεση ενός τόσο «μεγάλου» πάγκου, αλλά και ότι δεν είναι φερέγγυος (μπορεί να ακουστώ σκληρός αλλά κάποια πράγματα πρέπει να ειπωθούν). Θα μπορούσε η εθνική Ελλάδας να στηριχτεί σε έναν τέτοιο προπονητή (το λέω επειδή ο Κατσικάρης έχει προαχθεί από πολλούς ως η επόμενη ελληνική λύση στον πάγκο της εθνικής); Για μένα όχι. Ξεκάθαρα όχι.

Μπορεί το όλο θέμα να πέρασε πολύ «απαλά» από την πληθώρα του τύπου, καθώς στη μέση μπαίνουν και οι δημόσιες σχέσεις (είτε οι τωρινές είτε οι… μελλοντικές), αλλά αυτό που έγινε ήταν απαράδεκτο, κατακριτέο και ντροπιαστικό για την εικόνα ενός προπονητή που θέλει να λέγεται σοβαρός. Τα περί «έμπνευσης», «timing», «προσπάθειας που δεν καρποφόρησε», «πίστευα ότι μπορούσα αλλά δεν μπόρεσα» είναι για εσωτερική κατανάλωση και για να βρει αφορμή η «αυλή» να τον δικαιολογήσει. Το θέμα είναι απλό: όταν ένας επαγγελματίας αναλαμβάνει μια δέσμευση απέναντι σε μια ομάδα, όταν η ομάδα, οι παίκτες και ο κόσμος είναι απόλυτα συνεπείς απέναντί του, τότε δεν έχει καμία δικαιολογία να φανεί ασυνεπής (εννοείται δεν μπαίνουν στη μέση θέματα υγείας).

Ο Κατσικάρης είπε τον ήξερε πριν υπογράψει (τον περίφημο προσωπικό λόγο που τον έκανε να φύγει), πίστευε όμως ότι… μπορούσε, αλλά τελικά… δεν μπόρεσε. Προφανώς, το… πίστευε μέχρι τελευταίας στιγμής, αφού με τις δύο αλλαγές (Πάουνιτς, Λάμποβιτς) σχεδόν έδεσε χειροπόδαρα τα χέρια της ομάδας και του επόμενου (που θα έχει απίστευτα περιορισμένο χώρο και χρήμα για να κάνει διορθώσεις). Η κίνησή του είναι σχεδόν μοναδική στα ευρωπαϊκά δεδομένα του μπάσκετ, σχεδόν κατέστρεψε τη χρονιά για τον Άρη, για μένα είναι αδικαιολόγητος, αφερέγγυος και κακός επαγγελματίας.

Ασχέτως αν όλο αυτό τελικά βγήκε σε καλό για τον Άρη (πάμε στον Μπλατ). Η είδηση της απόκτησης του Μπλατ έκανε κάθε φίλο του Άρη που έχει έστω και μια φορά στη ζωή του μπάσκετ να ξεχάσει αμέσως τον Κατσικάρη και τελικά να αναθαρρήσει περισσότερο από πριν, ίσως μάλιστα και να… ευχαριστήσει τον Κατσικάρη που έφυγε. Ο Μπλατ είναι η καλύτερη δυνατή λύση όχι μόνο για τον Άρη, αλλά για περίπου το… 95% των ομάδων της Ευρώπης.

Πραγματικά προκαλεί έκπληξη που ο Άρης μπόρεσε να δελεάσει έναν προπονητή τέτοιου βεληνεκούς και τέτοιων δυνατοτήτων. Προφανώς, έχοντας πει τα παραπάνω δεν χρειάζεται να σχολιάσω το αν θεωρώ καλή την απόκτηση Μπλατ, τη θεωρώ μακράν την καλύτερη δυνατή για τον Άρη. Ο Μπλατ είναι ένας προπονητής που μπορεί να πάρει μια ομάδα με μικρό ταλέντο και να κάνει τους ρολίστες να βρουν το ρόλο τους στο γήπεδο με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται η ομάδα δύο κλάσεις καλύτερη. Ο Άρης είναι (αναλογικά) καλύτερος και πιο ταλαντούχος από τη Ρωσία του 2009, που ήταν πολύ σκληρή ομάδα, ενώ ποιος μπορεί να ξεχάσει το Ευρωμπάσκετ του 2007, όταν ο Μπλατ με 3 παίκτες και 9 ξυλοκόπους πήρε το τρόπαιο;

Ο Μπλατ είναι μάλλον η απάντηση στα γράμματα των ανθρώπων της ομάδας προς… τον Άγιο Βασίλη, ή η απόδειξη ότι ο θεός του μπάσκετ αγαπά τον Έλληνα αυτοκράτορα, ή ίσως η επιβεβαίωση της φράσης “αγαπά τον κλέφτη, αγαπά όμως και τον νοικοκύρη”. Ο Άρης πρέπει να τον στηρίξει απόλυτα, να τον αφήσει τελείως ελεύθερο να κάνει τη δουλειά του και θεωρώ ότι θα δει αποτελέσματα. Με τη λέξη στήριξη δεν εννοώ τη φετινή σεζόν, αυτό το θεωρώ αυτονόητο, η έλευση 3ου προπονητή σε 6 μήνες για μένα καθιστά τη χρονιά χαμένη (αν ο Άρης επιτύχει κάποιους στόχους του φέτος θα είναι πια απίστευτη υπέρβαση), εννοώ για την επόμενη και τη μεθεπόμενη περίοδο.