Νίκη… όρεξης

Η νίκη αυτή, εκτός από απίστευτα σημαντική βαθμολογικά, ήταν απαραίτητη και στο ψυχολογικό επίπεδο, καθώς ακολουθούν τρία πάρα πολύ δύσκολα ματς, αλλά πια η Καβάλα θα μείνει ήρεμη και προσηλωμένη, χωρίς κλυδωνισμούς.

Στο παιχνίδι οι δύο ομάδες είχαν διαφορά. Η μία ήξερε τι ήθελε στο παρκέ και ήξερε μπροστά σε πόσο μεγάλη ευκαιρία βρισκόταν, ενώ ο Πανιώνιος μάλλον δεν πίστεψε ποτέ ότι μπορεί να βρεθεί μόνος 5ος στο τέλος του πρώτου γύρου. Δύο ήταν τα βασικά σημεία στα οποία κρίθηκε ο αγώνα, αμφότερα αφορούσαν τη μάχη στην περιφέρεια.

Απ’ τη μία πλευρά, η Καβάλα είχε τρεις παίκτες που έκαναν τη διαφορά, ενώ ο Πανιώνιος αντιπαρέταξε τρεις παίκτες που κινήθηκαν σε ρηχά νερά. Ο Γκούστας, ο Κυρίτσης και ο Κόλινς είχαν μαζί 36 πόντους, 21/24 βολές και 25 κερδισμένα φάουλ. Δηλαδή είχαν το 47% των πόντων της ομάδας τους, σούταραν το 92% των βολών και έβαλαν το 91% των βολών της ομάδας τους, ενώ κέρδισαν και το 89% των φάουλ.

Απ’ την άλλη, Ράις, Ζορόσκι, Καλαμπόκης και Έλντερ είχαν μαζί 15 λάθη, ενώ δεν μπόρεσαν να «ματώσουν» με φάουλ την άμυνα των Καβαλιωτών (και οι 4 πήραν 13). Το βασικότερο πρόβλημα του Πανιωνίου ήταν ότι φαινόταν στο παρκέ σαν να μην έχει όρεξη για να παίξει μπάσκετ. Χαρακτηριστικό είναι ότι όσες φορές πλησίασε ή ισοφάρισε, αμέσως έμεινε ξανά πίσω, μην μπορώντας επ’ ουδενί να χτίσει στο μομέντουμ που δημιουργούσε.

Σημαντικότερο σημείο ήταν όταν με 0-5 ισοφάρισε σε 55-55 για να ακολουθήσει ένα 11-1 της Καβάλας στα επόμενα 4 λεπτά, που έκρινε οριστικά το ματς. Το παιχνίδι δεν ήταν ιδιαίτερα καλό, καθώς και η Καβάλα έκανε αρκετά λάθη (μπορεί όχι 25 όπως ο Πανιώνιος, αλλά και τα 17 είναι αρκετά), αλλά οι γηπεδούχοι ήταν ένα κλικ καλύτεροι, πιο παθιασμένοι και πιο έτοιμοι πνευματικά για το ματς.

Ο Πανιώνιος ολοκλήρωσε έναν πολύ καλό πρώτο γύρο, που τον φέρνει ισόβαθμο με άλλες τρεις ομάδες στην 5η θέση, αλλά σίγουρα δεν θα πρέπει να εμφανίσει ξανά τέτοιο πρόσωπο, καθώς οι ισορροπίες στη φετινή Α1 είναι ιδιαίτερα λεπτές και μπορεί η κατάσταση να γυρίσει μπούμερανγκ μέσα σε λίγες αγωνιστικές.

Το Σάββατο, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος ανακοίνωσε την απόκτηση του Μάρκους Χάισλιπ, με ιδιαίτερα θεαματικό τρόπο, αποδεικνύοντας ότι μερικές φορές έχει αντιδράσεις… παιδιού. Πάντως, όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ σίγουρα το ευχαριστήθηκαν, ενώ ήταν και πρωτότυπο.

Ο Χάισλιπ, θεωρώ ότι, σηματοδοτεί τη νέα εποχή στον Παναθηναϊκό. Σε αντίθεση με τον Γκόλεματς, είναι ψηλός που έχει μεγάλη εμπειρία από πρωτοκλασάτες ομάδες (Μάλαγα και Εφές), είναι παίκτης γύρω από τον οποίο μπορεί να στηριχτεί η ομάδα και για μένα η απόκτησή του δείχνει ότι σταδιακά περνάει ο Τσαρτσαρής σε δεύτερο ρόλο, μέχρι να φύγει από την ομάδα. Είναι αλήθεια ότι ο Τσαρτσαρής έχει χτυπηθεί από τραυματισμούς εδώ και δύο χρόνια, αλλά ως τώρα δεν μοιάζει να έχει καταφέρει να επανέλθει στα παλιά καλά του στάνταρ απόδοσης. Ο Χάισλιπ έρχεται στον Παναθηναϊκό για να καλύψει το κενό, προσφέροντας αυτά που μπορεί να προσφέρει κι ο Φώτσης, αλλά σε… αμερικανική έκδοση.

Προσέξτε: δεν είναι καθόλου μικρό ένας Αμερικανός που έρχεται στη μέση της σεζόν να συγκρίνεται με τον πιο ταλαντούχο Έλληνα ψηλό (και καλύτερο, κατά τη γνώμη μου), ίσα ίσα που είναι μετεγγραφή ιδιαίτερα σημαντική.

Ο Χάισλιπ έχει τρομερό άλμα, μπορεί να ελέγξει τις μάχες πάνω από το στεφάνι, έχει έφεση στην τάπα και το ριμπάουντ, σουτάρει καλά από το τρίποντο (όχι μόνο για το ύψος του, γενικά καλά), μπορεί να σκοράρει με ντράιβ από την περιφέρεια προς τα μέσα, ενώ είναι μεγάλη δύναμη στον αιφνιδιασμό, καθώς είναι πολύ γρήγορος για ψηλός. Στο χέρι του Ομπράντοβιτς είναι να τον εκμεταλλευτεί πλήρως, αλλά και να μπορέσει να βρει τρόπο το νέο κουαρτέτο ψηλών να βρει χημεία σύντομα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση είναι μετεγγραφή πρώτης γραμμής.

Μιας και αναφερθήκαμε στους «αιώνιους» θέλω να σχολιάσω το θέμα που προέκυψε με τον Παπαλουκά. Θεωρώ την αντίδραση του Παναθηναϊκού απαράδεκτη και τον χαρακτηρισμό «νταβατζής του ελληνικού μπάσκετ» ανεπίτρεπτο, αμπασκετικό, ανιστόρητο, αγράμματο (γιατί δεν βγάζει κανένα νόημα), ατυχή και ασεβή. Μόνο στην Ελλάδα μπροστά στην κόντρα των ομάδων δεν ξέρουμε τι ξεστομίζουμε όταν ανοίγουμε το στόμα μας. Μιλώντας για τον καλύτερο Έλληνα παίκτη του 21ου αιώνα με βάση τις επιτυχίες του, τη μεγαλύτερη μπασκετική μονάδα της Ελλάδας στο παγκόσμιο στερέωμα τώρα, θα έπρεπε ανεξαρτήτως ομάδας να υπάρχει σεβασμός. Όπως σεβασμός θα έπρεπε να υπάρχει και για τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, τον Φώτση, τον Παπαδόπουλο, τον Κακιούζη, κτλ. Πόσο μάλλον για τον Παπαλουκά.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανένα απολύτως λόγο (κάπως λέγεται αυτός που πάει να προστατεύσει τρίτους σε θέματα που δεν τον αφορούν…) να αναμιχθεί στο θέμα του Ολυμπιακού με τους διαιτητές, όπως και ο Ολυμπιακός δεν θα έχει κανένα λόγο να μειώσει τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη (ας πούμε) επειδή διαμαρτύρονται στους διαιτητές σε κάθε αγώνα. Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει και αυτόν πρώτα πρέπει να τον υποδείξουν οι ομάδες στους οπαδούς με τη στάση τους. Μεγάλο φάουλ του Παναθηναϊκού που υποστήριξε με ανακοίνωση τον Μάνο Παπαδόπουλο (ή τον έβαλε να το κάνει) στο ακόμη μεγαλύτερο φάουλ του να μιλήσει έτσι (ακυρώνοντας το χαρακτηρισμό που χρησιμοποίησε, αφού ουσιαστικά περιέγραφε περισσότερο τη δική του στάση).

Έχουμε χάσει την μπάλα στην Ελλάδα με τον αθλητισμό και αυτού του είδους οι συμπεριφορές (και άλλα πράγματα βεβαίως) μάς έχουν οδηγήσει στη σημερινή απαξίωση και στο τριτοκοσμικό επίπεδο οπαδών και παραγόντων στη χώρα.