Όταν μιλάει η έδρα…

Κανένα από τα τέσσερα παιχνίδια δεν ήταν ντέρμπι, τα δύο κρίθηκαν με διαφορές μεγαλύτερες των 20 πόντων, ενώ το μοναδικό με μονοψήφια διαφορά έγινε στη Λάρισα, όπου ο Ηλυσιακός μείωσε στο τέλος στους 9 πόντους. Βέβαια, το γεγονός ότι όλοι περιμέναμε ντέρμπι και στην ουσία δεν είδαμε κανένα, δείχνει και το πόσο απρόβλεπτο είναι το φετινό πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ μπήκε στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο με ξεκάθαρο στόχο να κερδίσει τον αγώνα. Βλέποντας, πάντως, κάποιος τα πρώτα 12 λεπτά αυτό δεν το καταλάβαινε, καθώς στο παρκέ εμφανιζόταν μια ομάδα που κακοποιούσε το μπάσκετ. Αν, βέβαια, πάρουμε συνολικά το πρώτο ημίχρονο, στο παρκέ βρίσκονταν δύο ομάδες που κακοποιούσαν το μπάσκετ. Το παιχνίδι στο πρώτο μέρος ήταν πάρα πολύ κακό και η διψήφια διαφορά του Πανιωνίου ήταν πλασματική και αυτό φαινόταν από μίλια μακριά. Περιμέναμε υπομονετικά πότε κάποια από τις δύο ομάδες θα ανεβάσει την απόδοσή της κι αυτό έκανε μόνο η ΑΕΚ. Το 14-26 έγινε 40-30 (σερί 26-4!) και στη συνέχεια 62-36 (συνολικό σερί 48-10!) για το +26 της ΑΕΚ. Ο Πανιώνιος έκανε μακράν το χειρότερό του παιχνίδι φέτος και στη διάρκεια του αγώνα δεν έδειχνε καμία διάθεση, αλλά φαινόταν σαν να μην μπορεί ούτε το κέντρο να περάσει σε μεγάλα διαστήματα. Σίγουρα ο κόσμος της ΑΕΚ θα έμεινε ευχαριστημένος από τη «διαστημική» εμφάνιση της ομάδας στο τελευταίο 25λεπτο του αγώνα, ιδίως από τη στιγμή που το ξεκίνημα δεν έδειχνε καθόλου προς τα πού πάμε.

Αν πρέπει να επισημάνω κάτι, θα αναγκαστώ να πω ότι παίκτες και προπονητής δεν πρέπει να πίστεψαν καθόλου την ανατροπή του -45 του πρώτου αγώνα, παρότι θεωρώ ότι με την εικόνα του Πανιωνίου, θα μπορούσαν να το έχουν καταφέρει. Οι αλλαγές που έκανε ο Γκέκος και ο τρόπος που αγωνίζονταν όσοι βρίσκονταν στο παρκέ στο τελευταίο πεντάλεπτο, εμένα αυτό που έδειξαν, ότι η ΑΕΚ δεν το πίστεψε. Πάντως, αν θέλουμε να μιλάμε με αριθμούς, η ΑΕΚ έφτασε στο +30 με 7,5 λεπτά να απομένουν και θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο μια προσπάθεια για τη διαφορά. Ίσως, το γεγονός ότι ήταν ανέλπιστο το να βρεθεί τόσο ψηλά η διαφορά να έκανε τους ανθρώπους στον πάγκο να μην το σκεφτούν ή να μην το δοκιμάσουν.

Η ΑΕΚ πίεσε πολύ χαμηλά στη ρακέτα, έκλεισε τους διαδρόμους, μπλόκαρε το pick ‘n’ roll, πίεσε ασφυκτικά στον πλέι μέικερ του Πανιωνίου και όλα αυτά τη βοήθησαν να βρει ρυθμό στην επίθεση. Δηλαδή, μετά το πρώτο δεκάλεπτο έκανε ακριβώς ό,τι έπρεπε στο παρκέ, σε αντίθεση με τον Πανιώνιο που έδειξε το κακό πρόσωπο που συνηθίζει στα εκτός έδρας ματς, μόνο που τώρα αυτό ήταν… πολύ χειρότερο. Μετά από κάποιο σημείο ήταν και θέμα πάθους και διάθεσης, όπως δείχνει και η φωτογραφία.

Επειδή έχω γράψει αρκετές φορές για τον Γκριν, στο ματς του Σαββάτου ήταν πολύ καλός και μεστός, Φράνσις, Νικολαΐδης, Καλλινικίδης και Μελς εξίσου καλοί, ο Παπαντωνίου καταπληκτικός στην οργάνωση του παιχνιδιού, αλλά και ο Γκιζογιάννης πρόσφερε πολλά. Απ’ την άλλη, ο Πανιώνιος είχε 7 ασίστ και 19 λάθη και στο παρκέ «υπήρχε» μόνο ο Καλαμπόκης, που ήταν ο μοναδικός που έδειξε να μη συμβιβάζεται με τη συντριβή.

Στο Αλεξάνδρειο, ο Άρης ήξερε ότι αν έχανε από τον ΠΑΟΚ θα έμενε ουσιαστικά 3 νίκες πίσω από την 5η θέση της βαθμολογίας. Ο Μπλατ πήρε την πρώτη του πολύ σημαντική νίκη στον πάγκο της ομάδας και ο Άρης κατάφερε με τη νίκη να ανεβάσει την ψυχολογία του ενόψει της συνέχειας.

Αν και το (χείριστο από πλευράς θεάματος, αλλά και ουσίας) ξεκίνημα ανήκε στον ΠΑΟΚ, το 2-9 γρήγορα «σβήστηκε». Ο Άρης ισοφάρισε ως το τέλος του δεκαλέπτου και στη δεύτερη περίοδο μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι πέραν από τους Παπαδόπουλο και Ντρόμπνιακ ο ΠΑΟΚ δεν απειλούσε με κανέναν άλλο τρόπο για να πάει τη διαφορά σε διψήφια επίπεδα και, συγκεκριμένα, στο +13. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα πρώτα 7 λεπτά της περιόδου η περιφέρεια του ΠΑΟΚ έβαλε 2 πόντους με τον Μιλισάβλιεβιτς, ενώ δεν μπορούσε ούτε να τροφοδοτήσει σωστά τη ρακέτα για να έρθει σκορ από εκεί.

Η κατάσταση άλλαξε στο διάστημα 25-33 όταν από πλευράς ΠΑΟΚ σκόραραν (βεβαίως όχι τυχαία) οι Γκρέγκορι, Ταπούτος και Μιλισάβλιεβιτς, με τον «δικέφαλο» να μειώνει σε 50-49 και 57-55. Κάπου εκεί ο ΠΑΟΚ έκανε σοβαρά λάθη βιασύνης στην επίθεση, ο Κακιούζης σκόραρε 5 πόντους και ο Άρης πήρε τη νίκη. Ουσιαστικά, ο Άρης ήταν καλύτερος στο σύνολο του αγώνα, έχοντας πιο σταθερές λύσεις στο σκοράρισμα και παίζοντας απίστευτα μυαλωμένα. Τα 6 λάθη του δείχνουν τον τρόπο αντιμετώπισης του αγώνα που προσπαθεί να εμφυσήσει ο Μπλατ στους παίκτες του. Μάλιστα, ο Άρης θα κέρδισε πιθανότατα αρκετά πιο εύκολα αν ο Ρίτσαρντσον (κυρίως) και ο Χατζηβρέττας καταλάβαιναν κάποια στιγμή ότι πρέπει να σταματήσουν να σουτάρουν ή να πάνε σε πιο σίγουρες ενέργειες. Το 4/18 που είχαν (με αποκορύφωμα το 0/7 τρίποντα του Ρίτσαρντσον) θα στοιχίσει σίγουρα σε ματς στο μέλλον αν επαναληφθεί.

Από το ματς κρατάμε και την πρώτη, ουσιαστικά, καλή εμφάνιση του Κλαρκ με προπονητή τον Μπλατ, αλλά και το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ πέραν του Γκρέγκορι δεν είχε σταθερό σκορ στην επίθεση.

Στη Λάρισα αγωνίζονταν οι δύο τελευταίοι (αυτή τη στιγμή) στη βαθμολογία, σε ένα ματς που ο Καλαφατάκης είχε εδώ και περισσότερο από δύο εβδομάδες χαρακτηρίσει ως τον πρώτο τελικό της ομάδας του. Πράγματι, η Ολύμπια ήταν καλύτερη και κέρδισε χωρίς να απειληθεί στο τέλος, από τον φιλότιμο πάντως Ηλυσιακό.

Το παιχνίδι ήταν τελείως διαφορετικό μέχρι το 25ο λεπτό, με τον Ηλυσιακό να είναι συνεχώς μπροστά στο σκορ και να δείχνει ότι μπορεί να φτάσει σε μια τεράστια νίκη.

Όλα άλλαξαν και είναι ξεκάθαρο ότι ήταν ένα από τα ματς όπου ένας παίκτης άλλαξε όλη τη ροή. Ο Κρις Μάσι ίσως πρέπει να πάρει το ροζ φύλλο αγώνος… σπίτι του, με τα συγχαρητήρια, βέβαια, να πηγαίνουν και στον Καλαφατάκη που αμέσως έδωσε εντολή να πηγαίνει συνεχώς η μπάλα στον ψηλό του.

Ο Μάσι από το 52-53 μέχρι το 76-65 (δηλαδή σε σκορ 24-12 και διάστημα 10:04) έδωσε μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις στο φετινό πρωτάθλημα με 15 πόντους. Ο Ηλυσιακός θα ήταν αδύνατο να ακολουθήσει, ιδίως αν συνυπολογίσουμε και τα τρία τρίποντα από Μπάτλερ και Ντέμοντ Γκριν. Συνολικά ο Μάσι είχε 19 πόντους, 23 ριμπάουντ και 6 ασίστ, με τον Γκριν να έχει 22 πόντους και τον Μπάτλερ 17. Μπάτλερ και Γκριν είχαν 9/15 τρίποντα, με τον Γερμανό να έχει 6/8.

Όσο κι αν πάλεψαν ο Σιούτης (6/8 τρίποντα επίσης) και ο Κάρτερ (20 πόντοι, 11 ριμπάουντ) και όσες φάσεις κι αν έβγαλε ο Καρύδας (10 ασίστ), το ξέσπασμα του Μάσι έκρινε το ματς.

Στη Ρόδο ο Κολοσσός επικράτησε πλήρως στα ριμπάουντ (38-24), περιόρισε τα Τρίκαλα σε 6 μόλις ασίστ, είχε πολύ καλύτερες επιλογές μέσα από τη ρακέτα στις στημένες επιθέσεις του, ενώ ήταν και η μόνη ομάδα από τις δύο που επιχείρησε να τρέξει (8/13 αιφνιδιασμούς, έναντι 1/3). Με βάση όλα αυτά το +24 ήρθε φυσιολογικά, παρότι η εικόνα του αγώνα ξεγελούσε, τουλάχιστον στα πρώτα 13 λεπτά όταν το σκορ ήταν 28-23. Οι δύο ομάδες είχαν διαφορά ξεκάθαρη και στο βάθος χρόνου του αγώνα αυτό φάνηκε στο παρκέ.

Ο Κολοσσός είναι μόνος 5ος μετά και αυτή την αγωνιστική και θεωρώ ότι στο μυαλό των ανθρώπων της ομάδας ξεκάθαρα υπάρχει πλέον η (μακρινή έστω) σκέψη για την τετράδα. Ιδίως αν ο Πανελλήνιος χάσει την Κυριακή και η απόσταση που τους χωρίζει μειωθεί στον 1 βαθμό. Αν ο Κολοσσός μείνει στην πρώτη εξάδα ως το τέλος (ο δρόμος είναι μακρύς και ιδιαίτερα δύσκολος βέβαια) τότε θα μιλάμε για μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις, ενώ θα είναι η πρώτη φορά τον 21ο αιώνα που ομάδα πλην Αθήνας ή Θεσσαλονίκης θα καταφέρει κάτι τέτοιο στην κανονική περίοδο (πρωτάθλημα οι ομάδες πλην Αθήνας/Θεσσαλονίκης δεν έχουν πάρει ποτέ από το 1927-28 που δείχνει και το… ενδιαφέρον της Πολιτείας για την υγιή επέκταση του μπάσκετ σε όλη τη χώρα).