Κούπα λύτρωσης και αποσυμπίεσης!

Ο τελικός στο Ελληνικό είχε καλύτερο και χειρότερο. Ήταν από τα ματς στα οποία ο νικητής δεν κρίθηκε σε μια λεπτομέρεια, αλλά ήταν στο σύνολο του αγώνα αρκετά καλύτερος. Μπορεί το τελικό 68-64 να μην είναι θεαματικό και να δείχνει ότι το παιχνίδι ήταν οριακό, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάλλιστα θα μπορούσε η διαφορά να ήταν μεγαλύτερη.

Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ πιο καλά διαβασμένος από τον Παναθηναϊκό, ο Γιαννάκης έκανε ματ στον Ομπράντοβιτς και είχε απάντηση σε κάθε κίνηση του Σέρβου κερδίζοντάς τον κατά κράτος, ενώ στο παρκέ οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πολύ περισσότερο πάθος και δίψα για το τρόπαιο.

Συνήθως, κοιτώντας τα νούμερα της στατιστικής δύο είναι τα στοιχεία που δείχνουν ποια ομάδα έπαιξε με πάθος, θέληση και περισσότερη ενέργεια: τα ριμπάουντ και τα κλεψίματα. Και οι δύο αυτές κατηγορίες ήταν εκείνες στις οποίες ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα.

Τα ριμπάουντ ήταν 40-30 με τα επιθετικά του Ολυμπιακού να είναι 17 (έναντι 5 του Παναθηναϊκού), ενώ τα κλεψίματα ήταν 14-7 για τον Ολυμπιακό. Το παιχνίδι ήταν αρκετά νευρικό και κλειστό στο ξεκίνημα, σχεδόν αναγνωριστικό από τις δύο ομάδες, που έμοιαζαν στο πρώτο δεκάλεπτο να πηγαίνουν με «αυτόματο πιλότο» μέχρι να διαβάσουν το παιχνίδι του αντιπάλου τους.

Όμως, από την έναρξη της δεύτερης περιόδου και μετά, η εικόνα άλλαξε πλήρως με τον Ολυμπιακό να παίρνει κεφάλι και να μην χάνει ποτέ τα ηνία του αγώνα, όντας ανώτερος από τον αντίπαλό του.

Ο Γιαννάκης ήταν απίστευτα διαβασμένος στο pick ‘n’ roll του Παναθηναϊκού (δεύτερη φορά φέτος που το εξουδετερώνει πλήρως), εγκλώβισε πλήρως την περιφέρεια του Παναθηναϊκού, ενώ όλοι οι παίκτες του εκτελούσαν ευλαβικά τα όσα είχαν ακούσει στην προπόνηση. Χαρακτηριστικές είναι οι τρεις φάσεις με τον Διαμαντίδη να κάνει ντράιβ για να καταφύγει στο τέλος στη γνωστή του πάσα προς την περιφέρεια, με τον παίκτη του Ολυμπιακού που βρισκόταν στη ρακέτα και τις τρεις φορές να βγαίνει στο τρίποντο και να κλέβει την πάσα αφήνοντας ελεύθερο το σέντερ (κάτι που δεν βλέπεις αν δεν είναι ξεκάθαρη εντολή από τον πάγκο, μιας κι ενέχει μεγάλο ρίσκο), αφού ο Διαμαντίδης δεν μπόρεσε να «διαβάσει» το πόσο καλά τον είχε προβλέψει η άμυνα.

Η άμυνα του Ολυμπιακού κατάφερε να βγάλει εκτός αγώνα την «πράσινη» περιφέρεια, με αποτέλεσμα οι πόντοι να έρχονται με το σταγονόμετρο για τον Παναθηναϊκό. Ο Μπατίστ δεν θα μπορούσε να σκοράρει κατά βούληση σε όλο το ματς χωρίς σωστή τροφοδότηση από την περιφέρεια (και με τους διαδρόμους κλειστούς τις περισσότερες φορές, αφού υποχρεώθηκε σε αρκετά σουτ από τα 5-6 μέτρα), ο Πέκοβιτς για ακόμη μία φορά χρησιμοποιήθηκε λάθος από τον Ομπράντοβιτς, που πιθανότατα φοβήθηκε τη μέτρια άμυνα του Μαυροβούνιου, ενώ από εκεί και πέρα κανείς δεν μπορούσε να απειλήσει συστηματικά.

Ο Διαμαντίδης (τα στατιστικά είναι παραπλανητικά) ήταν ο βασικότερος λόγος που κολλούσε η επίθεση του Παναθηναϊκού, καθώς δεν μπορούσε να δώσει φαντασία στο παιχνίδι της ομάδας του, ενώ ο Σπανούλης αρκετές φορές «κούρασε» την μπάλα με αποτέλεσμα να χαραμίσει την επίθεση. Ο Περπέρογλου ήταν ξανά «λίγος», με καλές στιγμές αμυντικά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σηκώσει το βάρος του βασικού τριαριού στον Παναθηναϊκό. Σε βραδιές που οι υπόλοιποι είναι μέτριοι, ποτέ δεν μπορεί να ξεχωρίσει και να αλλάξει τις ισορροπίες.

Πάντως, θεωρώ ότι μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης είχε ο Ομπράντοβιτς, που έχει κάνει την ομάδα του άνω κάτω με τον τρόπο που χρησιμοποιεί τους παίκτες φέτος. Βεργίνης και Καλάθης είχαν διακοσμητικό ρόλο στη δωδεκάδα, την ώρα που οι περιφερειακοί που πάτησαν παρκέ ήταν κάτω του μετρίου και ο Παναθηναϊκός είχε ξεκάθαρο πρόβλημα ανάπτυξης, ενώ ο Γιασικεβίτσιους έπαιξε ένα τρίλεπτο.

Επειδή κατά τη διάρκεια της αναμετάδοσης ακούστηκε ότι ο Ομπράντοβιτς είχε δίκιο με τον Σάρας, με βάση την εικόνα του Λιθουανού στο παρκέ, αυτό προφανώς και είναι επιεικώς αστείο. Ο Γιασικεβίτσιους έπαιξε 3 λεπτά (μάλιστα όχι μαζεμένα, αλλά «σπαστά», αφού βγήκε για 2 επιθέσεις για να μπει ο Τέπιτς) μετά από 1 περίπου μήνα απραξίας (ήταν εκτός ομάδας και στις δύο διοργανώσεις). Προφανώς και δεν θα μπορούσε έτσι να βρει ρυθμό, ούτε και να ζεσταθεί για να σκοράρει (δεν πρόλαβε καν να πάρει σουτ). Το γράφω μετά από κάθε αγώνα, το γράφω και τώρα: ξεκάθαρη ευθύνη του Ομπράντοβιτς το πρόβλημα στην περιφέρεια, αφού ο ίδιος έχει καταστρέψει τα όπλα του Παναθηναϊκού στο ασόδυο.

Ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλή άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά από το κέντρο και μπροστά έμοιαζε να μην μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είχε διαβάσει το παιχνίδι του. Μάλιστα, μιλώντας για το παιχνίδι, ο Καλαφατάκης σωστά επεσήμανε ότι όπως έπαιζαν οι «πράσινοι» οι 64 πόντοι ήταν το μάξιμουμ που θα μπορούσαν να πετύχουν. Αυτό στέκεται από τη στιγμή που οι 6 του Χέισλιπ ήταν εκτός συστημάτων με προσωπικές ενέργειες, που κράτησαν την ψευδαίσθηση της μικρής διαφοράς, ενώ ο Παναθηναϊκός ήταν πλήρως μπλοκαρισμένος στην επίθεση.

Απ’ την άλλη, ο Ολυμπιακός είχε τον Τεόντοσιτς σε πολύ καλή βραδιά, να νιώθει αυτοπεποίθηση (και τη γνωστή… σέρβικη άγνοια κινδύνου), αλλά (το βασικότερο) και να εμπνέει αυτοπεποίθηση στους υπολοίπους, είχε τον Παπαλουκά σε μια καταπληκτική αμυντικά και οργανωτικά βραδιά (αν βγάλουμε το παιδαριώδες λάθος στο τέλος) με 4 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 5 κλεψίματα, είχε τον Κλέιζα αλάνθαστο, ήρεμο και να σκοράρει στα κρίσιμα (συν 8ρ. και 4κλ.), τον Τσίλντρες να καθαρίζει τις μάχες στον αέρα, τον Μπουρούση καλό για τα φετινά του στάνταρ και τον Σχορτσανίτη καλό αμυντικά (όπως ήταν και ο Χαλμπερίν με τον Πεν).

Τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν ο λόγος που ο Ολυμπιακός δεν «πόνεσε» από την αστοχία του καθόλου, αφού ανανέωνε επιθέσεις συνεχώς, κούραζε τον Παναθηναϊκό, που αναγκαζόταν να παίζει πολύ περισσότερη ώρα άμυνα, αλλά είχε και την ευκαιρία να «διορθώσει» άστοχα σουτ με νέα επίθεση. Τα 14 κλεψίματα προήλθαν από μια άμυνα πιεστική, επιθετική και ασφυκτική, που θύμιζε την άμυνα της εθνικής Ελλάδας επί εποχής Γιαννάκη, που βραχυκυκλώνει πλήρως τον αντίπαλο. Τέλος, ο Ολυμπιακός ήταν πολύ άστοχος από το τρίποντο (όπως και οι «πράσινοι»), αλλά αντίθετα με τον Παναθηναϊκό, είχε πολλά ελεύθερα σουτ από εκεί, με αποτέλεσμα να σκοράρει στα κρίσιμα.

Μπορεί το φινάλε να ήταν κλειστό, αλλά το μομέντουμ από το 11ο λεπτό έλεγε Ολυμπιακός και αυτό δεν άλλαξε μέχρι το φινάλε. Από τις δηλώσεις κρατάω αυτή του Βασιλόπουλου, που είπε ότι έφυγε ένα τεράστιο βάρος από τους παίκτες του Ολυμπιακού. Θεωρώ ότι ήταν εμφανές στο τελευταίο δίλεπτο το πόσο άγχος είχαν οι «ερυθρόλευκοι» μπροστά στη θέα της νίκης, που έμοιαζε «δική» τους.

Ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά ξόρκισε όσα τον στοιχειώνουν, έκανε το βήμα παραπάνω και πλέον δεν θα νιώθει τόσο πιεσμένος και κομπλαρισμένος στα κρίσιμα απέναντι στον Παναθηναϊκό. Απ’ την άλλη, ο Παναθηναϊκός έχασε για πρώτη φορά τρόπαιο στην Ελλάδα εδώ και 6,5 χρόνια, από το 2004 (ουσιαστικά δηλαδή δεν είχε χάσει με το παρόν ρόστερ του) και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αντιδράσει σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.

Ιδίως με δύο τόσο κρίσιμα παιχνίδια μπροστά του, που μπορούν να του φέρουν άνω κάτω όλη τη χρονιά (Μπαρτσελόνα και Ολυμπιακός). Επίσης, οι «πράσινοι» θα πρέπει να διαχειριστούν το γεγονός ότι φέτος δεν έχουν κερδίσει κανένα αγώνα απέναντι σε πρωτοκλασάτη ομάδα, μετρώντας 0-5 (Ρεάλ μέσα, Ρεάλ έξω, Ολυμπιακός έξω, Μπαρτσελόνα έξω και ο τελικός Κυπέλλου) με πέντε «εύκολες» ήττες (τηρουμένων των αναλογιών) και πέντε κακές εμφανίσεις.

Υ.Γ.: Θέλω να δω αν ο γελοίος που έσπασε το κάθισμά του και το πέταξε στον αγωνιστικό χώρο λίγο πριν το τέλος (και οι 20-30 άλλοι που τον ακολούθησαν δύο λεπτά αργότερα) θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη, αφού τα εισιτήρια ήταν αριθμημένα, ονομαστικά και με αριθμό ταυτότητας… Γιατί γι’ αυτό έγινε η όλη δουλειά.

Υ.Υ.Γ.: Όσο για τα 75 ευρώ που θα κρατούσαν εκτός Ελληνικού τους χουλιγκάνους και θα έκαναν τον αθλητισμό μας πιο όμορφο, έδειξαν ότι και οι… πλούσιοι (κατά την ΕΟΚ) κάνουν επεισόδια, όχι μόνο οι «κακοί και υπανάπτυκτοι φτωχοί». Η παιδεία και η ανατροφή, δυστυχώς, δεν μετριούνται σε ευρώ.