Και τώρα τα σπουδαία!

Ο Άρης θα κληθεί να αντιμετωπίσει τη Βαλένθια, ενώ ο Πανελλήνιος θα παίξει με την Γκραν Κανάρια. Αν ο Άρης είχε κερδίσει στη Γαλλία θα έπαιζε με τη Χαποέλ Ιερουσαλήμ, ενώ ο Πανελλήνιος με τη Νίμπουργκ.

Σίγουρα, θεωρητικά πιο εύκολο θα ήταν το έργο τους σε αυτή την περίπτωση, αλλά δεν έχει σημασία πλέον να συζητάμε γι’ αυτό. Ο Πανελλήνιος έχει μπροστά του τα ματς με την Γκραν Κανάρια, την οποία είχε κερδίσει με το συντριπτικό +29 στην αρχή της χρονιάς, αλλά αργότερα υπέστη εξίσου βαριά ήττα από τους Ισπανούς (-22). Σίγουρα, αυτοί οι αγώνες δεν θα έχουν καμία σχέση με εκείνους. Τα πράγματα τώρα είναι οριακά, η χρονιά όλη παίζεται σε δύο ματς. Θεωρώ, πάντως, ότι ο Πανελλήνιος μπορεί να προκριθεί στην τετράδα, χωρίς πάντως κάτι τέτοιο να είναι εύκολο.

Ο Άρης έχει να αντιμετωπίσει μια θεωρητικά καλύτερη ισπανική ομάδα από την αντίπαλο του Πανελληνίου. Η Βαλένθια φέτος έχει 10-2 στο Eurocup, με μια ήττα (το πολύ βαρύ 80-44 από τη Λε Μαν) να είναι σε αδιάφορο ματς και μια άλλη στην αρχή του δευτέρου γύρου. Μάλιστα, η Βαλένθια φέτος είναι η μόνη ισπανική ομάδα που στέκεται κοντά στους τρεις γίγαντες (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Λαμποράλ), έχοντας κερδίσει μια φορά και την Μπαρτσελόνα και τη Λαμποράλ (αλλά και την Μπιλμπάο, που ως τώρα είναι η καλύτερη από πλευράς απόδοσης ομάδα του Eurocup). Όλα αυτά δείχνουν πόσο δύσκολο είναι το έργο του Άρη στην οκτάδα. Έργο δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, αφού από πλευράς ρόστερ ο Άρης δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη Βαλένθια.

Οι αγώνες της οκτάδας έχουν την ιδιαιτερότητα ότι είναι διπλοί, δηλαδή μετράει η συνολική διαφορά. Σίγουρα κάτι το μη συνηθισμένο στο μπάσκετ, αλλά, επίσης, και κάτι που εξιτάρει όταν το παρακολουθείς, καθώς το να κυνηγά (ή να προστατεύει) μια ομάδα τη διαφορά του πρώτου αγώνα, πολλές φορές είναι συνταγή για πολύ ωραίο θέαμα.

Στη Γαλλία, ο Άρης δεν μπόρεσε να πάρει τη νίκη και την πρωτιά, συνεχίζοντας να δείχνει αδυναμίες εκτός έδρας, σε σχέση με τους εντός έδρας αγώνες. Εκτός του Κλαρκ που ήταν καταπληκτικός, οι υπόλοιποι παίκτες δεν έπιασαν το επίπεδο απόδοσης που θα έπρεπε για να πάρουν οι «κίτρινοι» τη νίκη. Ο Άρης έδειξε να ελέγχει το ματς μέχρι το 50-54, ήταν πάντα είτε κοντά είτε μπροστά, αλλά εκεί κάπου χάθηκε ο αγώνας. Ένα σερί 17-5 των Γάλλων (που περιείχε ένα 8-0). Ο Άρης έμεινε πίσω όσο χρειαζόταν για να μην προλάβει να πλησιάσει σε απόσταση νίκης πριν το τελευταίο σουτ, το οποίο δυστυχώς ήταν άστοχο.

Ίσως το καλύτερο που πήρε ο Άρης από αυτό το ματς ήταν η δήλωση… πίστης από τον Μαρκ Σάλιερς, που μετά τον αγώνα αποκάλυψε πόσο πολύ θέλει να έρθει στην Ελλάδα, αλλά και να αγωνιστεί υπό τις οδηγίες του Ντέιβιντ Μπλατ. Από πλευράς κασέ είναι πιο ψηλά από τα δεδομένα του Άρη, αλλά μιλάμε για έναν φόργουορντ που μπορεί να σμπαραλιάσει οποιαδήποτε άμυνα στην Ευρώπη. Αν έρθει στον Άρη (όλα αυτά σε θεωρητική βάση) οι «κίτρινοι» θα έχουν πετύχει διάνα.

Ο Πανελλήνιος έπαιζε με μόνο στόχο το +21 αφού ακόμη και με ήττα είχε προκριθεί. Οι «Ολυμπιονίκες» μπορεί να μην έφτασαν στη διαφορά που θα τους έδινε την πρωτιά, αλλά με τη νίκη τους απέδειξαν, πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς τους, ότι η Μπιλμπάο μπορεί να χάσει και ότι μπορούν να την κερδίσουν αν οι δρόμοι τους ξανασυναντηθούν στα νοκ άουτ παιχνίδια.

Πάντως, σε καμία στιγμή του αγώνα ο Πανελλήνιος δεν έφτασε κοντά στη διαφορά των 21 πόντων. Δεν κινδύνευσε στο τέλος, πήγε τη διαφορά μέχρι τους 9, αλλά ποτέ δεν την έφτασε σε διψήφιο νούμερο, ώστε να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει την πρωτιά.

Πλέον, μπαίνουμε στην τελική ευθεία. Έχουν μείνει οι 8 καλύτερες ομάδες και ανάμεσά τους δύο είναι ελληνικές. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε ιδιαίτερα αισιόδοξοι ότι το τρόπαιο θα έρθει στην Ελλάδα στις 18 Απριλίου.