Ένα βουνό και μια κατηφόρα

Ο Άρης στο Αλεξάνδρειο δεν μπόρεσε να επιβάλλει την κυριαρχία του στη Βαλένθια και μοιραία ηττήθηκε. Οι Ισπανοί είχαν τον έλεγχο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα και ουσιαστικά σε κανένα σημείο του δευτέρου ημιχρόνου δεν απειλήθηκαν με ήττα. Το αποτέλεσμα και, κυρίως, ο τρόπος που αυτό ήρθε, κάνουν πάρα πολύ δύσκολη τη ρεβάνς για τον Άρη, που την Τετάρτη έδειξε ότι «δεν είχε» τη Βαλένθια.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον Άρη είναι ότι είχε απίστευτη επιθετική δυστοκία, απέναντι σε μια ομάδα που αρέσκεται να παίζει σκληρή άμυνα και να προσπαθεί να πνίξει τους αντιπάλους της στο αργό παιχνίδι. Η Βαλένθια έχει παίκτες με πλούσιο επιθετικό ταλέντο, που έχουν ευχέρεια στο σκοράρισμα και μπορούν ακόμη και απέναντι σε οργανωμένες, κλειστές άμυνες να σκοράρουν όσο χρειάζεται για τους 65-70 πόντους.

Ο Άρης έπαιζε χωρίς τον Ρίτσαρντσον, αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσο δικαιολογείται η απίστευτη δυστοκία που είχε σε όλο το παιχνίδι. Ακόμη και στο 4ο δεκάλεπτο, με τον κόσμο να συνεχίζει να κάνει ό,τι μπορεί και το τέλος να έρχεται, ο Άρης έμεινε άποντος από το 8:20 μέχρι το 4:30 περίπου. Πήγε στα σκουπίδια η καλή κατά διαστήματα άμυνα που έπαιξε, αλλά και ο ενθουσιασμός του κόσμου.

Ο Μπλατ αδυνατούσε να βρει λύση, η μπάλα δεν περνούσε σωστά στους ψηλούς, ο μόνος που απειλούσε το καλάθι ήταν ο Κλαρκ (με την έννοια ότι ήταν ο μόνος παίκτης που κοιτούσε καλάθι στις επιθέσεις), οι υπόλοιποι πετούσαν την μπάλα σχεδόν καταδικασμένα, ο Ντικούδης βοήθησε αλλά δεν έφτανε όταν Κακιούζης, Χατζηβρέττας και Μάιλς ήταν ανύπαρκτοι (και πολλές φορές αρνητικοί) και Ουόλς, Κλαρκ είχαν 2/12 τρίποντα. Οι περισσότερες επιθέσεις ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία και δικαιολογημένα ήρθε το κακό τελικό αποτέλεσμα.

Ο Μπλατ θα έπρεπε να ανακατέψει την τράπουλα περισσότερο με Αργυρόπουλο, Σκορδίλη, αλλά και Πάουνιτς, αφού ήταν ξεκάθαρο ότι τα 3-4 σχήματα που δοκίμαζε δεν λειτουργούσαν καθόλου. Τελικά, ο Νίλσεν και ο Μαρίνοβιτς έφταναν για να παίρνει η Βαλένθια το σκορ που χρειαζόταν χωρίς να δυσκολευτεί, ο Ντε Κολό και ο Λίστσκουκ συνεπικουρούσαν, η Βαλένθια έσπαγε κόκαλα (με την… καλή έννοια) στην άμυνα και ο Άρης έμοιαζε καταδικασμένος, όπως και ήταν αφού δεν μπόρεσε να πλησιάσει στο τέλος, αδυνατώντας έστω και στο ελάχιστο να τρέξει όπως «κραύγαζε» το παιχνίδι ότι έπρεπε να κάνει.

Η ρεβάνς είναι Γολγοθάς, καθώς οι 7 πόντοι της διαφοράς σημαίνουν νίκη και μάλιστα με τη διαφορά να κυμαίνεται κοντά στους 10 πόντους στο ματς, δηλαδή με μια κατάσταση παγιωμένη υπέρ του Άρη. Η Βαλένθια είναι πολύ δυνατή και πλήρης ομάδα, αλλά σίγουρα δεν είναι άτρωτη. Στην έδρα της φέτος έχει χάσει 2 αγώνες, έναν από τη Χαποέλ Ιερουσαλήμ (με 4 πόντους) κι έναν από τη Ρεάλ Μαδρίτης πριν από 10 μέρες με 11 πόντους. Όλα αυτά δείχνουν πόσο δύσκολο είναι το έργο του Άρη, αλλά αν θες την κούπα πρέπει κάποια στιγμή να κάνεις την υπέρβαση.

Ο Πανελλήνιος, στην άλλη ελληνοϊσπανική μονομαχία της ημέρας τα κατάφερε πολύ καλύτερα (έχοντας, βέβαια, και πιο εύκολο αντίπαλο). Μπορεί η τελική διαφορά να μην ήταν όσο θεαματική ήταν στην πρώτη φάση της διοργάνωσης, αλλά οι 11 πόντοι τον καθιστούν σαφές φαβορί για την πρόκριση στην επόμενη φάση. Αυτή τη στιγμή, μάλιστα, είναι ένα από τα δύο μεγαλύτερα φαβορί από τις 4 σειρές, καθώς είναι ο μόνος που κέρδισε με 11 πόντους, υπερασπίζοντας την έδρα του (το άλλο βεβαίως η Μπιλμπάο με το +12 εκτός έδρας).

Το παιχνίδι του Πανελληνίου μέχρι κάποια στιγμή (στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου) είχε την ίδια ροή με το ματς του Άρη. Ο Πανελλήνιος έχανε με μικρή διαφορά και έμοιαζε να αδυνατεί να ανακόψει το ρυθμό της Γκραν Κανάρια. Όμως, στο 43-48 όλα άλλαξαν και το παιχνίδι ήρθε (και έμεινε) σε ελληνικά χέρια. Ένα 14-0 του Πανελληνίου με γρήγορες επιθέσεις, καλές επιλογές και σκληρή άμυνα έγραψε το 57-48 και παγίωσε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση.

Ακόμη κι όταν η Γκραν Κανάρια έτρεξε ένα 0-8 για να μειώσει σε 62-60 δεν μπόρεσε να μείνει κοντά, γρήγορα χάνοντας την επαφή της με το σκορ ξανά (που πήγε στο 70-60). Ο Πανελλήνιος χρωστά την καθαρή του νίκη στον πάρα πολύ καλό Μπλάκνεϊ, που έδειξε γιατί θεωρήθηκε από το καλοκαίρι παίκτης που αλλάζει το επίπεδο της ομάδας, αλλά και στον Ίαν Βουγιούκα που έβαλε στα καλάθια τους παίκτες της ισπανικής ομάδας, κυριαρχώντας απόλυτα στη ρακέτα. Πολλές βοήθειες και από τον Κρις Όουενς, αλλά και τους Χαραλαμπίδη, Παπαμακάριο. Ο Πανελλήνιος είναι ομάδα με πλήρες ρόστερ και αυτό τον κάνει ιδιαίτερα δυνατό και ικανό μέσα στο ματς να αλλάζει ξαφνικά τη ροή ολόκληρης της αναμέτρησης.

Η λελογισμένες επιλογές και η καλή άμυνα από το 25ο λεπτό και μετά βοήθησαν στο να τελειώσει η αναμέτρηση υπέρ των «Ολυμπιονικών». Μάλιστα, το καλάθι στην εκπνοή του αγώνα, που πήγε τη διαφορά από τους 9 στους 11 μπορεί να κρίνει πολλά. Όχι τόσο όσον αφορά αυτή καθ’ εαυτή τη διαφορά, αλλά, κυρίως, στο κομμάτι της ψυχολογίας. Άλλο να κυνηγάς διψήφια διαφορά και άλλο μονοψήφια, όπως άλλο είναι να θες να υπερασπιστείς διψήφια διαφορά, άλλο μονοψήφια. Το +11 δίνει από μόνο του άλλο αέρα στην ελληνική ομάδα, που ξεκάθαρα είναι το φαβορί για την πρόκριση, καθώς θεωρώ ότι μπορεί να ελέγξει το δεύτερο ματς στην Ισπανία και να περιορίσει την ήττα του (αν χάσει) χωρίς να του στοιχίσει.

Βέβαια, δεν θα είναι εύκολο, ο Πανελλήνιος έχει χάσει με 22 και 20 πόντους τις άλλες δύο φορές που πήγε φέτος στην Ισπανία για να παίξει, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα τώρα. Αυτή τη φορά, η πρόκριση είναι δική του για να τη χάσει…