Ένας Ζούπαν έφτανε!

Γράφαμε την περασμένη εβδομάδα ότι τα Τρίκαλα δεν μοιάζουν να μπορούν να παλέψουν τους αγώνες τους πια όσο πριν, ενώ η Καβάλα ρίσκαρε πάρα πολύ και φάνηκε να δικαιώνεται με τις αλλαγές ξένων. Τελικά, τι άλλαξε και φτάσαμε στο τόσο επιβλητικό 85-55, που όχι μόνο εξέθεσε πλήρως την Καβάλα, αλλά και άλλαξε τις ισορροπίες, αφού η Καβάλα πλέον έχει μειονέκτημα σε κάθε ισοβαθμία με Τρίκαλα και Ηλυσιακό, διπλή ή τριπλή.

Απ’ τη μία η απάντηση είναι προφανής. Ο Μίχα Ζούπαν. Η ακριβής φράση ήταν ότι τα Τρίκαλα έμοιαζαν πολύ χειρότερη ομάδα, αφού έλειπε ο Ζούπαν που ήταν εκείνος που τα ανέβαζε μόνος του επίπεδο. Ο Ζούπαν επέστρεψε και ως άριστος επαγγελματίας τα έδωσε όλα, χωρίς να φανεί ούτε αδιάφορος, ούτε σνομπ μετά το θέμα που είχε δημιουργηθεί. Και όλοι κατάλαβαν τι ρόλο παίζει για τα Τρίκαλα.

Η Καβάλα ήταν απίστευτα τραγική, σαν ομάδα που βρίσκεται στην αρχή της χρονιάς και ψάχνεται. Η έλλειψη χημείας και της ωριμότητας που επιφέρει μια ολόκληρη χρονιά στην πλάτη μιας ομάδας ήταν εμφανής, καθώς βλέπαμε μια ομάδα ιδιαίτερα ασταθή, μετά τις αλλαγές. Στα πρώτα 7 λεπτά του ματς η Καβάλα δεν είχε σκοράρει εντός παιδιάς, ενώ στα πρώτα 13 λεπτά του ματς είχε ένα καλάθι εντός παιδιάς και 7 βολές, με αποτέλεσμα να βρίσκεται 18 πόντους πίσω. Το ματς είχε τελειώσει από τότε. Το έκαναν σίγουρο αυτό ο Ζούπαν με τον εκπληκτικό Γιανγκ (που βρήκε το στήριγμα που δεν είχε στο προηγούμενο ματς). Απ’ την άλλη όλοι οι παίκτες της Καβάλας ήταν μια τραγωδία, με τον Ραΐτσεβιτς να είναι όαση, κάνοντας απλά ένα καλούτσικο ματς.

Ο Ηλυσιακός δεν τα κατάφερε στη Νέα Σμύρνη, απέναντι στον Πανιώνιο, σε ένα ματς ιδιαίτερα καλό από άποψης πάθους και έντασης. Παρότι ήταν πολύ εύστοχος μέσα από το τρίποντο, παρότι έτρεξε σωστά και αρκετές φορές, ήλεγξε τα ριμπάουντ κι έπαιξε πιο επιθετική άμυνα, ο Ηλυσιακός πλήρωσε κάποια λάθη του (5 περισσότερα από τον Πανιώνιο) και δεν μπόρεσε να κερδίσει ένα ματς που θα μπορούσε να είχε πάει και αντίθετα. Ο Πανιώνιος βρέθηκε στο -12 με 16 λεπτά να απομένουν, αλλά έτρεξε ένα καταπληκτικό 19-2 μέσα σε 8 λεπτά για να πάρει κεφάλι στο ματς και να κερδίσει τελικά, καθώς στο φινάλε και οι δύο ομάδες ήταν ιδιαίτερα νευρικές και είχαν κακές επιλογές. Έτσι, ο Πανιώνιος κατάφερε (παρά τις σημαντικές απουσίες) να μείνει σε τροχιά οκτάδας, που μπορεί να μη σημαίνει πολλά από άποψη περαιτέρω αγωνιστικών στόχων στα πλέι οφς, αλλά σίγουρα αποτελεί τιμή για κάθε ομάδα.

Ο Ηλυσιακός πια είναι με μειονέκτημα ενός βαθμού στη μάχη της παραμονής και έχει μπροστά του Περιστέρι και ΑΕΚ. Σίγουρα θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν θα μπορέσει να ανατρέψει την κατάσταση (θέλει μια νίκη παραπάνω από Τρίκαλα ή Καβάλα, καθώς έχει το προβάδισμα σε κάθε ισοβαθμία).

Ο ΠΑΟΚ στην Αθήνα ήταν πολύ καλός, επιβεβαίωσε την αγωνιστική του άνοδο και έδειξε έτοιμος για την πρόκληση των πλέι οφς. Πλέον, θέλει μόνο τη νίκη (με τη διαφορά) στο ματς με τον Κολοσσό για να πάρει την 5η θέση στην κανονική διάρκεια. Απέναντί του είχε μια ομάδα που για περίπου 30 λεπτά έμοιαζε να μην έχει κανένα κίνητρο στο παρκέ, να μην ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το ματς και να μην παίζει ομαδικά και με πλάνο. Όταν η ΑΕΚ αφυπνίστηκε ήταν πια αργά και η ομάδα που ήθελε περισσότερο τη νίκη την είχε ήδη καπαρώσει.

Στη Ρόδο ο Ολυμπιακός περνούσε κερδίζοντας τον Κολοσσό και έφερνε τους Ροδίτες μόλις ένα βαθμό πάνω από τον ΠΑΟΚ, που πια είναι πολύ κοντά στην 5η θέση (η οποία λογικά θα αλλάξει το διασταύρωμα από Μαρούσι σε Πανελλήνιο στον πρώτο γύρο των πλέι οφς).

Ο Ολυμπιακός ήταν ιδιαίτερα χαλαρός στη Ρόδο και δεν έπιασε υψηλό επίπεδο απόδοσης. Ήλεγχε το παιχνίδι σε όλη τη διάρκειά του, αλλά δεν έδειξε διάθεση να παίξει σκληρά και με τρόπο που να κυριαρχήσει στο ματς. Ο Κολοσσός δεν είναι ομάδα που παραδίδεται άνευ όρων χωρίς λόγο, έτσι το ματς ήταν ευχάριστο και κλειστό ως το τέλος του, με τον τελικό νικητή, βέβαια, ουσιαστικά ποτέ να μην αμφισβητείται.

Πια, οι Ροδίτες περιμένουν το ματς στην Πυλαία, όπου θα παίξουν την 5η θέση και, παρότι ο ΠΑΟΚ παίζει στην έδρα του, κανείς ας μην τους ξεγράψει πριν το παιχνίδι, γιατί ο φετινός Κολοσσός είναι αρκετά σκληρή ομάδα και το αποδεικνύει κάθε εβδομάδα.

Το Μαρούσι στη Λάρισα δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα για να κερδίσει την Ολύμπια, που βρήκε κουράγιο να παλέψει για ένα μόνο δεκάλεπτο και μετά παραδόθηκε χωρίς μάχη, όπως άλλωστε κάνει και στα περισσότερα παιχνίδια της. Πλέον, έπεσε και μαθηματικά στην Α2 και κοιτάζει την επόμενη ημέρα. Βασικό πρόβλημα της Ολύμπιας για ένα ακόμη παιχνίδι το γεγονός ότι έπαιζε άμυνα με τα μάτια, χωρίς να βγάζει καθόλου ενέργεια. Έτσι δεν μπορείς να κερδίσεις μια σαφώς καλύτερη ομάδα όπως το Μαρούσι.

Στο Περιστέρι, οι γηπεδούχοι… αντιμετώπισαν χαλαρά τα ματς με τους «αιώνιους», αλλά αυτό που έγινε παραπάει. Δύο κατοστάρες παθητικό σε δύο συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια είναι πάρα πολύ, ενώ στο ματς με τον Παναθηναϊκό, η άμυνά τους ήταν ακόμη χειρότερη, με αποτέλεσμα να βρεθούν πλήρως στο έλεος της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Η τελική διαφορά των 45 πόντων… κολακεύει το Περιστέρι, καθώς ο Παναθηναϊκός κατέβασε ταχύτητα στην τελευταία περίοδο και δεν δοκίμασε να σπάσει κάθε ρεκόρ στην Α1 και διαφοράς, αλλά και παραγωγικότητας. Έτσι, οι 93 πόντοι (!) των πρώτων 30 λεπτών έφτασαν μέχρι το 111 και το Περιστέρι ανάσανε με ανακούφιση, καθώς τα πράγματα… θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα και το παιχνίδι αυτό να είχε μείνει στην ιστορία.

Ο Παναθηναϊκός είχε 26 ασίστ, 11/14 τρίποντα και 26/31 δίποντα, νούμερα εντυπωσιακά ακόμη και για… προπόνηση, πόσο μάλλον αγώνα Α1, που δείχνουν και την αμυντική ανεπάρκεια των παικτών του Σκουρτόπουλου αλλά και την κυριαρχία του «τριφυλλιού» στο παρκέ.

EUROCUP

Στο Eurocup, ο Πανελλήνιος δεν μπόρεσε να τερματίσει τρίτος, αφού έχασε τον μικρό τελικό, παρότι για μεγάλο διάστημα τον ήλεγξε. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς η ευκαιρία χάθηκε το Σάββατο αν και η χρονιά ήταν ήδη πετυχημένη.

Στον τελικό, η Βαλένθια τιμώρησε με τον πιο εμφαντικό τρόπο την Άλμπα, διαλύοντάς την με 67-44. Οι Γερμανοί είχαν αδειάσει από τον ημιτελικό, δεν μπόρεσαν να μπουν στο πνεύμα του ματς, έπαιξαν άμυνα, αλλά δεν είχαν επιθετικά το κουράγιο για να παλέψουν για τη νίκη. Η Βαλένθια έκανε ρεκόρ άμυνας, ο Νίλσεν πήρε το MVP και η ισπανική ομάδα πήρε το πρώτο «Eurocup» όπως είχε πάρει και το πρώτο «ULEB Cup», όπως λεγόταν ο θεσμός πριν αλλάξει όνομα.