Αντίο στα σαλόνια…

Οι δύο αυτές ομάδες μας προσέφεραν τους δύο πρώτους σε πόντους και ριμπάουντ στην Α1, με τον Ντέιβιντ Γιανγκ των Τρικάλων να είναι 1ος σκόρερ σε μέσο όρο και ο μόνος παίκτης με διψήφιο αριθμό αγώνων που είχε μέσο όρο μεγαλύτερο των 20 πόντων (20.5) ανά αγώνα. Ο Κρις Μάσι ήταν ο 1ος ριμπάουντερ του πρωταθλήματος (και σε σύνολο και σε μέσο όρο) και ο μόνος που είχε διψήφιο μέσο όρο ριμπάουντ (10.7) ανά αγώνα. Αυτό δείχνει ότι… κάτι έφταιγε στις ομάδες και δεν μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τα όπλα που είχαν στη διάθεσή τους για να σώσουν την παρτίδα.

13. ΤΡΙΚΑΛΑ: Τα Τρίκαλα πάλεψαν για την παραμονή τους ως το τέλος, παρότι η χρονιά ήταν πολύ κακή. Η σεζόν 2009-10 θα μπορούσε να χωριστεί σε δύο κατηγορίες για την ομάδα του Κάμπου. Η πρώτη είναι τα εξωαγωνιστικά, όπου επικρατούσε απόλυτο χάος, δεν υπήρχε καμία διοικητική συνέπεια και η ομάδα δυσφημούσε τη λίγκα και η δεύτερη είναι το αγωνιστικό μέρος, όπου τα Τρίκαλα πάλεψαν και έφτασαν 40 λεπτά πριν την παραμονή στην κατηγορία.

Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε δίκαιοι, με τη γενικότερη εικόνα της ομάδας σωστά βρίσκεται μαζί με την Ολύμπια στο δρόμο για την Α2, καθώς οικονομικά ήταν η χειρότερη ομάδα της Α1. Ο Βαγγέλης Αγγέλου δεν άντεξε και από νωρίς έφυγε προσπαθώντας να διατηρήσει ένα κατώτερο στάνταρ το οποίο θα επέτρεπε στον εαυτό του να ανεχόταν. Ο Γιαπλές, που τον αντικατέστησε, έμεινε ως το τέλος κοντά στους παίκτες και πάλεψε όσο δεν πήγαινε.

Τα Τρίκαλα, φέτος, κατέδειξαν μια από τις βασικότερες αδυναμίες του ελληνικού πρωταθλήματος και της διοργανώτριας αρχής. Παίκτες έφευγαν από την ομάδα απλήρωτοι και η ομάδα έκανε νέες μετεγγραφες, φέρνοντας άλλους! Πώς στην Ελλάδα επιτρέπεται σε μια επιχείρηση που χρωστάει λεφτά σε πρώην εργαζομένους της σε μια δεδομένη σεζόν να φέρνει μόλις αυτοί αποχωρήσουν νέους με… υπόσχεση ότι θα πληρωθούν, είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω.

Αγωνιστικά άλλαξαν 19 παίκτες με 10 ξένους να παίζουν συνολικά στο ρόστερ τους. Μεγαλύτερη ατραξιόν ο Μίχα Ζούπαν, που προφανώς… κάτι δεν έψαξε καλά όταν ήρθε το περασμένο καλοκαίρι στην Ελλάδα, αφού είναι ξεκάθαρα παίκτης επιπέδου Ευρωλίγκας. Πάντως, για μας δεν ήταν κακό που είδαμε στα γήπεδά μας έναν πολύ καλό παίκτη κι έναν από τους μεγαλύτερους μαχητές του σύγχρονου μπάσκετ, έναν παίκτη-σύμβολο για όλους όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και προσπαθούν να τα ξεπεράσουν για να έχουν φυσιολογική ζωή, κυνηγώντας τα όνειρά τους.

Στην αρχή της σεζόν είχαμε πει «όλη η χρονιά θα είναι μάχη και φέτος». Τελικά, ο πόλεμος χάθηκε.

14. ΓΣ ΟΛΥΜΠΙΑ: Η μεγάλη απογοήτευση της χρονιάς. Όλο το καλοκαίρι είχαμε το σίριαλ του αν θα επιβιώσει η Ολύμπια Λάρισας, καθώς κανείς… δεν την ήθελε, λεφτά δεν υπήρχαν, ενδιαφέρον κανένα και από κανέναν, μέχρι που λίγο πριν αρχίσει η σεζόν είχαμε τη «σωτήρια» συγχώνευση ΑΕΛ και Ολύμπιας, με αποτέλεσμα και τα τρία σωματεία της πόλης (μαζί με τον Γυμναστικό) να γίνουν πια ένα, το οποίο θεωρητικά θα μπορούσε εύκολα να επιβιώσει σε μια μπασκετική πόλη όπως η Λάρισα.

Δυστυχώς, 8 μήνες αργότερα η Ολύμπια είναι σε δεινή κατάσταση, έχοντας αποδείξει ότι δεν είχε θέση στη φετινή Α1. Ο κόσμος ποτέ δεν αγκάλιασε το εγχείρημα, δεν στήριξε την ομάδα, δεν πήγε στο γήπεδο, γύρισε την πλάτη του στη συγχώνευση, ουσιαστικά καταδικάζοντας μια ομάδα σε υποβιβασμό. Από πολλά χείλη άκουσα ότι η Λάρισα δεν αγκάλιασε την ομάδα που προέκυψε από τη συγχώνευση, γιατί οι οπαδοί ΑΕΛ και Ολύμπιας «μισιούνται» και σταματούσαν (αμφότεροι) τον Καλαφατάκη στο δρόμο, λέγοντάς του ότι η ομάδα του δεν ήταν ούτε ΑΕΛ ούτε Ολύμπια και ότι κανείς δεν την ήθελε. Αυτή τη συμπεριφορά τη θεωρώ αστεία αν ισχύει, καθώς το μόνο που κατάφερε ήταν να απαξιώσει τελείως μπασκετικά την πόλη. Η Λάρισα ξεκάθαρα δεν μπορούσε να «σηκώσει» δύο ή τρεις επαγγελματικές ομάδες μπάσκετ, οπότε η συγχώνευση ήταν μονόδρομος. Όμως, με την αδιαφορία του κόσμου ήρθε και η επακόλουθη αδιαφορία επενδυτών, επιχειρηματιών και χορηγών και η Ολύμπια βυθίστηκε. Έτσι, η πόλη απέδειξε ότι δεν της άξιζε να έχει ομάδα στην Α1 και, δυστυχώς, ένας επαρχιακός μπασκετικός πόλος χάθηκε για την Α1 και δεν φαίνεται ότι θα επιστρέψει σύντομα.

Αγωνιστικά, κανείς δεν μπορεί να πει ότι η Λάρισα δεν προσπάθησε. Ο Καλαφατάκης ήρθε όταν ακόμα η κατάσταση μπορούσε να αλλάξει, συνολικά 21 παίκτες φόρεσαν τη φανέλα της (δεν το γράφω για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά για τη διάθεση αλλαγών και βελτίωσης) από τα δύο παιχνίδια του Μάρκο Πόποβιτς μέχρι τα 26 του Ντέμοντ Γκριν (ο μόνος που έπαιξε και στα 26) με τους ξένους που έπαιξαν μαζί της να είναι συνολικά 11. Το ρόστερ δεν ήταν κακό, τουλάχιστον όχι τόσο ώστε να έχει υποβιβαστεί ουσιαστικά από τον Φεβρουάριο (τουλάχιστον στην ψυχολογία των παικτών), όμως η όλη κατάσταση ήταν νοσηρή, κανείς δεν πίστευε στην ομάδα και η ομάδα έπαψε να πιστεύει στον εαυτό της.

Το τέλος ήρθε φυσιολογικά, με την Ολύμπια να τελειώνει τη χρονιά με 4-22, έχοντας 11 συνεχόμενες ήττες από τη 16η αγωνιστική και μετά, και χάνοντας τα τελευταία 7 παιχνίδια της με 27,4 πόντους κατά μέσο όρο. Εκτός αυτών ήταν και η μόνη ομάδα του πρωταθλήματος που δεν κέρδισε ούτε ένα ματς εκτός έδρας.

Ο υποβιβασμός της, πάντως, δεν είναι έκπληξη, αφού στην αρχή της χρονιάς είχαμε πει ότι θα παλέψει για τη σωτηρία της, χωρίς να φαίνεται να έχει καλύτερο ρόστερ από τις άλλες με τις οποίες θα πάλευε (βέβαια μέσα στη σεζόν βελτίωσε το ρόστερ της). Πάντως, ήταν μια από τις μεγάλες απογοητεύσεις της χρονιάς, αφού από κάποια στιγμή και μετά φαινόταν ότι δεν είχε κανένα κίνητρο. Τουλάχιστον, δεν αλλοίωσε το πρωτάθλημα, προσπαθώντας να κρατήσει ένα επίπεδο στο ρόστερ της ως το τέλος (αλλιώς θα βλέπαμε και την πρώτη εφαρμογή των περίφημων νέων κανονισμών του ΕΣΑΚΕ).

Για κλείσιμο θα χρησιμοποιήσω μια φράση από τον περσινό έλεγχο προόδου της ΑΕΛ: «Η Λάρισα θα πρέπει να σκεφτεί αρκετά φέτος (σ.σ. 2009) το καλοκαίρι, καθώς μια συγχώνευση είναι η μόνη βιώσιμη λύση για τις ομάδες της πόλης. Δεν έχει αξία να υπάρχουν ομάδες που φυτοζωούν μεταξύ Α1 και Α2, αλλά μια ομάδα, δυνατή, που θα συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των κατοίκων της πόλης, αλλά και τις χορηγίες των επιχειρήσεων, ώστε να είναι βιώσιμη. Γιατί με κακή ομάδα και άδειες εξέδρες δεν έχεις λόγο ύπαρξης». Δυστυχώς, ακόμη κι έτσι, πέσαμε έξω…