Μια βραδιά μακριά απ’ το όνειρο…

Ο τελικός σημαδεύτηκε, κυρίως, από 2 βασικά στοιχεία: την ανεκδιήγητη διαιτησία (μοναδικό χειρότερο σημείο του τελικού, ο εκτός τόπου και χρόνου σχολιασμός του Μαγουλά) και την αδυναμία των αστεριών του Ολυμπιακού να βρουν ρυθμό, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά τους να εκνευρίσουν και τους υπόλοιπους. Το διαιτητικό τρίο δεν έδωσε ούτε ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα στον Ολυμπιακό, ενώ η… ευαισθησία με την οποία σφύριζε στις δύο ρακέτες απείχε πάρα πολύ από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Βλέποντας τον Μπερτομέου να… κλαίει σχεδόν από τη χαρά του πριν την απονομή, το υπονοούμενο το έπιασαν όλοι.

Πάντως, η διαιτησία σίγουρα αποσυντόνισε σε πολλές περιπτώσεις τον Ολυμπιακό, δυσκολεύοντας ιδιαίτερα την είσοδο στη ρακέτα της Μπαρτσελόνα, όπου τα φάουλ διαδέχονταν το ένα το άλλο, αλλά δεν σφυρίζονταν, αλλά δεν έφταιξε μόνο αυτή. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η γαστρεντερίτιδα του Τεόντοσιτς, που έβγαλε τον Σέρβο τελείως εκτός ρυθμού και το γεγονός ότι δεν είχε ανάσες (και δεν μπορούσε να παίξει όπως ήθελε) τον εκνεύρισε αρκετά και επηρέασε όλη την ομάδα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης και η κατάσταση του Κλέιζα, που δεν βρέθηκε στη μέρα που και ο ίδιος θα ήθελε, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά του να εκνευρίσει όλη την ομάδα, αλλά, κυρίως, να της στερήσει μια από τις μεγαλύτερες διεξόδους της στην επίθεση.

Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να έχει στις τάξεις της έναν τόσο συνεπή σκόρερ, που μάλιστα σκοράρει και πολύ, να μπορέσει σε παιχνίδι τίτλου να προσαρμοστεί όταν εκείνος δεν βοηθάει όσο θα έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και με τον Τσίλντρες στο πρώτο ημίχρονο, όταν ασφυκτιούσε από την άμυνα του Μάικλ (ο Μάικλ είχε παίξει πάρα πολύ καλή άμυνα και στο αντίστοιχο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού απέναντι στον Σισκάουσκας). Ο Κλέιζα μετά το ματς ήταν ράκος και από τα συμφραζόμενα όσων έλεγε φάνηκε πόσο θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο σε σημείο που θα πιστέψει ότι αυτό το ματς θα του στοιχίσει το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό του χρόνου (κάτι που βέβαια δεν ισχύει).

Στους δύο προπονητές δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά, αμφότεροι χειρίστηκαν το ματς όσο καλύτερα μπορούσαν, με βάση τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν. Ο Γιαννάκης ρίσκαρε πολύ περισσότερο, αφού μετά από ένα σημείο ήταν εμφανές ότι η ομάδα του χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να ανατρέψει την κατάσταση. Το έκανε με την πεντάδα που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και γύρισε το ματς στους 5 πόντους εγκλωβίζοντας την Μπαρτσελόνα, που, όμως, ήταν απίστευτα τυχερή να πάρει ξανά την ψυχολογία με το τυχερό τρίποντο του Σάντα. Εκεί φάνηκε και πόσο λεπτές ήταν οι ισορροπίες στην ψυχολογία με τον Κλέιζα και τον Τεόντοσιτς εκτός ρυθμού.

Ο Γιαννάκης μέχρι και 1,5 λεπτό πριν το τέλος σχεδίαζε και φώναζε, έκανε αλλαγές και ρίσκαρε, αλλά μετά το πεντάλεπτο φάνηκε ότι οι παίκτες του (πλην Παπαλουκά, Τσίλντρες) είχαν παρατήσει το ματς. Ότι ο Δράκος, βέβαια, είναι ένας από τους πιο σπάνιους πολεμιστές στο γήπεδο δεν περιμέναμε τώρα να το μάθουμε.

Οι Ισπανοί ευτύχησαν να έχουν σε πολύ μεγάλη μέρα τον Ναβάρο και, για να δανειστώ τη φράση του BEN, τέτοιοι αγώνες κρίνονται στις μεγάλες στιγμές μεγάλων παικτών. Ο Ναβάρο ήταν αυτός που έκρινε το ματς, που πήρε την Μπαρτσελόνα από το χεράκι και την οδήγησε εκ του ασφαλούς. Ο Ναβάρο έκανε τη διαφορά ακόμα και σε στιγμές που η φροντ λάιν εκνευριζόταν ή η υπόλοιπη περιφέρεια έμοιαζε πελαγωμένη. Αν έλειπε και το καθοριστικότατο τρίποντο του Σάντα, τότε κάθε κρίσιμο καλάθι της αναμέτρησης θα είχε μπει από τα χέρια του «λα μπόμπα».

Ο Γιαννάκης μίλησε μετά για ανάγκη περισσότερης υπομονής από πλευράς της ομάδας του και ανάγκη καλύτερης διαχείρισης της ταχύτητας. Σε αυτά τα δύο συνοψίζεται ο τελικός, αφού ο Ολυμπιακός έχασε από την επίθεσή του. Βέβαια, υπάρχει και το θέμα της άμυνας, αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από κάποια μεμονωμένα λάθη, αυτή δεν στοίχισε τόσο. Όταν ο Ολυμπιακός έπρεπε να σταματήσει την επίθεση της Μπαρτσελόνα για να γυρίσει το ματς, το έκανε κρατώντας την Μπαρτσελόνα 3,5 λεπτά άποντη και 6 λεπτά με 5 συνολικά πόντους (από τους 47 στους 52). Αλλού χάθηκε το ματς.

Πάντως, όπως είναι η πάγια τακτική μας εδώ και τρία χρόνια (σε 10 ημέρες… σβήνουμε 3 κεράκια) δεν πρόκειται ούτε να φέρουμε την καταστροφή, ούτε να αναζητήσουμε τίτλους εκτός λογικής (όπως το 90% των ελληνικών σάιτ) για τον τελικό. Σίγουρα όλοι στην ομάδα, όλοι οι οπαδοί της, αλλά και όλοι οι Έλληνες μπασκετόφιλοι αλλιώς είχαν φανταστεί αυτή τη βραδιά, όμως, ας μην πετάξουμε τα πάντα στα σκουπίδια. Ένας τελικός μπορεί να στραβώσει, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν κονταίνει μια ομάδα, ούτε υποβιβάζει την προσπάθεια που έκανε μέχρι εκεί ή την αξία του να είναι παρούσα στο τελευταίο ματς της σεζόν. Αν ο Ολυμπιακός πέρσι επανήλθε στο προσκήνιο, φέτος καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων στην μπασκετική Ευρώπη. Και αυτό είναι κατόρθωμα. Απλώς, έλειψε το κερασάκι (τεράστιας σημασίας κερασάκι) στην τούρτα. Όμως, ως εκεί και τίποτα παραπάνω.

Η φιλοσοφία του Γιαννάκη για επιστροφή της ομάδας στο προσκήνιο έχει ήδη δικαιωθεί απόλυτα, παρά… τα (μικρά) πειράματα Αγγελόπουλου στις μετεγγραφές του καλοκαιριού του 2009 (με Ουέιφερ αντί για εκείνους που ζήτησε ο Γιαννάκης). Ακόμη κι αυτά, πλέον, μπορούν να λείψουν και η μπαγκέτα να δοθεί τη νέα σεζόν αποκλειστικά στον προπονητή, που ήδη οδηγεί την ομάδα στο δρόμο της επιτυχίας.