Επιτέλους τέλος…

Αλλά απέτυχε. Νέος πρόεδρος της FIBA είναι ο Γάλλος Ιβάν Μαϊνινί και στον Βασιλακόπουλο έμεινε μόνο η φτωχή και υπό κρίση Ελλάδα. Τις επόμενες των εκλογών ημέρες διαβάζοντας (συγκεκριμένες) εφημερίδες και (συγκεκριμένους) δημοσιογράφους νομίζαμε ότι ήρθε πιο γρήγορα το… 2012 και μαζί του το τέλος της ανθρωπότητας. «Το μέλλον του παγκόσμιου μπάσκετ αναμένεται δυσοίωνο» είπε ο εκπρόσωπος τύπου του Βασιλακόπουλου, ξέρετε, ο κύριος που προσπάθησε με κάθε τρόπο να διαλύσει την εθνική ομάδα το 2007 ένα μήνα πριν το Ευρωμπάσκετ (κατά παραγγελία του Βασιλακόπουλου) και από τότε της κάνει απλώς υψηλή κριτική, εφόσον έφυγε από τη θέση του… άμισθου κριτή των πάντων στο ομοσπονδιακό συγκρότημα.

Ο ίδιος συνέχισε λέγοντας ότι ο Βασιλακόπουλος μπορεί πλέον να μας κάνει τη χάρη να ασχοληθεί περισσότερο με τα μπασκετικά δρώμενα της Ελλάδας και να σώσει το ελληνικό πρωτάθλημα που νοσεί. Δεν έχει νόημα να αναφέρω κι άλλων τις απόψεις, αφού τα παραπάνω δίνουν το γενικό νόημα των όσων ακούσαμε. Μετά ακολούθησε ανακοίνωση Βασιλακόπουλου για «δάκτυλους» που τον ήθελαν εκτός μπάσκετ, γιατί δεν τον ανέχονταν επειδή ήταν… «αιρετικός».

Ας μην είμαστε υπερβολικοί, ο Βασιλακόπουλος έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ. Είναι τόσα χρόνια μέσα σε αυτό, που και ως στατιστικό λάθος θα είχε κάνει κάτι καλό, αφήστε που πλέον έχει μάθει (λογικά) να ξεχωρίζει τη σωλήνα από το στεφάνι.

Όμως, ας δούμε τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ, υπό τις οδηγίες του. Σε αυτόν (σε μεγάλο ποσοστό) χρεώνεται το ρήγμα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που έφερε το άθλημα στην ήπειρό μας πάρα πολλά χρόνια πίσω, αφού δεν είχε την ωριμότητα και τη διορατικότητα να δει ότι τα δεδομένα άλλαξαν και ότι όταν όλες οι ομάδες της Ευρώπης θέλουν κάτι άλλο, δεν μπορεί αυτός να πάει κόντρα εμμένοντας στο παρελθόν (αφήστε που ακόμη και 10 χρόνια αργότερα οι δημοσιογράφοι του γράφουν για τα κακά της ULEB και πόσο καλύτερα ήταν την εποχή… του τσάρου).

Σε αυτόν χρεώνεται η διάλυση της ελληνικής διαιτησίας όταν όλοι οι… «αντάρτες» Έλληνες διαιτητές αποκλείστηκαν από το πρωτάθλημα και για πολλά χρόνια καραφλιάζαμε από τα σφυρίγματα ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να κουβαλάνε σφυρίχτρα ούτε σε σεισμό, χωρίς να γίνει ομαλά η μετάβαση στην επόμενη γενιά (με αποτέλεσμα και φέτος να έχουμε τα ίδια).

Σε αυτόν χρεώνεται το απίστευτο σύστημα στα Ευρωμπάσκετ, με το οποίο μια ομάδα παίζει… 1 μήνα περισσότερο από τις άλλες 14 (αφού έχει και προκριματικό γύρο τελευταίας στιγμής) και μια καλή γενιά χάνει 3 χρόνια διεθνών διοργανώσεων αν έχει την ατυχία να γεννηθεί σε χώρα «δεύτερης κατηγορίας» (βλ. Μαυροβούνιο), αφού δεν έχουν όλες οι χώρες της Ευρώπης δικαίωμα συμμετοχής στα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ.

Σε αυτόν (και τους Έλφινστον και Μπάουμαν) χρεώνεται η τεράστια καθυστέρηση να γίνουν ορισμένες αναγκαίες αλλαγές κανονισμών στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ώστε να κάνουν παγκόσμια το άθλημα πιο ελκυστικό ως προϊόν.

Αυτός ήταν που άφησε τους διεθνείς απροστάτευτους το 2007 και οδήγησε την ΕΟΚ σε ευθεία ρήξη με τους διεθνείς, την οποία πήρε όλη πάνω του ο Παπαδόπουλος για να μην διαλυθεί η εθνική ομάδα.

Αυτός είναι που πέρσι έκανε επίθεση στον Δημήτρη Διαμαντίδη και τον Θοδωρή Παπαλουκά, λέγοντας ότι οι δύο κατά τεκμήριο μεγαλύτεροι (και διασημότεροι) Έλληνες παίκτες της τελευταίας δεκαετίας υπηρετούσαν σκοτεινά συμφέροντα και ήθελαν να χτυπήσουν την εθνική ομάδα και να την καταστρέψουν. Μάλιστα, είχε υποσχεθεί ότι μετά το Ευρωμπάσκετ θα έλεγε… σκληρές αλήθειες για το ποιοι κινούσαν τα νήματα εναντίον της εθνικής (αφήνοντας υπονοούμενα για Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλους). Το Ευρωμπάσκετ πέρασε… πλησιάζει το επόμενο και ακόμη περιμένουμε τις αλήθειες να κάνουν πάταγο. Όμως, η ουσία είναι ότι αυτός που θα έπρεπε να προστατεύει το ελληνικό μπάσκετ, του έκανε άλλη μία άναντρη επίθεση, θέλοντας το κακό του, προσπαθώντας να αμαυρώσει δύο από τα μεγαλύτερα στολίδια του.

Βέβαια, ας μην είμαστε και υπερβολικοί. Όλοι έχουμε κρατήσει τις καταπληκτικές διαιτησίες που απολάμβανε η εθνική ομάδα στα πιο κρίσιμα ματς της με Σέρβους (αρχικά) και Ισπανούς (στη συνέχεια) όσο ο Βασιλακόπουλος ήταν η κεφαλή της FIBA Europe. Τόνοι μελάνι και γκρίνιας για βδομάδες μετά, ξεσκόνισμα κανονισμών για να καταλάβουμε πού βρήκαν οι διαιτητές αυτά που σφύριζαν εναντίον της εθνικής.

Αυτός είναι που έφτασε στα όρια της απόλυτης απαξίωσης το θεσμό του Κυπέλλου τα τελευταία χρόνια με την κατευθυνόμενη στα όρια της στημένης κλήρωση και με τον τελικό των 75 ευρώ για 1000 άτομα.

Αυτός είναι που επί δύο χρόνια (και πολλά πιο πριν αλλά ας μείνουμε στα πρόσφατα) κορόιδευε τον ΠΣΑΚ και στο όνομα της αγάπης του για το μπάσκετ είχε τους παίκτες να αγωνίζονται ανασφάλιστοι και απλήρωτοι. Αυτός ανέβαλλε τις συναντήσεις, αυτός χαρακτήρισε “μικρά” τα προβλήματα των ανασφάλιστων της Α2, αυτός άλλαξε ρότα όταν είδε να αλλάζει η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, επιβεβαιώνοντας το μέγεθος της υποκρισίας του.

Δεν ξέρω προφανώς σε τι κατάσταση θα βρίσκεται το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο μπάσκετ σε 5 ή 10 χρόνια και αν η νέα ηγεσία του το φέρει σε μια περίοδο άνθησης κι ευημερίας. Μάντης δεν είμαι. Όμως, βλέπω ξεκάθαρα ότι δεν έχασε απολύτως τίποτα από την αποχώρηση του Βασιλακόπουλου στην παρούσα φάση. Βγήκε μάλλον κερδισμένο, καθώς ένας κορεσμένος ηγέτης με αναχρονιστικές ιδέες, μικροπρεπή κολλήματα και τίποτα καινούργιο να προσφέρει, πήρε τη θέση του στην ιστορία.

Τα τελευταία δέκα χρόνια το μπάσκετ δεν κέρδισε τίποτα από τον Βασιλακόπουλο, αντιθέτως δέχτηκε σκληρά χτυπήματα, που με διαφορετικούς χειρισμούς θα είχαν αποφευχθεί. Η επόμενη μέρα παραμένει ένα μυστήριο. Όμως, για εκείνους που έβλεπαν ότι το μπάσκετ οδηγούνταν από συγκεκριμένους ανθρώπους με σταθερά βήματα προς την απαξίωσή του, η αλλαγή αυτή είναι μόνο θετική. Γιατί όταν κάποιος δεν έχει τη διαύγεια να κατανοήσει μόνος του πότε είναι η ώρα να περάσει στο περιθώριο, ενίοτε πρέπει να του το δείχνουν άλλοι με την ψήφο τους. Βέβαια, το ελληνικό μπάσκετ δε θα γλιτώσει τόσο εύκολα. Σε ένα, πάντως, θα συμφωνήσω με την ανακοίνωση Βασιλακόπουλου, έστω κι αν εγώ το εννοώ με τελείως άλλο νόημα: «Ύστερα από εννέα χρόνια παρουσίας στην προεδρία της FIBA Ευρώπης, η διεθνής αθλητική κοινότητα δεν μπορούσε να ανεχτεί άλλο την παρουσία μου». Όντως.