Το ντέρμπι και η… παρωδία

Στο ΟΑΚΑ ο πρώτος τελικός δεν ήταν αγωνιστικά αντάξιος της προσμονής γι’ αυτόν. Ή, μάλλον, να διορθώσω και να δανειστώ τη φράση του Γιαννάκη: οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν «αντάξιοι της προσπάθειας που έχουμε κάνει μέχρι τώρα». Ο Ολυμπιακός ήταν απογοητευτικός στον αγώνα και αυτό ουσιαστικά έκρινε την αναμέτρηση νωρίς με τον Παναθηναϊκό να παίζει όσο πρέπει για να κερδίσει και να είναι σαφώς ανώτερος στο παρκέ.

Εδώ δεν θα διαβάσετε αφορισμούς και προσκυνήματα (υπάρχουν φυλλάδες για τέτοια) μετά από τον 1ο τελικό της σειράς, ιδίως μετά από έναν αγώνα που η μία από τις δύο ομάδες είχε 0/23 τρίποντα. Σίγουρα η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν καλή και θα πάρει τα περισσότερα εύσημα από αυτό το στατιστικό, αλλά όσο καλή και να είναι μια άμυνα το 0/23 δεν είναι φυσιολογικό. Μη με παρεξηγείτε, δεν λέω ότι τους έφταιξε κάποιος άλλος. Ίσα ίσα, το αντίθετο. Δεν τους έφταιξε η άμυνα. Δικαιολογία για το 0/23 δεν υπάρχει.

Ο Ολυμπιακός δεν ήταν στο ΟΑΚΑ πνευματικά και αυτό φάνηκε στα ποσοστά του, ιδίως στα μακρινά σουτ, αφού πίσω από τα 4 μέτρα δεν πετύχαινε μπανιέρα ούτε στα όρια του στατιστικού λάθους. Ο Γιαννάκης έκανε περίπου… δύο εκατομμύρια αλλαγές στα σχήματα και στην επιθετική ανάπτυξη (που θα έπαιζε ο κάθε παίκτης, τι κατεύθυνση θα είχε η επίθεση), αλλά μάλλον θα έπρεπε να βάλει σορτσάκι για να βάλει ο Ολυμπιακός τρίποντο. Ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει ευθύνες για τα σημεία που η άμυνα του Ολυμπιακού έχανε τις περιστροφές της, αλλά για το 0/23 δεν έχει. Κανείς προπονητής στον κόσμο…

Οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν εκτός ψυχολογίας του αγώνα, όχι τόσο όσον αφορά την προσήλωση (θα εξηγήσω μετά τι εννοώ), αλλά το καθαρό μυαλό και την ηρεμία στο σουτ. Υπήρχαν σημεία που έδειχναν ότι ο Ολυμπιακός είχε διαβάσει σωστά το ματς. Μπέβερλι και Πεν έπαιξαν απίστευτα σκληρή άμυνα, ο Πεν έβγαλε τελείως εκτός αγώνα τον Νίκολας (το είχαμε πει όταν μάρκαρε τον Λούκας ότι γι’ αυτό τον ετοίμαζε ο Γιαννάκης και ότι είχε τις δυνατότητες να είναι απολύτως επιτυχημένος) και ο Μπέβερλι βραχυκύκλωσε σε πολλά σημεία τον Σπανούλη.

Η στατιστική του αγώνα δείχνει εύγλωττα πού ήταν όλη η διαφορά των δύο ομάδων. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος στα δίποντα (με τις δύο ομάδες να παίζουν «ξύλο» στις ρακέτες), πήρε περισσότερα φάουλ κοντά στο καλάθι (φάουλ βολών), έτρεξε περισσότερο (4-8 οι αιφνιδιασμοί), είχε 6 λιγότερα λάθη (17-11 τα λάθη, με τα 11 να είναι λίγα για τέτοιο ματς) και έκανε περισσότερα κλεψίματα (6-9), ενώ τα επιθετικά ριμπάουντ ήταν 15-14 για τον Παναθηναϊκό. Από αυτά βλέπουμε ότι η τελική διαφορά είναι μαγική εικόνα.

Εξηγείται απόλυτα από το 0/23 δίποντα, όπως απόλυτα εξηγούνται από αυτό και τα 33-16 αμυντικά ριμπάουντ υπέρ του Παναθηναϊκού, αλλά και οι 14-8 ασίστ υπέρ των γηπεδούχων (με 0% στα τρίποντα μια ομάδα χάνει τουλάχιστον 4-5 ασίστ), σε ένα ματς που και οι δύο ομάδες έπαιξαν κακό επιθετικό μπάσκετ από πλευράς ομαδικότητας και καθαρού μυαλού. Από μικροφώνου ακούστηκε (μέσα στο γενικότερο διαγωνισμό χαζομάρων) ότι ο Ολυμπιακός στα πλέι οφς σουτάρει με 26% στα τρίποντα ως δικαιολογία για το 0/23. Εκτός του ότι… δεν στέκει ως δικαιολογία, αν οι «ερυθρόλευκοι» είχαν στο ματς 26% το παιχνίδι θα ήταν ντέρμπι.

Καμία ομάδα δεν θα παρασυρθεί από το αποτέλεσμα. Ο Γιαννάκης έχει την εύκολη δουλειά να φωνάξει στους παίκτες του και να προσπαθήσει να τους βάλει με τις φωνές στο κλίμα των τελικών, αφού, προφανώς, όσα δοκίμασε πριν τη σειρά δεν πέτυχαν. Ο Ομπράντοβιτς έχει τον λίγο πιο δύσκολο ρόλο να πείσει τους παίκτες του να μην παρασυρθούν από το +19. Όμως, όταν μπορείς και καταρρίπτεις το επιχείρημα της διαφοράς σε μιάμιση παράγραφο είναι σίγουρο ότι τεχνικό επιτελείο και παίκτες με την εμπειρία που έχουν οι «πράσινοι» δεν θα πέσουν στην παγίδα.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός στηρίχτηκε στον πολύ καλό Φώτση (πήρε σωστά σουτ από την περιφέρεια και ευστόχησε), στον δυναμικό Μπατίστ που έκανε τη διαφορά στις ρακέτες, αλλά και στους καλούς Πέκοβιτς και Τσαρτσαρή. Δεν είναι τυχαίο που οι 4 ψηλοί του ήταν οι καλύτεροι παίκτες της ομάδας. Βρήκαν την ευκαιρία σε ένα ματς που από την αστοχία του Ολυμπιακού και τη μετριότητα των δικών τους περιφερειακών έπρεπε, και την άρπαξαν από τα μαλλιά. Από τους περιφερειακούς καλύτερος ήταν ο Περπέρογλου που θεωρώ ότι μπορεί και να έκανε το καλύτερο φετινό του ματς (συνολικά και στις δύο πλευρές του γηπέδου), ενώ και ο Διαμαντίδης βοήθησε σε πολλούς τομείς (με μικρότερη συμβολή στην οργάνωση του παιχνιδιού που έκανε λάθη από την πίεση των «ερυθρολεύκων»). Το μεγαλύτερο, ίσως, «μπράβο» για τους παίκτες του Ομπράντοβιτς πηγαίνει στο γεγονός ότι ήλεγξαν απόλυτα το ρυθμό και στα 40 λεπτά, ακόμη και στα νεκρά διαστήματα όταν οι περιφερειακοί τους έκαναν λάθη. Σπάνιο και άξιο μνείας.

Απ’ την άλλη πλευρά ουσιαστικά διασώθηκε μόνο ο Λίνας Κλέιζα. Όχι επειδή είχε 13 πόντους, αλλά γιατί ήταν ο μόνος από τους «ερυθρολεύκους» που είδε ότι ήταν άστοχος και έπαιξε έξυπνα, επιδιώκοντας το φάουλ κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα (και κερδίζοντας 9). Πεν και Μπέβερλι ήταν πολύ καλοί αμυντικά, αλλά εκτός αγώνα επιθετικά (οργανωτικά αλάνθαστοι, όπως και ο Παπαλουκάς) και από τους υπόλοιπους κανείς δεν έδειξε μέσα στο ματς. Ο Τσίλντρες ήταν τραγικός (σε μεγάλο ποσοστό από την άμυνα του Περπέρογλου) αλλά και πνευματικά απών, ο Σχορτσανίτης απίστευτα κακός αμυντικά, όπου χαλούσε κάθε έννοια αλληλοκάλυψης και περιστροφών σε κάθε φάση που εμπλεκόταν, ο Τεόντοσιτς δεν μπόρεσε να παίξει ώριμα όταν είδε ότι δεν του μπήκαν τα σουτ, ο Μπουρούσης δεν κέρδισε καμία μάχη στη ρακέτα, ο Μαυροκεφαλίδης δεν είχε δυνάμεις για να παλέψει όταν μπήκε και ο Παπαλουκάς ήταν καλός αμυντικά και οργανωτικά (0 λάθη, 3 ασίστ, 3 κλεψίματα, 4 ριμπάουντ), αλλά το 1/8 εντός παιδιάς για παίκτη της εμπειρίας του είναι απαράδεκτο.

Το πρώτο ματς τελείωσε και περιμένουμε τη δεύτερη μάχη σε διαφορετικό φόντο. Και οι δύο έχουν αφήσει αναπάντητα ερωτήματα και υποθέσεις σε εκκρεμότητα. Μόνο που τώρα όλο το βάρος για νίκη θα είναι στην πλευρά του Ολυμπιακού.

ΜΑΡΟΥΣΙ–ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ 75-70

Στον Άγιο Θωμά ο Πανελλήνιος μπήκε δυνατά στον αγώνα, αλλά όσο περνούσε η ώρα μετά το 18ο λεπτό έπαιζε ολοένα και λίγο χειρότερα. Ο Βουγιούκας κουράστηκε στο δεύτερο ημίχρονο και δεν μπόρεσε να συνεχίσει στο ρυθμό του πρώτου, με αποτέλεσμα οι εύκολοι πόντοι από τη ρακέτα να μην έρχονται και να αρχίσει η επιθετική δυστοκία. Μεγάλα σουτ από Μπλάκνεϊ και Σμιθ κράτησαν το παιχνίδι στην κόψη του ξυραφιού ως το τέλος, αλλά ακόμη μεγαλύτερα σουτ από Πελεκάνο και Κις έδωσαν τη νίκη στο Μαρούσι.

Βέβαια, και κάποιος άλλος έπαιξε ρόλο στο αποτέλεσμα. Έχουμε πει ότι δεν θα γράφουμε για τη διαιτησία εκτός από ακραίες περιπτώσεις. Ε, στον Άγιο Θωμά ζήσαμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου με τα σφυρίγματα που είδαμε. Το Μαρούσι δικαιολογημένα φωνάζει για τα σφυρίγματα στα πρώτα 38 λεπτά του ματς και ο Πανελλήνιος απολύτως δικαιολογημένα φωνάζει για το τελευταίο δίλεπτο. Μοναδικό σωστό σφύριγμα στο διαιτητικό παραλήρημα της τελευταίας περιόδου, τα βήματα του Λούκας. Τα 5 δευτερόλεπτα που σφυρίχτηκαν μετά στον Παπαμακάριο, δόθηκαν στα… 4,5 και ήταν σφύριγμα που αλλοιώνει τον αγώνα, καθώς αφαίρεσε από τον Πανελλήνιο το δικαίωμα να παλέψει για την ισοφάριση στην τελευταία επίθεση του ματς.

Νωρίτερα, οι «Ολυμπιονίκες» μπορούν να διαμαρτύρονται για επιθετικό φάουλ του Κις στον Καλαϊτζή πριν το τρίποντο που έδωσε ουσιαστικά τη νίκη (σε φάση πάντως που ήταν 50-50). Πιο πριν, το αντιαθλητικό κατά του Αμαρουσίου είναι σωστό, αλλά η τεχνική ποινή στον Νατζφέι απλά γελοία. Η φάση με τον διαιτητή και τον Ελληνιάδη απαράδεκτη και άδικη για όλους (δεν υπάρχει «φύγε ή θα σου δώσω τεχνική ποινή». Με το «φύγε» ο Πανελλήνιος δεν έχει δύο βολές και κατοχή) και, γενικά, η διαιτησία ήταν μια απίστευτη παραφωνία σε ματς που κρίθηκε σε ένα σουτ.

Το Μαρούσι μετά από ένα κακό πρώτο ημίχρονο, στο οποίο δεν σκόραρε εύκολα από την περιφέρεια, βρήκε σουτ από το τρίποντο, από τον Νατζφέι κυρίως, που είχε 4 τρίποντα, καθώς οι ψηλοί του Πανελλήνιο επέμεναν να μην βγαίνουν στο τρίποντο, αλλά να τον περιμένουν στα 4,5 μέτρα. Η δική του παρουσία έκρινε εν πολλοίς την αναμέτρηση, με τις δύο ομάδες να παίζουν απίστευτη άμυνα, που έσπαγε κόκαλα.

Το Μαρούσι έκανε το 1-0 και μετέφερε το άγχος στον Πανελλήνιο. Με τη σειρά τόσο ισορροπημένη αγωνιστικά και τις έδρες τόσο… άδειες, τα παιχνίδια μοιάζουν ότι όλα θα κριθούν στην κόψη του ξυραφιού. Κι εμείς απλά απολαμβάνουμε το μπάσκετ που βλέπουμε.