Τα είχε όλα!

Στα πρώτα 28 λεπτά του αγώνα ο Ολυμπιακός ήταν σαφώς καλύτερος και έδειχνε στο παρκέ ότι είχε όλους τους τρόπους για να σταματήσει τον Παναθηναϊκό. Μετά το 25-17 της πρώτης περιόδου, οι «πράσινοι» περιορίστηκαν από την άριστη «ερυθρόλευκη» άμυνα στους 21 πόντους σε 18 λεπτά και έδειχναν να τα έχουν χαμένα. Πολλά λάθη, κακές επιθέσεις, συστήματα που κολλούσαν και οδηγούσαν σε καταδικασμένες ατομικές προσπάθειες, πάθος και ενέργεια που ούτε καν πλησίαζαν τα αντίστοιχα των αντιπάλων τους. Έτσι, δικαιολογημένα φτάσαμε στο 46-60, με το παιχνίδι να «φωνάζει» για διπλό και για σπάσιμο έδρας.

Μέχρι τότε ο Ολυμπιακός είχε εκμεταλλευτεί την ευστοχία του στα τρίποντα, με τον Παναθηναϊκό να παίζει λάθος άμυνα, ιδίως πάνω στον Τσίλντρες, που εντελώς μόνος του είχε 4/6 σουτ έξω από τα 6.25 μέτρα. Μπορεί η οδηγία αρχικά να είναι ο Τσίλντρες να μένει μόνος στο τρίποντο για να εμποδιστεί η διείσδυσή του, αλλά μετά τα δύο πρώτα εύστοχα αυτό έπρεπε να αλλάξει. Δίπλα στον Αμερικανό, ο Γιάννης Μπουρούσης έκανε το καλύτερο παιχνίδι της χρονιάς βάζοντας 17 πόντους με 5/5 σουτ και 4/4 βολές, διαλύοντας κάθε σύστημα αξιολόγησης.

Όλα αυτά μέχρι περίπου το 30ο λεπτό. Μετά ο Ολυμπιακός μπροστά στην εικόνα της νίκης (και του συνεπαγόμενου ορισμού του ως φαβορί στους τελικούς) κατέρρευσε ψυχολογικά και, επακόλουθα, αγωνιστικά. Ο Γιαννάκης έκανε αλλεπάλληλες αλλαγές από τον πάγκο, έπαιρνε απανωτά τάιμ άουτ, αλλά οι παίκτες του δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν την πίεση του αγώνα. Όταν αυτό συμβαίνει μέσα στη διάρκεια ενός ματς, τότε είναι πολύ λίγα αυτά που μπορεί ένας προπονητής να κάνει για να αλλάξει το μυαλό των παικτών του. Χρόνο δεν έχει για να τους ηρεμήσει, το μόνο που του μένει είναι να σχεδιάζει επιθέσεις και να κάνει αλλαγές. Ο Γιαννάκης το έκανε αυτό συνεχώς, όμως σίγουρα έχει και αυτός ευθύνες για την ανατροπή του σκορ. Και μάλιστα αρκετές. Τέτοια κατάρρευση και τόσο κακή εικόνα στο 4ο δεκάλεπτο είναι απαράδεκτα για ομάδα τέτοιου επιπέδου.

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε ψυχολογία νίκης για μεγάλο διάστημα αφότου ο Ολυμπιακός σταμάτησε να σκοράρει. Από το 46-60 ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε περισσότερα από 5 λεπτά για να βάλει 7 πόντους και να πλησιάσει σε 53-60. Το τρίποντο του Τσαρτσαρή και οι φάσεις του Μπατίστ άλλαξαν όλη την ψυχολογία και το μομέντουμ του αγώνα, με τους «πράσινους» να είναι πολύ έμπειροι και ικανοί ώστε να χάσουν όταν πέρασαν μπροστά με τον κόσμο να παραληρεί στις εξέδρες.

Το αδικαιολόγητο για τον Ολυμπιακό δεν είναι η άμυνα (δέχτηκε σε 12 λεπτά 33 πόντους), αλλά η επίθεση. Ο Μπουρούσης επανήλθε στα χειρότερα στοιχεία που έχει δείξει και σηκωνόταν να σουτάρει χωρίς ψυχολογία ακόμη και μέσα από τη ρακέτα, ο Κλέιζα κρύφτηκε, ο Τεόντοσιτς έχασε το καθαρό μυαλό του, ο Παπαλουκάς αντί να ηρεμήσει τους υπόλοιπους έκανε απανωτά λάθη και, γενικά, ο Ολυμπιακός μέσα σε ελάχιστο διάστημα έχυσε την καρδάρα με το γάλα που γέμιζε σε όλο το παιχνίδι. Έπρεπε να περιμένει την ύστατη προσπάθεια του Παναθηναϊκού. Κανείς πρωταθλητής δεν παραδίνει τα όπλα εύκολα και από τα μισά του αγώνα.

Δυστυχώς, πρέπει να αναφερθούμε και στη διαιτησία, που σε πολλά σημεία του ματς ήταν τραγελαφική. Ο Ολυμπιακός δικαιολογημένα διαμαρτύρεται για τα βήματα του Γιασικεβίτσιους στο 51-60 στο τέλος της τρίτης περιόδου, όπου ο Λιθουανός κατήργησε την έννοια του σταθερού. Δικαιολογημένα φωνάζει για την τάπα του Τσίλντρες πάνω απ’ το στεφάνι λίγο μετά, τάπα καθόλα νόμιμη, ενώ στον αιφνιδιασμό που καταλήγει σε καλάθι και φάουλ του Μπατίστ, το φάουλ είναι ξεκάθαρα επιθετικό πάνω στον Τεόντοσιτς και το σφύριγμα ανάποδο. Αυτά είναι 7 πόντοι αμέσως αμέσως και σε τέτοιο ματς μπορούν να διαμορφώσουν αποτέλεσμα. Λάθη έγιναν κι άλλα και απ’ τις δυο πλευρές (κινητά σκριν που δίνονταν μόνο απ’ τη μία πλευρά, λάθος αποφάσεις για το ποιος έβγαλε την μπάλα, ανοχή σε σκληρές άμυνες), αλλά τα παραπάνω τρία ήταν τα πιο χειροπιαστά, σημαντικά και απαράδεκτα (γιατί ήταν ξεκάθαρα).

Όμως, ο Ολυμπιακός θα έπρεπε να έχει κερδίσει και με αυτά. Το παιχνίδι το έχασε μόνος του εκείνος, δεν του το έκλεψε η διαιτησία. Με ένα σωστό επιθετικά συντηρητικό τέταρτο δεκάλεπτο οι «ερυθρόλευκοι» θα είχαν κερδίσει το ματς. Για το 28-10 της τελευταίας περιόδου και το 33-10 των τελευταίων 13 λεπτών δεν φταίει η διαιτησία, αλλά αποκλειστικά ο Ολυμπιακός.

Στατιστικά το παιχνίδι ήταν μοιρασμένο, αλλά όχι σε όλη τη διάρκειά του. Οι δύο ομάδες μονοπώλησαν ορισμένες περιόδους μέσα σε αυτό, απλά στο τέλος η στατιστική τους ήρθε στα ίδια περίπου. Πέρα από τα νούμερα, μετράει το ποιος θα φύγει με το ροζ φύλλο στην τσέπη.

Σε ατομικό επίπεδο, πέραν του Μπουρούση που μέχρι την τελευταία περίοδο ήταν απίστευτος, ο Παπαλουκάς δεν ήταν κακός με 4 ασίστ και 6 κλεψίματα, αλλά τα 6 λάθη ήταν καταδικαστικά για την ομάδα του από παίκτη τέτοιας εμπειρίας (έχει το ελαφρυντικό του τραυματισμού). Ο Τσίλντρες ήταν καλός, αλλά περισσότερο στην επίθεση (ιδίως στα πρώτα 15 λεπτά η άμυνά του ήταν μέτρια), ο Βούισιτς ήταν καλός, ο Κλέιζα μέτριος, ο Μπέβερλι πολύ καλός αλλά απαράδεκτα νευρικός ακόμη κι όταν ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά, ο Πεν πρόσφερε μόνο στην άμυνα και όχι τόσο όσο στα προηγούμενα ματς, ο Σχορτσανίτης δημιουργούσε πρόβλημα στην άμυνα όσο έπαιξε και γι’ αυτό δεν ξαναμπήκε (θα έπρεπε να δοκιμαστεί στην τέταρτη περίοδο) και ο Τεόντοσιτς δεν ήταν καλός.

Από τον Παναθηναϊκό, ο Πέκοβιτς ήταν μεστός και σταθερός στη ρακέτα, ο Νίκολας κράτησε μόνος του τον Παναθηναϊκό μέχρι το 15ο λεπτό, ο Μπατίστ ήταν καλός, ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο στην ανατροπή, ο Σπανούλης έδειξε την κλάση του ανακάμπτοντας από ένα πολύ κακό πρώτο μέρος για να είναι ο καλύτερος τη στιγμή της ανατροπής, ο Περπέρογλου ήταν καλός (αν και αμυντικά έπαιζε λάθος) και ο Διαμαντίδης απλά μέτριος για την αξία του. Ο Τσαρτσαρής βοήθησε (το τρίποντό του μέτρησε πάρα πολύ στην ψυχολογία όλων), ενώ ο Φώτσης δεν μπήκε στο κλίμα του αγώνα.

Έτσι, ο Παναθηναϊκός έκανε το 2-1 και η σειρά μεταφέρεται στο ΣΕΦ την Κυριακή με το άγχος για τη νίκη να πηγαίνει στο «κόκκινο» αυτή τη φορά. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να κερδίσει αν θέλει να αποκτήσει άλλη μία ευκαιρία για να σπάσει την έδρα του Παναθηναϊκού, ενώ οι «πράσινοι», χωρίς άγχος, είναι μπροστά στην πρώτη τους ευκαιρία για να πάρουν τον τίτλο.

Υ.Γ.: Δυστυχώς ανάμεσα στα «όλα» που είχε το παιχνίδι είχε και τη γνωστή καφρίλα των ελληνικών γηπέδων, σε μεγαλύτερο βαθμό από τις προηγούμενες φορές. Ειδικά ο καραγκιόζης που προσπαθούσε με το λέιζερ να πετύχει επί μία ώρα την κάμερα δεν θα έπρεπε να ξαναπατήσει σε γήπεδο μπάσκετ (και πολλοί άλλοι μαζί του).

Υ.Υ.Γ.: Για τη νοοτροπία της διοίκησης του Ολυμπιακού σχετικά με τις δηλώσεις, έχω ξεκαθαρίσει ότι διαφωνώ απόλυτα και τη θεωρώ κακή για το μπάσκετ.