Η σελίδα γύρισε με υποσχέσεις!

Πολλά έχουν ακουστεί ήδη («ξεπληρώνουν το γραμμάτιο», «άρχισαν ήδη τα όργανα») από γνωστή μερίδα του τύπου, πολλά περισσότερα θα ακουστούν στη συνέχεια, αλλά αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και σωστή, η πρώτη κίνηση της νέας διοίκησης της FIBA Europe ήταν απόλυτα σωστή και αναγκαία.

Ο Όλαφουρ Ράφνσον στην αρχή της θητείας του έκανε άμεσα κάτι αναγκαίο, καταργώντας το έκτρωμα του Βασιλακόπουλου, που είχε φέρει το ευρωπαϊκό μπάσκετ πολλά χρόνια πίσω, ακριβώς την εποχή που θα έπρεπε να ακολουθεί τους καταιγιστικούς ρυθμούς της ζωής μας. Είχαμε γράψει από την πρώτη στιγμή που είχε περάσει ότι ήταν ένα από τα χειρότερα συστήματα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Οι δύο κατηγορίες δυναμικότητας για τη συμμετοχή στα Ευρωμπάσκετ ουσιαστικά στερούσαν από μια καλή φουρνιά παικτών την ευκαιρία να παίξουν σε Ευρωμπάσκετ για 3 ολόκληρα χρόνια (περισσότερα αν δεν τους… κάθονταν καλά οι χρονιές) εφόσον η χώρα τους ήταν στη δεύτερη κατηγορία (ή έπεφτε σε αυτή όταν εκείνοι άρχιζαν να παίζουν) και απαξίωναν το άθλημα στις θεωρητικά ασθενέστερες χώρες. Το είδαμε με το Μαυροβούνιο που είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση, το είδαμε σε μικρότερο βαθμό και με άλλες εθνικές.

Ήταν πράγματι ένα σύστημα-έκτρωμα και δεν είναι καθόλου τυχαίες οι λέξεις που διάλεξε ο γενικός γραμματέας της FIBA Europe, Ναρ Ζανόλιν, για να μιλήσει για την κατάργησή του: «Το νέο σύστημα επιτρέπει σε όλες τις ομάδες να παίρνουν μέρος κάθε χρόνο σε μια διοργάνωση που βγάζει νόημα». Καθόλου τυχαία επιλογή λέξεων, καθώς το προηγούμενο σύστημα ήταν ανόητο.

Μαζί με την κατάργηση της δεύτερης κατηγορίας, η FIBA Europe αύξησε και τις ομάδες του Ευρωμπάσκετ, μεγαλώνοντας με αυτό τον τρόπο το ενδιαφέρον για τη διοργάνωση. Ίσως η Ευρώπη δεν ήταν ακόμη έτοιμη για 24 ομάδες, ώστε να παραμείνει η διοργάνωση πολύ δυνατή, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο αριθμός των ομάδων πρέπει να είναι τέτοιος που να «βγαίνουν» τα μαθηματικά για τα διασταυρώματα στις επόμενες φάσεις και ο αριθμός «20» (που θεωρώ ότι τώρα θα ήταν ο ιδανικός) δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο.

Η αύξηση είναι προς τη σωστή κατεύθυνση και θεωρώ ότι έπρεπε να έχει γίνει τουλάχιστον εδώ και μια πενταετία, καθώς θα βοηθήσει το μπάσκετ να γίνει πιο «παγκόσμιο», πιο εμπορεύσιμο, θα αυξήσει το ενδιαφέρον και σε άλλες χώρες εκτός από τις… πλέον ύποπτες και θα φέρει σταδιακή ανάπτυξη του αθλήματος και σε αυτές.

Όσο για την τελευταία αλλαγή, αυτή της ύπαρξης 14 παικτών αντί για 12 στα ρόστερ των ομάδων στα Ευρωμπάσκετ, εντάξει, μιλάμε για το αυτονόητο. Θυμάμαι εμάς να το λέμε εδώ και τουλάχιστον 10-15 χρόνια ότι πρέπει να γίνει, το άκουγα από πολλές πλευρές, χαίρομαι που επιτέλους κάποιος από τα «κεφάλια» του ευρωπαϊκού μπάσκετ αποφάσισε να το κάνει. Μόνο καλό θα κάνει στις διοργανώσεις, καθώς μεγάλοι παίκτες που είναι ανέτοιμοι για το τζάμπολ του πρώτου αγώνα, θα μένουν στο ρόστερ μιας ομάδας για τη συνέχεια της διοργάνωσης και θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε, ενώ σε περίπτωση τραυματισμού παίκτη κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης δεν θα χαλάνε οι ισορροπίες.

Η νέα εποχή στο ευρωπαϊκό μπάσκετ μπήκε με τη νέα διοίκηση να κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς τα μπρος και να δείχνει ότι είναι έτοιμη να πετάξει από την καμπούρα του μπάσκετ τα βαρίδια του παρελθόντος, που επέμεναν σε αναχρονιστικές αποφάσεις και συστήματα και είχαν αναγκάσει το μπάσκετ να είναι όμηρος και δέσμιος τακτικών που το έφερναν πολύ πίσω και το εμπόδιζαν απ το να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί. Πρώτο δείγμα θετικό και η συνέχεια υποσχόμενη.