“Φοβισμένη” προεπιλογή

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς ζήτησε να ξεκουραστεί, πιθανότατα ολοκληρώνοντας την παρουσία του στην εθνική, καθώς δεν είναι στην… πρώτη μπασκετική νιότη, ώστε να ξεκουράζεται 2 χρόνια και να επανέρχεται μετά. Το 2011 θα είναι ήδη 34 χρονών, οπότε μάλλον το 2008 ήταν η τελευταία παρουσία του στην εθνική. Ο Καζλάουσκας δεν το περίμενε και η σχετική καθυστέρηση στην ανακοίνωση των ονομάτων οφείλεται περισσότερο στο ότι προσπαθούσε να πείσει τον Παπαλουκά ή ήλπιζε ότι εκείνος… θα άλλαζε ξαφνικά γνώμη.

Από εκεί και πέρα ελάχιστα είναι τα ονόματα (πέραν των βασικών και αναντικατάστατων εννοώ) ανάμεσα στους 17 που επιλέχθηκαν με βάση τη φετινή παρουσία τους. Σίγουρα, ένας κορμός από Διαμαντίδη, Σπανούλη, Φώτση, Βασιλόπουλο, Μπουρούση, Πρίντεζη, Ζήση ήταν δεδομένο ότι θα υπάρχει, ενώ πάντα σε αυτόν υπολογίζεται και ο Σχορτσανίτης, εφόσον έχει παίξει… που επιλέγεται με βάση τις θεωρητικές δυνατότητες και όχι τη δεδομένη αγωνιστική προσφορά στην κάθε σεζόν. Συνολικά 8 παίκτες (οι οποίοι εκτός απροόπτου θα είναι και στη δωδεκάδα).

Από εκεί και πέρα κάποιες επιλογές έγιναν με άλλα κριτήρια και όχι αγωνιστικά, καθώς αν θέλουμε να μιλήσουμε με αγωνιστικά κριτήρια οι Τσαρτσαρής, Καλάθης, Παπανικολάου, Μαυροκεφαλίδης, ακόμη και ο Περπέρογλου (έκανε πολύ καλούς τελικούς, αλλά ως τότε είχε μια κάτω του μετρίου χρονιά), δεν ήταν φέτος στο επίπεδο άλλων.

Αντίθετα, Καϊμακόγλου, Βουγιούκας, Παππάς και, βεβαίως, Βασιλειάδης, πήραν με το σπαθί τους την κλήση στην προεπιλογή, αφού είχαν πάρα πολύ καλή παρουσία, αγωνιστικά καλύτερη και από των περισσότερων του «κορμού». Από Έλληνες, ο Καϊμακόγλου ήταν το καλύτερο «τεσσάρι» στην Α1, ο Βουγιούκας το καλύτερο «πεντάρι», ο Παππάς ήταν ο μόνος από τη νέα γενιά που πήρε ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής και έδειξε ότι μπορεί να σταθεί, ενώ ο Βασιλειάδης ήταν απλώς απίστευτος στην Ισπανία και θα ήταν «έγκλημα» να μην είναι στην προεπιλογή (και στη δωδεκάδα για μένα), ιδίως όταν όλοι ξέρουμε ότι έχει ένα χάρισμα που δεν το έχει κανένας άλλος Έλληνας περιφερειακός παίκτης.

Πέραν αυτών, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι πολλά ονόματα έμειναν στην άκρη, παίκτες που είχαν σαφώς καλύτερη χρονιά από κάποιους που επιλέχθηκαν. Ο Δημήτρης Μαυροειδής μέχρι τον τραυματισμό του ήταν ένας από τους 4 καλύτερους σέντερ της Ευρωλίγκας σε ranking, ενώ στα πλέι οφς, που είχε αποθεραπευτεί πλήρως, ήταν ξανά πάρα πολύ καλός. Άξιζε να είναι στην προεπιλογή, καθώς, μετά τον Βουγιούκα, αυτός ήταν φέτος ο καλύτερος Έλληνας σέντερ και όχι κάποιος των «αιωνίων». Ο Μαυροειδής έκανε 15.2 ranking σε 18,5 λεπτά ανά αγώνα στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας, με 10.3 πόντους, 5.5 ριμπάουντ και 61% στα δίποντα, νούμερα ιδιαίτερα θεαματικά για το επίπεδο της διοργάνωσης.

Απ’ όλους όσοι έμειναν απ’ έξω, νομίζω ότι το δικό του όνομα είναι που προξένησε τη μεγαλύτερη έκπληξη, καθώς όλοι είδαμε φέτος έναν παίκτη που ξεχώρισε και στάθηκε ανάμεσα στους καλύτερους ως ίσος. Θεωρώ μεγάλο «φάουλ» το γεγονός ότι δεν ήταν στην προεπιλογή.

Επίσης έκπληξη ήταν και το γεγονός ότι εκτός έμεινε ο Μιχάλης Πελεκάνος. Μετά από ορισμένες πολύ κακές και άτυχες χρονιές, γεμάτες τραυματισμούς και λίγο χρόνο συμμετοχής, ο Πελεκάνος ήταν φέτος το καλύτερο «τριάρι» (από Έλληνες) στο πρωτάθλημα. Με διαφορά από τους τρεις των «αιωνίων» που κλήθηκαν στη θέση του. Ήταν αναμενόμενο ότι ο Βασιλόπουλος θα ήταν στην προεπιλογή, καθώς όλοι ξέρουν ότι ο Καζλάουσκας είναι (καλώς εννοούμενα) «κολλημένος» μαζί του και τον θεωρεί αναντικατάστατο για το ελληνικό μπάσκετ, θεωρούσα ότι ο Πελεκάνος θα είναι μέσα αντί κάποιου από τους άλλους δύο.

Οι δύο του Πανελληνίου, Χαραλαμπίδης και Παπαμακάριος, σίγουρα άξιζαν μεγαλύτερης προσοχής, ιδίως ο πρώτος που έκανε ιδιαίτερα μεστή και καλή χρονιά. Ο Χαραλαμπίδης φέτος σούταρε με τρομερά ποσοστά και έπρεπε να κληθεί. Στην ίδια ακριβώς κατηγορία βάζω και τον Γιάννη Καλαμπόκη, που, παρότι έπαιζε σε χειρότερη ομάδα, ήταν ως τον τραυματισμό του πολύ καλός. Ο Καλαμπόκης μπορεί να έχασε τους τελευταίους σχεδόν 2 μήνες της σεζόν, αλλά έπαιξε 20 ματς και έδειξε ξανά ότι είναι παίκτης πολύ υψηλής κλάσης. Θέση στην προεπιλογή ίσως μπορούσε να έχει και ο Πατ Καλάθης, που είναι «τριάρι» κοπής που δεν έχουμε στην Ελλάδα, αν και πιστεύω ότι ενδεχόμενη κλήση του θα ήταν πρώιμη φέτος.

Ο Καζλάουσκας προτίμησε να μη ρισκάρει, «γύρισε την πλάτη» σε πολλούς από αυτούς που ξεχώρισαν στη φετινή χρονιά και επέλεξε να πάρει τον παραδοσιακό κορμό της εθνικής συν παίκτες που ο ίδιος είχε προπονήσει. Πέραν αυτών, θέση στην προεπιλογή του βρήκαν 3 παίκτες (Βουγιούκας, Βασιλειάδης, Παππάς) εκ των οποίων οι δύο θεωρώ ότι σαφέστατα και επιβάλλεται να είναι φέτος στη δωδεκάδα.

Το σημαντικότερο θέμα δεν είναι εκείνο των προσώπων, πάντως, αλλά το να δείξει ο Λιθουανός εμπιστοσύνη και στους 12 παίκτες που τελικώς θα επιλέξει να πάρει μαζί του στην Τουρκία (μιλάμε για εθνική ομάδα, δεν νοείται να μην βρίσκεις 12 παίκτες από μια ολόκληρη χώρα που να θεωρείς ικανούς να πατήσουν παρκέ), καθώς το κακό ροτέισον είχε κοστίσει πέρσι στο Ευρωμπάσκετ. Και δεδομένων των συνθηκών (δικών μας και ξένων) και των απουσιών των άλλων το φετινό Μουντομπάσκετ είναι πολύ σημαντική ευκαιρία για την εθνική.