Αλλαγή σελίδας με Ίβκοβιτς

Υπάρχουν πολλές πλευρές από τις οποίες μπορεί κανείς να σχολιάσει την πρόσληψη του Ίβκοβιτς. Ένα βασικό στοιχείο που έχει περάσει στα «ψιλά» είναι ότι ο Ίβκοβιτς έχει δηλώσει εδώ και καιρό ότι θα αποχωρήσει από τους πάγκους το 2012. Το είχε δηλώσει πριν αναλάβει την εθνική ότι επιθυμεί το 2012 να πάρει σύνταξη (μετά τους Ολυμπιακούς). Ο Ίβκοβιτς το 2012 θα είναι 69 ετών και θα είναι δύσκολο να μεταπειστεί για να παραμείνει περισσότερο στους πάγκους (δεν εννοώ να κάτσει μια χρονιά ακόμη).

Το θέμα εδώ είναι ότι ο Ολυμπιακός παίρνει προπονητή χωρίς προοπτική στον πάγκο του. Αν όλα πάνε όπως θέλει η ομάδα και επιστρέψει στους τίτλους, ο Ίβκοβιτς δεν θα δουλέψει σε βάθος χρόνου, αλλά η ομάδα θα αλλάξει πάλι νοοτροπία, επιτελείο και τρόπο δουλειάς μετά από 2 χρόνια. Έχει αποδειχτεί ότι οι μεγάλες «αυτοκρατορίες» έχουν κατά βάση χτιστεί πάνω σε έναν προπονητή. Τρανότερο και… κοντινότερο σε εμάς παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός και ο Ομπράντοβιτς, με την ομάδα να έχει αποκομίσει απίστευτα οφέλη από τον έναν και συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς εδώ και 12 χρόνια με τον Σέρβο στον πάγκο της (ή ο Πιανιτζάνι στη Σιένα).

Ο Ίβκοβιτς έρχεται στον Ολυμπιακό ως λύση του «τώρα», κάτι που, βεβαίως, δεν είναι κακό, αλλά του λείπει η προοπτική χτισίματος μιας ομάδας (αυτό που έχει κάνει τη διαφορά στον Παναθηναϊκό). Εξάλλου για κάτι τέτοιο είχε κατηγορηθεί ο Ίβκοβιτς και στην προηγούμενη θητεία του στο λιμάνι, ότι δηλαδή «αφελλήνισε» την ομάδα και δεν την έχτισε με προοπτική μέλλοντος, αλλά με σκοπό τους τίτλους εκείνα τα δύο χρόνια, κάτι που στοίχισε στην ομάδα στη συνέχεια.

Πέραν αυτού, ο Ίβκοβιτς φέρνει στον πάγκο του Ολυμπιακού το κύρος του καλύτερου προπονητή στην Ευρώπη, του ανθρώπου που είναι πιο σεβαστός απ’ όλους όσοι κάθονται σε πάγκο ομάδας στην ήπειρό μας. Αυτό είναι σημαντικό για την ομάδα, περισσότερο στο θέμα της εγχώριας ηρεμίας και την υπομονής των οπαδών της, καθώς και ο Παναγιώτης Γιαννάκης έξω από την Ελλάδα αναγνωριζόταν γι’ αυτό ακριβώς που είναι: θρύλος. Μην κοιτάτε που εδώ ξεχνάμε εύκολα ή κάνουμε ότι δεν θυμόμαστε ισοπεδώνοντας τα πάντα.

Ο Ίβκοβιτς είναι ο τελευταίος προπονητής με τον οποίο ο Ολυμπιακός κατέκτησε πρωτάθλημα Ελλάδας, στην απίστευτη χρονιά του 1996-97, όταν ο Σέρβος οδήγησε τους Πειραιώτες στο triple-crown.

Είναι από τους προπονητές που ξέρουν όσο λίγοι να ηρεμούν τους παίκτες τους, ακόμη και μέσα στον αγώνα (θυμηθείτε τα πρώτα λεπτά του τελικού του 1997), είναι μορφή που εμπνέει τον υπέρτατο σεβασμό στους παίκτες του, ξέρει να ελέγχει απόλυτα τα αποδυτήρια, έχει δείξει ότι είναι δίκαιος προπονητής και δεν έχει πάει σε ομάδα με την οποία να αποτύχει παταγωδώς.

Έχει ήδη κλείσει 12 χρόνια σε πάγκους ελληνικών ομάδων και ετοιμάζεται για τη δεύτερη θητεία του στον Ολυμπιακό, έχοντας ακόμη καθίσει στους πάγκους του Άρη, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και του Πανιωνίου.

Ο Ίβκοβιτς έρχεται στον Ολυμπιακό και θα πρέπει να σηκώσει το βάρος ενός προκατόχου που επί δύο χρόνια έφτανε σε όλες τις διοργανώσεις ως το τέλος, ενώ ο Ολυμπιακός ξεχώριζε (φέτος) για το μπάσκετ που έπαιζε. Δεν είναι μικρό πράγμα να προσλαμβάνεσαι για να κερδίσεις ουσιαστικά έναν τελικό Ευρωλίγκας, ή ένα 5ο παιχνίδι τελικών πρωταθλήματος με την ομάδα να θεωρεί δεδομένο ότι θα φτάσεις ως εκεί.

Η επιλογή είναι θεωρητικά η καλύτερη δυνατή για το τώρα, αν θέλουμε να κοιτάξουμε μόνο την επόμενη σεζόν. Το τι θα γίνει θα φανεί στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου (ελπίζουμε, γιατί στην Ελλάδα ούτε αυτό δεν είναι πια δεδομένο).