Δεύτερη ευκαιρία ή μήπως… πρώτη;

Αφού πέρασε ορισμένες σεζόν ως backup του εκπληκτικού Ντέγιαν Μιλόγεβιτς, ο Πέροβιτς ήταν ο πρώτος της λίστας των τεσσάρων «21-25 ετών και 2.05-2.17 μέτρα» (Πέροβιτς, Πέκοβιτς, Βελίτσκοβιτς, Μάριτς και ο επόμενος φαινόταν από φέτος ότι θα είναι ο Βέσελι, αν έμενε ο Βουγιόσεβιτς στην ομάδα) του Βουγιόσεβιτς.

Στην Παρτιζάν εκτοξεύτηκε στην αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αποδεικνύοντας τη μία σεζόν (2005-06) ότι μπορεί να σταθεί πολύ εύκολα ως συμπλήρωμα σε ένα πολύ δυνατό τεσσαροπεντάρι, και τη δεύτερη (2006-07) ότι μπορεί να είναι και πρώτο βιολί της ομάδας από το «5» παίρνοντας πολύτιμες βοήθειες από έναν έμπειρο βετεράνο στη ρακέτα (Ντρόμπνιακ).

Ήδη την πρώτη από τις δύο σεζόν έγινε ντραφτ από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς (νούμερο 38) στα 21 του το καλοκαίρι του 2006. Όμως, επέλεξε να μείνει άλλη μία σεζόν στην Ευρώπη, περισσότερο ακούγοντας τον Βουγιόσεβιτς, που… κάτι ήξερε. Το 2006-07 τον καθιέρωσε στις συνειδήσεις των Ευρωπαίων και έκανε τους Αμερικάνους να τον περιμένουν πώς και πώς, με τους Ουόριορς να νιώθουν ότι έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού. Κι έτσι φαινόταν: σέντερ 2.17, πολύ καλός πασέρ, με ανεκτό σουτ από μέση απόσταση και πολύ ταλέντο σε ηλικία 22 ετών.

Το αν βιάστηκε να πάει στο NBA ή αν έπεσε σε λάθος ομάδα (ή αν ήταν συνδυασμός) ποτέ κανείς δεν θα το απαντήσει με σιγουριά, αλλά όταν ο Πέροβιτς αποφάσιζε να κάνει το άλμα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού το καλοκαίρι του 2007 αλλιώς φανταζόταν την κατάληξη.

Οι Ουόριορς δεν του έδωσαν ποτέ ουσιαστική αγωνιστική ευκαιρία, φοβούμενοι τα αρνητικά του (είναι αργός και όχι όσο θα έπρεπε επιθετικός στις κινήσεις του) και μην μπορώντας να εκμεταλλευτούν τα θετικά του στοιχεία. Πάρα πολλοί Ευρωπαίοι εκείνη τη σεζόν (δημοσιογράφοι, φίλαθλοι, άνθρωποι ομάδων) απόρησαν που ο Πέροβιτς δεν μπορούσε να βρει χρόνο στους Ουόριορς και παραξενεύτηκαν με αυτή την εξέλιξη.

Προφανώς, αυτός που πειράχτηκε περισσότερο ήταν ο Κόστα Πέροβιτς, που είδε σε ένα χρόνο να πετάει στα σκουπίδια την τεράστια προσπάθεια που είχε κάνει στην Ευρώπη για να καθιερωθεί ανάμεσα στους καλύτερους. Στο NBA έκανε ντεμπούτο στις 19 Ιανουαρίου του 2008 (ως τότε ήταν στο D-League), ενώ συνολικά έπαιξε 7 αγώνες με ελάχιστο χρόνο συμμετοχής.

Παρότι είχε υπογράψει δύο χρόνια συμβόλαιο, ο εγωισμός του δεν άντεξε να σκουπίζει τον πάγκο (και ούτε καν αυτό δεν έκανε την πρώτη σεζόν) και επέλεξε να σπάσει το συμβόλαιό του και να επιστρέψει στην Ευρώπη. Δεν είχε κουράγιο να παλέψει άλλο χρόνο για τα αυτονόητα λεπτά συμμετοχής που με βάση την αξία του θεωρούσε ότι ήταν αδιαπραγμάτευτα.

Γύρισε στην Ευρώπη ξέροντας ότι στα μάτια των πολλών είχε ήδη ξεχαστεί. Αυτός ο ένας χρόνος του κόστισε ακριβά, και οικονομικά, αλλά κυρίως, ψυχολογικά και από άποψη ονόματος.

Έσκυψε το κεφάλι και αποφάσισε να αναγκάσει ξανά όλη την Ευρώπη να τον προσέξει. Ξεκίνησε από μια μεσαία (είναι η αλήθεια) ομάδα του ισπανικού πρωταθλήματος, τη Βαλένθια. Στην αρχή της σεζόν 2008-09 φάνηκε η απουσία του από τα παρκέ (στο υψηλότερο επίπεδο εννοώ, μην αρχίσω καν για το επίπεδο του D-League) για έναν χρόνο, ενώ όλη τη σεζόν είχε πρόβλημα σταθερότητας στην απόδοσή του. Όμως έκανε αρκετά καλή σεζόν, δείχνοντας βελτιωμένος στα ποσοστά του σε βολές και δίποντα και πιο ώριμος ως παίκτης. Ήταν και το βαρόμετρο μιας μέτριας Βαλένθια, που όποτε αυτός έπαιζε εξαιρετικά είχε και τις καλύτερες στιγμές της σεζόν της.

Το Ευρωμπάσκετ του 2009 και η επιτυχία των Σέρβων τον επανέφερε στο προσκήνιο και μετά ακολούθησε μια πάρα πολύ καλή σεζόν με τη Βαλένθια και στην ACB και στο Eurocup. Η σεζόν του μόνο ασήμαντη δεν ήταν και μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε.

Ο Πέροβιτς είναι μόλις 25 χρονών (ούτε 25 για την ακρίβεια) και με δεδομένο ότι οι σέντερ αργούν να ωριμάσουν, έχει τα καλύτερά του χρόνια μπροστά του. Η Μπαρτσελόνα δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και τον βοήθησε να σπάσει το συμβόλαιό του με τη Βαλένθια για να τον αποκτήσει ξέροντας ότι μπορεί να πήρε έναν παίκτη που κάνει τη διαφορά στο παιχνίδι.

Με 3 χρόνια καθυστέρηση ο Κόστα Πέροβιτς έχει την ευκαιρία να δείξει την αξία του στο ανώτερο επίπεδο ως μέλος μιας από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Τι κι αν χρειάστηκε να αποδείξει δύο φορές ότι αξίζει αυτή την ευκαιρία; Τι κι αν το βήμα στις Η.Π.Α. τον έφερε πίσω; Τώρα έχει την ευκαιρία που πάντα ήθελε και είναι στο χέρι του να την εκμεταλλευτεί και να κυριαρχήσει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.