Μια άλλη ομάδα…

Κόμπι, ΛεΜπρον, Ουέιντ, Καρμέλο, Μπος, Χάουαρντ εκτός (μαζί με τους Πρινς και Μπούζερ), Κιντ και Ρεντ το ξέραμε ότι θα ήταν εκτός αφού δεν ήταν καν στην προεπιλογή (για άλλους λόγους ο καθένας), οπότε από την ομάδα του Πεκίνου έμειναν 2 άτομα, ο Κρις Πολ και ο Ντερόν Ουίλιαμς, που αμφότεροι είναι αμφίβολοι για την ομάδα, αφού είναι σε στάιο αποθεραπείας. Στην ουσία ο Σιζέφσκι φέτος θα πρέπει να φτιάξει μια νέα ομάδα.

Ήδη ο Κολάντζελο αποκάλεσε πρόκληση τη χρονιά, ουσιαστικά θεωρώντας κι αυτός ότι η ομάδα του θα είναι ιδιαίτερα αποδυναμωμένη. Δεν είναι μόνο μέσα στο παρκέ, αλλά και έξω από αυτό, στο μυαλό και τις συνειδήσεις των υπολοίπων που αυτό θα φανεί. Ο Ντουράντ είναι καλαθομηχανή, αλλά κανείς δεν «τρομάζει» στο άκουσμα του ονόματός του όπως γίνεται με τον Κόμπι (δεν επιχειρώ σύγκριση, είναι άδικη για τον Ντουράντ που είναι ακόμη πιτσιρικάς), ο Γκέι, ο Έβανς, ο Μέιγιο, ο Ρόουζ, ο Γκόρντον είναι παίκτες καλοί, αλλά δεν έχουν κερδίσει ακόμη το σεβασμό έξω από τις Η.Π.Α..

Και αυτό λέει πολλά. Θυμηθείτε τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αλλά και το Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας, όταν στην εθνική ήταν ΛεΜπρον, Καρμέλο, Ουέιντ, Χάουαρντ, αλλά κανείς Ευρωπαίος δεν ένιωσε «κόμπλεξ».

Κι αν δεν αναγνωρίζετε τι θα πει «κόμπλεξ» στο μπάσκετ, δείτε το Πεκίνο, τις δηλώσεις των Ελλήνων (για να μην πάμε μακριά) πριν το ματς με τους Αμερικάνους, αλλά ακόμη και τα πανηγύρια των Ισπανών λίγα δευτερόλεπτα μετά που έχασαν τον τελικό (κι ας λέει ο Γκασόλ φέτος ότι οι Ισπανοί είναι παίκτες χωρίς κόμπλεξ απέναντι στους Αμερικάνους, μιλώντας για τη φετινή εθνική Η.Π.Α.). Ότι ο χαμένος του τελικού παίρνει ασημένιο το ήξεραν και πριν το ματς, μετά από έναν τελικό… είθισται ο χαμένος να είναι απογοητευμένος, όχι να πανηγυρίζει επειδή πρόσφερε καλό θέαμα στον κόσμο και «το πάλεψε».

Αυτά φέτος δεν θα τα δούμε, τουλάχιστον όχι από τις ψημένες ευρωπαϊκές ομάδες. Στο Πεκίνο είχαμε και ένα άλλο φαινόμενο που δεν ξέρω αν θα δούμε φέτος. Την πλήρη ανοχή των διαιτητών στην αμερικανική ομάδα και την αντίστοιχη «ασυλία» στα σφυρίγματα. Συνεχή βήματα που δεν δίνονταν (ενώ υποτίθεται ότι παίζουν με κανονισμούς FIBA), σκληρή άμυνα με τα χέρια με φάουλ που δεν σφυρίζονταν και άλλα τέτοια. Αλλά άλλη ασυλία έχει ο Κόμπι και ο ΛεΜπρον, άλλη ο Ντουράντ και ο Έβανς. Θα έχει ενδιαφέρον η αντίδραση των διαιτητών και της FIBA φέτος, ιδίως μετά την αλλαγή καθεστώτος στις πρόσφατες εκλογές, καθώς ο νέος πρόεδρος πάντα θέλει να στείλει μήνυμα στην αρχή (είτε προς τη μια είτε προς την άλλη πλευρά).

Για τους περισσότερους (ανάλογα με τη δωδεκάδα μπορεί και για όλους) αυτή θα είναι η πρώτη τους επαφή με το ευρωπαϊκό μπάσκετ και όλοι θυμόμαστε το «πολιτισμικό σοκ» των αστέρων του σήμερα πριν από 4 χρόνια (ή 6 αν προτιμάτε για κάποιους). Δεδομένων αυτών, φέτος η ευκαιρία για τις υπόλοιπες ομάδες να πάρουν το χρυσό είναι πάρα πολύ μεγάλη. Προσωπικά θα το θεωρήσω (μικρή εννοείται) έκπληξη αν οι Αμερικάνοι πάρουν το χρυσό, ακόμη κι αν πετύχουν να παρατάξουν την πιο έμπειρη και καλύτερη δυνατή ομάδα με Μπίλαπς, Στανταμάιρ, Όντομ, Πολ, Ουίλιαμς στο ρόστερ (οι περιπτώσεις των δύο πρώτων είναι πολύ δύσκολες).

Όμως, από την «έκπληξη» που έγραψα εγώ, ίσως και λίγο υπερβολικά για να καταδείξω τη λογική του άρθρου, μέχρι το 1.25 απόδοση για το χρυσό που έχει αυτή η αμερικανική ομάδα σε γνωστή μεγάλη εταιρεία, απέχουμε πολύ. Ή το 17.00 της Ελλάδας (3ο φαβορί) ή ακόμη και το απίστευτο 41.00 των γηπεδούχων Τούρκων (7ο φαβορί). Οι αποδόσεις είναι ακραίες και αν (ξεφεύγω από τα στοιχηματικά επίπεδα και το πώς φτιάχνονται από την κάθε εταιρεία οι αποδόσεις) καταδεικνύουν και μια γενικότερη τάση ή άποψη του μπασκετικού κόσμου, τότε είναι πολύ πιθανό να δούμε πολλούς φέτος να μην πιστεύουν στα μάτια τους.

Υ.Γ.: Δεν θα σχολιάσω καν τη στάση του Κολάντζελο που πριν λίγους μήνες απειλούσε θεούς και δαίμονες αν κάποιος παίκτης έλεγε φέτος «όχι» στην εθνική, ότι θα του κόψει την εθνική, δεν θα τον πάρει στο Λονδίνο, θα επιβάλλει πρόστιμα και τέτοια, η οποία προφανώς και… μαζεύτηκε όταν τα μεγαλύτερα αστέρια της λίγκας είπαν «όχι». Τον «κακό» και τον ατρόμητο στη θεωρία και εκ του ασφαλούς όλοι μπορούν να τον κάνουν…