Τριάδες που άφησαν το στίγμα τους! – Μέρος I

Όταν άκουσα τον Ντουέιν Ουέιντ προχτές να λέει «είμαστε το καλύτερο τρίο στην ίδια ομάδα στην ιστορία του μπάσκετ» αντανακλαστικά τα μάτια μου γούρλωσαν. Όχι γιατί μου ήρθε η φώτιση και είδα κάτι που δεν είχα καταλάβει ως τότε, αλλά επειδή αυτή η κουβέντα πριν πατήσεις το παρκέ για να κάνεις την πρώτη σου προπόνηση με την ομάδα σου είναι ιεροσυλία.

Μην με παρεξηγείτε, πάντα μου άρεσαν οι παίκτες που είχαν μπασκετικό εγωισμό, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους καλύτερους απ’ όλους, που πίστευαν ότι αυτοί είναι η κορυφή. Εκείνοι που δεν φοβόντουσαν τίποτα, εκείνοι που πίστευαν ότι τους κέρδιζαν όλους. Άλλο αυτό, άλλο να μιλάς χωρίς να σέβεσαι την ιστορία του μπάσκετ. Αν ο Ουέιντ έλεγε «θέλουμε να γίνουμε το καλύτερο τρίο στην ιστορία του μπάσκετ», δεν θα ασχολιόταν κανείς. Ξέρω ότι εγώ τουλάχιστον δεν θα το έκανα, κι ας διαφωνούσα με τις πιθανότητες της προοπτικής αυτής.

Όμως, δεν μπορείς να είσαι ο καλύτερος σε κάτι απλώς και μόνο επειδή η φανέλα σου γράφει ένα όνομα, επειδή με την προβολή που έχεις από τα μέσα εδώ και 3 μέρες νομίζεις ότι πήρες με ανάθεση το επόμενο πρωτάθλημα (ο Ουέιντ, γιατί ο ΛεΜπρον θεωρεί ότι ήδη έχει πάρει «όχι μόνο 7, πολλαπλά»), σε μια πέραν κάθε μέτρου αλαζονεία και υπεροψία τριών παικτών που ακόμη καλούνται να αποδείξουν πολλά στην καριέρα τους για να μείνουν στο πάνθεον της ιστορίας του πρωταθλήματος στο οποίο παίζουν.

Τα ονόματα που πέρασαν από το μυαλό μου ήταν πάρα πολλά μόλις άκουσα τα περί «καλύτερου τρίο» σε σημείο που το… σύστημα μπλόκαρε. Ξεκάθαρα θα μπορούσε να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στα καλύτερα τρίο από πλευράς ονομάτων (που όμως συνέβησαν σε λάθος τάιμινγκ) και τα καλύτερα τρίο από πλευράς ονομάτων και παρουσίας.

Παρακάτω θα επιχειρήσω μια χρονολογική καταμέτρηση (με στατιστική αναφορά) τριάδων που έγραψαν ιστορία, είτε με αυτά που κατάφεραν, είτε απλώς επειδή… συνέβησαν. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τις τριάδες του 21ου αιώνα. Από όσες τριάδες αναφέρω, θεωρώ αυτή των Χιτ κατώτερη και χειρότερη, σαφέστατα επειδή ακόμα δεν έχει παίξει. Σε 6 χρόνια (αν μείνουν 6 χρόνια μαζί και οι τρεις και όχι τρία όπως θεωρώ πιο πιθανό), βλέπουμε πού θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε. Και πριν αρχίσω θα θυμίσω στον Ουέιντ ότι οι τελευταίοι που μίλησαν για «Big-3» (ούτε καν δηλαδή για καλύτερο τρίο, που θα ήταν και υπερβολή) πριν καν παίξουν ματς ήταν οι Αρίνας-Μπάτλερ-Τζέιμσον και ξέρουμε όλοι πώς πήγε αυτό…

Ας αρχίσουμε με τις υπάρχουσες τριάδες που έχουν ήδη δοκιμαστεί και αυτή τη στιγμή είναι σίγουρα στην κορυφή της συγκεκριμένης λίστας (από τις εν ενεργεία, μην παρεξηγούμαι). Ξεκαθαρίζω ότι αναφέρομαι στους ατομικούς (και συλλογικούς) τίτλους και διακρίσεις που έχουν πάρει παίζοντας μαζί και όχι γενικά στην καριέρα τους, ενώ αναφέρομαι μόνο στους 3 αυτούς και όχι τυχόν σε κάποιον άλλο της ομάδας που είχε διάκριση εκείνες τις σεζόν. Επίσης, προσπαθώ να βάζω τριάδες με 3 παίκτες που έκαναν τη διαφορά στις ομάδες τους και όχι… 2 παίκτες κι άλλον έναν. Κοινό σημείο όλων των επιτυχημένων (με τους Λέικερς του Αρτέστ) ότι την πρώτη χρονιά που ξεκίνησαν μαζί από το καλοκαίρι πήραν τον τίτλο. Ας δούμε τις ομάδες:

Μία από τις δύο σύγχρονες αυτοκρατορίες του NBA, οι Σαν Αντόνιο Σπερς, ευτύχησαν να έχουν στις τάξεις τους μια εκπληκτική τριάδα παικτών. Η τριάδα έχει το χειρότερο μέσο όρο επιλογής στο ντραφτ και μπορεί να χαρακτηριστεί ως… «κλοπή», αφού, πέραν του Ντάνκαν, ο Πάρκερ επελέγη στο νούμερο 28 και ο Τζινόμπιλι σε ένα από τα μεγαλύτερα «κόλπα» όλων των εποχών στο νούμερο 57!

Έχουν ήδη κατακτήσει 3 πρωταθλήματα NBA (2003, 2005, 2007) σε τρεις παρουσίες σε τελικούς στα 8 χρόνια που παίζουν μαζί. Σε ατομικό επίπεδο έχουν πάρει 3 MVP τελικών (2003, 2005 Ντάνκαν, 2007 Πάρκερ), έχουν 4 παρουσίες στην καλύτερη πεντάδα της χρονιάς (2003, 2004, 2005, 2007 Ντάνκαν), 4 παρουσίες στην καλύτερη αμυντική πεντάδα της χρονιάς (2003, 2005, 2007, 2008 Ντάνκαν) και 1 βραβείο καλύτερου 6ου παίκτη (2008 Τζινόμπιλι).

Στις τρεις χρονιές των τίτλων:
– Το 2003 είχαν 47.4 πόντους, 18.0 ριμπάουντ και 11.5 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο, ενώ είχαν 48.8 πόντους, 22.0 ριμπάουντ και 11.7 ασίστ στα πλέι οφς.
– Το 2005 είχαν 53.8 πόντους, 19.4 ριμπάουντ και 13.1 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο, ενώ είχαν 61.6 πόντους, 21.1 ριμπάουντ και 11.2 ασίστ στα πλέι οφς.
– Το 2007 είχαν 57.1 πόντους, 18.6 ριμπάουντ και 13.0 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο, ενώ είχαν 59.7 πόντους, 20.4 ριμπάουντ και 12.8 ασίστ στα πλέι οφς.

Η σύγχρονη εκδοχή της «Big-3» των Σέλτικς, στα τρία χρόνια που είναι μαζί έχουν κερδίσει ένα πρωτάθλημα (2008), ενώ έχουν και άλλη μία παρουσία σε τελικούς (2010), ενώ τη μεσαία χρονιά ο Γκαρνέτ δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού στα πλέι οφς. Σε ατομικό επίπεδο, στα τρία χρόνια έχουν πάρει ένα MVP τελικών (Πολ Πιρς), έχουν 1 βραβείο καλύτερου αμυντικού (2008 Γκαρνέτ), δύο παρουσίες σε καλύτερη αμυντική πεντάδα της χρονιάς (2008, 2009 Γκαρνέτ) και μία παρουσία στην καλύτερη πεντάδα της χρονιάς (2008 Γκαρνέτ). Τη χρονιά του τίτλου (2008) οι τρεις μαζί είχαν 55.8 πόντους, 18.0 ριμπάουντ και 11.0 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο και 55.7 πόντους, 19.3 ριμπάουντ και 10.6 ασίστ στα πλέι οφς.

Οι τρεις του συναντήθηκαν τη χρονιά που τελείωσε στο Λ.Α. και πήραν τον τίτλο. Έχουν ένα MVP τελικών (Μπράιαντ), 1 παρουσία στην καλύτερη πεντάδα (Μπράιαντ) και 1 παρουσία στην καλύτερη αμυντική πεντάδα (Μπράιαντ). Μαζί είχαν φέτος 56.3 πόντους, 21.0 ριμπάουντ και 11.4 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο, ενώ είχαν 60.0 πόντους, 21.1 ριμπάουντ και 11.1 ασίστ στα πλέι οφς. Για να είναι πλήρης η εικόνα του Λος Άντζελες θα πρέπει να κοιτάξουμε και στον από κάτω πίνακα που έχει την αρχική τριάδα των Λέικερς, με τον Όντομ. Όμως, έβαλα τον Αρτέστ στη θέση του και ξεχώρισα τη φετινή χρονιά, γιατί τον θεωρώ σαφώς καλύτερο του Όντομ.

Ο Γκασόλ πήγε στο Λ.Α. στα μισά της σεζόν 2007-08 και οι Λέικερς με αυτή την τριάδα σε δύο χρόνια κατέκτησαν 1 τίτλο (2009), ενώ είχαν και άλλη μία παρουσία σε τελικούς. Πήραν 1 MVP τελικών (2009 Μπράιαντ), 1 MVP κανονικής περιόδου (2008 Μπράιαντ), έχουν 2 παρουσίες σε καλύτερη πεντάδα (2008, 2009 Μπράιαντ) και 2 παρουσίες σε καλύτερη αμυντική πεντάδα (2008, 2009 Μπράιαντ). Αν θέλετε να ενώσετε αυτή τη λίστα με την πιο πάνω, μπορείτε να το κάνετε, απλώς ξεκαθάρισα γιατί την «έσπασα» στα δύο μέρη. Στον τίτλο το 2009 είχαν 57.0 πόντους, 23.0 ριμπάουντ και 11.0 ασίστ μέσο όρο στην κανονική περίοδο, πηγαίνοντας στους 60.8 πόντους, 25.2 ριμπάουντ και 9.8 ασίστ στα πλέι οφς.

Αφού τελειώσαμε με τις τριάδες που ακόμη συνυπάρχουν σε μια ομάδα, πάμε και σε εκείνες του 21ου αιώνα που έχουν διαλυθεί:

Η ομάδα που κατέστρεψε την τελευταία ελπίδα του Καρλ Μαλόουν για τίτλο. Οι Ντιτρόιτ Πίστονς εκείνης της διετίας ήταν (ξανά) πολύ «σκληροί» και αυτό φάνηκε με το 4-1 επί των Λέικερς το 2004. Ο Ρασίντ Ουάλας έφτασε στο Ντιτρόιτ το χειμώνα του 2004 και οι Πίστονς λίγους μήνες μετά ανέβαιναν στην κορυφή. Πήραν 1 τίτλο το 2004 και έφτασαν σε έναν ακόμα τελικό το 2005. Είχαν 1 MVP τελικών (2004 Μπίλαπς), 2 βραβεία καλύτερου αμυντικού (2005, 2006 Μπεν Ουάλας) και 3 παρουσίες σε καλύτερη αμυντική πεντάδα (2004, 2005, 2006 Μπεν Ουάλας).

Εκείνη τη σεζόν είχαν 40.1 πόντους, 22.9 ριμπάουντ και 9.2 ασίστ στην κανονική περίοδο, έχοντας 39.7 πόντους, 25.1 ριμπάουντ, 9,4 ασίστ, αλλά και 3.8 κλεψίματα και 4.5 τάπες στα πλέι οφς.

Αυτές είναι οι καλύτερες τριάδες της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, οι τέσσερις που άφησαν το στίγμα τους στη δεκαετία που τελείωσε. Για να είναι πλήρης η αναφορά μας στα καλύτερα «τρίο» του 21ου αιώνα, όμως, θα πρέπει να αναφέρουμε και άλλο ένα. Αυτό εμπίπτει στην κατηγορία των αποτυχημένων λόγω κακού τάιμινγκ, αλλά από πλευράς «διαχρονικής αξίας» παικτών είναι το καλύτερο:

Αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του Καρλ Μαλόουν για πρωτάθλημα. Στα 40 του και μετά από 18 σεζόν στου Τζαζ πήγε στο Λ.Α. για να πάρει τον τίτλο που τόσο έλειπε από τη συλλογή του. Δεν τα κατάφερε, καθώς έπεσε στους φρέσκους Πίστονς. Εκείνη τη σεζόν οι Λέικερς (που είχαν και τον Γκάρι Πέιτον επίσης στη δύση της καριέρας του στο ρόστερ, οπότε μπορούμε να μιλήσουμε και για… τετράδα αστέρων) έφτασαν στον τελικό. Είχαν 2 παρουσίες στην καλύτερη πεντάδα της σεζόν (Ο’ Νιλ, Μπράιαντ) και 1 παρουσία στην καλύτερη αμυντική πεντάδα (Μπράιαντ). Εκείνη τη σεζόν είχαν 58.2 πόντους, 25.7 ριμπάουντ και 11.9 ασίστ στην κανονική περίοδο και 57.5 πόντους, 26.7 ριμπάουντ και 11.4 ασίστ στα πλέι οφς.

Από πλευράς αξίας παικτών ίσως θα έπρεπε να αναφέρουμε και την Τζέισον Κιντ-Ντιρκ Νοβίτσκι-Σον Μάριον των Ντάλας Μάβερικς που δεν έχει κατακτήσει ακόμη κάτι όμως είναι “εν ενεργεία”, αλλά και την Αμάρε Στανταμάιρ-Σακίλ Ο’ Νιλ-Στιβ Νας των Φίνιξ Σανς που επίσης απέτυχε αγωνιστικά, αλλά είναι σημαντική από πλευράς ονομάτων.

Στο επόμενο μέρος του αφιερώματος θα δούμε τις καλύτερες τριάδες παικτών στο NBA τις περασμένες δεκαετίες και, πιστέψτε με, υπάρχουν πολλές που θα μας κάνουν να… ανατριχιάσουμε από μπασκετικό δέος.