Εθνική Νέων Αντρών: Η σκληρή αλήθεια με αριθμούς

Κανείς δεν τους… έμαθε σήμερα, αφού εδώ και τρία καλοκαίρια έχουν συνεχώς επιτυχίες, δείχνοντας ότι έχουν ταλέντο και αξίζουν μιας ευκαιρίας στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μετά από κάθε επιτυχία ακούμε προπονητές, τον ΠΣΑΚ, τα ίδια τα παιδιά να λένε ότι «αξίζουν μια ευκαιρία, ας τους προσέξουν οι ομάδες».

Όμως, ελάχιστοι από αυτά τα παιδιά πρέπει πια να συγκαταλέγονται στα ταλέντα, καθώς είναι ήδη 20-21 ετών και θα έπρεπε να έχουν ρόλο στις ομάδες τους. Το Age of Basketball επιχειρεί μια ανάλυση της παρουσίας παικτών που πέρσι απάρτιζαν τις δύο εθνικές (σε Μουντομπάσκετ και Ευρωμπάσκετ) στη σεζόν 2009-10.

Δυστυχώς, όπως ξεκάθαρα δείχνει ο πίνακας, τα πράγματα δεν είναι ούτε ρόδινα ούτε ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Πριν πάμε στην ανάλυση του πίνακα, αξίζει να επισημάνουμε ότι η λάθος νοοτροπία των Ελλήνων (ομοσπονδία, διοικήσεις, ομάδες, προπονητές) απέναντι στους 20χρονους παίκτες μας φαίνεται πόσο λανθασμένη είναι και από το γεγονός ότι Παππάς και Παπανικολάου έπαιξαν με την εθνική Νέων Αντρών, παρότι είχαν κληθεί στην εθνική αντρών, κάτι που δείχνει ότι είτε τους θεωρούν… υπερήρωες είτε απλά δεν υπολογίζονται σοβαρά αυτοί (αγωνιστικά) και οι ανάγκες τους από τους υπεύθυνους προπονητές και την ομοσπονδία.

Πρόκειται για παίκτες νεαρούς, των οποίων το σώμα και τη φυσική κατάσταση δεν φαίνεται να σέβεται κανείς στην Ομοσπονδία, αφού κάθε προπονητής κάνει την επιλογή του, χωρίς να υπάρχει μέτρο και περιορισμός. Τις δικαιολογίες για την υπερφόρτωση των νέων παικτών και τη διπλή τους κλήση τις έχουμε ακούσει χίλιες φορές και είναι γνωστές σε όλους. Όμως, είμαστε πια από τις ελάχιστες χώρες που το κάνουν αυτό. Δείτε το παράδειγμα της κατεξοχήν μπασκετικής χώρας της ηπείρου, Λιθουανίας, όπου όσοι νεαροί παίκτες κλήθηκαν στο αντρικό δεν κλήθηκαν για το Ευρωμπάσκετ Νέων Αντρών.

Από τον παρακάτω πίνακα βλέπουμε ότι 12 από τους 16 παίκτες αγωνίζονταν τη χρονιά που τελείωσε στην Α1, ένας στο NCAA και οι υπόλοιποι σε χαμηλότερες κατηγορίες, Από τους 12 αυτούς, μόνο 4 έπαιξαν σε περισσότερα από 20 παιχνίδια στην κανονική περίοδο της Α1. Επίσης, μόνο 4 έπαιζαν πάνω από 10 λεπτά ανά αγώνα (7 έπαιζαν πάνω από 9 λεπτά ανά ματς). Τρεις ήταν οι παίκτες που είχαν «διακοσμητική» παρουσία στο πρωτάθλημα, παίζοντας 5 ή λιγότερα ματς.
Οι περισσότεροι κινήθηκαν σε ιδιαίτερως μέτρια επίπεδα, παίζοντας λίγο και μόνο στα «εύκολα» παιχνίδια, με το συνολικό μέσο όρο συμμετοχής τους να είναι κάτω από 9.5 λεπτά ανά αγώνα, ενώ και οι προσπάθειες που έπαιρναν ήταν ελάχιστες.

Και οι 12 έπαιρναν κατά μέσο όρο 24.7 προσπάθειες ανά αγωνιστική, αριθμός που γίνεται 21.6 αν μιλήσουμε μόνο για τους 9 που έπαιξαν διψήφιο αριθμό αγώνα. Μάλιστα, ο Παππάς μοιάζει να είναι ο μόνος με ουσιαστικό ρόλο στην ομάδα του, έχοντας και το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής, αλλά παίρνοντας και υπερδιπλάσιες προσπάθειες (4.8) από τον δεύτερο.

Δηλαδή, 8 από τους παίκτες (πλην των τριών που έπαιξαν από 5 ματς και κάτω και αφαιρώντας και τον Παππά) που θεωρούνται τα μεγαλύτερα ταλέντα σε ηλικίες περί τα 20 στην Ελλάδα έπαιρναν συνολικά μόλις 16.8 προσπάθειες κάθε αγωνιστική!

Η εικόνα γίνεται πιο ξεκάθαρη αν μιλήσουμε για το ποσοστό των αγώνων που έπαιξαν οι 12 αυτοί παίκτες σε σχέση με τα ματς που θα μπορούσαν δυνητικά να παίξουν (12×26=312). Και οι 12 μαζί έπαιξαν συνολικά 182 τη σεζόν που τελείωσε, ήτοι μόλις το 58% των αγώνων της Α1.

Είναι τουλάχιστον «λυπηρό» να βλέπει κανείς στις 4 τελευταίες θέσεις από πλευράς συμμετοχών παίκτες Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, Άρη και Πανελληνίου, δηλαδή ομάδων, που λόγω δυναμικότητας έχουν τα περισσότερα «εύκολα» ματς μέσα σε μια σεζόν και θα έπρεπε να δίνουν ευκαιρίες στα νέα παιδιά που αυτές αποφάσισαν να αποκτήσουν. Κι αν ο Ολυμπιακός έδωσε χρόνο συμμετοχής σε 12 ματς στον Σλούκα (και 18 στον Παπανικολάου), έστω κι αν αυτά ήταν τα κατεξοχήν «εύκολα», ο Παναθηναϊκός αποδείχτηκε ότι είχε τον Μπόγρη μόνο για τις προπονήσεις, καθώς οι 5 αγώνες που πάτησε παρκέ είναι νούμερο απαράδεκτο για μια ομάδα που τελείωσε την κανονική περίοδο με 25-1 και κέρδιζε κατά μέσο όρο με 22.4 πόντους κάθε αγώνα της (είναι τυχαίο που ο Ολυμπιακός είχε Έλληνα προπονητή ενώ ο Παναθηναϊκός όχι;)!

Εκτός από τους ισχυρούς, υπήρχαν και ομάδες με περιορισμένες λύσεις που επίσης δεν εμπιστεύτηκαν τα νεαρά παιδιά. Όπως ο Πανιώνιος με τους Γιάνκοβιτς και Γιαννόπουλο, ο Ηλυσιακός με τον Κασελάκη, ή τα Τρίκαλα με τον Σακελλαρίου. Αν σε αυτό προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο Σαρικόπουλος έπαιζε ελάχιστα στο Οχάιο Στέιτ, ολοκληρώνεται η εικόνα.

Δυστυχώς, η εικόνα συμμετοχής των παικτών αυτής της γενιάς δεν είναι αυτή που και οι ίδιοι θα περίμεναν μετά από τόσες επιτυχίες. Οι περισσότεροι ψάχνουν τις ευκαιρίες «με το τουφέκι», ενώ σαφέστατα τις αξίζουν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να έχουν χειρότερη απόδοση με την εθνική σε σχέση με πέρσι, άλλοι να φανούν ότι έχουν περισσότερες αδυναμίες φέτος ή να δείξουν ότι δεν είχαν εξέλιξη, μην έχοντας βελτιώσει στοιχεία του παιχνιδιού τους όπου υστερούσαν και το περασμένο καλοκαίρι. Εκτός του Παππά, δυστυχώς, θεωρώ ότι η προηγούμενη πρόταση ισχύει για κάθε έναν από τους υπόλοιπους 7 (με τον Σαρικόπουλο) που παίζουν στην Α1 και εμφανίστηκαν σε τουλάχιστον 8 αγώνες στο πρόσφατο τουρνουά.

Τα νέα ταλέντα απαιτούν μεγαλύτερο σεβασμό από τις ομάδες και πρέπει να τον λαμβάνουν. Γιατί χώρα που δεν σέβεται τα ταλέντα της και δεν επενδύει πάνω τους στο τέλος βγαίνει ζημιωμένη. Τρανότερο παράδειγμα η Ιταλία, που από την κορυφή της Ευρώπης καταποντίστηκε στα βαθύτερα σκοτάδια του μπασκετικού στερεώματος όταν σταμάτησε να προσέχει τα ταλέντα της (οι 2-3 αστέρες και πάλι θα κάνουν καριέρα, το θέμα είναι αν θα υπάρξουν όλοι οι υπόλοιποι παίκτες που θα έπρεπε να στελεχώσουν με υψηλό επίπεδο το πρωτάθλημά σου για να το κάνουν ανταγωνιστικό, ώστε να γίνει ανταγωνιστική και η εθνική σου).