Ο θρύλος του Ραλφ Κλάιν

Στις 7 Αυγούστου 2008 έφυγε από τη ζωή μία από τις σημαντικότερες μορφές του ισραηλινού μπάσκετ. Ο θρυλικός Ραλφ Κλάιν πέθανε από καρκίνο, αλλά άφησε πίσω του μια τεράστια μπασκετική παρακαταθήκη και μια ιστορία από τις σπάνιες, γεμάτη νίκες, ιστορικές πρωτιές και μεγάλες στιγμές.

Γεννήθηκε το 1931 στο Βερολίνο από ουγγρική-εβραϊκή οικογένεια, η οποία επέστρεψε στη Βουδαπέστη λίγο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου, η οικογένειά του αιχμαλωτίστηκε και μεταφέρθηκε στο Άουσβιτς. Εκεί ο πατέρας του δεν άντεξε και πέθανε, αλλά αυτός και η μητέρα του κατάφεραν να επιζήσουν χάρη στις προσπάθειες του (διάσημου για το έργο του) Ραούλ Βάλενμπεργκ.

Ο Ραλφ Κλάιν, μετά τον πόλεμο, σε ηλικία 16 ετών άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, αλλά γρήγορα το μπάσκετ τον κέρδισε και έπαιξε μάλιστα στο ουγγρικό εθνικό πρωτάθλημα με τη VAC. Σε ηλικία 20 ετών μετανάστευσε στο Ισραήλ μαζί με τη μητέρα του, υπηρέτησε στο ναυτικό και μετά έγινε μέλος της Μακάμπι Τελ Αβίβ.

Εκεί έπαιξε περισσότερα από 160 παιχνίδια μέχρι το 1964 και είχε γύρω στους 17 πόντους μέσο όρο καριέρας. Με τη Μακάμπι κέρδισε 8 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα ως παίκτης. Ήταν επίσης μέλος της εθνικής ομάδας του Ισραήλ (68 συμμετοχές) στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 (οι μοναδικοί Αγώνες που έπαιξε ποτέ η μπασκετική ομάδα του Ισραήλ), στο Μουντομπάσκετ του 1954 και στα Ευρωμπάσκετ 1953, 1959, 1961 και 1963.

Αμέσως μετά την αποχώρησή του από τα παρκέ ξεκίνησε την καριέρα του ως προπονητή, που είναι και αυτή που τον κατατάσσει στους θρύλους του αθλήματος. Συνολικά, η καριέρα του (με διαλείμματα) στους πάγκους κράτησε 44 χρόνια, ενώ στο χώρο του μπάσκετ ήταν ως παίκτης ή προπονητής για 59 ολόκληρα χρόνια!

Μετά από 5 χρόνια «αγροτικού» (ήταν πρώτος προπονητής στην εφηβική εθνική ομάδα του Ισραήλ) το 1969 προσλήφθηκε από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ ως πρώτος προπονητής και με την ομάδα της καρδιάς του κέρδισε 14 πρωταθλήματα, 10 Κύπελλα και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1977), ενώ έφτασε και σε δύο ακόμη τελικούς (1982 και 1988).

Το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1977 ήταν το πρώτο στην ιστορία της Μακάμπι, αποκτώντας έτσι ξεχωριστό νόημα. Στον τελικό η Μακάμπι του Κλάιν κέρδισε με 78-77 τη (Μομπιπλγκίργκι τότε) Βαρέζε, ενώ πιο σημαντική από σημειολογικής απόψεως ήταν η νίκη του ημιτελικού επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Οι Ρώσοι αρνήθηκαν να παίξουν στο Ισραήλ, οπότε ο αγώνας έγινε σε ουδέτερη έδρα, στο Βέλγιο και η νίκη της Μακάμπι γιορτάστηκε απ’ όλο το έθνος ως νίκη εναντίον των Σοβιετικών εχθρών του Ισραήλ, η νίκη που έβαλε το Ισραήλ στο χάρτη, όπως είπε μετά ο αρχηγός της ομάδας. Αργότερα, είπε για το ματς αυτό: «Ένιωθα ότι παλεύαμε για την ίδια την ύπαρξη της χώρας μας και με λέξεις σιωνισμού ανέβασα τους παίκτες μου».

Όμως, τα ρεκόρ του δεν σταματούν εδώ. Ως προπονητής της εθνικής ομάδας του Ισραήλ, χάρισε στη χώρα την καλύτερη θέση που έχει πάρει ποτέ σε Ευρωμπάσκετ, με το ασημένιο μετάλλιο του 1979 στο Ευρωμπάσκετ της Ιταλίας (η δεύτερη καλύτερη θέση του Ισραήλ στην ιστορία ήταν το 1953 με τον Κλάιν ως παίκτη στην ομάδα). Με το Ισραήλ τερμάτισε επίσης 6ος στα Ευρωμπάσκετ του 1981 και του 1983.

Το 1983 αιφνιδιαστικά ανακοίνωσε ότι προσλήφθηκε από τη Σάτουρν Κολν, αλλά και από την εθνική ομάδα Δυτικής Γερμανίας. Έγινε έτσι ο πρώτος Ισραηλινός προπονητής στην ιστορία που ανέλαβε εθνική ομάδα άλλης χώρας. Με τη Δυτική Γερμανία τερμάτισε 8ος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 και 5ος στο Ευρωμπάσκετ του 1985. Πολλοί στο Ισραήλ (ακόμη και μέλη της οικογένειάς του) αντέδρασαν άσχημα όταν αποδέχτηκε την πρόταση των Δυτικογερμανών, για προφανείς λόγους, αλλά ο ίδιος είχε την εξήγηση: «Αυτή ήταν η νίκη μου επί των Γερμανών. Η μεγάλη και τρανή Γερμανία καλούσε έναν Ισραηλινό να προπονήσει την εθνική της ομάδα». Η ιστορία αυτή ενέπνευσε την ταινία «Playoff» που αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2011.

Τη δεκαετία του 1990 πέρασε ξανά από τον πάγκο της Μακάμπι, αλλά προπόνησε και τις Χαποέλ Τελ Αβίβ (με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο Ισραήλ το 1993, τελευταίο τίτλο μέχρι σήμερα στην ιστορία της ομάδας), Χαποέλ Χολόν, Χαποέλ Ελιάτ και Μακάμπι Ναθάνια στο Ισραήλ, ως το Ιανουάριο του 1998 όταν και σε ηλικία 67 ετών ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τους πάγκους. Από τότε, καθημερινά ασχολιόταν με παιδιά, μαθαίνοντάς τους τα μυστικά του μπάσκετ και διδάσκοντάς τα, για να θεωρηθεί από τα μεγαλύτερα ινδάλματα στην ιστορία του ισραηλινού αθλητισμού και πρότυπο για τη νεολαία.

Όμως, δεν μπόρεσε να μείνει μακριά από το επαγγελματικό μπάσκετ, κι έτσι το 2006 (σε ηλικία 75 χρονών) ανέλαβε βοηθός προπονητή στη γερμανική Μπαγρόιθ, την οποία και ανέβαλε στην πρώτη κατηγορία εκείνη τη σεζόν.

Το 2007 διαγνώστηκε με καρκίνο στο κόλον και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο.. Πάλεψε, μπόρεσε να νιώσει καλύτερα και επέστρεψε στους πάγκους για τη σεζόν 2007-08 με την Μπαγρόιθ. Τελικά, το τέλος ήρθε τον Αύγουστο του 2008. Στο νοσοκομείο, το δωμάτιό του αποκλείστηκε από την αστυνομία, καθώς φίλαθλοι προσπαθούσαν κατά κύματα να μπουν μέσα και να τον δουν για τελευταία φορά. Πριν την κηδεία του, η σωρός του μεταφέρθηκε στη Νόκια Αρίνα, ώστε οι φίλαθλοι του Ισραήλ να έχουν την ευκαιρία να τον χαιρετήσουν για τελευταία φορά.

Το 2006 βραβεύτηκε με το «Βραβείο Ισραήλ» για τη συνολική του προσφορά στον αθλητισμό της χώρας. Θεωρείται ο μεγαλύτερος προπονητικός θρύλος στο Ισραήλ, ο άνθρωπος που έβαλε τη Μακάμπι, αλλά και το Ισραήλ στον μπασκετικό χάρτη και από πολλούς ο πιο σημαντικός άνθρωπος του αθλητισμού στην ιστορία της χώρας, έχοντας τον τίτλο «Πατέρας του ισραηλινού μπάσκετ».