Ο «κλεφτοπόλεμος», το ’21 και το ροτέισον του Σιζέφσκι

Επιτέλους! Οι Έλληνες συντάκτες κοιτιούνται χαμογελαστοί με αγωνία για την πιο σημαντική νίκη, τα κανάλια και οι εφημερίδες είναι έτοιμα για νέο έπος βλακείας στους τίτλους τους και όλα βρήκαν τη φυσική τους θέση. Παίζουμε με τους Τούρκους. Φουστανέλες, κλεφτοπόλεμος, τουρκοφάγοι, όλα στις επάλξεις, έτοιμα. Ανάμειξη χιλιάδων χρόνων ιστορίας, εκεί που το «μολών λαβέ» συναντά ξανά το «ή ταν ή επί τας» και τα δύο μαζί την… Αγία Σοφία, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα και τον… Φώτση (ως αρχηγό της εθνικής). Ας γίνουμε εθνικά περήφανοι και πάλι, ας «πάρουμε την Πόλη», την Άγκυρα ή όποια άλλη γίνεται το φόντο του θριάμβου κάθε φορά.

 
Το ματς με την Τουρκία αναμένεται να δείξει ποια από τις δύο ομάδες θα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να τερματίσει 1η στον όμιλο (βέβαια, αν οι Γάλλοι πάνε αήττητοι στον 4ο όμιλο, τότε πιθανότατα πάει και το σενάριο του να βρίσκαμε Αμερικάνους ή Ισπανούς μόνο στον τελικό, αλλά, διάολε, πρέπει να κερδίσεις τους καλύτερους για να πάρεις το χρυσό, όχι να ιδρώνεις για να τους αποφύγεις).

Εκμεταλλευόμενες τη σημασία του αγώνα με την Τουρκία (νίκη πιθανότατα θα σημαίνει όχι Αμερικάνούς στην οκτάδα, αν οι Αμερικάνοι δεν έχουν αποκλειστεί ως τότε), και οι δύο πλευρές έχουν αρχίσει πάλι τις εθνικιστικές μπαρούφες και την ανάμειξη της βλακώδους πολιτικής προπαγάνδας στον αθλητισμό και το μπάσκετ. Το 1821 ξαναζεί και ο Καϊμακόγλου δείχνει συστήματα βγαλμένα από την… επανάσταση για να κερδίσουμε τους Τούρκους, όπως τότε, με κλεφτοπόλεμο.

Προφανώς τα περί «εθνικιστικών μπαρούφων» και «βλακώδους πολιτικής προπαγάνδας» δεν πήγαιναν στον Καϊμακόγλου, ο οποίος το μόνο για το οποίο μπορεί να κατηγορηθεί είναι η ατυχής χρησιμοποίηση μιας λέξης και ότι του έχουν… εντυπωθεί οι διδαχές Μπαρτζώκα.

Και το λέω αυτό, γιατί όταν άκουσα τις δηλώσεις του Καϊμακόγλου για το ματς με την Τουρκία, μου ήρθαν στο μυαλό τα αποδυτήρια… του Αμαρουσίου και ο Μπαρτζώκας να εξηγεί πώς θα κλέψει το Μαρούσι τη νίκη από τον Ολυμπιακό στα ημιτελικά του πρωταθλήματος ή ίσως από την Μπαρτσελόνα στο Top-16 της Ευρωλίγκας.

Σίγουρα δεν μου ταίριαζαν με το όλο μέγεθος της ελληνικής εθνικής ομάδας, αλλά ούτε και με τον αντίπαλο την Τρίτη το βράδυ. Οι Τούρκοι έχουν ιδιαίτερα γεμάτη ομάδα και τους θεωρώ ένα από τα μεγάλα φαβορί του Μουντομπάσκετ, καθώς το μόνο που τους λείπει είναι ένας ψηλός αθλητικός πλέι μέικερ (σε άλλους λείπουν πολλά περισσότερα), ενώ παίζουν και στην έδρα τους, αλλά από αυτό ως τον «κλεφτοπόλεμο» απέχουμε πολύ.

Το μόνο πρόβλημα που είχα πάντα με τις δηλώσεις των διεθνών είναι ότι ποτέ δεν μιλάνε ως κυρίαρχοι, ως εκπρόσωποι μιας ομάδας που επιβάλλεται να κερδίζει όλα τα παιχνίδια στα οποία αγωνίζεται. Δεν έχει σημασία αν το κάνει στο τέλος, σημασία έχει η νοοτροπία. Ακόμη και στην καλύτερη περίοδο της Ελλάδας, την πρόσφατη εποχή Γιαννάκη (2004-08) οι παίκτες έλεγαν «τώρα θέλουμε μια νίκη σε δύο αγώνες για το μετάλλιο» όποτε περνούσαμε τετράδα. Έτσι αδικούσαν (και αδικούν) τους εαυτούς τους, γιατί πάντα παίζουν όσο πιο παθιασμένα γίνεται, αλλά δεν μιλούν αντίστοιχα, ενώ το μέγεθος (που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει) της εθνικής είναι τέτοιο που δεν σηκώνει διπλωματικές και φοβισμένες δηλώσεις.

Η Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια έχει 1 χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, 1 χάλκινο και μία 4η θέση, έχει 1 ασημένιο μετάλλιο σε Μουντομπάσκετ και μία 5η θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Τουρκία, αντίστοιχα, τερμάτισε στις θέσεις 9-12 στο Ευρωμπάσκετ 2005, ήταν 6η στο Μουντομπάσκετ του 2006, στις θέσεις 11-12 στο Ευρωμπάσκετ 2007, δεν ήταν στους Ολυμπιακούς του 2008 και ήταν 8η στο Ευρωμπάσκετ του 2009.

Το «Το άγχος σε αυτό το παιχνίδι δεν θα το έχουμε εμείς. Παρά το ότι το γήπεδο θα είναι γεμάτο, είναι κάτι που μπορεί να γίνει μπούμερανγκ. Αν το παιχνίδι δεν πάει καλά για την Τουρκία μπορεί ο κόσμος να αρχίσει να δυσανασχετεί και αυτό ίσως κάνει τους κάνει κακό και καλό σε εμάς. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι να γίνει ‘κλεφτοπόλεμος’, να είμαστε σε όλη διάρκεια του αγώνα μέσα στο παιχνίδι, να μην ξεφύγει η Τουρκία και στα τελευταία λεπτά, εκεί όπου θα υπάρχει μεγάλη πίεση για τους Τούρκους, να έχουμε εμείς καθαρό μυαλό για να πάρουμε τη νίκη» εμένα μου ακούγεται σαν ξινό αστείο, μου ακούγεται φτωχό για το μέγεθος της Ελλάδας.

Η Ελλάδα θα έπρεπε πάντα να έχει το άγχος για τη νίκη, γιατί θα έπρεπε πάντα να μπαίνει με τη νοοτροπία του φαβορί ανεξαρτήτως αντιπάλου. Επίσης, ο «κλεφτοπόλεμος» δεν είναι για ομάδες που βρίσκονται στην κορυφή του κόσμου τα τελευταία 5 χρόνια, αλλά ομάδες που προσπαθούν να κάνουν την έκρηξη, όπως η Τουρκία.

Δεν ξέρω αν είναι… λόγια του Μπαρτζώκα (προφανώς αστειεύομαι), αν ο Καϊμακόγλου τα είπε επηρεασμένος από την αντιμετώπιση που είχε στα ματς τόσα χρόνια με το Μαρούσι, ή αν τα είπε ο Καζλάουσκας στα αποδυτήρια (δεν το πιστεύω). Όμως, δεν συνάδουν με το επίπεδο της Ελλάδας. Και ελπίζω να μείνουν μόνο και όχι προάγγελος δικαιολογίας σε περίπτωση ήττας τώρα ή πιο μετά στο τουρνουά.

Ροτέισον, ροτέισον, ροτέισον

Μιας και είναι μέρα που θυμόμαστε τα… παλιά (επανάσταση, εθνικό φρόνημα, κτλ) ας θυμηθούμε τα παλιά και άλλων. Ο Ρέιτζον Ρόντο, πριν αποχωρήσει από την εθνική Η.Π.Α., είχε πει το περίφημο και άκρως… ρετρό ότι «στην εθνική δεν θα παίζει κανείς μας πάνω από 20 λεπτά, οπότε όσο θα παίζω θα τα δίνω όλα, δεν θα κρατάω δυνάμεις».

Στα δύο πρώτα παιχνίδια, λίγο το κόμπλεξ της Κροατίας, λίγο η… ανέγερση κλειστού γυμναστηρίου από τα τρίποντα της Σλοβενίας και οι Αμερικάνοι ένιωθαν ότι η ζωή είναι όπως την περιγράφει ο Ρόντο. Βέβαια, οι εποχές έχουν αλλάξει.

Ο Σιζέφσκι μετά το ματς με την Κροατία την είχε… δει τη δουλειά, όταν η ομάδα του έμεινε 5 λεπτά άποντη στο πρώτο ημίχρονο και είπε «αν ήμουν πιο μικρός σε ηλικία σίγουρα θα έσπαγα τις καρέκλες στα αποδυτήρια από τα νεύρα μου στο ημίχρονο». Εκείνος, σε αντίθεση με πολλά αμερικανικά μέσα που παρασύρθηκαν και ακόμη περισσότερα από τον υπόλοιπο πλανήτη που είναι συνηθισμένα στους χαζοτεμενάδες χωρίς σοβαρή ανάλυση, ήξερε τι ρόστερ είχε στα χέρια του.

Και το έδειξε ξεκάθαρα στο ματς με τη Βραζιλία. Η Βραζιλία μπήκε χωρίς κόμπλεξ στο ματς, έτρεξε όσο μπόρεσε, πίεσε στην άμυνα, ξεπέρασε τα προβλήματα με φάουλ των βασικών της και, μη φανταστείτε ότι έκανε το παιχνίδι της… ζωής της, έβαλε 68 πόντους. Κι όμως, αν ο Μπαρμπόσα είχε στρίψει καλύτερα στην τελευταία φάση ή αν ο Χουέρτας αποφάσιζε να σουτάρει ελεύθερος από τη γωνία, τότε μπορεί και να είχε κερδίσει, για να χάσει με 2 πόντους, έχοντας πάρα πολλές ευκαιρίες για τη νίκη στο τελευταίο πεντάλεπτο.

Ο Σιζέφσκι αντιμετώπισε τον αγώνα ως αυτό ακριβώς που ήταν: οριακό ντέρμπι. Άφησε κατά μέρος τις αλλαγές… τρεις τρεις και πέντε πέντε και έσβησε πλήρως την ψευδαίσθηση ορισμένων ότι οι φετινές Η.Π.Α. είναι ομάδα 12 παικτών.

Γκρέιντερ και Κάρι δεν πάτησαν καθόλου παρκέ, Γκόρντον, Λοβ και Τσάντλερ έμειναν από 5 λεπτά στο παιχνίδι, ο Γκέι έπαιξε 11 λεπτά και ο Ουέστμπρουκ 13. Οι χρόνοι για τους βασικούς; Ντουράντ 39 λεπτά (ούτε ο Νοβίτσκι στη Γερμανία δεν έπιανε τέτοιους χρόνους), Ρόουζ 32, Μπίλαπς 31, Όντομ 30 και Ιγκουοντάλα 29. Δηλαδή, οι 5 βασικοί έπαιξαν 161 από τα 200 λεπτά του αγώνα.

Και μη φανταστείτε ότι έκαναν το… παιχνίδι της ζωής τους κι έμειναν μέσα. Ο Ιγκουοντάλα είχε 0/1 εντός παιδιάς και 3 λάθη με 3 πόντους σε όλο το ματς, ο Όντομ είχε 8 πόντους με 40% εντός παιδιάς και 4 λάθη, ο Ντουράντ ήταν εμφανώς εξοντωμένος στο τέταρτο δεκάλεπτο και δεν σκόραρε καθόλου στα τελευταία 8,5 λεπτά του αγώνα, ενώ ο Ρόουζ έκανε 4 λάθη και ο Μπίλαπς είχε 1/7 τρίποντα. Απλώς… δεν υπήρχαν άλλοι.

Ο Σιζέφσκι έπαιξε με αυτούς που εμπιστευόταν, έκανε άθλιο ροτέισον σε σημείο που τους εξάντλησε και έκαναν πολλά λάθη κούρασης και δεν γύρισε καν στον πάγκο για να αλλάξει κάτι στην περιφέρεια ή να τολμήσει να βάλει έναν άλλο ψηλό αντί του Όντομ στο παρκέ. Η τελευταία αλλαγή των Η.Π.Α. έγινε 12:03 πριν το τέλος του ματς και οι Αμερικάνοι έπαιξαν από τότε ως το φινάλε με τους ίδιους πέντε, δείχνοντας εντελώς… γήινοι ακόμη και στους τελευταίους που δεν το πιστεύουν. Οι φετινές Η.Π.Α. είναι μια ομάδα σαν όλες τις άλλες, με λύσεις λιγότερες από τις άλλες στα δύσκολα και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι υπόλοιποι, τόσο το καλύτερο θα είναι για το θέαμα του τουρνουά.

Νίκος Κουσούλης