Ένα προδομένο αντίο…

Με έκπληξη υποδέχθηκαν τα μέσα την ανακοίνωση του Μπλάτ ότι μετά το Μουντομπάσκετ θα σταματήσει από την Εθνική Ρωσίας. Όχι όμως και εμείς.

Παρακολουθώντας το μεσημέρι τον αγώνα των Ρώσων με τη φτωχή, πλην τίμια, (τουτέστιν ατάλαντη, πλην γρήγορη) Ακτή Ελεφαντοστού μια σκέψη ερχόταν στο μυαλό: πώς ένας προπονητής του επιπέδου του Μπλατ αντέχει ακόμα να προπονεί μια ομάδα του επιπέδου της Ρωσίας; Στο φινάλε του αγώνα αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί. Υπάρχουν, όμως, και κάποια δεδομένα αρκετά πιο σοβαρά από την ενδεχόμενη έλλειψη ταλέντου… 

Ο Μπλατ δέχθηκε συστηματικό «πόλεμο» από τη ρωσική ομοσπονδία και από σημαντικές προσωπικότητες του ρωσικού μπάσκετ. Θυμηθείτε τα λόγια του Σεργκέι Μπέλοφ πριν το Ευρωμπάσκετ του 2007: «η Ρωσία του Μπλατ θα αποκλειστεί στον πρώτο νοκ-άουτ αγώνα»», ενώ το 2009, ο Μπέλοφ (προπονητής τότε της πανεπιστημιακής Εθνικής κατηγόρησε τον Μπλατ ότι κάλεσε επίτηδες στην κανονική εθνική πολλούς από τους παίκτες που ήθελε να καλέσει αυτός την Πανεπιστημιακή! Φυσικά ο Μπέλοφ έπεσε πολύ έξω (για την ακρίβεια, πιο έξω δε γίνεται) στην πρόβλεψη του για το 2007, ενώ η ατάκα του 2009 δεν μπορεί παρά να φέρνει ένα μειδίαμα στα χείλη.

Βέβαια, οι κατά τα φαινόμενα ανεξήγητες δηλώσεις ενός θρύλου του ρωσικού μπάσκετ, εξηγούνται από άλλα κίνητρα: «Στη Σερβία θα ήταν αδιανόητο να κάνει κουμάντο ξένος προπονητής», είχε πει ο Μπέλοφ, ενώ ο Αλεξέι Καρβάνεν, τζένεραλ μάνατζερ της Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης είχε δηλώσει το 2009: «Δε νομίζω ότι ο Μπλατ είναι η καλύτερη λύση για τη Ρωσία. Σίγουρα έχει εμπειρία, αλλά δείτε πόσο περίφημα τα πήγε τα τελευταία χρόνια με την Εφές και τη Ντιναμό». Δεν ξέρω αν πίσω από τις ειρωνείες κρύβεται εθνικισμός ή δημόσιες σχέσεις (πιθανώς να μάθουμε όταν δούμε ποιος θα είναι ο επόμενος προπονητής της Ρωσίας), αλλά σε κάθε περίπτωση είναι αδιανόητο να λέγονται τέτοια πράγματα σε αυτό το επίπεδο. Να συμπληρώσουμε και την πίκρα του Μπλατ μετά τον τίτλο του 2007, όταν τον ρώτησαν αν τον κάλεσε για τα καθιερωμένα συγχαρητήρια ο Πούτιν: «Όχι, δε νομίζω ότι έχει το νούμερό μου».

Μπορεί ο Μπλατ να απελπίστηκε σήμερα βλέποντας την ομάδα του να κάνει 10 περισσότερα λάθη από την Ακτή Ελεφαντοστού ή να απογοητεύτηκε ψάχνοντας για λύσεις από τον πάγκο, αλλά η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο «πόνεσε» αυτήν την ομάδα, αλλά και την έφερε πολύ πέρα από τα όριά της. Αυτός είναι ο κύριος και βασικός υπεύθυνος χάρη στον οποίο γράφτηκαν με χρυσά γράμματα τα ονόματα των διεθνών Ρώσων το 2007, όταν ολοκλήρωσαν τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ. Σε αυτόν κατά βάση οφείλονται η συνέπεια, η μαχητικότητα και οι νίκες, μιας ομάδας με λιγοστό ταλέντο, εδώ και 4 καλοκαίρια.

Οι δηλώσεις του ήταν λόγια ενός ανθρώπου προδομένου: «Με κούρασε η πολιτική του ρωσικού μπάσκετ. Έδωσα την καρδιά μου σε αυτήν την ομάδα, αλλά ως εδώ. Δε θέλω να προπονώ την Εθνική άλλο πια». Το πικρό συναίσθημα ενός ανθρώπου που δεν αναγνωρίστηκε η παροιμιώδης προσφορά του.

Εμείς τον καταλαβαίνουμε. Στην Ελλάδα, άλλωστε, έχουμε μάθει πολύ καλά πώς να είμαστε αγνώμονες…