Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…

Δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουλίου 2007

Το θέμα που έχει ανακύψει εδώ και καιρό με τους παίκτες της Α2 πήρε την Παρασκευή νέα τροπή μετά την ανακοίνωση των παικτών της εθνικής Ελλάδας, οι οποίοι απάρτιζαν την ομάδα που πήγε στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Οι διεθνείς έκαναν κάτι πολύ ανθρώπινο, αλλά ταυτόχρονα θύμισαν σε όλους πού ζούμε.

«Από τη στιγμή που οι νόμοι δεν καλύπτουν τους αθλητές της Α2, θα το κάνουμε εμείς, ως προσωρινή λύση», είπαν οι διεθνείς κι έδωσαν 100.000€ από το πριμ του Μουντομπάσκετ για να ασφαλιστούν όλοι οι παίκτες όσοι αγωνίζονται στην Α2, οι οποίοι έως τώρα ήταν ανασφάλιστοι. Όμως, το θέμα δεν είναι η άξια, πολύ ρομαντική και σίγουρα ανθρώπινη κίνηση των διεθνών μας. Είναι βέβαιο ότι στους 11 του Μουντομπάσκετ που βρίσκονται στο Καρπενήσι και προπονούνται για το Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας (λείπει ο Σοφοκλής, οπότε χωρίς δική του ευθύνη δεν περιλαμβάνεται στην ανακοίνωση) δεν πρόκειται να λείψουν αυτά τα 100.000€, καθώς αναλογούν γύρω στα 10.000€ στον καθένα τη στιγμή που ο παίκτης με το χαμηλότερο μισθό έπαιρνε 250.000€ το χρόνο και ο αμέσως επόμενος 500.000€ (χωρίς τα πριμ, από τα οποία και προέρχεται το ποσό). Όμως, προφανώς αποτελεί μία κίνηση άνευ προηγουμένου, ιδιαίτερα αλτρουιστική που δηλώνει ήθος, ενδιαφέρον και ανθρωπιά.

Όμως υποδηλώνει και αδυναμία. Αδυναμία του ΠΣΑΚ να λειτουργήσει ως όργανο. Δεν είναι λύση σε μία επιχείρηση οι πιο πλούσιοι εργαζόμενοι να ασφαλίζουν τους φτωχότερους επειδή αρνείται η διοίκηση να το κάνει! Οι 12 του Μουντομπάσκετ και πιθανότατα όσοι άλλοι είναι στο Καρπενήσι έδειξαν ότι νοιάζονται για τους συναθλητές τους που αγωνίζονται υπό το απαράδεκτο καθεστώς του να είναι ανασφάλιστοι. Όμως, ανάμεσα στους υπογράφοντες την ανακοίνωση είναι ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του ΠΣΑΚ (Δήμος Ντικούδης και Λάζαρος Παπαδόπουλος). Τι μπορεί να σημαίνει η κίνησή τους «να βάλουν από την τσέπη τους» εκτός από συμβιβασμό και ήττα ότι ως ΠΣΑΚ δεν μπόρεσαν να κερδίσουν κάτι;

Σε ποια άλλη χώρα στον κόσμο γίνεται κάτι τέτοιο στον αθλητισμό; Πού θα βγούμε να το πούμε αυτό και δε θα γελάσει κάθε πικραμένος; Σε ποια χώρα, επιχείρηση, οργανισμό ή όπως αλλιώς το θέλετε, αρνείται η διοίκηση να ασφαλίσει τους εργαζομένους της και αναγκάζονται να τους ασφαλίσουν οι πιο εύποροι συνάδελφοί τους, επειδή έχουν καλή καρδιά; Σε ποια χώρα η Ομοσπονδία “χαιρετίζει” την κίνηση ιδιωτών να πληρώσουν από την τσέπη τους χρήματα για τους εργαζομένους στις εταιρείες της και στρέφεται προς την Πολιτεία για να βρει λύση χωρίς όμως να κάνει κάτι;

Και πόσο λύση είναι τα 100.000€ των διεθνών; Συμφωνώ, οι παίκτες της Α2 θα παίξουν ασφαλισμένοι για έναν χρόνο, αλλά του χρόνου; Θα βάλουμε το πριμ της κατάκτησης του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας; Θα βάλει ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης από τα νέα συμβόλαια που έκαναν; Εντάξει, το θέμα είναι πιο σύνθετο και αφορά το χαρακτηρισμό της κατηγορίας ως επαγγελματικής ή ερασιτεχνικής, τα παράθυρα του νόμου παρά το χαρακτηρισμό της Α2 ως επαγγελματικής κατηγορίας, την ανοχή της Πολιτείας, τις ομάδες, τα κριτήρια με τα οποία τους επιτρέπεται η συμμετοχή στην Α2, αλλά και τη στάση των παικτών. Συμφωνώ ότι η λύση δεν είναι να μην προπονηθούν οι 12 που θα κατέβουν στο Ευρωμπάσκετ, αλλά δεν είναι λύση ούτε το να πληρώσουν από την τσέπη τους, επειδή δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο. Ας απεργήσουν τις 2 πρώτες αγωνιστικές της επόμενης Α1 και Α2, ή ακόμα πιο πολλές αγωνστικές, ας απειλήσουν με αποχή. Δεν είναι λύση το να πληρώνει από την τσέπη του ο Ντικούδης (και ο κάθε Ντικούδης) επειδή δεν μπορεί να βρει λύση ως πρόεδρος του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών, όσο ρομαντική κίνηση κι αν είναι αυτή.

Για ακόμη μία φορά η χώρα λειτουργεί ως… οίκος ανοχής και κανείς αρμόδιος δεν φαίνεται διατεθειμένος να το αλλάξει, αλλά ούτε και να έχει ιδρώσει το αυτί του. Ίσα ίσα που μάλλον θα δηλώσουν ικανοποιημένοι από την ανθρωπιά των διεθνών να πληρώσουν και να τους βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού εξάλλου σε αυτή τη χώρα.