Βαριά ποινή με λάθος στόχευση

Την ώρα που βρισκόμαστε σε ρυθμούς Μουντομπάσκετ, ο αθλητικός δικαστής εξέδωσε την απόφασή του για τα όσα έγιναν στον 4ο τελικό πρωταθλήματος 2009-10 ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό στις 6 Ιουνίου. Η απόφαση ήταν πολύ σκληρή, η πιο σκληρή στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος: 9 αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών και 111.000 ευρώ πρόστιμο στον Ολυμπιακό.

Όμως, μπορεί κάποιος να «κοστολογήσει» τα όσα έγιναν τον Ιούνιο; Το πρωτάθλημα δεν τελείωσε, πρωταθλητής δεν αναδείχτηκε στο γήπεδο και το μπάσκετ έγινε όμηρος της καφρίλας και του χουλιγκανισμού. Με αυτά υπόψη, θεωρώ ότι η απόφαση δεν ήταν όσο σκληρή θα έπρεπε και ότι θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί η βάση πάνω στην οποία παίρνονται ανάλογες αποφάσεις, καθώς απλά αντικατοπτρίζει την ανικανότητα της Πολιτείας να καταπολεμήσει το θέμα της βίας.

Τα 111.000 ευρώ είναι πολύ λίγα για ένα πρωτάθλημα που δεν τελειώνει με υπαιτιότητα μιας ομάδας. Δεν έχει καμία σημασία αν ήταν «κόκκινοι» ή «πράσινοι». Σημασία έχει ότι τα ίδια θα ξαναγίνουν γιατί οι ποινές δεν έχουν καμία διάθεση να σώσουν το μπάσκετ. Απ’ όσους έκαναν τα έκτροπα δεν πήγε ούτε ένας φυλακή. Ο Αγγελόπουλος καλώς καλείται να πληρώσει, αφού επέτρεψε αυτά να συμβούν στο γήπεδό του, και κανονικά θα έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο-ποσοστό του μπάτζετ της ομάδας. Εφόσον δεν υπάρχει σάλαρι καπ (και δεν μπορεί να υπάρξει αφού η ελληνική λίγκα δεν είναι κλειστή ούτε προς τα πάνω, ούτε προς τα κάτω) δεν γίνεται να ισχύουν τα ίδια οικονομικά μεγέθη για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και για Καβάλα ή Κολοσσό Ρόδου (ας πούμε). Τα χρηματικά πρόστιμα θα έπρεπε να βγαίνουν μόνο ως ποσοστό του προϋπολογισμού των ομάδων, γιατί τα 111.000 ευρώ, ας πούμε, είναι το μπάτζετ… 3 παικτών σε μια μικρή ομάδα, αλλά είναι το 2% του συμβολαίου του Τσίλντρες στον Ολυμπιακό. Δεν υπάρχουν απόλυτα οικονομικά μεγέθη, οπότε δεν θα έπρεπε να υπάρχουν απόλυτες οικονομικά ποινές.

Τη θέση μου για την τιμωρία της έδρας την ξέρετε. Οι 9 αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών τιμωρούν ουσιαστικά τους κατόχους διαρκείας και τους νορμάλ φιλάθλους των ομάδων που αγαπούν το μπάσκετ (ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι!). Τα 9 ματς κεκλεισμένων των θυρών είναι το 69% των εντός έδρας αγώνων του Ολυμπιακού στην κανονική περίοδο της Α1 και το 43% των εντός έδρας αγώνων της ομάδας σε πρωτάθλημα και Ευρωλίγκα (μετράω και το Top-16, αλλιώς το ποσοστό είναι 50%). Δηλαδή, ένας κάτοχος διαρκείας χάνει περίπου τα μισά παιχνίδια από αυτά που είχε πληρώσει για να δει σίγουρα.

Άρα, η τιμωρία αυτή βαρύνει όσους δεν φταίνε, ουσιαστικά, καθώς δεν έγινε κάτι για να αποτραπεί ο χουλιγκανισμός και είναι περισσότερο από σίγουρο ότι τον Ιούνιο του 2011 αν οι δύο «αιώνιοι» βρεθούν αντιμέτωποι στον τελικό θα έχουμε πάλι επεισόδια. Το να γίνονται αγώνες επαγγελματικού μπάσκετ κεκλεισμένων των θυρών δεν είναι λύση, από όποια πλευρά κι αν το δει κάποιος. Ας δεσμεύονται όλα τα έσοδα από τους 9 αγώνες (στο παρόν παράδειγμα) και ας μοιράζονται στις υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος (όπως στο NBA) να ξέρει ο κάθε πρόεδρος ή ο κάθε κάφρος ότι πληρώνει τα συμβόλαια των άλλων ομάδων με τα επεισόδια, ή ας δίνονται σε φιλανθρωπίες (να έχει και κοινωνικό πρόσωπο η λίγκα). Το να υπάρχει επαγγελματικός αθλητισμός χωρίς την παρουσία κόσμου είναι κάτι που αναιρεί την ίδια την έννοια του επαγγελματικού αθλητισμού, που ως… δουλειά υπάρχει μόνο και μόνο λόγω του κόσμου.

Το «κεκλεισμένων των θυρών» είναι κίνηση που αντίκειται στις αρχές νόησης του επαγγελματικού αθλητισμού ως θεάματος. Ακόμη και η αφαίρεση βαθμών από το επόμενο πρωτάθλημα (στην προκειμένη περίπτωση) είναι πολύ σωστότερη από το κλείσιμο των θυρών στους αγώνες, κι ας τιμωρεί ουσιαστικά κατόπιν εορτής και ένα άλλο ρόστερ για όσα έγιναν σε άλλο πρωτάθλημα. Το «κεκλεισμένων των θυρών» είναι ουσιαστικά ένδειξη ατιμωρησίας ή αδιαφορίας από μέρους των αρχών του αθλήματος. Δεν διορθώνει τίποτα, δεν αλλάζει τίποτα, δεν προστατεύει τίποτα. Απλά απομακρύνει το μπάσκετ ακόμη περισσότερο από τον κόσμο και το φέρνει πιο κοντά στην ανυποληψία.

Στον τελικό του Κυπέλλου είχαμε αριθμημένα και ονομαστικά εισιτήρια. Και πάλι, περισσότερα από 30 καθίσματα έσπασαν. Δεν είδα 30 άτομα να μπαίνουν φυλακή ή να πληρώνουν για φθορά περιουσίας, ούτε να μπαίνουν δια παντός σε μαύρη λίστα που θα τους εμποδίζει την είσοδο σε αθλητικούς χώρους.

Η τιμωρία του Ολυμπιακού είναι πολύ βαριά για το ιστορικό του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά είναι σε τελείως λάθος βάση. Το μόνο που ελπίζει να επιτύχει είναι να «φιλοτιμήσει» τους προέδρους των ομάδων να πάρουν μέτρα μόνοι τους για να μη χάνουν λεφτά. Όμως, φτάνει αυτό; Η διοργανώτρια αρχή, η Πολιτεία και η Ομοσπονδία δεν πρέπει να βρουν ένα μοντέλο καταπολέμησης της βίας; Ως πότε το μπάσκετ θα γίνεται κυματοθραύστης χουλιγκανισμού και μετά θα βαυκαλιζόμαστε ότι δεν έγινε τίποτα; Το 2009-10 το ελληνικό πρωτάθλημα δεν τελείωσε ποτέ και πρωταθλητής δεν αναδείχτηκε στο γήπεδο. Όποιος αγαπάει το μπάσκετ και αδιαφορεί γι’ αυτό που έγινε, αποκαλεί τον Παναθηναϊκό «πρωταθλητή 2009-10» και νομιμοποιεί με τον τρόπο αυτό τα όσα έγιναν τον Ιούνιο, τότε κάνει κακό στο ίδιο το μπάσκετ.

Σε ένα υγιές πρωτάθλημα, θα μπορούσε ο πρωταθλητής να αναδειχτεί λόγω επεισοδίων εκτός παρκέ. Όμως, όλοι θα ήξεραν ότι οι υπαίτιοι δεν θα ξαναπατούσαν στο γήπεδο, ότι σε κανέναν δεν άρεσε αυτό, ότι οι τιμωρίες θα ήταν προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της λίγκας, ότι θα γίνονταν τα πάντα για να μην ξανασυμβεί. Η διαφορά των παραπάνω με το ελληνικό πρωτάθλημα, είναι ότι εδώ απλά απονείμαμε τον τίτλο στον Παναθηναϊκό και περιμένουμε ως παθητικοί δέκτες πότε θα ξαναγίνουν τα ίδια. Γι’ αυτό το λόγο δεν μπορώ να νομιμοποιήσω το περσινό πρωτάθλημα. Η Ελλάδα και το ελληνικό μπάσκετ είδαν έναν πρωταθλητή να ανακηρύσσεται στα χαρτιά και έμειναν σιωπηλοί συνένοχοι χωρίς να τολμήσουν τίποτα, οπλίζοντας ουσιαστικά την επόμενη κίνηση του χουλιγκανισμού. Το επόμενο βήμα πιο είναι;

Νίκος Κουσούλης