Διαβήτης και άσκηση

Για τις καθημερινές μας ανάγκες χρειαζόμαστε ενέργεια η οποία προέρχεται από την καύση της γλυκόζης που παίρνουμε από την τροφή. Η ινσουλίνη είναι μια ορμόνη που παράγει το πάγκρεας που κατανέμει την γλυκόζη αυτή στους ιστούς. Στο σακχαρώδη διαβήτη υπάρχει διαταραχή στη δράση της ινσουλίνης.

Υπάρχουν 2 τύποι διαβήτη, ο τύπου 1 και ο τύπου 2. Στον τύπου 1 διαβήτη καταστρέφονται τα β-κύτταρα του παγκρέατος και υπάρχει πρόβλημα στην παραγωγή ινσουλίνης. Στον τύπου 2 υπάρχει μειωμένη έκκριση ή δράση της ινσουλίνης που οφείλεται στη μη ανταπόκριση των ιστών στην ινσουλίνη. Σαν αποτέλεσμα υπάρχει αύξηση της γλυκόζης στο αίμα και τα ούρα.

Αν και κανένα στοιχείο δεν αποδεικνύει ότι η άσκηση προλαμβάνει το διαβήτη οι περισσότεροι παθολόγοι συμφωνούν ότι είναι σημαντική για την θεραπεία.

Στους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 1 ο έλεγχος των επιπέδων γλυκόζης μπορεί ή όχι να βελτιωθεί με την άσκηση. Επειδή όμως αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για νόσο των στεφανιαίων αρτηριών, των εγκεφαλικών και περιφερικών αγγείων, η άσκηση μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο.

Στους ανθρώπους με διαβήτη τύπου 2 η άσκηση βελτιώνει τον έλεγχο των επιπέδων της γλυκόζης. Και αυτό γιατί η συστολή των μυών βοηθάει την γλυκόζη από το αίμα να μπει στα κύτταρα, άρα μειώνεται η ποσότητά της από το αίμα (και τα ούρα). Είναι επίσης γνωστό ότι η άσκηση μείωση της αντίστασης στην ινσουλίνη στους ιστούς.

Όμως ένας πιθανός κίνδυνος κατά τη διάρκεια της άσκησης για ένα άτομο με διαβήτη είναι η υπογλυκαιμία. Έτσι πρέπει να ασκείται πάντα με τη συνοδεία ενός άλλου προσώπου που γνωρίζει τη νόσο. Ένα ποτό γλυκόζης ή μια απλή πηγή ζάχαρης, όπως οι καραμέλες θα πρέπει να είναι διαθέσιμα έτσι ώστε να αποτραπεί το υπογλυκαιμικό σοκ.

Όταν ένα άτομο με διαβήτη σκέφτεται αλλαγή στον τρόπο άσκησης χρειάζεται προσοχή και μέτρηση της γλυκόζης του αίματος με διαθέσιμα όργανα ελέγχου όπως τρυπώντας το δάκτυλό τους. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει πριν από, κατά τη διάρκεια, και μετά από μια περίοδο άσκησης.

Φωτεινή Κουσαθανά, ιατρός