Λουκέτο επιβίωσης…

«Η Γενική Συνέλευση του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων καλαθοσφαιριστών με ψήφους 151 υπέρ και 24 κατά αποφάσισε την επ’ αόριστον απεργία των μελών της από τα Πρωταθλήματα της Α1 και της Α2 Εθνικής Κατηγορίας».

Η αρχή της ανακοίνωσης του ΠΣΑΚ μετά τη συνέλευσή του δίνει το κλίμα που επικρατεί στους παίκτες αυτή τη στιγμή. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο σκληρή, ενώ οι δηλώσεις του προέδρου του ΠΣΑΚ, Λάζαρου Παπαδόπουλου, σηματοδοτούν τη λήξη της υπομονής των παικτών.

Οι παίκτες είπαν με το εκκωφαντικό 89.5% «απεργία» (και με το άλλο 10.5% να λέει «απεργία μετά τις 30 Οκτώβρη») και, πλέον, το μπάσκετ βρίσκεται στα χαρακώματα. Για μια φορά, όμως, δεν βρίσκεται στα χαρακώματα των χούλιγκαν, αλλά εκεί που πρέπει για να δώσει αγώνα για την επιβίωσή του.

Ο Παπαδόπουλος τα είπε όλα με μια φράση: «Ίσως πρέπει να διαλυθεί το σύμπαν για να γεννηθεί καινούργιο πρωτάθλημα. Το μπάσκετ έχει πεθάνει και δεν το ξέρουμε. Εμείς πιστεύουμε πως μόνο κακό θα έκανε αν ξεκινούσε το πρωτάθλημα. Θέλουμε να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, ώστε να είμαστε υπερήφανοι και να αφήσουμε παρακαταθήκη στους νέους».

«Το μπάσκετ έχει πεθάνει». Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Τα λέγαμε και τον Ιούνιο, όταν είδαμε ένα πρωτάθλημα να μην τελειώνει καν και κανείς να μην ασχολείται. Όμως, ΕΟΚ, ΕΣΑΚΕ, Πολιτεία και ιδιοκτήτες συνεχίζουν να εθελοτυφλούν και να μην υπηρετούν το άθλημα. Εντάξει, ας μην ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Θα «σκουριάσουν» οι παίκτες, θα προβληματιστούν οι ομάδες με ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, θα «γεμίσουμε» πιο δύσκολα τα Σαββατοκύριακά μας, αλλά, διάολε, θα ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει. Και δεν εννοώ να βγάλουμε το ελληνικό μπάσκετ από τη μηχανική υποστήριξη για να μην βασανίζεται άλλο.

Τα αιτήματα του ΠΣΑΚ είναι γνωστά. Και η αλήθεια πίσω από την απεργία τραγική: «Πέρυσι στην απεργία μας είπαν πως σε τρεις μήνες θα έχει διευθετηθεί το θέμα. Δεν θα ξαναπέσουμε σε αυτό το τρικ, ας παίξουμε μπάσκετ του χρόνου. Είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι τέλους. Πρέπει να σταματήσει η κατάσταση αυτή, με έναν να διατάζει και τους υπόλοιπους να εκτελούν. Όλα τα παιδιά σκέφτονται ομαδικά, είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για καλύτερο αύριο. Δεν πρόκειται για νέα απεργία, αλλά για λήξη της αναστολής της απεργίας, που είχαμε κάνει πριν από ένα χρόνο» (Λ. Παπαδόπουλος).

Ο ΠΣΑΚ θέλει τα αυτονόητα: «Ασφαλιστική κάλυψη των μελών μας. Πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη των παικτών. Επαναλειτουργία του ταμείου αλληλοβοηθείας. Δικαίωμα εργασίας σε περίπτωση που παραμένουμε απλήρωτοι από τις ομάδες που εργαζόμαστε. Άμεσες αποφάσεις από τις Επιτροπές Επίλυσης Οικονομικών Διαφορών. Κατάρτιση της συλλογικής σύμβασης εργασίας που καταγγέλθηκε από το 2008». Όποιος διαφωνεί ότι είναι αναγκαία, τότε μάλλον δεν έχει εργαστεί ποτέ του και έχει «μεσάνυχτα» από εργασιακά δικαιώματα. Ή υπηρετεί άλλα συμφέροντα.

Οι παίκτες είναι αποφασισμένοι να φτάσουν ως το τέλος. Ακόμη και οι πιο συντηρητικές φωνές (όπως αυτή του Τσαρτσαρή, που μιλούσε εκ μέρους όλων των παικτών του Παναθηναϊκού για απεργία μετά τις 30 Οκτώβρη), τάχθηκαν υπέρ της τελικής απόφασης. Δυστυχώς, «έλαμψαν» δια της απουσίας τους οι παίκτες του Ολυμπιακού. Μόνος που επικοινώνησε ήταν ο Γιάννης Μπουρούσης, που με επιστολή ξεκαθάρισε ότι τάσσεται υπέρ του αγώνα του ΠΣΑΚ (αναφέροντας ότι δεν εκπροσωπεί και τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας του).

Η κατάσταση είναι οριακή. Το ελληνικό μπάσκετ δεν είναι τα 2 εκατομμύρια ευρώ που παίρνουν οι 5-6 διεθνείς που παίζουν στους «αιώνιους». Το ελληνικό μπάσκετ ξεκινάει μετά από αυτούς. Η βιτρίνα κρύβει από πίσω της ένα μαγαζί σε αποσύνθεση, γεμάτο ποντίκια, που ξεπουλάει και μοιάζει με αποθήκη αποβλήτων. «Οι Έλληνες καλαθοσφαιριστές δε δεχόμαστε να συνεχίζεται ο εμπαιγμός από την Πολιτεία, η οποία έχει εγγράφως δεσμευτεί προ 10μήνου για την επίλυση των προβλημάτων μας. Πλέον, η απόφαση του Συνδέσμου μας είναι η επ’ αόριστον απεργία μέχρι να εφαρμοστούν ως νόμοι του κράτους τα συμφωνηθέντα με την Πολιτεία αιτήματα μας. Ελπίζουμε αυτή μας την απόφαση να την στηρίξουν τόσο ο ΕΣΑΚΕ, όσο και οι υγιώς σκεπτόμενοι ιδιοκτήτες των ομάδων με σκοπό να απαιτήσουμε μαζί τις αλλαγές που χρειάζεται το μπάσκετ. Σε κάθε περίπτωση πάντως είμαστε υποχρεωμένοι, έστω και μόνοι μας, να διεκδικήσουμε τα δίκαια αιτήματα μας».

Μακάρι ο ΠΣΑΚ να αντέξει στις πιέσεις που θα δεχτεί και να φτάσει ως το τέλος. Αφού οι βασικοί υπεύθυνοι δεν κάνουν τίποτα, ας αλλάξουν οι παίκτες το μπάσκετ. Μπροστά στην κοροϊδία των φορέων, κάποιος πρέπει να σταθεί και να θέσει ένα όριο. Η ακατάσχετη αιμορραγία του ελληνικού μπάσκετ πρέπει να κλείσει. Και όχι με ένα πρόχειρο ράμμα μέχρι η επόμενη γροθιά να ανοίξει και πάλι την πληγή. Πρέπει να επουλωθεί μια για πάντα. Ανεξαρτήτως αν θα χάσουμε τη βολή μας τα Σαββατοκύριακα, ή αν θα «κοπούν κεφάλια» στον ΕΣΑΚΕ και την ΕΟΚ.

Οι ιδιοκτήτες θα συναντηθούν με τον ΕΣΑΚΕ την Παρασκευή, σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη συνέλευση (καλεσμένος και ο ΠΣΑΚ), ώστε να βρουν το μεγαλύτερο μοχλό πίεσης προς τους παίκτες. Οι πληροφορίες μιλούν για σκέψεις για λοκ άουτ, μετάθεση της 1ης αγωνιστικής (ώστε ουσιαστικά να καταστεί άχρηστη η απεργία επί του παρόντος) είτε κανονική διεξαγωγή της (ώστε να υποχρεωθούν οι παίκτες να παίξουν, αλλιώς θα έχουν σοβαρές κυρώσεις).

Βέβαια, σε τελική ανάλυση, η δύναμη είναι στα χέρια των παικτών. Αυτοί είναι το μπάσκετ. Αν εκείνοι δεν λυγίσουν στις πιέσεις, που και πολλές θα είναι και δυνατές, τότε οι ιδιοκτήτες «δεν έχουν τίποτα». Αν το μέτωπο των παικτών μείνει ενωμένο, το μπάσκετ μπορεί να κερδίσει. Όμως, πόσο εύκολο είναι αυτό, κάτι ουσιαστικά πρωτόγνωρό για το ελληνικό μπάσκετ; ΕΟΚ, Πολιτεία και ΕΣΑΚΕ είχαν όλο το χρόνο να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Η περσινή απεργία ανεστάλη όταν δόθηκαν υποσχέσεις διευθέτησης των ζητημάτων μέσα σε τρεις μήνες. Πέρασαν δέκα και δεν άλλαξε τίποτα. Είναι καιρός το μπάσκετ να ματώσει για την αυτοκάθαρσή του από όσους το λυμαίνονται τόσα χρόνια και το οδηγούν στο θάνατό του.

Νίκος Κουσούλης