ΜΑΤ στο μπάσκετ

Κολοσσός Ρόδου-Περιστέρι 67-58, Πανιώνιος-Μαρούσι 63-72, Ηρακλής-Πανελλήνιος 82-81, ΑΕΚ-Ίκαρος Καλλιθέας 81-72. Η 1η αγωνιστική ολοκληρώθηκε την Κυριακή με την απεργία του ΠΣΑΚ να «σπάει» τελείως, καθώς οι περισσότεροι παίκτες δεν άντεξαν την πίεση των ομάδων τους, αλλά και των συναθλητών τους των αντιπάλων ομάδων και δεν απέργησαν. Ουσιαστικά, την απεργία κράτησαν μόνο οι παίκτες του Ηρακλή την Κυριακή.

Ο ΕΣΑΚΕ επιστράτευσε τα ΜΑΤ, που με βία έβγαλαν από τον αγωνιστικό χώρο του Ελληνικού τους απεργούς, ενώ λίγο νωρίτερα ο Λάζαρος Παπαδόπουλος είχε το σθένος να δηλώσει την αποχώρησή του από τον ΠΑΟΚ, λόγω του τρόπου που συμπεριφέρθηκε η ομάδα σε συμπαίκτες του.

Ο Ηρακλής αξίζει ειδική μνεία (κάτι που έκανε επίσημα και ο ΠΣΑΚ) γιατί δεν πίεσε τους αθλητές του να αγωνιστούν σεβόμενος το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην απεργία. Τα υπόλοιπα τραγελαφικά της Α1 τα είδαμε, όμως, καθώς στο Ελληνικό τα ΜΑΤ χρησιμοποίησαν βία για να απωθήσουν τους απεργούς παίκτες από το παρκέ, χτυπώντας τους μάλιστα (τα ΜΑΤ κλωτσούσαν τους παίκτες στα καλάμια με τις μεταλλικές επενδύσεις στις μπότες τους!) στη μεγαλύτερη ντροπή στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Τα ΜΑΤ τα οποία δεν έχουν τολμήσει να χρησιμοποιήσουν βία για να διώξουν από τα γήπεδα τους χούλιγκαν που καταστρέφουν το μπάσκετ, το έκαναν την Κυριακή στους παίκτες με τις «πλάτες» του ΕΣΑΚΕ, που προφανώς νιώθει περήφανος για τη διεξαγωγή της πρώτης αγωνιστικής της Α1. Βέβαια, μην παρασύρεστε, ο “κακός” της υπόθεσης δεν είναι τα ΜΑΤ, είναι αυτός που έδωσε την εντολή να κάνουν ό,τι έκαναν

Ο ξεπεσμός του ελληνικού μπάσκετ δεν φαίνεται να έχει τελειωμό και, πλέον, ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες έχουν ευθύνη. Όχι, δεν είμαι από τους φαιδρούς που ρίχνουν την ευθύνη σε όσους απέργησαν. Ευθύνη για τη συνεχιζόμενη κατάντια έχουν όσοι μπήκαν να παίξουν, ξέροντας ότι έτσι νομιμοποιούν μια κατάσταση που υπάρχει εδώ και 10 μήνες. Η ΕΟΚ και ο ΕΣΑΚΕ ζήτησαν διορία ένα μήνα μετά την ψήφιση της απεργίας από τον ΠΣΑΚ. Τους προηγούμενους 10 αδιαφόρησαν, όπως θα αδιαφορήσουν και τώρα όταν λυθεί και τυπικά η απεργία.

Όσο για τους ανεγκέφαλους που από τις εξέδρες έβριζαν τους απεργούς παίκτες, το μόνο που έρχεται στο μυαλό είναι να τους πει κάποιος να σκεφτούν σε τι δουλειές θα επιστρέψουν τη Δευτέρα αυτοί και τα παιδιά τους. Αλλά είναι γνωστή η ελληνική βλακεία που στρέφει τον ένα κατά του άλλου και δεν τους ενώνει απέναντι στο πραγματικό πρόβλημα κάθε φορά. Αποτέλεσμα προπαγάνδας κι αυτή, βεβαίως.

Το πιο σημαντικό, ίσως, από τα όσα έγιναν την Κυριακή είναι η αντίδραση του Λάζαρου Παπαδόπουλου να αποχωρήσει από τον ΠΑΟΚ, μετά από τα όσα έγιναν στα αποδυτήρια της ομάδας. Παράγοντες μπήκαν και απείλησαν με σπάσιμο συμβολαίου παίκτες της ομάδας (όχι τον Παπαδόπουλο) και ο Λάζος έκανε αυτό που κανείς άλλος στην Ελλάδα δεν τόλμησε. Ο αντίλογος λέει ότι η οικονομική του κατάσταση του το επιτρέπει, αλλά μην κοροϊδευόμαστε: είδαμε και τους άλλους Έλληνες αστέρες που έχουν οικονομική ευχέρεια ανάλογη και καλύτερη από αυτή του Παπαδόπουλου. Ο αντιπρόεδρος του ΠΣΑΚ, Γιάννης Μπουρούσης, το μέλος του Δ.Σ., Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν απέργησαν, παρότι εκλεγμένοι από τον σύνδεσμο των παικτών. Για να μην μιλήσουμε για τους υπόλοιπους παίκτες των «αιωνίων» ξανά.

Προφανώς, κάποιοι στην Ελλάδα ζουν στον δικό τους κόσμο. Όπως ο Μπουρούσης που παραιτήθηκε την Κυριακή (προφορικά) δηλώνοντας ενοχλημένος από τα όσα ακούστηκαν από μέλη του ΠΣΑΚ για εκείνον επειδή δεν απέργησε. Δηλαδή, θεώρησε ότι αδικήθηκε κιόλας. Καλό θα ήταν όσα παιδιά στο μέλλον θελήσουν να πάρουν αξίωμα στον ΠΣΑΚ (ή όπου αλλού στη συνέχεια της ζωής τους) να έχουν ενημερωθεί πρώτα τι σημαίνει το αξίωμα αυτό και τι υποχρεώσεις συνεπάγεται. Είναι τουλάχιστον τραγικό να είναι ενήλικες (με δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι) και να μην έχουν πάρει χαμπάρι από βασικά πράγματα. Στα ταχύρρυθμα μαθήματα του φροντιστηρίου αυτού θα πρέπει να προστεθεί και ο Γ. Τσιάρας, ταμίας του ΠΣΑΚ, που αγωνίστηκε κανονικά στο ματς του Πανιωνίου. Σημασία δεν έχουν οι δικαιολογίες (ούτε οι θεωρίες συνωμοσίας και οι μπηχτές του παίκτη), σημασία έχει η ουσία της θέσης την οποία κατείχε.

 

Και ο Δήμος Ντικούδης παραιτήθηκε από το αξίωμά του την Κυριακή, αλλά, παρότι ολόκληρη η ΑΕΚ έπαιξε κανονικά στο ματς με τον Ίκαρο, εκείνος σεβάστηκε τη θέση στην οποία είχε εκλεγεί και όλα τα μέλη του ΠΣΑΚ που τον ψήφισαν και μετά αποφάσισαν απεργία και δεν αγωνίστηκε. Ευτυχώς, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα της άγνοιας (γιατί μόνο σε άγνοια θεσμών μπορώ να το αποδώσω) των Ελλήνων αστέρων. Σίγουρα, ο Ντικούδης αξίζει μνείας και «μπράβο», καθώς πάνω απ’ όλα έδειξε ότι είναι υπεύθυνος ως παίκτης και ως άνθρωπος.

Για την εικόνα της Κυριακής εν πολλοίς ευθύνονται οι χρυσοπληρωμένοι παίκτες των «αιωνίων», που σε αυτή την αγωνιστική «τσαλάκωσαν» ανεπανόρθωτα την εικόνα τους. Είναι βέβαιο ότι αν εκείνοι είχαν απεργήσει το Σάββατο, κανείς δεν θα τολμούσε να παίξει την Κυριακή. Αλλά (σύμφωνα και με τις δηλώσεις Παπαλουκά) εκείνοι θεώρησαν πιο σημαντικό τον ένα βαθμό της θεωρητικής νίκης στην κούρσα για το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς που θα καθορίσει σε ποιο γήπεδο θα διακοπεί φέτος το πρωτάθλημα-τραγέλαφος, παρά τα αιτήματα των συναδέλφων τους, που είναι ανασφάλιστοι και χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη.

Για τους τόσους απλήρωτους παίκτες που την Κυριακή αγωνίστηκαν κανονικά, δεν μπορεί να ειπωθεί τίποτα, παρά μόνο ότι μόνοι τους απεμπόλησαν το δικαίωμά τους να διαμαρτυρηθούν όταν και φέτος μείνουν απλήρωτοι ξανά (που θα μείνουν). Όταν θα το κάνουν, θα είναι απλά γελοίο.

Αμερικανός παίκτης ομάδας της Θεσσαλονίκης όταν ενημερώθηκε για τα αιτήματα που έχει ο ΠΣΑΚ σχολίασε με γουρλωμένα μάτια: «Είναι δυνατόν; Εμείς αυτά τα θεωρούμε δεδομένα εδώ και 40 χρόνια. Και μετά θεωρείται ότι το ελληνικό πρωτάθλημα είναι στα 4 καλύτερα στην Ευρώπη». Χωρίς σχόλιο. Το παραλήρημα του Παπαμακάριου μετά το ματς του Πανελληνίου στη συνέντευξη τύπου (“καλύτερα να με βρίζουν παρά να είναι άδειο το γήπεδο”, “Μπορεί να μη βοήθησα να πάει το μπάσκετ μπροστά [σ.σ. επειδή έπαιξε], αλλά είμαιι αθλητής όχι πολιτικός ή πολιτικάντης”, “η ΓΣ έγινε για να γίνει, το πώς βγήκε το αποτέλεσμα της απεργίας είναι άλλου παπά ευαγγέλιο”, αλλά μετά κωλοτούμπα και “δεν αμφισβητώ τη διαδικασία ούτε τα παιδιά που εκλέχτηκαν”), μόνο ως άστοχο και ατυχές μπορεί να σχολιαστεί. Εν μέσω όλων αυτών ο Πανελλήνιος εξέδωσε ανακοίνωση για τη διαιτησία στο Ιβανώφειο, όπου το πρωτάθλημα ξεκίνησε με εκκένωση των εξέδρων λόγω επεισοδίων! Ποιος πιστεύει ακόμα ότι θα αλλάξει κάτι στο ελληνικό μπάσκετ;

Η ανακοίνωση του ΠΣΑΚ μιλάει για δολοφονία του αθλήματος και δυστυχώς έχει δίκιο: «Η εικόνα μίλησε μόνη της. Η εντολή από την διοργανώτρια αρχή ήταν να γίνουν πάση θυσία οι αγώνες. Στο δίλημμα ότι οι αθλητές που διαμαρτύρονται είναι στο παρκέ, η απάντηση είναι… βγάλτε τους ακόμα και σηκωτούς. Όπερ και εγένετο, αφού υπακούοντας εντολές, μας κλώτσησαν, μας έσπρωξαν, τραυμάτισαν αθλητή που ειρηνικά διεκδικούσε τα δικαιώματα του και δολοφόνησαν το άθλημα που αποκαλούν ‘ελληνική μπασκετάρα’».

 

Τώρα που και ο Παπαδόπουλος έχει ξεκάθαρα κουραστεί, απηυδήσει και κουραστεί, μένει να δούμε τι θα γίνει με τον ΠΣΑΚ και τα αιτήματα των παικτών. Ο Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος μετά από πάρα πολλά χρόνια που ενδιαφέρθηκε για τους παίκτες και ασχολήθηκε με τα αιτήματά τους. Είναι πασιφανές ακόμη και παιδάκια προσχολικής ηλικίας ότι η όλη προσπάθειά του δεν έγινε για να… βολευτεί αυτός, που δεν είχε καμία ανάγκη, ούτε οικονομική ούτε άλλη, αλλά για το καλό των Ελλήνων αθλητών. Αν ο Παπαδόπουλος επιλέξει να φύγει από τον ΠΣΑΚ, τότε μόνο μία σκέψη υπάρχει: μετά τον Λάζο, τι;

Στην Ελλάδα της ξευτίλας και του ΔΝΤ, αποδείχτηκε ότι εκείνοι που τόσα χρόνια λυμαίνονται το μπάσκετ και το καταστρέφουν, θα συνεχίσουν να το κάνουν, νομιμοποιούμενοι από τους μη απεργούς παίκτες, από τους ανεγκέφαλους που αποδοκίμαζαν τους απεργούς και από όσους από εμάς δέχονται την κατάσταση αυτή ως φυσιολογική. Ο ΕΣΑΚΕ και η ΕΟΚ με τους προέδρους των ομάδων διοργανώνουν ένα πρωτάθλημα που πέρσι δεν τελείωσε, ένα Κύπελλο που τελείωσε με τελικό 1.000 ατόμων και εισιτήρια 75 ευρώ, αγώνες όπου κυριαρχεί ο χουλιγκανισμός και η βία και ένα πρωτάθλημα που φέτος ξεκίνησε με τα ΜΑΤ να διώχνουν τους παίκτες από το γήπεδο. Η απορία είναι μία: αν έφτασαν στο σημείο να διώξουν ακόμη και τους παίκτες με τη βία από το γήπεδο, ποιος από εμάς θα μείνει σε αυτό για να στηρίξει το ελληνικό μπάσκετ;

Νίκος Κουσούλης