Μη γελιέστε… Πεκίνο ερχόμαστε!

Δημοσιεύτηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2007

Δυστυχώς, για ακόμη μία φορά η Εθνική Ελλάδας έχασε σε έναν μικρό τελικό. Η αλήθεια είναι ότι από αυτήν την Εθνική περιμέναμε καλύτερη αντίδραση σε αυτόν τον αγώνα. Περιμέναμε οι παίκτες να έχουν τη διάθεση να χτυπήσουν το ματς. Όμως, οι περισσότεροι «έβγαλαν» στο παρκέ τον εκνευρισμό τους για τη χθεσινή ήττα και την εχθρική διαιτησία, κάτι που αποτυπώνεται ανάγλυφα στα χαμηλά ομαδικά ποσοστά: 39.3% στα δίποντα και 27.2% στα τρίποντα. Αυτό, που πάνω στην απογοήτευσή τους, δε σκέφτηκαν οι παίκτες είναι ότι, μετά από αυτήν την ήττα, οι ίδιοι θα είναι αυτοί που θα τρέχουν στο προολυμπιακό τουρνουά του χρόνου και θα έχουν ελάχιστο χρόνο ξεκούρασης μετά από μια, έτσι κι αλλιώς, φορτωμένη χρονιά με τις ομάδες τους.

Πολύ καλός σήμερα ήταν ο Ζήσης, ο μόνος που είχε το κουράγιο να στείλει τη μπάλα στο καλάθι με συνέπεια και καλά ποσοστά (ισοφάρισε μάλιστα, με τους 23 πόντους, το ατομικό του ρεκόρ με τα γαλανόλευκα). Τον ακολούθησε σε διάθεση και απόδοση ο Βασιλόπουλος. Δεν ήταν αρνητικοί και ο Διαμαντίδης (7 πόντοι, 7 ριμπάουντ, 4 ασίστ) με τον Ντικούδη.

Το φινάλε της διοργάνωσης αφήνει μια πικρή γεύση αφού μείναμε χαμηλότερα από ό,τι περιμέναμε. Πάντως, η πίστη σε αυτήν την ομάδα διατηρήθηκε αμείωτη. Καλώς εχόντων των πραγμάτων θα είμαστε και στην Ολυμπιάδα και θα ξεκινήσουμε από θέση ενός από τα φαβορί.

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ ΖΕΙ

Μπορεί κάποιοι να μην το παραδέχονται, αλλά κάπου μέσα μας όλοι… χαρήκαμε που η Ρωσία κέρδισε τους Ισπανούς μέσα στο σπίτι τους. Το 59-60 ισοδυναμεί σχεδόν με θαύμα, αλλά ταυτόχρονα δικαιώνει και το Age of Basketball. Σήμερα θα καταπιαστώ με τρία θέματα: τη διαιτησία του τουρνουά, το γιατί δικαιωθήκαμε και την εθνική ομάδα.

Ας αρχίσουμε με τη… δικαίωση. Ο BEN το είχε γράψει ήδη πριν από αρκετές ημέρες ότι ο Μπλατ κάνει κοουτσάρισμα για σεμινάριο στο Ευρωμπάσκετ. Μετά τον Μπουτάουτας, ταυτότητα παρέδωσε και ο Ερνάντεθ στον Αμερικανό προπονητή. Για τον Χόλντεν τα έλεγα εγώ ήδη από τον πρώτο αγώνα, ότι είναι τεράστιος παίκτης, μεγάλος πλέι μέικερ με πολύ μυαλό και όπου πάει κερδίζει τίτλους. Πια, αυτό το «όπου πάει» ισχύει στην κυριολεξία και για όλα. Η συνέχεια της δικαίωσης ήταν αυτή που γράψαμε χτες, αλλά λίγοι ίσως έδωσαν σημασία, μπροστά στη «σφαγή» της εθνικής. Ότι οι Ισπανοί είναι κακή ομάδα, χωρίς συστήματα, με πολλές ατομικές ενέργειες, παίκτες που δεν τολμούν να σηκώσουν το βάρος της μεγάλης στιγμής και δεν έχουν παίξει καλό μπάσκετ. Δικαιωθήκαμε απόλυτα, ακόμα και στα ονόματα παικτών που αναφέραμε. Ο Ναβάρο μάλλον δεν κατέβηκε στον τελικό, ο Ρούντι ήταν ξανά απίστευτα κακός, ο Καλντερόν έπαιξε καλούτσικα στο πρώτο ημίχρονο, αλλά κρυβόταν πίσω από τον Χόλντεν, όταν η Ισπανία έκανε επίθεση στο τελευταίο δεκάλεπτο, μην τυχόν και τον δει κάποιος και του δώσει την μπάλα για να σουτάρει. Πάλι, ο μόνος που προσπαθούσε ήταν ο Γκασόλ. Αλλά αυτή τη φορά ήταν άστοχος και είχε απέναντί του πιο σκληρή άμυνα ρακέτας. Όσο για την ανυπαρξία συστημάτων, ρωτήστε τον Ερνάντεθ, αφού τα έχουμε γράψει πολλές φορές ότι δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί το ταλαντούχο ρόστερ της Ισπανίας, όντας μέτριος προπονητής.

Εκτός από τον Μπλατ, τον Χόλντεν και τον Κιριλένκο, ο τελικός είχε κι άλλον έναν MVP. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Νίκο Ζαβλανό, ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ διαιτησίας, κρατώντας μόνος του το παιχνίδι στο 55-45 ή 50-50 κατά διαστήματα. Ο Ζαβλανός, αν δείτε την κασέτα του αγώνα, σφύριζε μόνος μέχρι το 27΄ του αγώνα. Κανένας άλλος από τους τρεις δεν έδωσε έστω κι ένα σφύριγμα στους Ρώσους έως τότε (μιλάω για σωστά σφυρίγματα, όχι εύνοιας). Τι σημαίνει αυτό; Δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι ο Έλληνας διαιτητής έσωσε μόνος του την αξιοπιστία ολόκληρου του τουρνουά και το άλλο έχει να κάνει με τη διαιτησία γενικά.

Και φτάνοντας εδώ, να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Επειδή, η (αφελής) άποψη για 50-50 διαιτησία στα τελευταία 5 λεπτά των αγώνων έχει ακουστεί τις τελευταίες ημέρες, να πω κάποια πράγματα για το πώς δουλεύει το σύστημα, που ίσως δεν ξέρουν όσοι είναι απ’ έξω. Όταν πέφτει γραμμή να ευνοούνται ομάδες πια, αυτό έχει σχεδόν παντού πάψει να σημαίνει ότι μία ομάδα θα πάρει το σφύριγμα στο τέλος που θα φέρει άνω-κάτω το ματς και θα γίνει κλιπάκι σε όλη την Ευρώπη (μην μου αντιτείνετε τη φάση με τον Πεν και τον Πήλοϊδη, γιατί έχει γίνει χαμός στα… ενδότερα με αυτό το μη-σφύριγμα. Εξάλλου, τώρα μιλάμε για διοργανώσεις διεθνείς). Πια, η διαιτησία δίνει κλιμακωτά σφυρίγματα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, μέχρι το 30-35, σε ανύποπτα σημεία του παιχνιδιού, τα οποία, όμως, όποιος έχει παίξει μπάσκετ, μπορεί να καταλάβει ότι αλλάζουν τη ροή του ματς. Από εκεί και πέρα η διαιτησία γίνεται 50-50, με τα φαλτσοσφυρίγματα ωστόσο να «βαραίνουν» στις πλάτες της μιας ομάδας. Δείτε το ματς Ισπανία-Γερμανία και τα 2 ματς Ισπανία-Ελλάδα, που αποτελούν πασιφανή παραδείγματα αυτού. Όλα τα ανάποδα, τρελά, εξωφρενικά σφυρίγματα δόθηκαν στα πρώτα 25 λεπτά. Επίσης, το δεύτερο σκέλος της «γραμμής», έχει κάνει με τις αμφισβητούμενες φάσεις. Κι αυτές δίνονται προς μία μόνο κατεύθυνση. Ο κόσμος της διαιτησίας δεν αγγελικά πλασμένος, οπότε μην μπερδευόμαστε. Βέβαια, υπάρχουν κάποιοι διαιτητές που είναι πάνω από τη γραμμή, οι λεγόμενοι πρωτοκλασάτοι. Όμως, ποιον τέτοιον είδατε στα ματς αυτά; Τον τελικό τον κράτησε ο Ζαβλανός με ρεσιτάλ διαιτησίας, πιθανότατα εκνευρισμένος από τα όσα έγιναν το Σάββατο κατά της Ελλάδας. Και αν πιστεύετε ότι «το τραβάω» με αυτό το τελευταίο, ας δούμε το παρακάτω στατιστικό: Αν μετρήσετε τα σφυρίγματα που πήρε ο Ζαβλανός στα πρώτα 30 λεπτά του παιχνιδιού και τα σφυρίγματα που έπαιρνε στο ίδιο διάστημα των προηγούμενων αγώνων του στο τουρνουά, θα δείτε ότι ήταν περίπου κατά 50% αυξημένα. Δεν είναι μικρό το ποσοστό και κάτι δείχνει. Πρώτον, ότι κάποιος άλλος σφύριζε λιγότερο, εφόσον το ματς δεν είχε υπερβολικά πολλά σφυρίγματα και δεύτερον, ότι ο Έλληνας ρέφερι δεν αποδέχτηκε μια κατάσταση, επιβαλλόμενη από τους άλλους δύο. Αυτά για τις διαφωνίες περί χειρουργείων και τα λοιπά.

Φτάνοντας στο τελευταίο θέμα, δεν θα μπω σε αγωνιστικά ζητήματα, αυτά θα τα διαβάσετε από τον BEN στο επόμενο άρθρο. Θα μιλήσω για κάτι που έχει παρεξηγηθεί. Λοιπόν, να ξέρετε ότι οι διεθνείς ένιωσαν το Σάββατο ότι τους έκλεψαν την μπουκιά από το στόμα. Εννοώ τη διαιτησία. Όταν κάποιος λέει: «Δεν θα μιλήσω για τη διαιτησία», χωρίς να τον ρωτήσεις, ουσιαστικά μιλάει γι’ αυτή, λέγοντας πόσο τον αδίκησε. Αυτό έκαναν οι Σπανούλης (μάλιστα γραπτά), Κακιούζης, Διαμαντίδης, Ζήσης, για να μην φτάσω καν στον Παπαλουκά και τα όσα είπε μετά το τέλος του τουρνουά, μιλώντας για «παράγκα». Αυτά για να ξεχωρίζουμε τα νεύρα πάνω στον αγώνα από το αίσθημα αδικίας και τις ψυχολογικές συνέπειες που αυτό έχει σε έναν παίκτη. Η διαιτησία με τη Λιθουανία ήταν αρκετά ευαίσθητη σε ορισμένα σφυρίγματα, κι από τις δύο πλευρές όμως, χωρίς να αδικήσει την Ελλάδα. Αλλά είδαμε τους διεθνείς απίστευτα εκνευρισμένους, να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, μέχρι και να χτυπούν. Ακόμη κι ένα παιδί καταλαβαίνει γιατί έγινε αυτό και πού ήταν οι ρίζες του. Εφόσον θέλει…