Ράμπο: “Το τελευταίο αίμα”

Δημοσιεύτηκε στις 2 Οκτωβρίου 2007

Ο Ράμπο έλυσε την κορδέλα του, έβγαλε το μαχαίρι από το πλάι του ποδιού του και κρέμασε το όπλο του στον τοίχο, δίπλα… στα παπούτσια του. Η Δευτέρα 1 Οκτωβρίου αποτελεί ημερομηνία σταθμό για τον ελληνικό αθλητισμό, καθώς ένας από τους «μεγάλους» είπε «αντίο». Ο λόγος, βέβαια, για τον Γιώργο Σιγάλα, που συνέδεσε το όνομά του με μία ολόκληρη γενιά του ελληνικού μπάσκετ, της οποίας ηγήθηκε.

Το Age of Basketball στέκεται συγκινημένο και θυμάται τις στιγμές του «Ράμπο», ο οποίος στην καριέρα του φόρεσε τη φανέλα των Ολυμπιακού, Αρη, ΠΑΟΚ, Πανιωνίου, Μακεδονικού, Στεφανέλ, Ρέτζιο Καλάμπρια, Γρανάδα και, φυσικά, της εθνικής Ελλάδας. Στην αίθουσα που αποχώρησε η ατμόσφαιρα… μύριζε μπάσκετ. Δίπλα του ήταν πολλοί, «μαζί του» ήμασταν ακόμη περισσότεροι: Γιαννης Ιωαννίδης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας, Γιώργος Λημνιάτης, Κλαούντιο Κολντεμπέλα, Μίλαν Τόμιτς, Κώστας Παταβούκας, Θύμιος Μπακατσιάς, Νίκος Μπουντούρης, Φράνκο Νάκιτς, Γιάννης Γιαννούλης, Νίκος Οικονόμου, Γιάννης Παπαγεωργίου και Γιαννης Γιαννάκης ήταν εκεί.

Με τον πιο σκληρό του ελληνικού μπάσκετ συνδυάσαμε την καλύτερη δεκαετία για τη χώρα μας στην Ευρώπη. Θυμόμαστε τον Σιγάλα να «σβήνει» παίκτες και παικταράδες, θυμόμαστε τον Σιγάλα να παίζει με πάθος, με καρδιά, να μην τα παρατάει ποτέ, να έχει (καλώς εννοούμενο) εγωισμό. Θυμόμαστε τον Σιγάλα να φωνάζει, να ορμάει, να αγωνίζεται κάθε δευτερόλεπτο που ήταν στο παρκέ, να ιδρώνει πάντα πρώτος και πιο πολύ απ’ όλους.

Ασχέτως ποια ομάδα υποστηρίζει ο καθένας, ο Γιώργος Σιγάλας ήταν ο μεγαλύτερος της γενιάς του και ένας από τους 4 τελευταίους αυτής (Αλβέρτης, Μπουντούρης, Οικονόμου). Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος σουτέρ, αλλά ήταν ο καλύτερος αμυντικός, μπορεί να μην ήταν ο πιο γρήγορος, αλλά ήταν ο πιο δυνατός, μπορεί να μην ήταν ο πιο ταλαντούχος, αλλά ήταν ο πιο μεγάλος ηγέτης. Ακόμη και στην τελευταία χρονιά του στον Αρη, υπήρχαν ματς στην Ευρωλίγκα που κράτησε μόνος του τους «κιτρίνους» για ολόκληρα ημίχρονα.

Τα 5 πρωταθλήματα, τα 2 Κύπελλα και η 1 Ευρωλίγκα είναι το κερασάκι στην καριέρα του Σιγάλα, η οποία είχε και 185 συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Ο παίκτης που έγινε σεβαστός απ’ όλους γιατί δούλεψε πιο πολύ απ’ όλους, ο παίκτης που συνδύασε το όνομά του με τον Ολυμπιακό όσο κανένας άλλος Έλληνας στα χρόνια της αυτοκρατορίας της ομάδας του Πειραιά, ο παίκτης που στα 35 του έκανε τον Αντρέα Ματσόν να εύχεται να μπορούσε να τον κλωνοποιήσει. Ο παίκτης που μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν συμβιβάστηκε με το να κάθεται στον πάγκο, ο παίκτης που ήθελε πάντα να κερδίζει, ο παίκτης που δεν «σήκωνε μύγα στο σπαθί του». «Ο πρώτος θάνατος», είπε ο Σιγάλας μιλώντας για την αποχώρησή του. Ο παίκτης Σιγάλας πέθανε. Όχι όμως στις καρδιές μας. Εκεί θα είναι πάντα εκείνος που στεκόταν μπροστά κυματοθραύστης, εκείνος που μπορούσε μόνο με τον εγωισμό του και την άρνησή του να χάσει να «γυρίσει» ένα ματς. Εκείνος που πάνω στα μπράτσα του στηρίχθηκε ολόκληρη η γενιά του ‘90.

Ο Γιώργος Σιγάλας φεύγει από το μπάσκετ και, ενώ εκείνος νιώθει πλήρης ημερών, το μπάσκετ νιώθει ότι τον ήθελε λίγο ακόμη. Παίκτες τόσο παθιασμένοι, δυνατοί, θαρραλέοι, αφοσιωμένοι, εθισμένοι στη νίκη, όπως ο Γιώργος Σιγάλας, είναι στολίδια για τους αγωνιστικούς χώρους. Όταν ο «Ράμπο» είναι έτοιμος θα επιστρέψει, από άλλο πόστο, ξανά κοντά στο μπάσκετ. Και βέβαια, όσοι τον λάτρεψαν, όσοι λάτρεψαν να τον μισούν, όσοι στηρίχθηκαν πάνω του, όσοι τον είδαν από την αρχή, αλλά κι όσοι τον πρόλαβαν στο τέλος, θα είμαστε εκεί για να ξαναδούμε τον αθλητή που αποτελεί την προσωποποίηση του πάθους και της σκληρότητας του ελληνικού μπάσκετ. Σε ευχαριστούμε, Γιώργο…