Dr. Jekyll and Mr. Hyde ή απλώς Κόμπι;

Γκρίνια και προβληματισμός έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο Λος Άντζελες, παρότι οι Λέικερς είναι 2οι στη Δύση με 34-15. Ή, αν προτιμάτε, γκρίνια και προβληματισμός έχουν κάνει την εμφάνισή τους στο Λος Άντζελες, επειδή οι Λέικερς είναι 2οι στη Δύση με 34-15 και έχουν 6-4 στα τελευταία 10 παιχνίδια. Από την αρχή της χρονιάς κάτι τρέχει με τους πρωταθλητές, αφού το όλο θέμα το ξεκίνησε ο Φιλ Τζάκσον με τα σχόλιά του για τον Παού Γκασόλ.

Μετά συνέχισε ο Γκασόλ, που γκρίνιαζε επειδή… έπαιζε πολύ και δεν είχε ανάσες, καθώς δεν ξεκουραζόταν καθόλου, ο Τζάκσον που δεν έκανε προπόνηση ο Κόμπι, για να φτάσουμε τώρα να γκρινιάζει ο Αρτέστ επειδή παίζει λίγο (περίπου 6 λεπτά λιγότερο από πέρσι), ο Κόμπι γιατί κανείς δεν τον βοηθάει, οι υπόλοιποι γιατί ο Κόμπι δεν τους δίνει πάσες και, βεβαίως, να έχουν αρχίσει οι αναλύσεις ποιο είναι το πρόβλημα των Λέικερς: ότι κρατάει πολύ την μπάλα ο Μπράιαντ ή ότι δεν εμπιστεύεται τους υπόλοιπους.

 
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν το ματς των Λέικερς με τους Σέλτικς την Κυριακή το βράδυ στο Λος Άντζελες. Οι Σέλτικς έκαναν την πλάκα τους και κέρδισαν με 96-109, με τον Γκαρνέτ να κλείνει απίστευτα τον Γκασόλ και να έχει 18 πόντους, 13 ριμπάουντ, 5 ασίστ με 9/12 εντός παιδιάς, τον Ρόντο να μοιράζει 16 ασίστ (συν 10 πόντους και 5 ριμπάουντ), τον Πέρκινς να βγάζει εκτός παιχνιδιού τον Μπάινουμ, τον Πιρς να βάζει 32 πόντους με 11/18 και τον Άλεν 21 με 8/12.

Απ’ την άλλη, ο Κόμπι είχε 41 πόντους με 16/29 σουτ και 0 ασίστ, ο Γκασόλ είχε 5/13 και 12 πόντους περνώντας την ώρα του με fade-away σουτάκια από τα 3-4 μέτρα, καθώς δεν μπορούσε να μπει στη ρακέτα λόγω του Γκαρνέτ, ο Φίσερ είχε 1/6 και ο Αρτέστ… αυτοκαταστράφηκε με 1/10 ακριβώς τις ημέρες που έχει ξεσπάσει η φημολογία ότι θέλει να φύγει με ανταλλαγή.

Μπορεί ο Αρτέστ να το αρνήθηκε στο ESPN ότι θέλει να φύγει και να δήλωσε ότι δεν έχει «καμία πρόθεση» να ζητήσει ανταλλαγή, αλλά αν κοιτάξετε την προηγούμενη παράγραφο θα βρείτε πολύ εύκολα ποιο είναι το θέμα συζήτησης στους μπασκετικούς κύκλους. Καλά καταλάβατε: οι 41 πόντοι με 0 ασίστ του Κόμπι.

Η μία πλευρά λέει ότι ο Μπράιαντ το… κουράζει πάρα πολύ, κρατάει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του και έτσι βγάζει εκτός αγώνα τους συμπαίκτες του, τους δείχνει ότι δεν τους εμπιστεύεται, τους ρίχνει το ηθικό και όταν τελικά σουτάρουν είναι κρύοι και αστοχούν. Επίσης, ότι υπάρχουν βραδιές που απλώς πασάρει, από νεύρα που του λένε όλοι ότι μόνο σουτάρει! Η άλλη πλευρά λέει ότι ο Κόμπι αναγκάζεται να σουτάρει συνεχώς και να κρατάει τόσο την μπάλα γιατί κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να τον βοηθήσει. Ότι ο Κόμπι είναι… ο Κόμπι, ότι είναι ο πιο ανταγωνιστικός παίκτης στον πλανήτη στις μέρες μας και ότι δεν ανέχεται να χάνει. Οπότε, όσο οι άλλοι τον εκθέτουν, αναγκάζεται να παίζει μόνος του και να μην πασάρει καθόλου.

Η αλήθεια, βεβαίως, είναι κάπου στη μέση. Ο Κόμπι σίγουρα… είναι ο Κόμπι, φέτος σουτάρει λίγο λιγότερο από πέρσι (21.5 ανά αγώνα πέρσι, 19.5 ανά αγώνα φέτος), και πασάρει λίγο λιγότερο από πέρσι (5.0 πέρσι, 4.9 φέτος). Γενικά, η χρονιά του είναι λίγο πεσμένη (1.4 λιγότεροι πόντοι, 0.4 λιγότερα ριμπάουντ, 0.2 λιγότερα κλεψίματα, αλλά και 0.3 λιγότερα λάθη και 0.9% καλύτερο ποσοστό εντός παιδιάς), καθώς είχε το πρόβλημα που τον εμπόδιζε από το να προπονηθεί σωστά. Οι Λέικερς είναι στο 34-15, ενώ πέρσι είχαν 37-12 στα πρώτα 49 ματς. Μικρή η διαφορά, δεν θα άλλαζε τη θέση τους (ίσως θα την άλλαζε αν οι Μάβερικς κερδίσουν το επόμενο ματς τους με τους Σέλτικς και φτάσουν τους Λέικερς), οπότε προς τι ο τόσος ντόρος;

Πιθανότατα έχει να κάνει με το φόβο ότι οι άλλοι ανεβαίνουν και οι Λέικερς μοιάζουν στάσιμοι, κουρασμένοι, κορεσμένοι και πιο «λίγοι» από πέρσι. Αυτό μαζί με το γεγονός ότι ο Φιλ Τζάκσον έχει ξεκαθαρίσει ότι φέτος θα είναι ο τελευταίος του χρόνος στον πάγκο του Λ.Α. (και ίσως σε κάθε πάγκο, όπως λέει) κάνει τους Λέικερς να παίζουν με… υψηλή πίεση, τον κόσμο και τους δημοσιογράφους να βλέπουν το φόβο ότι δεν θα μιλήσουμε στο τέλος για «επική» χρονιά να πλησιάζει και προσπαθούν να «ξυπνήσουν» την ομάδα.

Τι μπορεί να αλλάξει; Να νιώσει ο Μπάινουμ λίγο καλύτερα, να τα βρει ο Αρτέστ με τον εαυτό του και τον Τζάκσον, να κάνει πράξη ο Μπράιαντ το γνωστό γνωμικό για τη γυναίκα του Καίσαρα, να ηρεμήσει ο Γκασόλ και να εκμεταλλευτεί τις αρετές του και, βεβαίως, να σταματήσουν να νιώθουν ότι παίζουν όλη τη χρονιά με την πλάτη στον τοίχο γιατί είναι «τέλος εποχής». Αυτό που ο Τζάκσον χρησιμοποίησε στο ξεκίνημα για να τους εμψυχώσει και να τους κάνει να παίζουν παθιασμένα, γύρισε μάλλον μπούμερανγκ στην ομάδα (Κόμπι: «είναι η τελευταία μας χρονιά μαζί, πρέπει να πάρουμε τον τίτλο»).

Ο φόβος ότι οι φετινοί Λέικερς είναι ξεπερασμένοι και χειρότεροι από τουλάχιστον 3-4 ομάδες (Σέλτικς, Χιτ, Σπερς, Μάβερικς) πλανάται πάνω από το Λ.Α. και είναι λογικό που η γκρίνια έχει «βγει» τώρα και εξηγείται εύκολα. Οι Λέικερς στα πρώτα 29 παιχνίδια τους στη σεζόν δεν είχαν παίξει με κανέναν από τους άλλους 4 προαναφερθέντες. Από τότε ως τώρα έχουν παίξει και με τους 4 από μία φορά και μετρούν ισάριθμες ήττες. Οπότε, βλέποντας την ομάδα να χάνει και από τους 4 βασικούς μνηστήρες του τίτλου, είναι λογικό να έρθει γκρίνια και προβληματισμός.

Στα επόμενα 4 παιχνίδια τους οι Λέικερς, αρχής γενομένης από τα ξημερώματα της Παρασκευής, παίζουν με το Σαν Αντόνιο και τη Βοστόνη, εντός κι εκτός έδρας αντίστοιχα. Στο χέρι τους είναι να αντιστρέψουν το κλίμα από τώρα και να νιώσουν ξανά αυτό που πρέπει να νιώθουν οι πρωταθλητές μέσα στη σεζόν: τα πόδια τους να πατούν σε γερές βάσεις, γεμάτες αυτοπεποίθηση. Και ο Κόμπι πρέπει να δείξει τον δρόμο. Όποια “περσόνα” κι αν διαλέξει να “τρέξει”.

Νίκος Κουσούλης