Τσεζάρε Ρουμπίνι: εκεί που η λέξη «θρύλος» φαντάζει λίγη!

Την Τρίτη 9 Φεβρουαρίου άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 87 ετών ο Τσεζάρε Ρουμπίνι, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του ευρωπαϊκού αθλητισμού που γεννήθηκε ποτέ. Ο Ρουμπίνι τα τελευταία χρόνια έπασχε από Αλτσχάιμερ, ενώ πέθανε από επιπλοκές πνευμονίας που τον είχε χτυπήσει.

Κατά πολλούς η πιο εμβληματική φιγούρα του ιταλικού αθλητισμού, κατ’ άλλους ένα παγκόσμιο φαινόμενο, ένα σύμβολο για το ίδιο το μπάσκετ, ο πιο ταλαντούχος αθλητής που γεννήθηκε ποτέ στον κόσμο. Πώς μπορεί κάποιος να σκεφτεί καν τέτοιο τίτλο; Ο Τσεζάρε Ρουμπίνι είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει εισαχθεί στο Hall of Fame δύο αθλημάτων, του πόλο και του μπάσκετ!

 
Όντας ένας από τους καλύτερους αθλητές, αλλά και προπονητές όλων των εποχών στην Ευρώπη, το 1994 εισήχθη στο μπασκετικό Hall of Fame, για να γίνει ο πρώτος Ιταλός που κέρδισε αυτή την τιμή. Λίγα χρόνια αργότερα, το 2000, εισήχθη και στο Hall of Fame του πόλο, για να γίνει ο πρώτος και μοναδικός ως σήμερα αθλητής στην ιστορία, παγκόσμια, που βρίσκεται σε Hall of Fame δύο αθλημάτων!

Γεννημένος το 1923, ο Ρουμπίνι από μικρός έδειξε απίστευτο ταλέντο στα σπορ. Από 18 χρονών, μόλις τελείωσε το σχολείο, άρχισε να παίζει μπάσκετ στην Ολίμπια Μιλάνου, την καλύτερη ομάδα της εποχής, τη μορφή της οποίας έπλασε με τον ιδρυτή της Αντόλφο Μπογκοντσέλι. Όμως, το πάθος του ήταν το πόλο και δεν το παράτησε ποτέ. Έτσι, άρχισε να παίζει ταυτόχρονα επαγγελματικά και στα δύο αθλήματα, κατόρθωμα που από μόνο του είναι εξαιρετικά σπάνιο στην ιστορία του αθλητισμού.

Το 1946 κλήθηκε στην εθνική ομάδα μπάσκετ της Ιταλίας, με την οποία κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Ελβετίας. Το 1947 ήταν και πάλι σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά αυτή τη φορά αποδεχόμενος την κλήση της εθνικής πόλο. Εκεί κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με την ομάδα πόλο της Ιταλίας. Το 1947 ήταν η πρώτη φορά που δέχτηκε κλήση στις εθνικές ομάδες και των δύο αθλημάτων, μπάσκετ και πόλο!

Από την αρχή της σεζόν 1947-48, σε ηλικία 24 ετών έγινε παίκτης-προπονητής στην ομάδα μπάσκετ της Ολίμπια Μιλάνου. Το καλοκαίρι του 1948 δέχτηκε ξανά κλήση και από τις δύο εθνικές ομάδες, αλλά επέλεξε να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου με την ομάδα πόλο, με την οποία κατέκτησε (ως ο νεαρότερος παίκτης του ρόστερ της) αήττητος το χρυσό μετάλλιο! Οι Ιταλοί θεωρούν εκείνη την ομάδα την καλύτερη ομάδα πόλο όλων των εποχών, ενώ γενικότερα οι λεγόμενοι και «Χρυσοί Άσοι» θεωρείται μια από τις καλύτερες ομάδες ποτέ (και ο Ρουμπίνι είχε τον τίτλο «η Κολώνα της εθνικής»).

Ο Ρουμπίνι έμεινε στην εθνική πόλο, με την οποία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952 στο Ελσίνκι και άλλο ένα χάλκινο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1954. Ως παίκτης-προπονητής και στο πόλο (!) κατέκτησε συνολικά 6 εγχώριους τίτλους με την Κανοτιέρι Ολόνα του Μιλάνου, τη Ράρι Ναντ της Νάπολης και την Καμόγκλι της Τζένοα. Συνολικά είχε 84 συμμετοχές στην ιταλική εθνική ομάδα πόλο, τις 42 από αυτές ως αρχηγός.

Για την αγάπη του για το πόλο έχει πει: «Θα μπορούσα να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου ως παίκτης του μπάσκετ, αλλά προτίμησα το πόλο γιατί εκεί διασκέδαζα περισσότερο».

Ο «Πρίγκιπας», όπως ήταν το προσωνύμιό του από τις μέρες που έπαιζε, είχε εξίσου, αν όχι περισσότερο, θεαματική πορεία στο μπάσκετ. Ως παίκτης (και παράλληλα προπονητής) της Ολίμπια κέρδισε 5 τίτλους Ιταλίας στη σειρά από το 1950 ως το 1954, ενώ από το 1956 και μετά αποφάσισε να κρατήσει μόνο τη θέση του προπονητή της ομάδας. Με την Ολίμπια κέρδισε 10 πρωταθλήματα Ιταλίας ως προπονητής (1957-60, 1962-63, 1965-67, 1972), 2 Κύπελλα Κυπελλούχων (1971, 1972) και, βεβαίως, το 1ο Πρωταθλητριών (σημερινή Ευρωλίγκα) που κέρδισε ποτέ ιταλική ομάδα του 1966, ή μάλλον το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο που κέρδισε ποτέ ιταλική ομάδα.

Στο πρωταθλητριών του 1965-66 η Ολίμπια (Σίμενταλ τότε) κέρδισε την τροπαιούχο και μεγάλο φαβορί ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 68-57 στον ημιτελικό και τη Σλάβια Πράγας με 77-72 στον τελικό. Συνολικά, ο Ρουμπίνι κέρδισε 15 τίτλους Ιταλίας ως προπονητής της Μιλάνο, όντας και παίκτης της στους 5 από αυτούς, έχοντας το αδιανόητο ρεκόρ 322-28 στην Ιταλία με την Ολίμπια και κάνοντας 488 νίκες συνολικά ως προπονητής της.

Ως μάνατζερ της εθνικής Ιταλίας ήταν εκεί στις πρώτες μεγάλες επιτυχίες της ομάδας μπάσκετ, στο ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980, στο χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1983, στο ασημένιο στο Ευρωμπάσκετ του 1991 και στο χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 1985. Είναι ιδρυτής (1979) και ήταν ως το τέλος σχεδόν της ζωής του πρόεδρος του World Association of Basketball Coaches, μέλος του κεντρικού συμβουλίου της FIBA από το 1984 και επίτιμος πρόεδρος της Ολίμπια Μιλάνο το 2006-08. Συνολικά στον πάγκο της αγαπημένης του ομάδας κάθισε 31 ολόκληρα χρόνια (τα πρώτα ως παίκτης-προπονητής και τα τελευταία ως μάνατζερ, ως πρώτος προπονητής έμεινε μέχρι το 1973).

Ο ίδιος θυμάται πώς αντιλαμβανόταν τα σπορ από μικρό παιδί, κάνοντας προπονήσεις και σε μπάσκετ και σε πόλο την ίδια μέρα: «Ήμουν ένας ερασιτέχνης, που συμπεριφερόταν ως επαγγελματίας». Αγωνιστής, επαναστάτης των καιρών του, σήκωσε στις πλάτες του τις ελπίδες ενός ολόκληρου έθνους που προσπαθούσε να ξεφύγει από τις στάχτες, τις καταστροφές και τη στάμπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που θεωρείται εμβληματική φιγούρα στη σύγχρονη ιστορία της Ιταλίας.

Ο αθλητισμός ήταν η ζωή του. Από τη στιγμή που σταμάτησε να προπονεί επαγγελματικά δεν τον παράτησε. Μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίδασκε πόλο σε μικρά παιδιά και λειτουργούσε ως μάνατζερ στις εθνικές ομάδες μπάσκετ της Ιταλίας για να διδάσκει αξίες και αθλητική παιδεία στους αθλητές. Ήταν και είναι έμπνευση για πολλούς μεγάλους Ιταλούς αθλητές, με τη μορφή του να ξεφεύγει κατά πολύ από τα όρια του μπάσκετ ή του πόλο.

Θεωρείται από τους πρωτοπόρους σε όλους τους τομείς. Με απίστευτες τεχνικές ικανότητες, που τον έκαναν παίκτη-προπονητή από τα 25 του και προπονητή μπάσκετ για περισσότερα από 30 χρόνια, με διορατικότητα σπάνια, αφού περισσότερα από 35 χρόνια πριν άρχισε να μιλάει για τη σημασία της εμπορικής πλευράς του αθλητισμού και του πώς θα μπορούσε αυτή να μεγαλώσει.

Η συμβολή του στη μεταφορά του ευρωπαϊκού μπάσκετ από τα ανοιχτά γήπεδα σε κλειστές αρένες είναι τεράστια. Με τις ανακαλύψεις του, τις ιδέες του και το όραμά του ήταν μεγαλύτερος από το ίδιο το άθλημα. Θιασώτης, εισηγητής και οραματιστής ενός διαφορετικού μπάσκετ, του «κερδίζω με στιλ και καλό θέαμα» ο Ρουμπίνι άλλαξε το άθλημα.

Ήταν το σύμβολο νέων ιδεών, καινούργιας μέρας, ενθουσιασμού και αποφασιστικότητας ολόκληρης της μεταπολεμικής Ιταλίας. Ένας γίγαντας που η συνεισφορά του ήταν μεγαλύτερη και από το επιβλητικό του παρουσιαστικό, ένας γίγαντας που έσπασε τα σύνορα της Ιταλίας. Ο μεγαλύτερος όλων; Ίσως κάτι περισσότερο…

Νίκος Κουσούλης