Παχνίδια κυριαρχίας

Ο Παναθηναϊκός έδωσε τα ξημερώματα της Παρασκευής τον πρώτο του φιλικό αγώνα στις Η.Π.Α., ο οποίος εξελίχθηκε σε τραυματική εμπειρία για τους «πρασίνους» που έχασαν με 37 πόντους διαφορά από τους (107-70). Στο γενικότερο κλίμα της συζήτησης που έχει ξεκινήσει στο Χιούστον ΡόκετςAge of Basketball για τα φιλικά ομάδων από το NBA με ευρωπαϊκές ομάδες, θα σχολιάσω απλώς το πόσο ηλιθίως φτιαγμένος είναι ο τρόπος που γίνονται αυτοί οι αγώνες.

Εντάξει, ο Παναθηναϊκός έχασε, άλλοι χάρηκαν, άλλοι λυπήθηκαν, άλλοι γέλασαν χαιρέκακα γιατί οι «πράσινοι» ένιωσαν πώς είναι να σε παίζουν κόντρα οι διαιτητές και άλλοι απλώς… κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα και δεν έδωσαν σημασία. Κοιτώντας τα στατιστικά του αγώνα τι μπορούμε να κρατήσουμε; Τα σημαντικότερα είναι οι 5 τεχνικές ποινές που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός (δύο από αυτές οδήγησαν στην αποβολή του Ομπράντοβιτς), οι 38 βολές των Ρόκετς, έναντι 19 του Παναθηναϊκού (οι οποίες ήταν 33-9 μέχρι την αποβολή του Ομπράντοβιτς) και το γεγονός ότι χωρίς να είναι πολύ χειρότερος στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες, ο Παναθηναϊκός διασύρθηκε άνευ προηγουμένου.

Το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο και δεν λέει απολύτως τίποτα ούτε για τον Παναθηναϊκό, ούτε για τους Ρόκετς. Αν όμως το δούμε σε σχέση με τα υπόλοιπα αποτελέσματα των ημερών, αλλάζει το πράγμα. Στην Ευρώπη η Μάλαγα κερδίζει το Μέμφις και η Ρεάλ κερδίζει το Τορόντο. Στις Η.Π.Α. ο Παναθηναϊκός διασύρεται από τους Ρόκετς και η Μακάμπι διαλύεται από τους Νικς. Σημαντικό: και οι τέσσερις αγώνες έγιναν με κανονισμούς NBA. Οι δύο πρώτοι και με Ευρωπαίους διαιτητές στην τριάδα, οι δύο τελευταίοι μόνο με Αμερικανούς. Αυτά τα αποτελέσματα για εμένα ένα πράγμα δείχνουν: Ότι οι δύο κόσμοι έχουν έρθει τόσο κοντά, που κανείς δεν ενδιαφέρεται για τον αγώνα αυτόν καθ εαυτόν και το «θέαμα», αλλά ο καθένας προσπαθεί να περισώσει το πρεστίζ της ηπείρου του και των αστεριών της. Η Μακάμπι δεν θα κέρδιζε τους Νικς στη Νόκια Αρίνα του Τελ Αβίβ; Πιθανότατα ναι. Το Τορόντο δεν θα νικούσε τη Ρεάλ στον Καναδά; Μάλλον ναι. Ποιος Ευρωπαίος διαιτητής θα τολμούσε να συμπεριφερθεί στον MVP του φάιναλ φορ και 3 συνεχόμενες χρονιές καλύτερο αμυντικό της Ευρωλίγκας, Δημήτρη Διαμαντίδη, όπως του φέρονταν επί 48 λεπτά οι Κόρμπιν, Μοτ και Γκόπμλ; Προφανώς κανείς και το ξέρουμε όλοι. Ποιος Ευρωπαίος διαιτητής θα απέβαλε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και μάλιστα για ψύλλου πήδημα; Ξανά κανείς…

Το γεγονός ότι στα ματς σε ευρωπαϊκό γήπεδο, οι «δικές μας» ομάδες μπορούσαν να παίζουν ζώνη και κανείς δεν τους σφύριζε «αμυντικά 3 δευτερόλεπτα», ενώ στις Η.Π.Α. αυτό το σφύριγμα ακούστηκε 3 φορές στο πρώτο 8λεπτο του αγώνα του Παναθηναϊκού, δεν λέει κάτι; Ότι εδώ οι διαιτητές σέβονταν τους Ευρωπαίους αστέρες και γκρίνιαζαν οι Αμερικάνοι, ενώ εκεί γινόταν το αντίθετο;

Όλα αυτά δείχνουν ότι πλέον ο καθένας προσπαθεί να προφυλάξει το γόητρό του. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να βλέπουν Ευρωπαίους να κερδίζουν το NBA για να λένε ότι οι ομάδες τους θα χτυπούσαν το εκεί πρωτάθλημα, αν λάμβαναν μέρος, και οι Αμερικανοί θέλουν οι ομάδες του NBA να κάνουν επίδειξη δύναμης πάνω στις ευρωπαϊκές, για να βαυκαλίζονται θεωρώντας ότι είναι ακόμα ανίκητοι.

Προφανώς, το πράγμα έχει κάπου στραβώσει. Δεν έχει κανένα νόημα για μια ευρωπαϊκή ομάδα να δώσει φιλικό προετοιμασίας όπου απαγορεύεται να παίζει (ευρωπαϊκή) ζώνη, όπου δεν μπορεί να είναι στη ρακέτα για πάνω από 3 δευτερόλεπτα οι αμυντικοί της. Όπως δεν έχει κανένα νόημα το αντίθετο για τους Αμερικάνους. Για άλλο λόγο γίνονται οι αγώνες και αυτός (πέρα από το εμπορικό μέρος το οποίο τίθεται εν αμφιβόλω με τις άδειες εξέδρες του Χιούστον και τις μισοάδειες στη Ρώμη) δεν είναι άλλος από τα παιχνίδια κυριαρχίας. Οι δύο κόσμοι έχουν έρθει επικίνδυνα κοντά, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες και πιο αμφίρροπες από ποτέ, με αποτέλεσμα ο καθένας να θέλει την επιβεβαίωση της δικής του ανωτερότητας.

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ Ή ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ;

Η Ευρωλίγκα έχει προοδεύσει πάρα πολύ και προσωπικά θεωρώ ότι έχει τρομερό αγωνιστικό επίπεδο ως πρωτάθλημα. Όμως, σε άλλους τομείς είναι ακόμη σε… εμβρυακό στάδιο. Τι εννοώ; Τα τηλεοπτικά δικαιώματα των ομάδων τα διαχειρίζεται κεντρικά η Ευρωλίγκα, η οποία κλείνει και τις συμφωνίες, χωρίς η κάθε ομάδα να έχει λόγο πάνω σε αυτές. Ωραία ως εδώ, αλλά το θέμα είναι πώς τα διαχειρίζεται.

Πόσο θα πάρουν οι τρεις ελληνικές ομάδες φέτος (αλλά και για καθεμία από τις επόμενες δύο χρονιές) από τα τηλεοπτικά της Ευρωλίγκας; Το αστρονομικό ποσό των 420.000 ευρώ η καθεμία! Μιλάμε για την απόλυτη ξεφτίλα. Το ποσό αυτό δεν φτάνει ούτε για τα στραγάλια που τρώνε (ας πούμε) ο Ματσιγιάουσκας και ο Γιασικεβίτσιους, ενώ οι «αιώνιοι» θα έβρισκαν τουλάχιστον 5πλάσια προσφορά (ου μην και 10πλάσια) ο καθένας, αν διαπραγματεύονταν μόνοι τους τα τηλεοπτικά τους. Πολύ καλύτερα θα έβρισκε και ο Αρης.

Να βρούμε και την απόδειξη; Ο Παναθηναϊκός έδωσε τα δικαιώματα των εντός έδρας αγώνων του για την Α1 φέτος στην ΕΡΤ έναντι 1.300.000 ευρώ. Δηλαδή, παραπάνω από τα τριπλάσια σε σχέση με αυτά που θα πάρει από την Ευρωλίγκα! Ο Αρης συζητάει με ΣΚΑΪ, ΕΡΤ και SuperSport για ένα ποσό της τάξης του 1.000.000 και ο Ολυμπιακός για ένα ποσό κοντά σε αυτά που συμφώνησε ο Παναθηναϊκός. Και δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι το πακέτο της Α1 είναι πιο ελκυστικό από εκείνο της Ευρωλίγκας για μια ομάδα. Προφανώς αν μοίραζαν μόνοι τους τα παιχνίδια τους στην Ευρωλίγκα, θα μιλούσαμε για πολύ μεγαλύτερα ποσά, τα οποία θα μπορούσαν να αποτελέσουν στήριγμα για τις ομάδες και να αντικατοπτρίζουν τα έξοδα που είχαν για μετεγγραφές. Με αυτή τη διαχείριση η Ευρωλίγκα δεν θα πάει πουθενά. Πάντως, κάτι μου λέει ότι πολύ σύντομα (με μέτρηση σεζόν), θα υπάρξει αντίδραση και ανταρσία. Με την οποία θα συμμορφωθεί ο Μπερτομέου κι η παρέα του αναγκαστικά.