Ομαδάρες με παικταράδες…

Δημοσιεύτηκε στις 5 Νοεμβρίου 2007

Το ντέρμπι τελείωσε με τον Παναθηναϊκό να παίρνει τους 2 βαθμούς και, δυστυχώς, τώρα θα πρέπει να στενοχωρήσω κάποιους. Δε θα έλεγα τους φίλους των «πρασίνων», αλλά εκείνους που δεν είδαν προσεκτικά το ματς. Σε γενικές γραμμές στο παιχνίδι επιβεβαιώθηκαν όλα όσα λέγαμε, όλα όσα ξέραμε, όλα όσα φανταζόμασταν και όλα όσα πιστεύαμε.

Οι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες, όπως και πέρσι, είναι πολύ καλές, καλύτερες από πέρσι, και είναι χαρά να τις βλέπεις και τις δύο, ιδίως όταν (όπως εγώ) δεν υποστηρίζεις καμία από τις δύο. Αλλά το ντέρμπι έδειξε ότι όσο τα ματς κρίνονται στον πόντο, ο Παναθηναϊκός θα παίρνει όλα τα σφυρίγματα που χρειάζεται για να κερδίσει. Γιατί αυτό έγινε (και) το βράδυ της Κυριακής, όσο κι αν κάποιοι μπορεί να διαφωνούν. Σε έναν αγώνα που λήγει με 81-77 με 2 βολές 6 δευτερόλεπτα πριν το τέλος, 4 έστω σφυρίγματα έχουν σημασία.

Μιλάω για το αντιαθλητικό του Ντικούδη στον Ματσιγιάουσκας στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο Έλληνας φόργουορντ έβαλε τρικλοποδιά στον Λιθουανό και χρεώθηκε απλό φάουλ. Για να ξεφύγω από τη φάση και να το θέσω σε γενικότερες γραμμές, η τρικλοποδιά είναι μία κίνηση που δεν δικαιολογείται για κανέναν λόγο στο μπάσκετ (όσοι έχετε παίξει έστω και σε γηπεδάκι, αν όχι οργανωμένα, θυμηθείτε πόσο έχετε φοβηθεί την πτώση όταν κάποιος σας βάζει τρικλοποδιά). Τη συνηθίζουν τρεις Έλληνες μπασκετμπολίστες, ο Νίκος Μπουντούρης, ο Γιώργος Καλαϊτζής και ο Νίκος Χατζηβρέττας και θα έπρεπε πάντα να τιμωρείται τουλάχιστον με αντιαθλητικό φάουλ.

Επιστρέφω στα του ντέρμπι: Μιλάω για το πεντακάθαρο καλάθι του Τζάκσον, το οποίο τάπωσε εμφανώς στην κάθοδο (η μπάλα εξάλλου δεν είχε άνοδο) ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αλλά δεν μέτρησε.

Μιλάω για δυο ίδιες φάσεις, οι οποίες «κρίθηκαν» από τους διαιτητές τελείως διαφορετικά. Η «τάπα» του Διαμαντίδη στον Τζάκσον, πριν η μπάλα φύγει από τα χέρια του Αμερικανού και η «τάπα» του Πρίντεζη στον Μπατίστ, δύο φάσεις πριν το τέλος, πάλι πριν η μπάλα φύγει από τα χέρια του («πράσινου») Αμερικανού. Όσο φάουλ ήταν η μία, άλλο τόσο ήταν και η άλλη, ενώ ο Δημήτρης έχει επαφή και με τον αγκώνα του Τζάκσον. Βέβαια, ο Αμερικανός του Ολυμπιακού δεν πήρε φάουλ, ενώ ο Αμερικανός του Παναθηναϊκού, στην φάση που έκρινε το ματς, πήρε 2 βολές.

Και μην αρχίσετε ψείρισμα των φάσεων γιατί υπάρχουν όλες οι αμφισβητούμενες που δόθηκαν στους «πρασίνους», τα δύο επιθετικά των Μπατίστ και Ζίζιτς στα σκριν, που τελείωσαν σε 5 πόντους στο 4^ο δεκάλεπτο, το 1,5 δευτερόλεπτο που κύλησε από τη στιγμή που ο Ουίνστον έκανε φάουλ στον Γκριρ μέχρι να σταματήσει ο χρόνος, τα βήματα του Μάτσε στη δεύτερη περίοδο, κτλ. Αλλά αυτά ας τα θεωρήσουμε λάθη εν τη ροή του ματς. Οι τέσσερις πιο πάνω φάσεις, όμως, καθόρισαν το αποτέλεσμα.

Πάμε στα άλλα; Ο Λιν Γκριρ κράτησε τον Ολυμπιακό μόνος του στο δεύτερο ημίχρονο, υπήρχαν στιγμές που έπαιζε ολόκληρη την ομάδα του Παναθηναϊκού, εκθέτοντας τα «πράσινα» αμυντικά συστήματα και ήταν ασταμάτητος. Όσοι απορούσαν στα μισά της τρίτης περιόδου γιατί ο Γκέρσον τον κρατάει στο ματς, πήραν εύγλωττη απάντηση με τους 19 πόντους σε 15 λεπτά με τέλεια ποσοστά ευστοχίας. Και ας μην τρελαινόμαστε, ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος παίκτης στην επίθεση στην Ευρώπη και ως τέτοιος ήρθε. Ήταν, βέβαια, και 1^ος στις ασίστ των Πειραιωτών.

Ο Βασίλης Σπανούλης έδειξε ότι έχει μπασκετικό μυαλό. Εκμεταλλευόμενος την πίεση του Ολυμπιακού σε Γιασικεβίτσιους και Διαμαντίδη, μπόρεσε να μπει καλά στο ματς και, έχοντας ανεβασμένη ψυχολογία, να τραβήξει μόνος του το «κουπί» της ομάδας του στο τρίτο δεκάλεπτο. Δεν έκανε κάτι απίστευτο (ή άγνωστο σε αυτόν) ο Βασίλης, όσο κι αν επέμενε ο σχολιαστής της ΕΡΤ. Έκανε τις κινήσεις του, έπιασε την απόδοσή του και έκανε ό,τι έκανε και στους Αμερικανούς πέρσι (οι οποίοι επίσης τον είχαν αγνοήσει στο ξεκίνημα και είχαν στραφεί σε Παπαλουκά, Διαμαντίδη). Όποιος κάνει αυτό το λάθος φέτος, θα το πληρώνει, γιατί ο Σπανούλης είναι παίκτης πολύ μεγάλης αξίας. Και ήταν και 1^ος στις ασίστ των «πρασίνων».

Ο Ομπράντοβιτς έδειξε ότι ο μόνος λόγος που ο Τομάσεβιτς έμεινε εκτός Α1 είναι αυτός που όλοι φανταζόμασταν, δηλαδή για να ξεκουραστεί ενόψει πλέι οφ. Τότε θεωρώ ότι θα μπει στο ρόστερ, και ο Βούγιανιτς (ο οποίος δεν έπαιξε ούτε ένα δευτερόλεπτο στο ντέρμπι) θα μείνει έξω.

Ο Γκέρσον σταδιακά αρχίζει να εκμεταλλεύεται τους παίκτες του, αλλά ακόμα δεν μπορεί να το κάνει με τον Ματσιγιάουσκας και τον Τσακαλίδη. Την ώρα που ο Γκριρ, ο Τζάκσον, ο Μπλάκνεϊ και ο Πρίντεζης δείχνουν να έχουν βρει ρόλο μέσα στο γήπεδο, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί (ακόμη τουλάχιστον) το πυρηνικό όπλο που λέγεται Μάτσε, ούτε τον τεράστιο Τζέικ, ο οποίος (αν είδατε και με Άρη και Παναθηναϊκό) εγκλωβίζει με χαρακτηριστική ευκολία τους αντιπάλους ψηλούς.

Απ’ την άλλη, ο Ομπράντοβιτς έχει βρει ρόλο στον Ουίνστον, διευκολύνοντάς τον πάρα πολύ (προφανώς το βάρος της αντίπαλης άμυνας δεν πέφτει ποτέ πάνω του), αλλά ο Γιασικεβίτσιους και ο Περπέρογλου αποτελούν «αγκάθια» για το ροτέισον της ομάδας ακόμη. Και εντάξει, του Στράτου λύνεται εύκολα (εκτός δωδεκάδας στο ντέρμπι), ο Σάρας κάποιες στιγμές δείχνει να μπλοκάρει (προφανώς άθελά του) όλο τον Παναθηναϊκό. Βέβαια και αυτό (όπως και τα όσα λέγαμε πιο πάνω για τον Ολυμπιακό) πιθανότατα θα αλλάξει σταδιακά. Εξάλλου, η αξία και η ικανότητα του Ομπράντοβιτς είναι γνωστές.

Και να ξεφύγω με 3-4 «μικρότερα» θέματα;

Θεωρώ ότι ο Παπαμακάριος έκανε λάθος που έμεινε στο λιμάνι φέτος. Όταν εμάς δεν μας κάνει καμία έκπληξη ότι έχει παίξει 43 δευτερόλεπτα συνολικά ως τώρα στο πρωτάθλημα, προφανώς το περίμενε κι ο ίδιος.

Ευχαριστούμε τον Τζερεμάια Μάσεϊ για την παράσταση που έδωσε το απόγευμα στο Αλεξάνδρειο. Όσοι είχαν την τύχη να δουν το Άρης-ΑΕΚ, είδαν έναν παίκτη, ο οποίος έκανε πλάκα μέσα στο γήπεδο, αλλά ταυτόχρονα έχυνε αίμα σε κάθε φάση και τελείωσε με 33 πόντους, 12 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα έχοντας 13/15 δίποντα, 1/1 τρίποντο και 3/5 βολές. Και ο Άρης νιώθει σιγουριά…

Το Αιγάλεω… προελαύνει και μπορεί να είναι νωρίς, αλλά κατά 85% έχει ήδη σωθεί. Ο «μαγικός αριθμός» για την παραμονή είναι συνήθως 9 (κάποιες φορές και 8) νίκες και το Σίτι έχει ήδη κάνει 3. Και δεν μπορεί κανείς να του πει τίποτα, γιατί δεν είναι ο «φτωχός συγγενής» (αγωνιστικά) του πρωταθλήματος, παρότι το καλοκαίρι τα έκανε «μαντάρα».

Και για να τελειώσω με κάτι άσχημο. Ομάδα με πειράματα δεν φτιάχνεται. Όταν είσαι στην αφάνεια τόσα χρόνια, τζάμπα μάγκας δεν γίνεσαι. Ξοδεύεις (αρκετά είναι η αλήθεια) λεφτά το καλοκαίρι και μετά κάνεις «εκπτώσεις» στον προπονητή; Όσο πιο γρήγορα καταλάβει ο Δημήτρης Δρόσος ότι η ΑΕΚ θέλει πάνω απ’ όλα προπονητή για να γίνει υπολογίσιμη, τόσο το καλύτερο. Με μεθόδους του τύπου «κατέβασε την ομάδα εσύ και αν παίξει καλά μένεις μέχρι να φύγεις», κανείς δεν προχώρησε. Για μένα καλύτερη λύση στην παρούσα φάση είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης, αλλά και ο Ντράγκαν Σάκοτα μπορεί να βοηθήσει. Όχι έτσι, όμως. Και είναι κρίμα…