Τον θυμάσαι; – Ρόι Τάρπλεϊ – Μέρος II

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στον Ρόι Τάρπλεϊ είδαμε το εκρηκτικό ξεκίνημα στην καριέρα του, που τον έφερε ισοβαρές μέρος συγκρίσεων με παίκτες της Dream Team, αλλά και τα προβλήματα με το ποτό και τα ναρκωτικά, την τιμωρία του από το NBA, το πέρασμα στην Ευρώπη και τη σεζόν στον Άρη. Στο δεύτερο μέρος, ξεκινάμε από το καλοκαίρι του 1993 και τον ερχομό του Τάρπλεϊ στον Πειραιά, για να φτάσουμε στην πλήρη οικονομική καταστροφή του και την ανάκαμψη…

Νταμπλ με Ολυμπιακό και… Τελ Αβίβ

Το καλοκαίρι του 1993 ο Ολυμπιακός είχε μόλις πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα από τα 5 σερί. Ο Ιωαννίδης, θέλοντας να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την ομάδα, βάζει δίπλα στον Πάσπαλι τον Ρόι Τάρπλεϊ, σίγουρος ότι θα μπορέσει να τιθασεύσει τον χαρακτήρα του Αμερικανού. Ο Τάρπλεϊ προσπάθησε όλο το καλοκαίρι να επιστρέψει στο NBA, η λίγκα τον αγνόησε απορρίπτοντας κάθε αίτησή του και τελικά ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη δυνατή λύση.

Σε μια σχεδόν… μυθικά δυνατή για τα σημερινά δεδομένα Α1 (Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΠΑΟΚ είχαν ρόστερ πρωταθλητή Ευρώπης, Πανιώνιος και Περιστέρι ακολουθούσαν από κοντά) εκείνος ο Ολυμπιακός έμοιαζε από άλλο πλανήτη. Όλη τη χρονιά έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ, κάνοντας τότε τον Τζούροβιτς να πει ότι ήταν «η καλύτερη ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετά τη Γιουγκοπλάστικα».

Κι όμως, η χρονιά θα είχε και άσχημες στιγμές. Στην Α1 ο Ολυμπιακός πηγαίνει τρένο, με τον Τάρπλεϊ να τελειώνει τη σεζόν (κανονική περίοδος και πλέι οφς) με 20.6 πόντους, 12.8 ριμπάουντ, 1.3 τάπες, 1.6 κλεψίματα και 1.8 ασίστ, με 55% στα δίποντα 28% στα τρίποντα και 73% στις βολές. Αναδεικνύεται MVP της Α1, κάνει ρεκόρ πόντων στην εν Ελλάδι καριέρα του στο 95-72 με τον Άρη έχοντας 37 πόντους (με 16 ριμπάουντ).

Άλλες ξεχωριστές βραδιές του: 29 πόντοι και 15 ριμπάουντ με 13/19 δίποντα στο 85-48 επί της Λάρισας, 28 πόντοι, 17 ριμπάουντ, 5 κλεψίματα στο 84-50 επί του Απόλλωνα, 31 πόντοι και 17 ριμπάουντ στο 58-78 εκτός έδρας επί του Παπάγου, 21 πόντοι και 23 ριμπάουντ στο 88-68 επί της ΑΕΚ.

Στους τελικούς της Α1 απέναντι στον ΠΑΟΚ ήταν πραγματικά απίστευτος, παρότι μέσα στην κανονική περίοδο είχε «χάσει» και τις δύο φορές τη μάχη από Μπέρι-Σάβιτς. Στα πέντε ματς (3-2 η σειρά) είχε κατά σειρά 25 πόντους-11 ριμπάουντ, 22 πόντους-16 ριμπάουντ, 23πόντους-11 ριμπάουντ, 25 πόντους-16 ριμπάουντ και 14 πόντους-11 ριμπάουντ, με τον Ολυμπιακό να στέφεται πρωταθλητής.

Ο Ολυμπιακός κατέκτησε και το Κύπελλο, αλλά ο Τάρπλεϊ σκεφτόταν ήδη το NBA και στον τελικό ήταν ωσεί παρών.

Το μοναδικό μελανό σημείο της σεζόν ήταν το ταξίδι στο Τελ Αβίβ για το φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας (τότε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα). Ως τότε ο Ολυμπιακός έχει 13-4 με τον Τάρπλεϊ να είναι 4ος σκόρερ (με ίδιο μέσο όρο με τον 3ο Πάσπαλι) και 1ος ριμπάουντερ της διοργάνωσης με 20.9 πόντους και 12.8 ριμπάουντ. Έχει επίσης 1.8 ασίστ και 1.2 κλεψίματα, με 50% στα δίποντα, 33% στα τρίποντα και 77% στις βολές.

Ξεκινά τη σεζόν με 25 πόντους και 20 ριμπάουντ απέναντι στη Μπάγερ, έχει 25 πόντους και 10 ριμπάουντ με την Μπενετόν, 26 πόντους και 16 ριμπάουντ με τη Ρεάλ Μαδρίτης (στη νίκη του Ολυμπιακού… 3 δευτερόλεπτα μετά το τέλος της παράτασης) κερδίζοντας κατά κράτος τον Σαμπόνις, έχει 26 πόντους με την Μπαρτσελόνα, βάζει στην Κίντερ 28 πόντους και 15 ριμπάουντ στην ήττα στα προημιτελικά και μετά… Τελ Αβίβ.

Στον ημιτελικό το 2ο φαβορί της διοργάνωσης, ο τρομερός Παναθηναϊκός των Γκάλη, Βολκόφ, Βράνκοβιτς, Παταβούκα. Ο Ολυμπιακός κερδίζει με 77-72, με τον Τάρπλεϊ να έχει 21 πόντους και 16 ριμπάουντ. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Με όλη την Ευρώπη να λέει ότι ο νικητής του «ελληνικού» ημιτελικού θα ήταν και ο τροπαιούχος, ο Ολυμπιακός… παραχαλαρώνει.

Ο Ιωαννίδης λέει μια από τις πιο ατυχείς ατάκες όλων των εποχών: «Αυτή η Μπανταλόνα δεν μου βάζει 60 πόντους. Τόσους επιθετικούς έχω, θα βάλω 60 και θα κερδίσω» και στον τελικό έρχεται η κεραμίδα: Ολυμπιακός 57-Μπανταλόνα 59…

Το προηγούμενο βράδυ πριν τον τελικό, ο Τάρπλεϊ έδειρε τον Μπάμπη Παπαδάκη (στον οποίο τα είχε μαζεμένα από πιο νωρίς στη σεζόν γιατί τον είχε… δείξει όταν ο Ιωαννίδης ρώτησε στα αποδυτήρια ποιος παίκτης δεν παίζει σύμφωνα με το συμβόλαιό του) και έφυγε από το ξενοδοχείο για να κάνει βόλτα… να ξεσκάσει. Το λαμπάκι της αυτοκαταστροφής είχε «ανάψει» με τον Ρόι να γυρνάει όλα τα μπαρ του Ισραήλ. Ο Ιωαννίδης στέλνει τον Γιάννη Γιαννάκη να τον βρει («αν δεν τον βρεις, μη γυρίσεις πίσω»). Ο Τάρπλεϊ επιστρέφει τα ξημερώματα «λιώμα» στο μεθύσι, ρίχνει άλλον ένα καυγά με τον Ιωαννίδη, για να χρειαστεί παρέμβαση του Σωκράτη Κόκκαλη για να πειστεί να ανέβει στο δωμάτιό του να κοιμηθεί. Λίγες ώρες μετά, στον τελικό, ο Τάρπλεϊ μοιάζει ξεκάθαρα μεθυσμένος.

Εκτός τόπου και χρόνου έχει 12 πόντους και 14 ριμπάουντ με 5 λάθη και 5/16 δίποντα σε 38 λεπτά. Μετά από κάποιο σημείο στο ματς (από την ανάπαυλα και μετά) απλώς σέρνεται στο παρκέ χωρίς να μπορεί να πάρει τα πόδια του. Ο Ολυμπιακός μένει σχεδόν 7,5 λεπτά χωρίς καλάθι εντός παιδιάς και ο Κορνίλιους Τόμπσον γράφει την ιστορία του ματς με τρίποντο λίγο πριν το τέλος (το 5ο του σε όλη τη διοργάνωση) μπροστά στον ανήμπορο Τάρπλεϊ.

Τα 30 ριμπάουντ του Τάρπλεϊ είναι ακόμη ως σήμερα ρεκόρ σε φάιναλ φορ. Η σεζόν τελειώνει, ο Τάρπλεϊ επιστρέφει στις Η.Π.Α., έχοντας αποκτήσει πια το προσωνύμιο… Μπιρόι (BeeRoy) για την αγάπη του προς τις μπύρες. Τα περίπτερα γύρω από το ΣΕΦ έκαναν χρυσές δουλειές, ενώ και μέσα στη σεζόν τα πράγματα πολλές φορές ξέφυγαν.

Στο τελευταίο ματς με την Μπάκλερ Μπολόνια στα προημιτελικά είναι εμφανώς μεθυσμένος και η εικόνα του να κρατιέται από το διχτάκι για να βρει ισορροπία προσπαθώντας να κάνει εμετό, μια φάση πριν το τέλος του ματς, είναι χαρακτηριστική. Τη μισή σεζόν ο Τάρπλεϊ μύριζε αλκοόλ από… 100 μέτρα απόσταση, αλλά όσο ο Ολυμπιακός κέρδιζε, η ομάδα προσπαθούσε να κρατήσει το θέμα υπό έλεγχο. Και πώς να κάνει διαφορετικά, αφού ο Τάρπλεϊ ήταν στα περισσότερα ματς καταπληκτικός;

Πίσω στο NBA και νέος, μόνιμος αποκλεισμός

Το καλοκαίρι του 1994 ο Τάρπλεϊ είχε ένα πράγμα στο μυαλό του: την επιστροφή στο NBA. Και πράγματι: το NBA του έδωσε την ευκαιρία, έφεση έγινε δεκτή στις 30 Σεπτεμβρίου 1994 και οι Μάβερικς τον υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες! Συμβόλαιο 6 ετών αξίας περίπου 2.5 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο, δηλαδή ανάμεσα σε 20 και 21 εκατομμύρια δολάρια σύνολο.

Όμως, ήταν σε όλους κοινό μυστικό ότι ο Τάρπλεϊ δεν είχε «καθαρίσει». Το καλοκαίρι του 1994 πέρασε ένα διάστημα στο νοσοκομείο με τις φήμες να μιλούν για παγκρεατίτιδα, αν και δεν επιβεβαιώθηκαν. Οι Μάβερικς πιστεύουν σαν τρελοί σε αυτόν, με τον Τάρπλεϊ να θεωρείται ως «ο μεγαλύτερος παίκτης και το μεγαλύτερο ταλέντο που πέρασε ποτέ από τους Μάβερικς», τουλάχιστον μέχρι να έρθει ο Νοβίτσκι στην ομάδα. Πλέον, αν και υπάρχουν ακόμη κάποιοι που τον προκρίνουν από τον τεράστιο Γερμανό, για τους περισσότερους είναι το νο.2 στην ιστορία της ομάδας.

Τρεις μόλις εβδομάδες μετά την υπογραφή του συμβολαίου του με τους Μάβερικς ο Τάρπλεϊ δέχεται κλήση επειδή οδηγούσε με 147 χιλιόμετρα την ώρα μέσα στο Ντάλας, ενώ μία ώρα αργότερα σφήνωσε το αυτοκίνητό του σε μια κολώνα για να αρνηθεί ότι… οδηγούσε αυτός όταν έφτασε στη σκηνή η αστυνομία. Τα πράγματα δεν ήταν καλά, αλλά ο Τάρπλεϊ διέψευσε τα προγνωστικά.

Η χρονιά ήταν σχετικά καλή. Αν και έπαιζε μόνο 25 λεπτά (μόνο στη ρούκι σεζόν του έπαιζε λιγότερο) ο Τάρπλεϊ είχε σε 55 αγώνες 12.6 πόντους και 8.2 ριμπάουντ με 48% εντός παιδιάς και 84% στις βολές. Δεν ήταν όλα ρόδινα, ο Τάρπλεϊ δούλευε σαν «σκυλί» στις προπονήσεις, αλλά στην ομάδα ήξεραν ότι οι καταχρήσεις δεν είχαν σταματήσει, καθώς δεν είχε φυσική κατάσταση και από πολύ νωρίς στους αγώνες έμοιαζε να κουράζεται και να βαριανασαίνει.

Τον Δεκέμβρη του 1994 ο Ντικ Μότα, προπονητής του τότε, τον έκανε αλλαγή σε ένα ματς και μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια, με αποτέλεσμα ο Τάρπλεϊ να τιμωρηθεί για έναν αγώνα. Ο Ντικ Μότα θεωρεί ως και σήμερα την επιστροφή του Τάρπλεϊ στην ομάδα ως έναν από τους κυριότερους λόγους που οι Μάβερικς έπεσαν σε παρακμή.

Ο Κλίφορντ Ρέι, βοηθός στους Μάβερικς το 1988-93 και ο άνθρωπος που είχε αναλάβει το ρόλο της… μπέιμπι-σίτερ του Τάρπλεϊ από το 1988, έχει πει για τον Ρόι το 1998: «Είναι δουλευταράς στο παρκέ, αυτό είναι που σε πονάει περισσότερο απ’ όλα, δουλεύει πολύ σκληρά στο παρκέ και κάνει λάθη εκτός. Όλοι τον πηγαίνουν. Αν είχε βάλει τη ζωή του σε μια σειρά θα μπορούσε να είναι Μάικλ Τζόρνταν, τέτοιο ήταν το χάρισμά του, το ταλέντο του. Είναι ο καλύτερος πάουερ φόργουορντ του NBA που δεν έγινε μεγάλος, αν είχε τη διάρκεια του Καρλ Μαλόουν, θα ήταν σήμερα ανάμεσα στους καλύτερους όλων των εποχών. Το ξέρει κι αυτός. Απλώς τα προβλήματά του τον κατέβαλλαν».

Το οριστικό τέλος

Κι όμως, η χρονιά βγήκε χωρίς άλλα παρατράγουδα. Πάντως, αυτή έμελλε να είναι και η τελευταία του στο NBA. Τον Νοέμβριο του 1995 μπήκε στο νοσοκομείο με μια ασθένεια στο πάγκρεας την οποία οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν. Ο Μάβερικς έσπευσαν να πουν ότι «δεν είναι πρόβλημα που θα του τελειώσει την καριέρα», αλλά όλοι ήξεραν τις αιτίες. Τον Δεκέμβριο τελείωσε και τυπικά το θέμα Τάρπλεϊ, καθώς το NBA στους όρους της επιστροφής του ήταν σαφές: «μηδενική ανοχή» σε αλκοόλ και ναρκωτικά.

Πιάστηκε μεθυσμένος σε έλεγχο του NBA για αλκοόλ και δέχτηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον δεύτερο δια βίου αποκλεισμό από τη λίγκα. Ο ίδιος διαφωνεί και φωνάζει ότι ήταν θύμα, ότι τον στοχοθέτησαν: «Βγήκα για φαγητό και ήπια μία μπύρα. Το βράδυ με επισκέφτηκε σύμβουλος του NBA και μου ζήτησε να περάσω αλκοτέστ. Το αποτέλεσμα ήταν 0,003% στο αίμα μου, κάτω από το νόμιμο όριο. Δυο μέρες μετά με είχαν τελειώσει. Γιατί; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Δεν περίμενα ότι θα τους ενοχλούσε μια μπύρα».

Αλήθεια ή όχι ο Τάρπλεϊ είχε κουράσει τους πάντες. Μετά τα νέα οι Μάβερικς αρνήθηκαν να τον στηρίξουν. Μέχρι και ο ιδιοκτήτης τους, που λάτρευε τον Ρόι και τη… μαμά του, είπε: «Ποτέ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Πάλι θα γκρινιάξει, πάλι θα είναι άλλος ο φταίχτης, πάλι αυτός το θύμα, πάλι δεν έφταιγε. Το θέμα Τάρπλεϊ τελείωσε για τους Μάβερικς».

Λίγες εβδομάδες πριν την οριστική αποβολή του ο δημοσιογράφος Ρίτσι Ουίτ είχε γράψει ότι τον είδε γυμνό στα αποδυτήρια των Μάβερικς πριν από αγώνα (preseason) να αλαλάζει μεθυσμένος ή μαστουρωμένος: «Ρίτσι Σιτ (σ.σ. σκατό, λογοπαίγνιο με το όνομα του δημοσιογράφου)! Μικρέ γαμ**λη. Χέστηκα τι γράφεις για μένα. Ξέρεις τι θα κάνω; Θα πάω στην αυλή μου και θα κατουρήσω σε όλα αυτά. Θα τα γεμίσω όλα, σαν ποτιστικό μηχάνημα. Θα σε γεμίσω μα**κα. Αυτό θα κάνω. Και δεν μπορείς να με σταματήσεις. Άντε και γα**σου».

Τότε ο δημοσιογράφος είπε ότι πήρε στην άκρη τον ιδιοκτήτη των Μάβερικς και του είπε ότι πρέπει να μιλήσει στον σέντερ του. «Αλλά 45 λεπτά μετά ο Τάρπλεϊ ξεκινούσε πεντάδα με την μπάλα να του φεύγει μέσα από τα χέρια στην πρώτη πάσα κι εκείνος να μοιάζει χαμένος ψάχνοντας πού μπορούσε να έχει πάει η μπάλα», αναφέρει ο δημοσιογράφος, ο οποίος είχε σκληρή κόντρα με τον Ρόι.

Ελλάδα ξανά και Ηρακλής

Στις αρχές του 1996 ο Τάρπλεϊ είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε τελειώσει από το NBA. Έφτιαξε τις βαλίτσες του και πέρασε ξανά τον Ατλαντικό. Επόμενος σταθμός ο Ηρακλής. «Έχω τρυφερές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Θέλω να έρθω, να παίξω μπάσκετ, να πάρω κι άλλους τίτλους». Όμως, παρότι έφτασε για τρίτη χρονιά στον τελικό Κυπέλλου, δεν πήρε το τρόπαιο εκεί, μιας και ο Ηρακλής έχασε 85-74 από τον Παναθηναϊκό (21 πόντους ο Τάρπλεϊ).

Οι περισσότεροι λένε για την 3η χρονιά του Τάρπλεϊ στην Ελλάδα ότι δεν ήταν αυτό που ήταν παλιότερα, ότι ήταν αργός και σε έπιανε… λύπηση να τον βλέπεις. Τα χρόνια έχουν περάσει από το 1995-96 και τέτοιες αναλήθειες επιτρέπονται. Σίγουρα ο Τάρπλεϊ δεν ήταν αυτός που ήταν στον Άρη ή τον Ολυμπιακό. Όμως, ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες της Α1 ξανά και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τα νούμερά του.

Τελείωσε (μέσοι όροι) τη χρονιά 4ος σκόρερ της Α1, 2ος ριμπάουντερ και 7ος σε κλεψίματα. Σε 12 αγώνες με τον Ηρακλή είχε 23.2 πόντους, 12.5 ριμπάουντ, 1.6 κλεψίματα, 0.8 ασίστ και 0.8 τάπες ανά αγώνα με 51% στα δίποντα 42% στα τρίποντα και 84% στις βολές.

Τα καλύτερά του ματς ήταν εναντίον τη Λάρισας στο πρώτο του παιχνίδι με τον Ηρακλή να κερδίζει 85-74 και τον Τάρπλεϊ να έχει 26 πόντους και 14 ριμπάουντ, ενώ λίγες μέρες αγώνες στην εκτός έδρας νίκη με τους Αμπελοκήπους (67-75) είχε 31 πόντους και 17 ριμπάουντ. Εναντίον του Άρη είχε 27 πόντους και 20 ριμπάουντ (ήττα με 83-63), ενώ στην ήττα με 99-88 από τον Απόλλωνα Πάτρας είχε 35 πόντους και 14 ριμπάουντ.

Βεβαίως, εννοείται ότι η έλευση του Τάρπλεϊ στον Ηρακλή στα μισά της σεζόν είχε παρασκήνιο. Ο Τάρπλεϊ στον Ηρακλή ήρθε ως αντικαταστάτης του Γιούρι Ζντοβτς, που τραυματίστηκε και θα έχανε την υπόλοιπη σεζόν. Ο προπονητής της ομάδας Λευτέρης Σούμποτιτς ήθελε ως αντικαταστάτη του Ζντοβτς τον Τζεφ Μαλόουν, αλλά ο πρόεδρος του Ηρακλή, Κ. Χαΐτογλου, πίστευε ότι ο Τάρπλεϊ θα βοηθήσει περισσότερο.

Ο Σούμποτιτς το θεώρησε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στις σχέσεις τους και παραιτήθηκε (“Ζήτησα τον Τζεφ Μαλόουν, μου είπαν ότι θα έρθει ο Τάρπλεϊ. Τους είπα ότι ο Τάρπλεϊ μπορεί να έρθει αλλά με άλλον προπονητή”). Τον διαδέχθηκε ο Στιβ Γιατζόγλου που είπε για τον Τάρπλεϊ: «Αν στις ΗΠΑ συνελήφθη να έχει κάνει χρήση αλκοόλ, αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να παίξει στον Ηρακλή». Στην Ευρωλίγκα δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής γιατί είχε δηλωθεί ο Ζντοβτς.

Η κατρακύλα

Τα προβλήματα δεν σταμάτησαν. Μετά τη σεζόν στον Ηρακλή, η συνέχεια είναι κατήφορος ως και το 2003. Λίγο Απόλλων Λεμεσού το 1998-99 με τον Τάρπλεϊ να νοσηλεύεται και πάλι στο νοσοκομείο με προβλήματα στο πάγκρεας, λίγο από… Κίνα (2000-01), ερχομός στην Ελλάδα το 1999-2000, δοκιμάστηκε στη Δάφνη, υπέγραψε στον Έσπερο, έπαιξε 2 ματς (16 πόντοι-6 ριμπάουντ στο 1ο, 5 πόντοι-9 ριμπάουντ στο δεύτερο), έφυγε, πήγε στη Ρωσία, έπαιξε με την Ουράλ Γκρέιτ.

Μετά το 2001 και την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, ο Τάρπλεϊ προτίμησε να μείνει στις Η.Π.Α.: «Στην Ελλάδα με λάτρευαν αλλά μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να γυρίσω σπίτι μου. Από τότε προσπαθώ να μείνω καθαρός και το έχω πετύχει. Πέρασαν δύο χρόνια από το τελευταίο μου ποτό, για ναρκωτικά ούτε λόγος εδώ και μία δεκαετία» είπε το 2005.

Στις Η.Π.Α. έπαιξε στους Σιου Φολς Σκάιφορς του CBA με 15.8 πόντους και 9.8 ριμπάουντ το 2003-04, στο USBL με τους Ντοτζ Σίτι Λέτζεντ το 2005 και στο CBA με τους Μίτσιγκαν Μέιχεμ το 2005-06 σε ηλικία 42 χρονών (8.9 πόντοι, 5.6 ριμπάουντ).

Μαύρα χρόνια

Από το 1996 και μετά, ο Τάρπλεϊ έφτασε να περάσει μέχρι και 45 μέρες φυλακή. Η αστυνομία πηγαίνει συνεχώς σπίτι του, για κλήσεις βίας και κακοποίησης προς την κοπέλα του. Εκείνη δεν κάνει ποτέ μήνυση, ούτε όταν ο Τάρπλεϊ τη σιδερώνει στο πλάι του σώματος με σίδερο ρούχων. Μάλιστα, αρνείται και περίθαλψη στο νοσοκομείο. Η σχέση τους κράτησε από το 1996 ως το 1998, εκρηκτική και «με προδιαγεγραμμένο κακό τέλος», όπως είπε ο αστυνόμος που είχε αναλάβει τις κλήσεις.

Το 1998 η κοπέλα του σκοτώνεται σε αυτοκινητικό ατύχημα, την ώρα που μάλωνε με τον Τάρπλεϊ στο κινητό. Χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου (ανήκε στον Τάρπλεϊ) το οποίο ντεραπάρει και ένα διερχόμενο SUV δεν την είδε και την τράκαρε με αποτέλεσμα να τη σκοτώσει. Ο Τάρπλεϊ μαθαίνει από τους αστυνομικούς ότι η κοπέλα του πέθανε ενόσω μιλούσαν και πέφτει από τα σύννεφα, λέγοντας ότι πίστεψε πως απλώς του έκλεισε το τηλέφωνο νευριασμένη. Προφανώς, δεν απαγγέλλονται κατηγορίες εναντίον του, παρότι οι… αθλητικές εφημερίδες της εποχής τον «κρεμάνε».

Όμως, ο «πάτος» δεν ήταν εκεί για τον Τάρπλεϊ. Φτάνει στο σημείο, στο τέλος του 20ου αιώνα, να ζει με 10 δολάρια την εβδομάδα που του δίνει χαρτζιλίκι η νέα του κοπέλα. Νωρίτερα, το 1998 καταδικάζεται σε 2 χρόνια φυλάκιση με αναστολή επειδή έδειρε την ζωντανή τότε κοπέλα του (την τράβηξε από ένα ταξί και προσπάθησε να την πνίξει). Απαγορευόταν να φύγει από το Τέξας βάσει της δικαστικής απόφασης, αλλά ο ερχομός του στην Ελλάδα και τον Έσπερο τον οδηγεί σε μικρής διάρκειας φυλάκιση μετά την επιστροφή του στις Η.Π.Α..

Το 2000 κάνει ανακοινώνει χρεοκοπία, καθώς ο θάνατος της κοπέλας του στο δυστύχημα έχει παρασκήνιο. Μια άλλη γυναίκα που σταμάτησε για να τη βοηθήσει σκοτώνεται κι αυτή από το διερχόμενο SUV και η μητέρα της κάνει μήνυση στον Τάρπλεϊ (όσο αυτός έπαιζε στην Κίνα) για εγκληματική αμέλεια επειδή άφησε την κοπέλα του να οδηγήσει το αυτοκίνητό του, ενώ ήξερε το ιστορικό της να οδηγεί μεθυσμένη.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Τάρπλεϊ δεν ήξερε καν για τη μήνυση, ο ίδιος το διαψεύδει χρόνια αργότερα, αλλά σίγουρα μαθαίνει… την καταδίκη: 9.2 εκατομμύρια δολάρια αποζημίωση! Με χρέη στις πιστωτικές του κάρτες, ο Τάρπλεϊ αναγκάζεται σε χρεοκοπία.

Τα ίχνη του χάνονται, πολλοί θεωρούν ότι πέθανε, ο ίδιος είπε αργότερα «κάποιες φορές πρέπει να εξαφανιστείς, να κάνεις ένα βήμα πίσω για να μπορέσεις να επιστρέψεις». Κι, όμως, αυτό δεν ήταν το τέλος…

Προσπάθεια επιστροφής στο NBA

Το 2003, σε ηλικία 39 ετών, ο Τάρπλεϊ πήγε να ταράξει τα νερά του NBA. Κατέθεσε έφεση για την απόφαση του ισόβιου αποκλεισμού και μάλιστα ο ατζέντης του βγήκε και είπε ότι 7 ομάδες ήθελαν να τον υπογράψουν, ανάμεσά τους οι Σίξερς και οι Πέισερς, με τις ομάδες να μην το διαψεύδουν.

Οι ειδικοί άρχισαν να… τρελαίνονται, ο Τζον Λούκας, παλιός προπονητής των Καβαλίερς και αστέρας του NBA, τον γύμναζε ατομικά και βγήκε να δηλώσει: «Αν νομίζω ότι μπορεί ακόμα να παίξει; Από πλευράς ταλέντου, εννοείται. Μπορεί ακόμα να κατεβάζει ριμπάουντ όπως παλιά, ενώ δεν έχει χάσει το σουτ του. Με τους περιορισμούς στο σάλαρι καπ, το να πάρει μια ομάδα τον Ρόι για ένα εκατομμύριο δολάρια θα είναι… κλοπή!».

Ο ίδιος ο Τάρπλεϊ έλεγε ότι ένιωθε δυνατός: «Νιώθω ότι έχω αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς. Αν μου δοθεί μια ακόμα ευκαιρία να παίξω, θα δώσω και τη ζωή μου για να τα καταφέρω. Μου λείπει απίστευτα, το είχα πάρει ως δεδομένο και δεν πρόκειται να το ξανακάνω αυτό ποτέ».

Από το NBA έλεγαν ότι εξεπλάγησαν που ο Τάρπλεϊ… ζούσε όταν το 2003 έκανε την έφεση. Του ζήτησαν απίστευτα πράγματα, όπως το να κάνει 52 συνεχόμενες εβδομάδες τεστ για ναρκωτικά κάτι που καταφέρνει, ενώ ο Γκας Τζέραρντ (πρώην παίκτη του NBA και, πια, σύμβουλος κατά των ναρκωτικών) του δίνει συστατική επιστολή ότι έχει αποκατασταθεί πλήρως, ξεπερνώντας κάθε πρόβλημα εθισμού.

Οι ειδικοί δεν τολμούν να ειρωνευτούν τον Τάρπλεϊ, αρχίζουν να λένε ότι είναι παίκτης άλλης εποχής, τότε που το NBA ήταν «χωρίς αίμα δεν έχει φάουλ» και με βάση αυτό και το ταλέντο του θα μπορούσε να σταθεί στο «φτωχό» NBA του 2004-05.

Ο Τάρπλεϊ τελειώνει επιτυχώς όλα όσα του ζήτησε το NBA και το 2005 κάνει επίσημη αίτηση επανένταξης, την οποία το NBA απορρίπτει χωρίς να αιτιολογήσει την απόφαση, βάζοντας ταφόπλακα και στο τελευταίο όνειρο του Τάρπλεϊ για επιστροφή και επανένταξη.

Στα δικαστήρια για τη δικαίωση

Το 2007 μηνύει το NBA και τους Ντάλας Μάβερικς για 6.8 εκατομμύρια δολάρια, στηριζόμενος στην «Τροπολογία για Άτομα με Αναπηρίες», όπως θεωρούνται οι πρώην αλκοολικοί και ναρκομανείς που έχουν «καθαρίσει». Ο Τάρπλεϊ υποστηρίζει ότι το NBA και οι Μάβερικς όταν του αρνήθηκαν την επανένταξη (το 2005), ουσιαστικά παραβίασαν το συγκεκριμένο νόμο καθώς αρνήθηκαν εργασία σε άτομο με αναπηρία (ο εν λόγω νόμος λέει ότι αν είναι καθαρός καμία εταιρεία δεν μπορεί να του αρνηθεί εργασία μόνο και μόνο επειδή έχει μια ασθένεια που λέγεται εθισμός).

Το θέμα πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης, αλλά κάπου στην πορεία… στράβωσε. Οι θεωρίες συνωμοσίας λένε ότι το NBA ήξερε ότι θα χάσει στα δικαστήρια και δεν ήθελε να πληγεί η «δρακόντεια» πολιτική του για τα ναρκωτικά. Μάλιστα, οι θεωρίες συνωμοσίας επισημαίνουν ότι μετά τη μήνυση του 2007 «εξαφανίστηκαν» από το YouTube όλα τα βιντεάκια με φάσεις από την καριέρα του Τάρπλεϊ στο NBA.

Έτσι, το NBA προσπαθεί να «κλείσει» την υπόθεση μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, κάτι που γίνεται, αφού οι δυο πλευρές το 2009 φτάνουν σε συμβιβασμό. Οι όροι δεν έγιναν ποτέ γνωστοί, ο Τάρπλεϊ δεν μίλησε μετά το συμβιβασμό ρίχνοντας ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά των θεωριών. Οικονομικά, οι φήμες λένε ότι πήρε ένα ποσό ανάμεσα σε 50-100.000 δολάρια.

Οι εφημερίδες τον «κρέμασαν» για ακόμα μια φορά όταν έκανε τη μήνυση, λέγοντας ότι σκεφτόταν μόνο την τσέπη του, ότι έχασε έτσι κάθε ίχνος υστεροφημίας, ενώ ο ίδιος υποστήριξε ότι γι’ αυτό την έκανε: «Δεν είναι ότι θα ξαναπαίξω. Απλώς θέλω να καθαρίσω το όνομά μου».

Κάπως έτσι τελείωσε το 2009 η περιπέτεια του Ρόι Τάρπλεϊ με το μπάσκετ. Ο επίλογος από τον ίδιο και μια δήλωσή του από το 1993, έστω και με 18 χρόνια καθυστέρηση: «Ελπίζω κάποια μέρα να κάνω κι εγώ ό,τι κάνει ο Τζον Λούκας βοηθώντας όσους έχουν πρόβλημα με τα ναρκωτικά. Θέλω να γίνω επιτυχημένος και πλούσιος ώστε, ελπίζω, να εμπνεύσω ένα παιδί που παλεύει με τους δικούς του δαίμονες».

Νίκος Κουσούλης