Επιτέλους… ξανά Ταύροι!

Οι Σικάγο Μπουλς τερμάτισαν 1οι στην Ανατολή στο φετινό NBA με ρεκόρ που θα ποικίλει από 60-22 ως 62-20 (έχουν ακόμα 2 παιχνίδια). Για τους λάτρεις του αθλήματος που το έζησαν και στην περασμένη δεκαετία από κοντά, το γεγονός αυτό είναι τεράστιο και σίγουρα φέρνει σε όλους αναμνήσεις από τα χρόνια κυριαρχίας των «Ταύρων». Τότε, ο Μάικλ Τζόρνταν, ο Σκότι Πίπεν, ο Τόνι Κούκοτς και ο Ντένις Ρόντμαν είχαν φτιάξει την καλύτερη (με βάση το ρεκόρ) ομάδα όλων των εποχών στο NBA.

Μετά ο Τζέρι Κράουζε προτίμησε να αρχίσει τα πειράματα αντί για να προτιμήσει την ομαλή μετάβαση στη νέα γενιά, ήρθε και η δολοφονική ατάκα του Τζόρνταν «Ποιος Φλόιντ; Οι Πινκ Φλόιντ;» για τον προπονητή του 1998-99 και οι Μπουλς όπως τους ξέραμε δεν υπήρχαν πια. Ή, μάλλον, το μπάσκετ όπως το ξέραμε δεν υπήρχε πια. Από το 1985 και μετά οι Μπουλς ήταν στα χείλη κάθε μπασκετόφιλου μέχρι και το 1998. Μετά έπεσαν στη λήθη του χρόνου, μέτριοι ή… πολύ χειρότεροι κάποιες χρονιές.

Χρειάστηκε να κυλήσουν 12 σεζόν από το τέλος του 1998 για να αναγεννηθούν οι Μπουλς. Δώδεκα χρόνια που κυλούσαν αργά και βασανιστικά, τόσο πολύ που οι περισσότεροι νέοι φίλοι του αθλήματος ακούν Μπουλς και ανασηκώνουν τους ώμους αδιάφορα. Έξι χρόνια έπρεπε να περάσουν για να ξαναδούν οι Μπουλς πλέι οφς (το 2004-05), ενώ έπρεπε να έρθει ο Ντέρικ Ρόουζ για να αλλάξει η ιστορία τους.

Τα τελευταία χρόνια ασχολούνταν με τον ΛεΜπρον Τζέιμς, τον Ντιρκ Νοβίτσκι και άλλους, αλλά ένα… τριαντάφυλλο ήταν που τους έδωσε ξανά ζωή. Όλα άρχισαν το 2008-09 με τον Ρόουζ να μπαίνει στη λίγκα ως η νούμερο 1 επιλογή του ντραφτ σε μια πολύ πολύ τυχερή κλήρωση για τους Μπουλς. Η προειδοποιητική βολή ήρθε από την πρώτη σεζόν, οι Μπουλς μπήκαν πλέι οφς και ο Ρόουζ αναδείχτηκε ρούκι της χρονιάς.

Όμως, και το 2008-09 και το 2009-10 κάτι έλειπε. Και τις δύο χρονιές το Σικάγο έμεινε στο 41-41, με νέο προπονητή (Βινι Ντελ Νέγκρο), νέο αστέρα και νέο πλάνο. Ίσως αυτό που χρειαζόταν να αλλάξει ήταν οι κινήσεις του καλοκαιριού του 2010. Ήρθε ο Τομ Θιμποντό, ήρθε ο Κάρλος Μπούζερ και οι Μπουλς έγιναν άλλη ομάδα. Ίσως είχε απλά ωριμάσει ο Ντέρικ Ρόουζ. Ίσως οι Ντενγκ και Νοά έμαθαν να παίζουν μαζί του καλύτερα. Το πιθανότερο να πρέπει να… τσεκάρουμε όλα τα παραπάνω ως τους λόγους της μεταμόρφωσης.

Μια ομάδα που για 12 χρόνια δεν ξεπέρασε ούτε μια φορά τις 50 νίκες, φέτος βρίσκεται πάνω από τις 60. Εντάξει, οι Μπουλς του 2010-11 δεν έχουν Τζόρνταν. Όμως, Τζόρνταν δεν έχει ούτε το NBA πια (ή το μπάσκετ γενικότερα). Στο πιο «φτωχό» τωρινό κόσμο του NBA αυτοί οι Μπουλς έχουν ό,τι χρειάζεται για να κλείσουν τη χρονιά πρώτοι.

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο Ντέρικ Ρόουζ θα είναι σίγουρος MVP της κανονικής περιόδου και, μάλλον, έτσι θα πρέπει να είναι. Για μένα θα μπορούσε να τον κοντράρει μόνο ο Ντιρκ Νοβίτσκι, καθώς οι Μάβερικς όταν ο Γερμανός τραυματίστηκε έγιναν ομάδα… λοταρίας, κάτι που δείχνει πόσο σημαντικό ρόλο παίζει. Όμως, το κατόρθωμα του Ρόουζ είναι μεγαλύτερο.

Εδώ μιλάμε για 12 χρόνια «φαγούρας», εδώ μιλάμε για την αναβίωση της αυτοκρατορίας των «Ταύρων». Και δεν είναι μικρά τα στατιστικά κατορθώματα του Ρόουζ.

Τελειώνει τη χρονιά με 25.1 πόντους, 7.8 ασίστ, 4.1 ριμπάουντ, 1.0 κλεψίματα, 0.6 τάπες, σουτάροντας 86% στις βολές, 34% στα τρίποντα και 45% εντός παιδιάς. Να τα δούμε συγκριτικά για να καταλάβετε τι κάνει ο Ρόουζ φέτος; Σε σχέση με πέρσι έχει άνοδο σε πόντους, ασίστ, ριμπάουντ, κλεψίματα, τάπες, ευστοχία σε βολές και ευστοχία σε τρίποντα!

Σουτάρει πολύ περισσότερο (17.6 σουτ πέρσι, 19.8 φέτος) έχει αλλάξει κατά πολύ το παιχνίδι του (πέρσι τα τρίποντα αποτελούσαν το 4.3% των σουτ του, φέτος το 24%, με το ποσοστό του να ανεβαίνει κατά 7% σε σχέση με πέρσι) και έχει βελτιωθεί σε όλους τους τομείς: σκόραρε 21% περισσότερο από πέρσι, είχε 30% αυξημένο μέσο όρο στις ασίστ σε σχέση με πέρσι, κατέβαζε 8% περισσότερα ριμπάουντ ανά αγώνα, έκλεβε 30% περισσότερες μπάλες σε κάθε ματς και τάπωνε 50% καλύτερα από πέρσι. Όλα αυτά παίζοντας 2% περισσότερο χρόνο σε κάθε ματς σε σχέση με πέρσι.

Από τα παραπάνω φαίνεται ξεκάθαρα ότι έκανε ένα απίστευτο άλμα στην καριέρα του, χαρακτηριστικό του πόσο σκληρά δούλεψε ατομικά το καλοκαίρι πριν και μετά το Παγκόσμιο. Την ώρα που το NBA προσπαθούσε να βρει τον επόμενο… Κόμπι στο πρόσωπο του ΛεΜπρον ή του Ουέιντ, την ώρα που το νέο «poster child», ο Μπλέικ Γκρίφιν, προβάλλεται περισσότερο κι από την… coca cola, η «απάντηση» μάλλον βρισκόταν εκεί που υπήρχε και η αρχική ερώτηση της πρόκλησης.

Στο Σικάγο του Μάικλ Τζόρνταν (το Σικάγο θα είναι πάντα του Μάικλ Τζόρνταν). Όταν ο ΛεΜπρον απέρριπτε το Σικάγο με τις φήμες να λένε ότι το έκανε επειδή εκεί δεν θα ήταν ποτέ το νούμερο 1 στην ιστορία της ομάδας, γιατί οι Μπουλς θα έμεναν «η ομάδα του Τζόρνταν», ο Ρόουζ προσπαθεί να κάνει τους φίλους της ομάδας να υποκλιθούν και σε άλλον μετά την ΑΑΜ (σ.σ. Αυτού Αέρινη Μεγαλειότητα).

Εννοείται ότι δεν συγκρίνει κανείς τον Ντέρικ Ρόουζ με τον Μάικλ Τζόρνταν. Τέτοια σύγκριση μόνο ατυχής θα μπορούσε να είναι και άδικη και για τους δύο. Όμως, οι Μπουλς μπαίνουν ως 1οι στην Ανατολική περιφέρεια στα πλέι οφς και είτε ως 1οι είτε ως 2οι σε όλο το NBA (ανάλογα με το τι θα κάνουν οι Σπερς στα δύο τελευταία τους παιχνίδια).

Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι δεν έχουν το ρόστερ για να πάνε μέχρι το τέλος. Ότι τους λείπουν παίκτες, εμπειρία, πολλά. Ότι ο Ρόουζ θέλει ακόμα χρόνια για να ψηθεί. Ότι οι Σέλτικς και οι Χιτ είναι καλύτεροι, έχουν μεγαλύτερους και περισσότερους αστέρες, είναι πιο ψημένοι στα πλέι οφς και τα νοκ άουτ παιχνίδια. Μπορεί να είναι κι έτσι. Όμως, όποιος θέλει να αποδείξει ότι είναι έτσι, θα πρέπει να το κάνει μέσα στο United Center. Ο Ταύρος στο παρκέ του γηπέδου είναι ξανά δυνατός, αγριεμένος και ξεφυσάει φωτιά από τα ρουθούνια του…

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Ο Ντέρικ Ρόουζ βρίσκεται στο εξώφυλλο του Sports Illustrated αυτόν τον μήνα. Έπρεπε να περάσουν 12 χρόνια από το 1999 για να βρεθεί και πάλι παίκτης των Μπουλς στο εξώφυλλο του περιοδικού. Τότε ήταν ο Τζόρνταν, σε τεύχος του Ιανουαρίου του 1999.