Παράξενες συμπτώσεις…

Δημοσιεύτηκε στις 9 Νοεμβρίου 2007

Τι κοινό έχουν ο Γιάννης Σακελλαρίου με τον Βούλε Αβντάλοβιτς; Μέχρι προχθές τίποτα. Πλέον τους συνδέει μια τραγική αλήθεια για τη συνέχεια της καριέρας τους: η επιστροφή στην αγωνιστική δράση μετά από ρήξη χιαστών.

 

Ο αρχηγός του Πανελληνίου είδε το πόδι του να ακινητοποιείται σε μια ανύποπτη φάση του αγώνα των «Ολυμπιονικών» με την Οστάνδη (την περιέγραψε προχθές ο Rasheed). Το «κρακ» που ακούστηκε από το γόνατό του και ο πόνος της στιγμής τρομοκράτησαν τόσο τον ίδιο τον αθλητή, όσο και τους συμπαίκτες του. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο Γιώργος Καράμπουλας υπέστη σοκ βλέποντας την πάσα του προς τον Σακελλαρίου να καταλήγει στην ακινητοποίηση του συμπαίκτη του.

Μια ανάλογα τραγική στιγμή κλήθηκε να αντιμετωπίσει και ο Αβντάλοβιτς, βασικός γκαρντ της Βαλένθια του Κατσικάρη. Κατά τη διάρκεια του αγώνα Βαλένθια – Σκαϊλάινερς με τη διαφορά να αγγίζει τους 20 πόντους και τον Έλληνα προπονητή να ετοιμάζεται να ξεκουράσει τους βασικούς του, ο Σέρβος πλέι-μέικερ είχε την… κακιά στιγμή. Σχεδόν έξι μήνες φυσικοθεραπεία θα υποστεί για να προσπαθήσει να επανέλθει ακμαίος (;) στην ενεργό δράση.

Συνηθίζουμε να αντιμετωπίζουμε με κατάπληξη το άκουσμα τέτοιων τραυματισμών, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογική φόρτιση που υφίσταται ένας τραυματισμένος αθλητής δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα σοκ που θα υποστεί κάποιος συμπαίκτης του ή θεατής. Η ενασχόληση με τον αθλητισμό ως επάγγελμα συνήθως απαξιώνεται με μια φράση του τύπου: «αυτός πληρώνεται για να κάνει το χόμπι του». Σύμφωνοι, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το εξής: ο αθλητισμός είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο ο εργαζόμενος μπορεί να δει την καριέρα του να λαμβάνει τέλος μέσα σε μια στιγμή.

Οι σκέψεις που περνούν από το μυαλό του Σακελλαρίου, του Αβντάλοβιτς και κάθε αθλητή σε ανάλογη θέση, την πρώτη στιγμή του πόνου είναι μία και κοινή για όλους: μήπως αυτό ήταν το τελευταίο δευτερόλεπτο της καριέρας του. Η περίοδος της αποκατάστασης που φαίνεται να διαρκεί αιώνες και το διαρκές άγχος για το αν οι αθλητές θα ανακτήσουν τις αρχικές δυνατότητές τους, είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρα.

Φυσικά, κάθε ασθενής, κάθε επαγγέλματος περνά μια προσωπική κόλαση για να προσπαθήσει να συνέλθει από κάποια σοβαρή πάθηση. Η διαφορά στο μπάσκετ και, γενικά στον αθλητισμό, είναι ότι οι αθλητές, ανεξάρτητα από το πόσο πλούσια ή γεμάτη καριέρα έχουν πίσω τους, πρέπει να περάσουν μια νέα περίοδο επανεκπαίδευσης. Να ξαναπροπονηθούν για να ξαναμπορέσουν να κάνουν αυτό που έτσι κι αλλιώς έχουν προπονηθεί για να κάνουν.

Ελπίζουμε κανείς αθλητής, γνωστός ή άγνωστος, δημοφιλής ή μη, να μη χρειαστεί να περάσει τέτοιους τραυματισμούς. Αλλά, οι πολλές περιπτώσεις που προκύπτουν τον τελευταίο καιρό (είναι σίγουρο ότι οποιονδήποτε που παρακολουθεί λίγο μπάσκετ να ρωτήσετε θα μπορεί να θυμηθεί εύκολα 8-10 τραυματισμούς μέσα στα τελευταία 2 χρόνια) μας βάζουν σε δεύτερες σκέψεις. Είτε η προπόνηση έχει αλλάξει, είτε οι ανάγκες του αθλήματος διαφέρουν πλέον, είτε οτιδήποτε άλλο συμβαίνει, η αλήθεια είναι ότι στη σημερινή εποχή (των τέλειων προγραμμάτων προπόνησης και των άριστων μηχανημάτων εκγύμνασης) είναι παράξενο να έχουμε τόσους σοβαρούς τραυματισμούς παικτών στο υψηλότερο επίπεδο.

Σχεδόν δώδεκα μήνες το χρόνο εξαντλητικό προπονητικό πρόγραμμα φανερώνει ότι στο βωμό του ανταγωνισμού θυσιάζεται, ελαφρά τη καρδία, ο σεβασμός προς τον αθλητή ως άνθρωπο…