Λέω ποιος φεύγει, λες ποιος έρχεται…

Δημοσιεύτηκε στις 11 Νοεμβρίου 2007

Το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ είχε την εξέλιξη που περιμέναμε με βάση την εικόνα των δύο ομάδων. Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι ότι ο Άρης επιβεβαίωσε ότι, εκείνο που γράφαμε ότι έκανε με Τσιμπόνα και Μάλαγα, μπορεί να το κάνει με κάθε ομάδα στην Ευρώπη.

Οι «κίτρινοι» έμειναν πίσω στο σκορ με 43-30, αλλά δεν παράτησαν τον αγώνα, σφίγγοντας την άμυνά τους και παίζοντας οργανωμένο μπάσκετ, χωρίς να χάσουν την ψυχραιμία τους, επέστρεψαν και ισοφάρισαν. Αυτό είναι το σημείο που ξεχωρίζει τον Άρη φέτος. Ότι παίζει οργανωμένα και ψύχραιμα όταν μένει πίσω.

Κατά τα άλλα, το ντέρμπι το πήρε ο Παναθηναϊκός γιατί εκμεταλλεύτηκε τα όπλα του όταν έπρεπε. Η νίκη ήρθε από το πολύ καλό σουτ του Βασίλη Σπανούλη και τις σωστότερες επιλογές του Παναθηναϊκού στο φινάλε. Πάντως, ας μην γελιόμαστε: στο ένα σουτ κρίθηκε ο αγώνας. Αν ο Τσαλδάρης είχε ευστοχήσει στο (ελεύθερο, αλλά τραβηγμένο) τρίποντο από τα 9 μέτρα με το σκορ 76-73, τότε ίσως η εξέλιξη ήταν διαφορετική. Όμως, με το «ίσως» και το «αν» αθλητισμός δεν γίνεται. Απλώς επεσήμανα ότι το ματς κρίθηκε στο ένα σουτ για να δείξω το επίπεδο του φετινού Άρη. Μπορεί να μην χτυπήσει το πρωτάθλημα, αλλά οι «κίτρινοι» κάθε χρόνο δείχνουν ότι κάνουν ένα βήμα πιο μπροστά. Αργά, αλλά σωστά και σταθερά. Και αξίζουν συγχαρητήρια στη διοίκηση του «αυτοκράτορα» γι’ αυτό.

Και κάτι, το οποίο δεν αποτελεί μομφή για τη διαιτησία (οι «πράσινοι» πήραν σφυρίγματα, αλλά αυτά σε καμία περίπτωση δεν έκριναν τον αγώνα), αλλά επειδή είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που συμβαίνει, ας μιλήσουμε για έναν κανονισμό. Το κάρφωμα του Ντικούδη (στο 73-63 νομίζω) κανονικά δεν μετράει (μέτρησε στο ματς). Ο Έλληνας ψηλός καρφώνει και κρεμιέται ταυτόχρονα από το στεφάνι, ενώ η μπάλα δεν έχει μπει στο καλάθι και χτυπάει (μπρος-πίσω) στο σίδερο του στεφανιού. Ο κανονισμός αναφέρει ότι όταν ο παίκτης κρεμαστεί από το στεφάνι και η μπάλα δεν έχει καταλήξει στο καλάθι, επηρεάζει την πορεία της και το καλάθι δεν μετράει. Λεπτομέρειες, απλώς είναι… ωραίο να βλέπεις «περίεργες» φάσεις και σπάνιους κανονισμούς να βρίσκουν εφαρμογή.

Στα υπόλοιπα ματς, τα αποτελέσματα ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενα. Η Ολυμπιάδα είναι ακόμη «άρρωστη» με τον Χριστόπουλο να κάνει, κατά τη γνώμη μου, πολύ κακή διαχείριση του δυναμικού που έχει. Το Αιγάλεω έδειξε ότι μπορεί να δυσκολέψει σχεδόν όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος, καθώς έφτασε τον Πανελλήνιο στα όριά του. Απ’ την άλλη, υπήρχε ο Γκράντι που με 35 πόντους άρχισε να με… δικαιώνει στα όσα έλεγα ότι θα είναι ο 1^ος σκόρερ του φετινού πρωταθλήματος. Ο Καλαφατάκης χτύπησε «φλέβα χρυσού» στην επιλογή του και τώρα αρχίζει να… εισπράττει.

Νομίζω το πιο σημαντικό θέμα της ημέρας ήταν τα όσα έγιναν στο Πανιώνιος-ΑΕΚ. Και δεν εννοώ ούτε το ντεμπούτο των δύο προπονητών (Μάρκοβιτς-Αγγέλου), ούτε τη νίκη του Πανιωνίου, ούτε την εξωπραγματική εμφάνιση με τους 32 «αλάνθαστους» πόντους (4/4 δίποντα, 8/8 τρίποντα!) του Μπράντ Νιούλι. Εννοώ κάποια πράγματα που δείχνουν ότι οι δύο νέοι προπονητές ίσως έκαναν εκπτώσεις, πριν καλά-καλά υπογράψουν. Ο Νέναντ Μάρκοβιτς δεν χρησιμοποίησε καθόλου τον Τζέρι ΜακΝαμάρα, για τον οποίο είχε αποφανθεί ο… Μηνάς Γκέκος ότι δεν κάνει στην ομάδα. Όμως, ο νέος προπονητής προφανώς δεν είχε άποψη. Οπότε, ή πήρε γραμμή να μην τον χρησιμοποιήσει και να τον διώξει (με αντάλλαγμα μια δική του επιλογή στον άσο), ή… εμπιστεύτηκε την κρίση των βοηθών του Γκέκου χωρίς να δει τον παίκτη. Το ίδιο έγινε και με τον Κρις Πίρσον και τον Βαγγέλη Αγγέλου στην ΑΕΚ. Ο Πίρσον ενημερώθηκε ότι θα λύσει το συμβόλαιό του… μερικές ώρες μετά την ανακοίνωση του Αγγέλου. Βέβαια, ο Αγγέλου, δείχνοντας ότι δεν είναι χαζός, έβαλε στο ροτέισον τον Κώστα Χαρίση, ο οποίος δεν έπαιζε ούτε στην… προπόνηση με τον Κορωνιό. Ο Χαρίσης αγωνίστηκε 19 λεπτά και είχε 5 πόντους, 7 ριμπάουντ, 1 κλέψιμο και 3 τάπες. Όχι άσχημα για πρώτο ματς της χρονιάς. Και πολύ έξυπνη κίνηση από τον Αγγέλου.

Ας μην κρυβόμαστε, ο κάθε νέος προπονητής, μόλις αναλάβει μια ομάδα, το πρώτο που θέλει είναι να αναδείξει έναν παίκτη που ο προκάτοχός του είχε στη «ναφθαλίνη». Γι’ αυτό και κάνει εντύπωση το «άδειασμα» των ΜακΝαμάρα και Πίρσον. Όμως, έχει και την εξήγησή του. Κάθε νέος προπονητής θέλει να φέρει δικό του παίκτη. Οπότε, η λογική λέει ότι στην προκειμένη περίπτωση παίχτηκε το εξής αλισβερίσι προέδρου-προπονητή: «Διώχνω όποιον θέλω και φέρνεις όποιον θέλεις». Με όσους κινδύνους κρύβει αυτή η ανάμειξη των δύο προέδρων στο ρόστερ. Προς το παρόν είναι κερδισμένοι όλοι. Όμως, ποιος βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα ξαναγίνει κάτι ανάλογο στην συνέχεια της χρονιάς;