Τα διαμάντια είναι παντοτινά!

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης επιβεβαίωσε την Κυριακή αυτό που μας είναι γνωστό από το περσινό καλοκαίρι, αλλά… ορισμένοι δεν ήθελαν να παραδεχτούν, ότι, πια, έχει κλείσει γι’ αυτόν το κεφάλαιο «εθνική ομάδα». Από τη στιγμή, μετά το τελευταίο ματς στο Μουντομπάσκετ, που ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την εθνική είχε συντηρηθεί φημολογία ότι δεν θα αποχωρούσε, ότι θα τον μετέπειθαν, ότι θα έπαιζε κι άλλες χρονιές. Όλα αυτά, βεβαίως, όχι από τον παίκτη, που δεν «έπαιξε» με τον κόσμο ούτε λεπτό, αλλά από μερίδα του τύπου και από ανθρώπους της ομοσπονδίας.

 
Μάλιστα, ο ισχυρός άντρας του ελληνικού μπάσκετ, που πριν δύο καλοκαίρια κατηγορούσε τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά ότι υπηρετούσαν συμφέροντα που ήθελαν να καταστρέψουν την εθνική, δεν έχανε ευκαιρία φέτος να λέει ότι θα προσπαθήσει να μεταπείσει τον Διαμαντίδη, ώστε να παίξει και πάλι με το εθνόσημο στο στήθος.

Εν ολίγοις, αντί να γίνει σεβαστή η απόφαση του Διαμαντίδη, είχαμε τη γνωστή ελληνική γκρίνια να την περιβάλλει και να προσπαθεί να τη «μαυρίσει». Όμως, ο μεγάλος παίκτης δεν ξέρει μόνο πότε να σκοράρει, να πασάρει και να παίζει άμυνα, ο μεγάλος παίκτης (πρέπει να) ξέρει και πότε ακριβώς πρέπει να σταματήσει. Και ο Διαμαντίδης φάνηκε ότι το ήξερε, δεν θέλησε να διασύρει το όνομά του στην εθνική, δεν θέλησε να κουραστεί και να κουράσει, αποφάσισε να φύγει όσο ακόμα ήταν αναντικατάστατος, αφήνοντας πίσω μια τεράστια καριέρα, που μόνο σεβασμό αξίζει.

«Η απόφαση είναι οριστική για μένα. Είμαι 31 ετών, θεωρώ πως δεν έχω κάτι άλλο να δώσω στην Εθνική κι έτσι το κεφαλαίο κλείνει για μένα. Εξετάζω όλες τις παραμέτρους όταν είναι να πάρω μια τέτοια απόφαση και στην προκειμένη περίπτωση το έχω σκεφτεί καλά. Ήρθε ένας νέος Έλληνας προπονητής, υπάρχουν πολλά νέα παιδιά στο μπάσκετ και νομίζω πως η εθνική έχει τα φόντα για να πάει καλά. Θεωρώ πως έχω δύο-τρία χρόνια καλού μπάσκετ και νομίζω πως είναι καλύτερο να συγκεντρωθώ σε ένα πράγμα και όχι και στα δύο. Αυτή την στιγμή δεν έχω το χρόνο για να το σκεφτώ. Αλλά είναι πιθανό το καλοκαίρι, όταν θα είμαι χαλαρός και θα βλέπω τους συμπαίκτες μου να προετοιμάζονται για την εθνική, να πω ‘μήπως θα ήταν καλά να ήμουν κι εγώ εκεί;’. Ωστόσο η απόφαση μου είναι οριστική, άλλωστε το έχω σκεφτεί πολύ καλά», είπε συγκεκριμένα ο Διαμαντίδης.

Ένα «αντίο» όπως θα έπρεπε, όσο ακόμα ο 3D είναι αναντικατάστατος στην εθνική, όσο ακόμα είναι ανάμεσα στους ηγέτες της. Το 2009 ο Διαμαντίδης δεν μπόρεσε να είναι κοντά στην ομάδα, το 2010 ήταν η πρώτη φορά που φαινόταν κουρασμένος και κορεσμένος κατά τη διάρκεια των αγώνων της Ελλάδας. Αποδεικνύοντας ότι και ο ίδιος είχε συναίσθηση του συγκεκριμένου πράγματος, είπε «αντίο», πάει παρακάτω, προφυλάσσει τον εαυτό του για να μπορέσει να τελειώσει την επαγγελματική του καριέρα όπως και όποτε θα ήθελε και αφήνει τη θέση του στην επόμενη γενιά του ελληνικού μπάσκετ.

Μαζί με τη θέση του αφήνει και ένα τεράστιο κενό, το οποίο οι… επόμενοι θα κληθούν να καλύψουν. Μια μεγάλη πρόκληση, αλλά αυτή είναι η φυσική ροή του αθλητισμού. Και, μεταξύ μας, καλύτερα να υπάρχουν μεγάλα κενά για να καλυφθούν στην εθνική, παρά να μην έχουμε καθόλου μεγάλους παίκτες. Η εθνική βρίσκεται ξανά σε σταυροδρόμι, το έδειξε το 2010, η ανανέωση είναι επιβεβλημένη και ο Διαμαντίδης δείχνει τον δρόμο. Ακόμη και σε αυτό επέλεξε να είναι «ηγέτης», φεύγοντας με τους όρους του και δείχνοντας πώς πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα.

Η παλιά στρατιά των Τσαρτσαρή, Διαμαντίδη, Παπαλουκά θα πρέπει να δώσει τη θέση της στους νεότερους. Παίκτες υπάρχουν, συνδετικοί κρίκοι όπως ο Ζήσης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Σχορτσανίτης, ίσως ο Φώτσης, υπάρχουν, ήρθε η ώρα παίκτες όπως οι αδερφοί Καλάθη, ο Βουγιούκας, ο Παπανικολάου, ο Μαυροκεφαλίδης, ο Βασιλειάδης, ο Μαυροειδής, ο Κουφός, ο Σλούκας, και πολλοί άλλοι που κοσμούσαν τις «μικρές» εθνικές ομάδες να πάρουν τη δική τους ευκαιρία καθιέρωσης και περισσότερων ευθυνών με το εθνόσημο.

Διαμάντι 8… καρατίων!

Για 8 χρόνια η εθνική ομάδα είχε την τύχη και τη χαρά να βλέπει στους κόλπους της τον Δημήτρη Διαμαντίδη με το εθνόσημο (ουσιαστικά για 9, αλλά το 2002 δεν είχαμε επίσημες υποχρεώσεις). Τρία Ευρωμπάσκετ (2003, 2005, 2007), δύο Μουντομπάσκετ (2006, 2010) και δύο Ολυμπιακά Τουρνουά (2004, 2008), ένα χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ, ένα ασημένιο σε Μουντομπάσκετ είναι ο απολογισμός του Διαμαντίδη στις 7 διοργανώσεις που πήρε μέρος με την εθνική ομάδα.

Συνολικά 48 ματς στις παραπάνω 7 αναφερθείσες διοργανώσεις, με την αρχή να γίνεται το 2003, όταν στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας είχε σε 6 αγώνες στα 23 του 2.5 πόντους, 2.3 ασίστ και 2.2 ριμπάουντ με 16.0 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, σε 5 ματς είχε 5.0 πόντους, 4.0 ριμπάουντ, 2.8 ασίστ σε 19.8 λεπτά συμμετοχής.

Το 2005, στο Ευρωμπάσκετ του Βελιγραδίου είχε σε 7 αγώνες 5.4 πόντους, 5.1 ριμπάουντ, 5.0 ασίστ και 2.3 κλεψίματα σε 31.4 λεπτά ανά αγώνα. Μέσα σε αυτά και το απόλυτο highlight της εθνικής ομάδας τον 21ο αιώνα, το τρομερό τρίποντο στη νίκη μας επί των Γάλλων στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ.

Το 2006 στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας είχε σε 9 ματς 8.4 πόντους, 3.9 ριμπάουντ και 2.9 ασίστ σε 29.8 λεπτά συμμετοχής.

Το 2007 είχε στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας σε 9 αγώνες 8.9 πόντους, 5.0 ριμπάουντ και 2.1 ασίστ σε 32.8 λεπτά συμμετοχής ανά αγώνα.

Το 2008 είχε στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου σε 6 αγώνες 7.3 πόντους, 3.5 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ σε 28.3 λεπτά ανά αγώνα.

Τέλος, το 2010, στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας είχε σε 6 αγώνες 10.0 πόντους, 3.5 ριμπάουντ και 3.8 ασίστ σε 29.2 λεπτά ανά αγώνα.

Το κεφάλαιο «εθνική ομάδα» για τον Δημήτρη Διαμαντίδη έκλεισε. Όπως και όταν ήθελε ο παίκτης. Αυτό μόνο. Ούτε παρακάλια, ούτε τίποτα. Σεβασμός στην απόφαση εκείνου που… είναι η ζωή του σε τελική ανάλυση. Το κεφάλαιο «Δημήτρης Διαμαντίδης» για την εθνική ομάδα έκλεισε. Αυτό μόνο. Ούτε στενοχώρια, ούτε τίποτα. Ένα «ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις» και μια ματιά στο μέλλον.

Κεφάλαια πλούσια, γεμάτα αναμνήσεις και επιτυχίες. Όπως αρμόζει άλλωστε σε έναν από τους σημαντικότερους Έλληνες παίκτες του 21ου αιώνα και γενικότερα.

Νίκος Κουσούλης