Μια χαρά και δυο τρομάρες

Δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2007

Το ματς του Αιγάλεω με τον Ολυμπιακό είχε κάποια ενδιαφέροντα σημεία, που δεν έχουν και τόσο να κάνουν με την εξέλιξη του αγώνα. Ο κάθε μπασκετικός φίλαθλος αντιλαμβανόταν ότι ο Ολυμπιακός ήθελε να παίξει 40 λεπτά χαλαρά επίθεση και να κερδίσει το ματς απλώς γιατί μπορούσε να βάλει έναν πόντο παραπάνω από την ομάδα των δυτικών προαστίων. Το πλούσιο ρόστερ των «ερυθρολεύκων» τους δίνει το δικαίωμα να επιλέγουν πώς θα παίξουν ανάλογα με τον αντίπαλο και δε νομίζω ότι ο κόσμος τους θα έπρεπε να προβληματιστεί ιδιαίτερα από την τραγική επίδοση στην άμυνα. Άλλωστε το ματς ήταν εντυπωσιακό.

Τα ενδιαφέροντα σημεία έχουν να κάνουν κυρίως με την ατμόσφαιρα στο γηπεδάκι του Αιγάλεω. Κατ’ αρχήν ξεκαθαρίζω ότι θεωρώ πως είναι ένα γήπεδο ακατάλληλο για μπάσκετ σε αυτό το επίπεδο. Πάντως, ο κόσμος στηρίζει πολύ την ομάδα του, χωρίς να τον πολυνοιάζουν οι πιθανότητες νίκης σε ένα ματς με τον Ολυμπιακό. Έτσι, έχει δώσει φτερά στους παίκτες που ακούνε σχεδόν συνέχεια τα ονόματά τους να γίνονται συνθήματα στα χείλη της εξέδρας. Η ιαχή «να ‘τοι, να ‘τοι οι πρωταθλητές» μπορεί να προκαλεί ένα καλοπροαίρετο μειδίαμα στους ουδέτερους, αλλά είναι ενδεικτικό του καταπληκτικού κλίματος που επικρατεί στην ομάδα και της πίστης στο πρόσωπο του Σκουρτόπουλου.

Όσο για την παρουσία του Τζάαμπερ, μπορεί να μην είναι «έγχρωμος Γκάλης» (δεν πείθεις φίλε σχολιαστή) ή να μην εκφράζει ακόμη όλους τους χαρακτηρισμούς που του απέδιδαν οι σπορτκάστερ, αλλά είναι ένας nice–to–watch παίκτης, με καλή επαφή με το καλάθι και εκρηκτικό πρώτο βήμα. Όσο για τον Ματσιγιάουσκας, αποδεικνύει σε κάθε ευκαιρία ότι είναι ο πιο φορμαρισμένος παίκτης στην Ευρώπη και τα σχόλια περιττεύουν. Το άσχημο για την ομάδα του λιμανιού είναι ότι ο Γκριρ δεν κατάφερε να αγωνιστεί και μεσοβδόμαδα υπάρχει το πιο δύσκολο παιχνίδι από τότε που τραυματίστηκε. Και ας πιστεύουν ορισμένοι ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος χωρίς τον Αμερικανό (!!!), ο Γκέρσον ξέρει ότι τον θέλει στο παρκέ.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός έβαλε και αυτός πολλούς πόντους αλλά δυσκολεύτηκε λιγότερο με τον Κολοσσό. Το σημαντικό και σε αυτό το παιχνίδι, δεν είναι η εξέλιξη ή η νίκη αλλά το γεγονός ότι ο χρόνος μοιράστηκε σε όλους τους παίκτες και για πρώτη φορά φέτος ο Στράτος Περπέρογλου είδε αξιοπρεπή χρόνο συμμετοχής και προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί: 12 πόντοι με 2 ασίστ και 5 κλεψίματα σε 18 λεπτά. Να δούμε αν θα καταφέρει να αυξήσει το χρόνο του και στη συνέχεια, στα πιο σημαντικά.

Και αφού φύγουμε από τη… χαρά της αγωνιστικής (την ατμόσφαιρα στο κλειστό του Αιγάλεω), ας περάσουμε και στην… τρομάρα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω ούτε ένα ματς ακόμη που θα είναι στο σχολιασμό ο «άνθρωπος που έκοψε το μπάσκετ στον Γκάλη». Κοντεύουμε να γίνουμε γραφικοί, αλλά βαρεθήκαμε τον… «Ματσουκιάσκας» ή τις κρίσεις παικτών από την πρώτη επαφή με την μπάλα. Γιατί πρέπει να τον ακούμε; 

Όσο για τη… δεύτερη τρομάρα; Τον δεύτερο απαράδεκτο τύπο της ημέρας; Θα τα διαβάσετε λίγο παρακάτω από τον Rasheed. Από εμένα μια λέξη: ντροπή…

Τα όσα θα πω παρακάτω δεν σχετίζονται επ’ ουδενί με την αξία του Λάζαρου Παπαδόπουλου ως παίκτη. Ο Λάζος έχει αποδείξει την αξία του, τη δουλειά που έχει κάνει και, από εκεί και πέρα, σε άλλους αρέσει ως παίκτης και σε άλλους δεν αρέσει. Αυτά είναι προτιμήσεις και είναι λογικό να διαφέρουν από άτομο σε άτομο.

Όμως, ως δημοσιογράφος (πρώτον) και ως άνθρωπος που αγαπά το μπάσκετ (δεύτερον), δεν μπορώ παρά να σχολιάσω την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του Ν. Παπαδογιάννη, ο οποίος στο Κυριακάτικο φύλλο της Ελευθεροτυπίας φέρεται (ξανά) εναντίον του Παπαδόπουλου, σχολιάζοντας την ίδρυση του fan club του. Δεν με ενδιαφέρει να προστατεύσω το fan club, αυτό το έκαναν μόνοι τους οι υπεύθυνοί του, εκδίδοντας ανακοίνωση, ούτε και τον Λάζο ως παίκτη (είπα παραπάνω γιατί). Αλλά υπάρχουν κάποιοι λόγοι που οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα έχουν κακό όνομα. Που, σε όποια χώρα του κόσμου κι αν πας και πεις ότι είσαι δημοσιογράφος, όλοι σου φέρονται με σεβασμό, ενώ εδώ οι περισσότεροι σκέφτονται να σε φτύσουν… τώρα ή αργότερα.

Και ένας από τους βασικότερους λόγους είναι ο κ. Παπαδογιάννης και οι όμοιοί του. Εννοώ κακοί επαγγελματίες, άνθρωποι με μέτριες δυνατότητες και πάρα πολλές ατέλειες στη δουλειά τους, οι οποίοι εξαιτίας της οικογενειοκρατίας και… κλαμποποίησης της ελληνικής δημοσιογραφίας, παίρνουν πολύ μεγαλύτερη προβολή από εκείνη που τους αναλογεί και τους αξίζει.

Το σχόλιο-είδηση του Παπαδογιάννη στην Ελευθεροτυπία είναι ειρωνικό προς τον Παπαδόπουλο και το fan club, ανακριβές και ψευδό σε ένα ποσοστό του. Ως γνωστόν και από τις άθλιες μεταδόσεις του εν λόγω επαγγελματία (που βρίθουν ανακριβειών και αναλύσεων του τύπου… «μάλλον τόσο», «περίπου ρεκόρ», «πιθανώς τότε»), δεν σέβεται τους αναγνώστες του, αλλά προφανώς δεν σέβεται ούτε τον χώρο που υπηρετεί, αλλά ούτε και τους παίκτες, που είναι ο λόγος για τον οποίο πληρώνεται. Μαζί με το αφεντικό του, έχουν επιδοθεί σε σταυροφορία ειρωνείας κατά του Παπαδόπουλου, εκτιθέμενοι πλήρως ακόμη και σε όσους αντιπαθούν τον Λάζο. Το μόνο που ελπίζω είναι η επόμενη γενιά επαγγελματιών του χώρου της δημοσιογραφίας που θα διαδεχθεί αναγκαστικά τους καρεκλοκένταυρους της δεκαετίας του ’90, να θέλει πραγματικά να επαναφέρει το λειτούργημα που υπηρετεί στη θέση που του αξίζει και να αποκαταστήσει στα μάτια του κόσμου τους ανθρώπους του χώρου.

Υ.Γ.: Για τον γελοίο που έφτυσε και χτύπησε τον Στίνσον του Κολοσσού, θα τα πούμε πιθανότατα αύριο.