Επιτέλους λύση

Δημοσιεύτηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2007

Το θέμα που προέκυψε με τον ανεγκέφαλο που πήδηξε από την εξέδρα και μπήκε στο γήπεδο για να φτύσει και να χτυπήσει τον Στίνσον του Κολοσσού, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στα ελληνικά γήπεδα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει και δεν θα είναι ούτε η τελευταία.

Ο τύπος συνελήφθη και ακολουθεί το δρόμο της… δικαιοσύνης. Κάτι που σημαίνει ότι σε 1 μήνα θα είναι πάλι στο γήπεδο. Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κάποιος στη θέση ότι δεν διανοείται οι οπαδοί να μπαίνουν στο γήπεδο κατά τη διάρκεια ενός ματς. Ακόμη κι αν ο Στίνσον ήταν μανιακός δολοφόνος και ο οπαδός ανήκε στις ειδικές δυνάμεις, εφόσον είχε πληρώσει εισιτήριο έπρεπε να κάτσει στην εξέδρα και να δει τον Στίνσον να σκοτώνει όλους τους αντιπάλους έναν προς έναν.

Αν θέλουμε να αλλάξει αυτό το φαινόμενο πρέπει να χτυπήσουμε στη ρίζα του. Τις λύσεις τις ξέρουμε όλοι. Να απαγορευτεί στον κάθε γελοίο (και επικίνδυνο) δια παντός η είσοδος σε κάθε γήπεδο, να υπάρξει γενική ονομαστικοποίηση εισιτηρίων, κάμερες στραμμένες προς τις εξέδρες, αλλά και να αναγκαστούν οι ομάδες να συμμορφωθούν.

Αυτό πηγαίνει στον Παναθηναϊκό (στην προκειμένη περίπτωση, καθώς όλοι τα ίδια κάνουν), που ήδη υποστηρίζει πως ο ηλίθιος δεν ήταν δικός του οπαδός γιατί (λέει) δεν φόραγε κασκόλ της ομάδας του Παναθηναϊκού. Άρα, λέω εγώ, θα πρέπει να τιμωρηθεί είτε ο Κολοσσός, μιας και αυτός ήταν ο αντίπαλος, είτε ο… Ολυμπιακός, που προφανώς έκανε προβοκάτσια. Γελοίες και τραγελαφικές καταστάσεις.

Τέλος πάντων, το θέμα για μένα δεν είναι να τιμωρηθεί ο Παναθηναϊκός και να πληρώσει 3.000 ευρώ πρόστιμο, αλλά να αναγκαστεί ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ο Άρης, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ να προστατεύσουν το μπάσκετ από τους ηλίθιους. Δεν είναι δύσκολο, έχει γίνει παντού. Μόνο εμείς αδιαφορούμε. Και φτάνουμε στο σημείο στο ποδόσφαιρο να γελάει ο κόσμος με την προσέλευση, καθώς σε ένα πάρτι στο σπίτι σας θα μαζεύατε περισσότερο κόσμο, ενώ στο μπάσκετ, κάθε φορά που έχουμε επεισόδια, κέρματα, κτλ, ο κόσμος χάνεται για 2-3 εβδομάδες, οι ομάδες παίζουν κεκλεισμένων των θυρών για 2-3 αγώνες και η παρακμή μάς γελάει ειρωνικά.

Κλείνοντας το θέμα δεν μπορώ παρά να σχολιάσω την ερώτηση του συναδέλφου που πήρε τηλέφωνο τον Στίνσον τη Δευτέρα για να τον ρωτήσει για το συμβάν. Ρώτησε, λοιπόν, ο δημοσιογράφος τον Στίνσον αν ξέρει ότι μετά το σκληρό φάουλ που του έγινε… πήγε να χτυπήσει τον ζωντανό θρύλο του ελληνικού μπάσκετ. Όχι, δεν το ήξερε αν απορείτε. Ούτε εγώ το ήξερα. Προφανώς, γιατί δεν θεωρώ τον Αλβέρτη (άσχετο, αλλά τι του είχε κάνει ο Στίνσον και του έκανε τέτοιο φάουλ;) ζωντανό θρύλο του ελληνικού μπάσκετ. Είναι (ήταν περισσότερο) ένας αξιόλογος παίκτης, που στάθηκε τυχερός γιατί έπαιξε δίπλα σε μερικούς αρκετά πιο αξιόλογους παίκτες και πήρε πολλούς τίτλους. Σε άλλους (παλιότερα) είχε συμβολή, σε άλλους δεν είχε ουσιαστική. Και είναι η σημαία του Παναθηναϊκού τα τελευταία 15 χρόνια. Από αυτό μέχρι τη… θρυλοποίηση απέχουμε.

Όσοι διαβάσατε τη συνέντευξη του Άρβιντας Ματσιγιάουσκας στην επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκας, μάλλον θα νιώσατε μια κρυφή, αλλά άγρια χαρά. Εκτός από την εμμονή του δημοσιογράφου να του κάνει 6 φορές με άλλη διατύπωση την ίδια ερώτηση (για τη μακρόχρονη απουσία), ο Μάτσε μίλησε και για το «αιώνιο» ντέρμπι. Και πολύ απλά είπε ότι είναι μοναδικό παιχνίδι σε όλο τον κόσμο: «δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο ευρωπαϊκό ματς, πόσο μάλλον με κάποιον αγώνα NBA». Ας το χαρούμε λίγο που έχουμε το προνόμιο να ζούμε από κοντά εμείς τον απόλυτο αγώνα. Δεν χρειάζεται να φοβόμαστε για θύματα κάθε φορά.