Τα ίδια φαντάσματα, τα ίδια λόγια…

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε βάλει καλύτερο λινκ στο προηγούμενο άρθρο μας σχετικά με την άρνηση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη να αγωνιστεί φέτος με την εθνική ομάδα. Τα λόγια του Γιώργου Βασιλακόπουλου το 2009 μπήκαν σε κασέτα, εκείνη έκανε… rewind και άρχισε να παίζει ξανά από την αρχή.

Ο Βασιλακόπουλος σε Παραλήρημα II: Reloaded άρχισε πάλι να βάλλει κατά πάντων, να αφήνει αιχμές για όλους, να φυτρώνει εκεί που δεν τον έσπειραν, να νιώθει κριτής των πάντων και στο τέλος να κλείνει με τα γνωστά φαντάσματα και τα γνωστά συμφέροντα που έχουν βάλει σκοπό της ύπαρξής τους να αποδυναμώσουν και να καταστρέψουν την εθνική μας ομάδα.

Βέβαια, δεν σταμάτησε εκεί, αλλά έκανε και προφητεία, προβλέποντας εν ολίγοις την αποτυχία της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ και χρεώνοντάς τη στους απόντες από τώρα. Παλιές καλές εποχές δηλαδή, από ανθρώπους που νομίζουν ότι το μπάσκετ είναι τσιφλίκι τους και μπορούν να λένε και να κάνουν ό,τι θέλουν.

Στο θέμα του Μαυροκεφαλίδη η ΕΟΚ μπορεί να τον τιμωρήσει με 30 μέρες αποκλεισμό από την ομάδα του, αλλά μπορεί ακόμη και πιο βαριά τιμωρία να του επιβάλει, τιμωρία την οποία θα δεχτεί λογικά η FIBA. Για μένα το θέμα είναι απλό. Οι παίκτες είναι επαγγελματίες και στην εθνική παίζουν επειδή το θέλουν. Μπορεί το μπάσκετ να είναι το χόμπι τους, μπορεί να είναι θέαμα, μπορεί να υπάρχει λόγω του κόσμου, αλλά η εθνική είναι για όσους τη θέλουν.

Όπως και τους περισσότερους από εμάς, αν μας έλεγαν ότι από όλους όσοι κάνουν τη δουλειά μας επιλέχτηκαν οι… 12 καλύτεροι και θα την κάνουν τζάμπα το καλοκαίρι μαζί με τους 12 καλύτερους άλλων χωρών, είναι πολύ πιθανό παρά τη μεγάλη τιμή να αρνούμασταν να το κάνουμε, το ίδιο ισχύει και με τους παίκτες, αν σκεφτούμε βεβαίως και τις διαφορές που επιβάλλει ο ιδιαίτερος χαρακτήρας των σπορ.

Κανείς δεν μπορεί να υποχρεώσει κάποιον άλλο να δουλεύει τζάμπα (βέβαια εμείς Έλληνες είμαστε, το θεωρούμε φυσιολογικό να δουλεύουμε τζάμπα, μήπως απολυθούμε και δουλέψει κάποιος άλλος τζάμπα στη θέση μας), όποιες κι αν είναι οι ιδιαιτερότητες του επαγγέλματός του. Η εθνική ομάδα είναι πάνω απ’ όλα δικαίωμα, όσο μεγάλη τιμή κι αν είναι, κι όσο μεγάλη υποχρέωση κι αν τη θεωρώ εγώ ή εσύ.

Μπορεί να διαφωνώ με το «όχι» του Μαυροκεφαλίδη, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να του πω ότι υποχρεούται να παίξει στην εθνική για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Στην εθνική παίζουν οι 12 καλύτεροι που θέλουν να παίζουν. Αν κάποιος πει ότι δεν θέλει, δεν μπορείς να τον αγγαρέψεις, ούτε να του επιβάλλεις να κάνει κάτι που δεν θέλει για το οποίο δεν υποχρεούται από τίποτα να το κάνει. Δεν έχεις σκλάβους που τους λες εσύ τι θα κάνουν. Όποιος δεν θέλει, δεν παίζει. Όποιος δεν παίζει, δεν τρώει το καλοκαίρι του στο γήπεδο, αλλά δεν συμμετέχει και στην επιτυχία αν αυτή έρθει. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ. Απλό και ξεκάθαρο.

Ο Βασιλακόπουλος, όμως, δεν το βλέπει έτσι. Αποτέλεσμα το sequel της ιστορικής ταινίας του 2009 από έναν άνθρωπο που απλώς δεν έχει μάθει να κλείνει το στόμα του και που πιστεύει ότι μπορεί να λέει ότι του ‘ρθει στη κεφάλα, όσο αδιανόητη βλακεία κι αν είναι αυτό.

Μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό, άρχισε το μανιφέστο κατά της… εμπορευματοποίησης του μπάσκετ: « […] και στην Εθνική ομάδα βλέπουμε τα αποτελέσματα της υπερ-εμπορευματοποίησης, των χορτάτων όπως λέμε. Η Εθνική δεν είναι υποχρέωση, αλλά δικαίωμα γι’ αυτούς. Είναι όμως εθνική υποχρέωση να παίξουν στην Εθνική ομάδα. Κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει και κοιτούν τα συμβόλαιά τους, τα οποία αποτελούν κοινωνική πρόκληση… Είναι απαράδεκτη η νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί… Κοιτούν το οικονομικό τους συμφέρον. Τίποτα άλλο».

Δηλαδή, για να το εξηγήσω: Η εθνική δεν είναι υποχρέωση, αλλά είναι υποχρέωση. Και ο επαγγελματίας παίκτης κοιτά το οικονομικό του συμφέρον. Επίσης, οι παίκτες φταίνε για τις αμοιβές στο μπάσκετ, καθώς θα έπρεπε να παίζουν όλοι τζάμπα με αλυσίδες στο πόδι. Πέρα από την πλάκα, τα παραπάνω μοιάζουν με λόγια ανθρώπου που ξαφνικά μπήκε σε χρονομηχανή από το 1980 και βγήκε στο 2010 έχοντας χάσει 30 χρόνια και όλη την αλλαγή του αθλητισμού από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό. Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ.

Στη συνέχεια ο Βασιλακόπουλος θέλησε να «βοηθήσει» λίγο ακόμα τους αδερφούς Αγγελόπουλους στον αγώνα τους, όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί. Γιατί η επόμενη πρόταση, εκτός από παραληρηματική δεν έχει καμία άλλη λογική να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται, παρά μόνο για να… δείξει συμπαράσταση, όπως είχε πει: «Έφυγαν 6-7 παίκτες του Ολυμπιακού, αυτοί ορκίζονταν στη φανέλα, στις ιδέες. Μόλις τους είπαν να μειωθούν οι αποδοχές τους άρχισαν να φεύγουν».

Ο Ολυμπιακός άλλαξε οικονομική πολιτική. Ότι οι περισσότεροι δεν θα το δέχονταν ήταν δεδομένο. Όταν υπογράφεις ένα συμβόλαιο το υπογράφεις γιατί σου αρέσουν οι όροι του. Όταν μετά από ένα χρόνο έρχονται και σου λένε ότι αυτοί δεν ισχύουν είναι δικαίωμά σου να μη δεχτείς την αλλαγή. Οι Αγγελόπουλοι το ξέρουν, ο κόσμος του Ολυμπιακού το ξέρει, οποιοσδήποτε πάνω από 5 χρονών το ξέρει. Ο Βασιλακόπουλος, όμως, όχι. Επειδή ουσιαστικά ονομάστηκε ως ο βασικός υπαίτιος της αποχώρησης των Αγγελόπουλων από το μπάσκετ, προσπαθεί να πουλήσει… «Ολυμπιακοφροσύνη» και «τιμάτε τη φανέλα ωρέ παλικάρια» για να δείξει τι; Ότι στηρίζει τον Ολυμπιακό; Ότι στηρίζει τους Αγγελόπουλους; Αλήθεια υπάρχει κανείς που «τσιμπάει» με αυτά; Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ.

Μετά έπιασε το δεύτερο «αγαπημένο» του θέμα, δηλαδή τους Διαμαντίδη και Παπαλουκά. Τα είπαμε από χτες τι έλεγε το 2009, τα επανέλαβε και τώρα για να μας δείξει ότι αυτός είναι η κεφαλή, αυτός μπορεί να ανεβάσει και να γκρεμίσει οποιονδήποτε. Είτε τον Παπαλουκά είτε τον Διαμαντίδη είτε το Θεό τον ίδιο. Γιατί είναι πάνω απ’ όλους: «Υπάρχουν διαβαθμίσεις. Κάποιοι έχουν προσφέρει πάρα πολλά στην Εθνική ομάδα, όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς ή ο Τσαρτσαρής. Δεν θα έλεγα ότι δικαιούνται να αποχωρήσουν, αλλά δεν μπορώ να τους επιβαρύνω με εκφράσεις βαριές. Είναι αδικαιολόγητοι εν πολλοίς, αλλά έχουν προσφορά».

Δεν δικαιούνται να αποχωρήσουν μέχρι να τους το πει ο Βασιλακόπουλος. Δεν δικαιούνται να αποφασίζουν για τον εαυτό τους μέχρι να τους πει ο Βασιλακόπουλος τι να αποφασίσουν. Δεν μπορεί να τους επιβαρύνει με βαριές εκφράσεις, αλλά είναι αδικαιολόγητοι. Τις βαριές εκφράσεις τις είπε το 2009, θεωρεί ότι μάλλον ξεχάστηκαν, εξάλλου ο Έλληνας είναι γεννημένος για να ξεχνά. Οπότε οι Διαμαντίδης, Παπαλουκάς και Τσαρτσαρής τη γλιτώνουν φέτος με ένα απλό… «αδικαιολόγητοι αλλά με προσφορά». Εγώ να ξαναπώ ότι μετά το πρώτο παραλήρημα του 2009 εντελώς τυχαία (προς Θεού, δεν συνδέω τα δύο γεγονότα) η εθνική έχασε τον Παπαλουκά. Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ.

Ο Μαυροκεφαλίδης, απ’ την άλλη, δεν έχει προσφέρει, οπότε: «Τώρα νέοι άνθρωποι σου λένε ότι δεν θέλουν να παίξουν, όπως πέρσι ο Μαυροκεφαλίδης που είχε οικογενειακά προβλήματα, έτσι και φέτος».

Οπότε ο Μαυροκεφαλίδης δεν έχει δικαίωμα να έχει οικογενειακά προβλήματα δύο χρονιές συνεχόμενες. Δεν με ενδιαφέρει αν ο Μαυροκεφαλίδης είπε ψέματα, όπως υπονοεί ο Βασιλακόπουλος (και δεν σχολιάζω καν το γεγονός ότι άνθρωπος της ηλικίας, της θέσης και του κύρους του Βασιλακόπουλου δεν θα έπρεπε να αφήνει τέτοιες βλακώδεις υπόνοιες), μπορεί να είπε, μπορεί και όχι. Εγώ δεν έχω καμία απόδειξη ότι είπε, οπότε δεν βλέπω φαντάσματα γύρω μου να με κατατρέχουν εμένα και την εθνική.

Αν είπε, για μένα καλύτερα θα ήταν να έλεγε «δεν γουστάρω να παίξω φέτος», αλλά αν με αυτόν τον τρόπο γλιτώσει τον γελοίο κανονισμό της τιμωρίας, τότε καλά έκανε. Που, επαναλαμβάνω, δεν ξέρω ότι είπε ψέματα και δεν θα το ισχυριστώ ποτέ, γιατί εγώ από τη θέση μου (όσο μικρή κι αν είναι αυτή) δεν μπορώ να λέω αρλούμπες χωρίς να τις ξέρω. Συνήθως, αυτές είναι προνόμιο ανθρώπων σε πολύ υψηλότερες θέσεις στην Ελλάδα, όπως του Βασιλακόπουλου καλή ώρα. Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ.

Και επειδή το παραλήρημα πια είχε φτάσει στο «κόκκινο» δεν θα μπορούσε να μην καταλήξει στο… «αγαπημένο» θέμα του Βασιλακόπουλου, την συμπαντική συνωμοσία κατά της εθνική ομάδας: «Σκέφτομαι πλέον μην υπάρχει οργανωμένο σχέδιο αποδυνάμωσης της Εθνικής. Το μυαλό μου πάει και εκεί. Είμαι υποχρεωμένος να φτάσω και εκεί».

Είναι υποχρεωμένος να φτάσει εκεί. Οι φωνές στο κεφάλι του του λένε να φτάσει εκεί. «Οργανωμένο σχέδιο αποδυνάμωσης της εθνικής». Μη γελάτε. Τα έχουμε ξαναπεί. Σε σκοτεινές κατακόμβες, η εθνική έπεσε θύμα μεγαλοσυμφερόντων που δεν άντεχαν να τη βλέπουν να πηγαίνει καλά στις μπασκετικές διοργανώσεις. Δεν τους καθόταν καλά η Ελλάδα, «έθνος ανάδελφον», με τους Έλληνες που είναι «πολλά ολίγοι» να έχει επιτυχίες στο μπάσκετ. Τελευταίος που μυήθηκε στη σέκτα ήταν ο Μαυροκεφαλίδης. Ως πράξη παντοτινής πίστης σε αυτή έπρεπε να αρνηθεί την εθνική τρεις φορές. Και το έκανε ήδη δύο…

Ως άλλος δαιμόνιος ρεπόρτερ Πίκο Απίκο, θα βρει τη συνωμοσία, αφού το μυαλό του «πάει εκεί» και «φτάνει και εκεί», οπότε μην ανησυχείτε. Θα βρεθεί η αλήθεια και θα λάμψει. Αμερικάνικος δάκτυλος δύσκολα να υπάρχει, μιας και μιλάμε για Ευρωμπάσκετ. Εκτός αν φοβούνται να μας παίξουν του χρόνου στους Ολυμπιακούς και θέλουν να αποκλειστούμε από φέτος. Αν είναι έτσι θα το μάθουμε σε 30 χρόνια, όταν βγουν στη δημοσιότητα τα αρχεία του Foreign Office για το 2011. Αν ο Βασιλακόπουλος ήταν ο γραφικός τύπος στο δρόμο με το ξύλινο πλακάτ για την παγκόσμια συνωμοσία κατά της εθνικής, δίπλα στον άλλο γραφικό με το πλακάτ για τη συντέλεια του κόσμου σύμφωνα με το ημερολόγιο των Ίνκας, τότε θα γελάγαμε. Όμως, δεν είναι και κανείς δεν μπορεί να γελάσει. Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ.

Ως κερασάκι στην τούρτα αυτή τη φορά ήρθε η προφητεία αποτυχίας της εθνικής ομάδας στο Ευρωμπάσκετ: «Το σκάφος όμως δεν βυθίζεται και τα νέα παιδιά θα πάνε καλά. Αν δεν είχαμε αυτές τις ελλείψεις θα ήμασταν στο βάθρο».

Δηλαδή τώρα δεν θα είμαστε. Αν έπαιζαν όλοι όσοι δεν παίζουν θα ήμασταν. Με αυτούς που μείναμε, δεν πάμε πουθενά. Βέβαια, κράτησε και την πισινή του (“θα πάνε καλά”), ώστε αν γίνει καμία στραβή και πάρει μετάλλιο η Ελλάδα να λέει μετά… “σας το ‘λεγα εγώ”. Και αυτός ο άνθρωπος με αυτές τις ιδέες και τη νοοτροπία ηγείται το 2011 του ελληνικού μπάσκετ. Και μετά απορούμε για την κατάσταση στην οποία είναι το μπάσκετ στη χώρα μας και γιατί πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο…

Νίκος Κουσούλης

Υ.Γ.: Το «[Το στοίχημα και η…] έξαρση του ντόπινγκ καθώς δεν γίνονται αποτελεσματικοί έλεγχοι και έχουν βγει νέα σκευάσματα που δεν εντοπίζονται εύκολα, έχουν αλλοιώσει τον αθλητισμό όπως τον γνωρίζαμε» που είπε ο Βασιλακόπουλος σήμερα με την «απόλυτη δικαίωση Μπουρούση» που λέει η Ομοσπονδία και ο ομοσπονδιακός τεχνικός εδώ και μέρες συνεχώς και με κάθε ευκαιρία για τον αρνητικό έλεγχο 1 μήνα μετά την υποψία χρήσης αναβολικών, δεν έρχονται σε αντίθεση έτσι; Α, γιατί νόμιζα ότι έρχονταν…