NBA = Boston Celtics

Δημοσιεύτηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2007

Στο τέλος του 2007, το φετινό NBA έχει, ύστερα από περίπου δύο μήνες δράσης, να μας προσφέρει ουσιαστικά 1 πράγμα: τους Μπόστον Σέλτικς. Η Βοστόνη είναι το μοναδικό σημείο του NBA, που κάνει το φετινό πρωτάθλημα λίγο διαφορετικό από τα τελευταία. Κατά τα άλλα, τα υπόλοιπα είναι όπως τα περιμέναμε και… λίγο πιο αδιάφορα από πέρσι. Ας τα δούμε με ταχύτητα:

– Πλην των Σέλτικς καμία ομάδα δεν δείχνει ικανή να κάνει κάποιο αξιομνημόνευτο ρεκόρ στο τέλος. Οι ισχυροί των τελευταίων χρόνων (Σπερς, Σανς, Πίστονς, Μάβερικς) δείχνουν λίγο πιο κουρασμένοι και λίγο πιο κορεσμένοι από το κυνηγητό 82, ουσιαστικά φιλικών, αγώνων.

– Κανένας παίκτης δεν έχει κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Σύμφωνοι, ο Κόμπι έγινε ο νεότερος με 20.000 πόντους, ο ΛεΜπρον ο νεότερος με 9.000 πόντους, ο Κιντ συνεχίζει τα triple–double, ο Νας μοιράζει αφειδώς ασίστ, ο Νοβίτσκι είναι Νοβίτσκι, αλλά όλα αυτά τα περιμέναμε πριν ξεκινήσει η χρονιά.

– Υπάρχουν μεγάλες απογοητεύσεις: Σικάγο Μπουλς λέγεται η μεγαλύτερη από αυτές. Με ρεκόρ 9-17 (το 3^ο χειρότερο στην Ανατολή μέχρι την Παρασκευή) οι Μπουλς παραπαίουν. Και δεν δείχνουν τάσεις βελτίωσης. Το ρόστερ τους δεν είναι σούπερ, αλλά απέχει πολύ από το 9-17 σε αξία. Άρα, κάτι άλλο φταίει και απ’ ότι αποδείχτηκε όχι ο Σκοτ Σκάιλς. Οι Μαϊάμι Χιτ προσπαθούν να αποδείξουν πώς γίνεται μία ομάδα με βασικό σέντερ τον Σακίλ να μην μπορεί να κερδίζει. Το 8-21 (2^ο χειρότερο ρεκόρ στο NBA και χειρότερο στην Ανατολή) δείχνει ομάδα για γέλια, χωρίς αρχή και τέλος. Ο Πατ Ράιλι ελπίζει ακόμη σε πλέι οφ, αλλά έτσι, ούτε με κιάλια δεν θα τα δει. Η αξιοποίηση του Σακίλ είναι τραγελαφική με τον Σακ να παίρνει μόλις 9.7 προσπάθειες εντός παιδιάς ανά αγώνα, την ώρα που ο Ουέιντ παίρνει 18.0, ο Ρίκι Ντέιβις 17.3, ο Γιουντόνις Χάσλεμ 11.4 και ο Τζέισον Ουίλιαμς 11.7 σε κάθε ματς. Προφανώς, το παράλογο του πράγματος είναι αυταπόδεικτο από τις 21 ήττες σε 29 αγώνες. Και ο Σακ συνεχίζει να γκρινιάζει και ο Ράιλι συνεχίζει να τον αξιοποιεί άθλια.

– Υπάρχουν και τα αναμενόμενα: όπως η Μινεσότα, που έδιωξε τον Γκαρνέτ και δεν πήρε τίποτα… Με ρεκόρ 4-23 είναι μακράν η χειρότερη ομάδα του NBA και έτσι θα μείνει. Ή το Σιάτλ, που έδιωξε τους δύο αστέρες του και επίσης… δεν πήρε τίποτα. Με ρεκόρ 8-21 κάνει αυτό που όλοι περίμεναν: δεν παίζει κανέναν ρόλο.

– Στα αρνητικά είναι και οι Καβαλίερς, που το 14-16 είναι απολύτως φυσιολογικό για το ρόστερ τους, όχι όμως και για τον φιναλίστ της περασμένης χρονιάς. Μαζί τους και οι Χιούστον Ρόκετς, που κάθε καλοκαίρι ανοίγουν το στόμα τους και λένε, λένε, λένε… και τον χειμώνα, μια από τα ίδια: 13-15 και οι γνωστές δικαιολογίες με τους τραυματισμούς ΜακΓκρέιντι και Γιάο. Εντάξει, δεν λέω, αλλά ρε παιδιά: όλοι το ξέρουμε ότι ο ΜακΓκρέιντι είναι επιρρεπής, μόνο εσείς δεν το έχετε καταλάβει ακόμα;

– Στα θετικά βρίσκουμε τους Ορλάντο Μάτζικ, αλλά τους περιμέναμε. Μερική έκπληξη και η Νέα Ορλεάνη, αλλά κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι μπορεί να προχωρήσει, ενώ καλύτερα από… το ρόστερ τους πάνε οι Λέικερς, όμως ποιος στοιχηματίζει πάνω σε μία ομάδα με τόσο κραυγαλέα κενά σε παίκτες; Στα θετικά θα βάλω και τους Ουίζαρντς, μόνο και μόνο επειδή μπορούν χωρίς τον Αρίνας να έχουν θετικό ρεκόρ (15-14) και να είναι στις θέσεις των πλέι οφ (5^οι στην Ανατολή). Οι Πίστονς και οι Σπερς σταθερές αξίες, αλλά μία από τα ίδια και λίγο χειρότερα από πλευράς διάθεσης, ενώ οι Μάβερικς και οι Σανς φαίνεται να το έχουν… φιλοσοφήσει. Κατάλαβαν ότι πέρσι «πέθαναν» για το τίποτα στην κανονική περίοδο και φέτος απλώς… δεν «καίγονται».

Άρα, τι μας μένει; Οι Σέλτικς. Το 24-3 είναι πολύ καλό ρεκόρ, αρκεί να κάνουμε την αδόκιμη αναγωγή του στα 82 παιχνίδια: Αν θεωρητικά οι Σέλτικς συνεχίσουν στον ίδιο ακριβώς ρυθμό το 24-3 σημαίνει 73-9. Δηλαδή το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του NBA. Προφανώς, ακόμη είναι νωρίς, αλλά τουλάχιστον υπάρχει και μία ομάδα που επιτρέπει συζητήσεις επί… φιλολογικής βάσεως. Και είναι απόλαυση μέσα στο γήπεδο με τους Άλεν, Γκαρνέτ και Πιρς να είναι τεράστιες ατραξιόν. Όσο για το ερώτημα που είχε τεθεί πριν την αρχή της χρονιάς, έως τώρα η απάντησή του δικαιώνει… εμάς! Χρειάζονταν απλώς έναν τύπο (πλέι μέικερ) που να μπορεί να φτάνει με την μπάλα μέχρι το κέντρο του γηπέδου. Οψόμεθα…